Nong Khai

We zijn al twee keer eerder bij Mut Mee in Nong Khai geweest en we hebben het daar altijd heel erg fijn.
Dat is niet de enige reden dat we blij zijn dat we er zijn: ‘s middags 16.30 uur.

We zijn vanochtend rond 10 uur vertrokken. Op het busstation is het niet helemaal duidelijk wanneer, welke bus naar Udenthani vertrekt (onze overstapplek), want er staan er verschillende en zo te zien op het punt van vertrek.
Dat is fijn, want dan verliezen we weinig wachttijd op het busstation, niet de meest inspirerende plek om de tijd door te brengen.
Toch blijkt dat we iets beter hadden moeten informeren, want de bus vertrekt onmiddellijk, maar gaat na 100 meter een kwartier staan wachten; misschien omdat er nog een VIP mee moet die enigszins verlaat is? We zullen het nooit weten, want er gebeurt niets en toch vertrekt hij ineens.
Hij rijdt – zo schat Peter in – ongeveer 60 km. per uur en het blijkt een stop-bus te zijn. We zien dus veel dorpjes waar hij steeds doorheen rijdt en minstens 3 x stopt. Gelukkig last hij ook nog een plaspauze in, want dat is wel nodig bij zo’n lange rit. In Udonthani moeten we overstappen; het is dan 14.30 uur.

Om 15.00 uur staat het volgende stuk gepland, maar dan maken we gebruik van een mini-bus en daar zitten we een stuk comfortabeler dan in de krappe vliegtuigstoelen van daarnet.
En, ik heb het al verklapt, om 16.30 zijn we bij Mut Mee.
De hele rit heb ik me al zitten verheugen op het lekkere eten daar, en wat denk je: de specialiteit van vandaag is mijn lievelingsgerecht: Laab chicken!

Op woensdag 22 januari gaan we fietsen, een stuk langs de Mekong, een stuk over het platteland en dan komen we bij de beeldentuin.
Ook hier waren we al eerder en weer vinden we het een bijzondere plek. Bovendien ging deze fietstocht niet om de bestemming maar om de rit zelf.

Nog even een paar foto’s, opdat we niet vergeten.

Zoals bij mensen plotseling haartjes groeien waar we ze niet hebben willen, zo groeien er hier bij de beelden ook struiken en planten waar het niet de bedoeling is.
Alleen is het verwijdering hiervan niet eenvoudig met een pincetje te realiseren; hier zijn er twee mannen nodig met touwen en katapult, bamboestokken en een ladder. Wij zitten zeker drie kwartier op ons gemakje te kijken hoe ze dit gaan aanpakken, maar we hebben de indruk dat de twee harde werkers tot op dat moment ook nog geen plan van aanpak hebben. Omdat we een kijkpauze van drie kwartier lang genoeg vinden, gaan we verder. We zullen dus nooit weten of en hoe deze mannen de ongewenste groei hebben geëlimineerd.

‘s Middags houden wel lekker ons gemakje, maar omdat we overdag al gezien hebben dat er iets te gebeuren staat op de boulevard, nemen we tegen de avond toch nog even een kijkje. Het blijkt een grote diner-bijeenkomst met livemuziek ter ere van het Chinese Nieuwjaar (het duurt 4 dagen).
Nou weten wij niet beter dan dat het Chinese nieuwjaar op 28 januari is, maar wie zegt dat je het niet op veel meer dagen mag vieren?

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Een reactie op Nong Khai

Reacties zijn gesloten.