“Nou, nee!”
Met die twee woorden worden mijn vriendin en ik, na een stemtest, afgewezen voor een koor waar we heel warm ontvangen zijn door de koorleden en complimentjes hebben gekregen voor de manier waarop we een halve repetitie hebben meegezongen.
We hebben dan al 2 1/2 jaar koorervaring bij een 60-jaren projectkoor en een popkoor; we zijn beiden muzikaal, spelen piano, kunnen noten lezen en zijn redelijk goede koorzangers, al zeggen we het zelf.
Maar, we zijn geen solozangers en wellicht(?) doorslaggevender: we zijn 65+
We zullen het nooit weten, want er worden verder geen woorden aan vuil gemaakt.
Dat ik 65+ ben, realiseer ik me de laatste dagen steeds meer en vooral ook dat dat nare consequenties heeft.
Ik begin een zoektocht op internet naar koren in de regio.
-Alle koren vragen mannen (dat gaat me niet lukken).
-Er zijn veel koren die klassieke liederen zingen (niet wat ik zoek) en ook daar worden mannen gevraagd.
-Veel koren nemen alleen zangers onder de 60 aan, sommige zelf onder de 50. Waarom willen zij alleen zingen met jonge mensen?
Er is wel plaats bij koren van ouderenverenigingen En, daar zit hem nou net de kneep: dat wil ik niet. Ik wil niet in een groep zingen, die alleen uit ouderen bestaat.
Natuurlijk heb ik het al heel lang zien aankomen dat ik ooit 68 jaar zou zijn (als ik tenminste veel geluk had) en ik voel het af en toe ook wel aan het lijf, maar in mijn hoofd ben ik nog hartstikke jong.
Na een heupoperatie een jaar of vijf geleden, loop ik als een kievit; ik bridge elke week; ben nog secretaris van een cliëntenraad; ben pas een conversatiecursus Engels voor vergevorderden gestart; ben vrijwilliger in het Taalhuis en ik maak als het even kan, nog veel (verre) reizen: mijn passie.
Ik lees kranten en boeken. Mijn laatste was Het beste wat we hebben van Griet Op de Beeck (meteen gaan lezen: geweldig mooi!) en ik ben net begonnen aan De Nix.
Ik ga naar lezingen en concerten. Deze week naar Manfred Mann en Cockney Rebel.
Ik geniet van gesprekken die ergens over gaan.
En toch ben ik even uit het lood geslagen. Door weer een afwijzing van een koor.
“Vanwege de balans in de verschillende stemgroepen is er op dit moment helaas geen plaats voor een (mezzo)sopraan.
Als je wil, kan ik je wel op de wachtlijst plaatsen. Zodra er behoefte is aan een (mezzo)sopraan, nodigen we de mensen op de wachtlijst uit voor een stemtest.”
Keurig netjes, goed argument.
Maar toch zie ik de bui al weer hangen:
– wachtlijst … (hoe lang is die lijst? Hoe groot het verloop?)
– stemtest voor alle mensen op die lijst (ik durf bijna niet meer na de botte afwijzing vorige keer)
En dan weten ze mijn leeftijd nog niet eens; ik weet trouwens ook niet hoe oud ik zal zijn als ik voor de stemtest uitgenodigd word!
En ik wil het graag nu, want ik weet dat ik nu jonger ben, dan ik ooit zal zijn!
Dat dan weer wel…
En nu, begin december ben ik lid van het Zangkoor Otherwise. Vorige week heb ik mijn stemtest goed doorstaan en ben ik ingedeeld bij de alten.
Het voelt als een cadeautje.
2 reacties op “Nou, nee…”