…mir den grossen Bulten

“Gotfried van Bouillon!!!!”
Ik vloek hartgrondig. Peter vliegt bijna met zijn hoofd tegen het dak en ik probeer in een laatste wanhoopsactie nog zo hard mogelijk te remmen om de terugslag nog enigszins op te vangen, wat matig lukt.

Het autorijden is hier niet moeilijk; je hebt dezelfde vaardigheden nodig als in elk ander land waar ik tot nu toe auto reed. Maar hier moet je toch wel iets anders kijken  👀.
Op sommige wegen mag je b.v. 100 km. per uur rijden, maar dan staat er ineens 80 km. Pas dan niet alleen de snelheid aan, maar kijk ook nog eens of je niet een van bovenstaande verkeersborden ziet, en/of geel geverfde strepen op de weg, en/of bijna niet te ontwaren vaag gele vegen en/of helemaal geen waarschuwing en rem dan flink af, want er verschijnt geheid een verraderlijke verkeersdrempel!

Ik noem nu als voorbeeld van 100 naar 80, maar hetzelfde euvel doet zich voor bij 80 naar 60, van 70 naar 40, van 60 naar 40, van 50 naar 30 etc., maar bij de laatste voorbeelden komt de klap iets minder hard aan, natuurlijk.

Een ander fenomeen is het afslaan van een weg. In tegenstelling tot elders is hier geen weg voor nodig. Als je langs de weg een plaats ziet liggen waar je moet zijn en naast de weg ligt een met de auto berijdbaar terrein, dan sla je af en rijd je daaroverheen gewoon naar je bestemming. Zo gaat dat hier!

Oh ja en als er een wegversmalling is i.v.m. wegwerkzaamheden en er staat om de 100 m. “Reduce your speed”,  80 km. per uur, dan geldt dat alleen voor huurauto’s, vermoed ik, want de overige auto’s passeren je dat het een lieve lust is. Na een half uur rijden heb je je dan wel aangepast en ga je hoffelijk zo rechts mogelijk rijden als er achteropkomend verkeer nadert. Die hoffelijkheid wordt dan soms beloond met knipperende achterlichten. Dat dan weer wel!

Vandaag zijn we verkast naar Sur, nadat we ‘s morgens nog even langs de rand van de woestijn zijn gereden.
Het was verder geen spannende trip, al zagen we veel kamelen 🐪 🐪🐪🐪🐪
Het Raki-hotel is weer heel goed. Als we denken de kamer binnen te komen, staan we in een ruime hal met fauteuil en t.v. Links een deur die naar een keuken leidt.
Er staat een kookplaat in, er is een koekenpan, een kookpan en 2 bordjes en glazen, misschien nog 2 vorken, maar dan houdt het op: alle keukenkastjes zijn leeg! Geen nood, ik ben toch niet van plan om te koken. Er zit hier een heel goed restaurant bij. De slaapkamer met aansluitend douche-/toiletunit vinden we achter  een volgende deur. Prima kamer!

Na de uitgebreide lunch – we worden verwend alsof we de koning en koningin zelf zijn – wandelen we langs de corniche (boulevard) de brug over, naar het Al Ayiah Plaza hotel waar een weg omhoog is naar de op grote hoogte gelegen wachttoren. Dat is de beste plek om de ondergaande zon te zien, zo luidt onze info.
Dat klopt ook wel, maar het punt is dat de trap omhoog weer zo steil is, dat Peter na een halve trap naar mij gebaart dat ik niet moet komen! Nou, dat wil wat zeggen. Ik was er ook nog niet aan begonnen omdat ik een stuk achterliep.

Ik wacht rustig op een steen tot Peter daar boven uitgekeken is; ik kan lekker uitrusten daar. Toch kijk ik stiekem of er geen andere weg omhoog is waar ook een mooi uitzicht is. Die is er wel, want terwijl ik daar zit gaan er 2 4-wheel drives omhoog en een echtpaar met een kind van een jaar of 3 klautert daar ook omhoog.

Peter komt sneller terug dan ik verwacht; ik zie hem op sommige stukken zijdelings de trap afgaan. Als hij op het punt staat, waarvan ik denk dat we omhoog kunnen naar een ander punt gebaar ik dat er eraan kom en samen klauteren we de berg weer op. Het is een prima punt om over Sur uit te kijken en bovendien hebben we boven leuke gesprekjes met de Shell-mannen die daar met hun drones staan te spelen.
Ze beloven de filmpjes te mailen en vragen of ze een foto van ons mogen maken.

We wandelen door de vrouwensoek terug naar het Rakihotel.
Alles bij elkaar hebben we wel zo’n 7 km. gelopen. Wat is het toch fijn dat me dat geen grote moeite meer kost!