Op…naar de grotten

Als we – nadat we gepind hebben (met succes deze keer) – bij de ticketservice voor de grot aankomen, vertelt de kaartverkoper dat er 4 “kamers” in de grot zijn. 1 en 2 zijn niet interessant en 3 en 4 zijn prachtig, maar met veel nauwe doorgangen en nat en glibberig, dus ongeschikt voor ons. Hij verkoopt graag kaartjes, zegt hij ook, maar hij wil eerlijk zijn. De Vietnamees pur sang!
Hij geeft ook nog een tip voor een andere die wel toegankelijk is voor ons.

Dat laatste klopt, maar niet voor mij.
We moeten 1300 (! echt waar!) trappen op: steil, met smalle en brokkelige treden, bezaaid met bladeren en losse stenen en niet overal is een langhangende ketting waar je je aan vast kunt houden….
Ik probeer het nog wel, maar na een stuk of veertig treden besluit ik terug te gaan: onverantwoord voor mij!
Peter gaat wel door, al heb ik zo mijn bedenkingen. Ik spreek ze niet uit en wens hem succes!

Wat ik doe?
– wachten op een bankje;
– stukje wandelen door de hoofdstraat;
– koffie drinken (toiletbezoek lukt niet en de serveerster troont me mee naar achter de toonbank om te laten zien waarom niet: de wc zit echt helemaal onder de shit: ik hoef niet meer!
En, ik ben ook blij dat mijn koffie op is);
– terug naar onderaan de trap, waar ik door de overburen wordt uitgenodigd om een heerlijke grape-fruit mee te eten en ik weer via Google- translate bestookt word met vragen.

Dit duurt alles bij elkaar bijna 2 1/2 uur. Intussen word ik door terugkerende grotbezoekers geïnformeerd over Peter:
1e bericht: hij heeft ons gevraagd jou te vertellen dat het goed gaat (He is still alive!) en hij is bijna bij de grot…
2e bericht: het gaat goed met hem, kijk maar (een foto van de boodschapper met Peter) en we hebben daar boven een leuk gesprek gehad over Venray.. Oh, ja en hij heeft net de daling ingezet.
Het is wel superzwaar hoor, mijn benen trillen (jonge vent van rond de 30 jaar!)

(Peter vertelt later dat de jonge vent Sean heet, uit LA komt en in Japan woont: hij vliegt vanavond terug).

Een half uur na het laatste bericht zie ik hem aankomen en eerlijk is eerlijk: hij is er beter aan toe dan ik gedacht had. Natuurlijk is hij hartstikke moe en bezweet, maar hij is niet “stukgegaan” en als we een paar uurtjes thuis zijn, stapt hij alweer op de feest om naar een veldje te rijden waar hij een activiteit vermoed (gezien op de terugweg).
Ik ben moe van het wachten en besluit lekker thuis te blijven om mijn blogje te schrijven.

Oh, ja, nog even vertellen:
Toen we ‘s morgens weg wilden fietsen, zagen we dat de buurman van het naast het onze gelegen guesthouse dode beesten zat te plukken. Aanvankelijk dacht ik dat het ratten waren, maar een medebewoner van ons guesthouse zei dat het een paar jonge katjes waren, een paar van de vele die daar rondzwerven….
Toch blij dat we daar geen kamer geboekt hebben.