Niet de beste dag

Als we opstaan zijn we vol goede moed: de temperatuur is heel aangenaam (geen twijfel mogelijk of we buiten zullen ontbijten); het zonnetje wringt om door de lichgrijze hemel door te breken.

Dan begint het al: sinds Peter de eitjes kookt ’s morgens (ik blijf het moeilijk vinden op zo’n elektrische kookplaat met tiptoetsen) zijn ze perfect! Zo niet vandaag. Dus even terug in het water en het snotterige ei vervangen door een ander, in een nieuwe poging. Dat lukt, maar van echt lekker samen aan tafel zitten, komt weinig terecht. En om de misére te omlijsten, komen er ineens zulke donkere wolken aanzetten dat het lijkt alsof het gaat regenen. Dat strookt van geen kanten met de voorspellingen maar toch, dat dreigen….. daar houd ik niet van.

We slaan ons dapper door deze tegenslagen heen en gaan, via Teguise, naar Haria. Als we op de mooiste uitzichtspunten komen, is er totaal geen uitzicht omdat het dal volledig in de mist ligt. Wat ik wel mooi vind om te zien is hoe de flarden mist van links het dal ingejaagd worden. Het landschap dichtbij is weer van vulkanisch gesteente.

We rijden via een prachtige, met s-bochten bezaaide weg het dal in naar Haria. Daar ligt het huis waar de kunstenaar César Manrique zijn laatste jaren heeft doorgebracht, uiteraard helemaal door hem ontworpen en ingericht. Het ligt omringd en deels verscholen onder palmbomen op een zeer ruim terrein.

Het huis is minder uitbundig dan het andere huis van hem dat we vorig jaar zagen, maar ik vind dit zeker zo mooi: het is wat strakker en tegelijkertijd wat knusser ingericht. De WC  vind ik het toppunt: van onder tot boven opgetrokken in spiegelwanden waardoor je een oneindig zicht krijgt op inrichting en de bezoeker. Helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden en hier is de bewaking, zowel life als met camera’s, ook door mij niet te omzeilen. Dat lukt me wel bij de logeerkamer en bij het “tuinatelier”: de ruimte waar Manrique dagenlang aan het schilderen was.

(En, oh ja, aan een van die afzetblokken op de vloer links, heb ik gruwelijk hard mijn teen gestoten.)

En intussen neem het sjagrijn bij Peter toe, omdat zijn i-phone voor de zoveelste keer totaal vastloopt en er door hem geen foto te maken is. Voor deze reis hebben we al bij Vodaphone gestaan, maar ja, dan is het net als bij de tandarts: als je er bent, is er niets aan de hand.

(Wij denken – gezien het bordje boven – dat er in het huis van Manrique niet geswaffeld mag worden.)

Na ons bezoek hier wandelen we nog naar het centrum om een paar leuke pleintjes te bekijken en aan het eind van het achterste plein vinden we een knus steegje waar we in het zonnetje (Koos is er doorheen gebroken, lijkt het) kunnen zitten. Tapas erbij: helemaal goed…. Hierna gaan we lekker naar het strandterras in Arrieta.

Maar dan zit het weer niet mee, want als we net aan de tapas zitten, gaat de zon duikelen en dan wordt het ineens een stuk frisser. Peter die een stuk optimistischer is dan ik (of ben ik een stuk realistischer?) krijgt het dan ook “verekkes koud” in zijn overhemdje en we veranderen van plan: we rekenen af en rijden naar huis, naar ons eigen terras. Misschien dat daar de zon wel schijnt. Onderweg gaan we even langs de super in het dorp. Bij de supermarkt staan we voor de gesloten deur: om 17.00 u. gaat hij weer open. Dan straks weer maar even terug.

Op ons terras schijnt inderdaad af en toe de zon, maar het wordt nooit meer een stralende dag…..

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Een reactie op Niet de beste dag

Reacties zijn gesloten.