Nadat we afscheid hebben genomen van gastheer Ra, brent Domique ons naar het treinstation in Saraburi.
Onderweg hele verhalen over zijn 31 jaar lange loopbaan op de Franse school in Bangkok (4 dagen per week van huis) en nu sinds vorig jaar met pensioen. Ra en hij zijn al 28 jaar samen en ze hebben het goed.
Dominique wijst ons ook op de aanleg door China van de spoorlijn van Maleisië, via Thailand en Laos en uiteindelijk naar China. Het is een gigantisch project en het vordert heel snel. Gelukkig heeft Thailand bedongen dat de werkers aan de lijn alleen Thaise mensen zijn en geen Chinezen wat oorspopronkelijk de bedoeling was. Het bouwwerk aan pilaren hoog boven en naast het station is groter dan het hele station in Saraburi zelf.
Het afscheid van Dominique is weer hartverwarmend.
Waar het ook warm is, is in de trein zelf. We moeten eerst onze zitplaatsen veroveren op twee Thaise heren die er zitten en dan zitten we op een klein bankje met 2 mannen tegenover ons en 4 koffers ergens in het gangpad die Peter in de gaten moet houden omdat ze steeds aan de zwier gaan. Het duurt maar een goed uur en dan komen we na een kort open busritje aan in Ban Mai Vintage. We kijken onze ogen uit!
In de reviews werd al geschreven dat de ligging heel mooi was met over de hangbrug een eigen restaurant en winkeltjes en dat het wel op een museum lijkt. Nou, dat klopt precies.
Ik ben nog maar net aangekomen en geef hieronder een kleine indruk.
De rest van de dag gaan we genieten van waar we zijn en ons voorbereiden op morgen: de jungletoer!