Leo van  “De Ommekeer” in het plaatsje Felzöszentmárton

De Ommekeer

De recensies zijn goed, de website ziet er modern en vakkundig uit en de camping ligt op de route. Vanwege het slechte weer willen we zo snel mogelijk naar Kroatië. En het voelt goed voor Peter.

Gisteren heb ik de Campingeigenaar Leo (een Nederlander) aan de telefoon gehad. Ik verwachtte een frisse veertiger die het roer heeft omgegooid, maar het klonk als een oude, dove man zonder gebit. Ik zeg niks tegen Peter. Die heeft er zo’n zin in! En voor een klein prijsje extra kunnen we aanschuiven aan tafel, met een kannetje wijn! Als ik aangeef daar gebruik van te willen maken, mompelt hij “Dan zal ik eens wat gaan koken….”

Als we arriveren ligt het veldje achter zijn huis er verlaten bij. Er zijn geen andere gasten en de regen heeft het hele terrein drassig gemaakt. Leo sliep. Hij voelt zich niet lekker vandaag en als hij ons binnen uitnodigt met een ‘Zal ik een lekker kopje koffie zetten?’ is hij nog niet in de gelegenheid geweest om zijn kunstgebit in te doen.
Het is dus zeker geen veertiger, eerder iemand tegen de tachtig. Hij is alleen, maar heeft sinds kort wel een Hongaarse vriendin. Iemand die nog nooit buiten de dorpsgrenzen is geweest.

‘Zet ik een lekker kopje koffie voor jullie. En, oh, ja willen jullie nog even je paspoortgegevens opschrijven in het ontvangstboekje? Ze controleren hier zooooo streng! …. Jeetje, waar heb ik dat ook al weer gelaten? Ik ben zo’n chaoot….”
Ik kan me wel voorstellen dat hij het kwijt is. Er staat/ ligt overal van alles, maar niets lijkt op zijn plaats te staan/liggen. Het is één grote bende – (..”een mannenhuishouden”) mompelt hij – waar een kat en een hond tussendoor scharrelen en op de grote TV doet NPO-1 verslag van het regeerprogramma. Kortom: één en al triestheid.

“Wifi? Ik weet de code niet meer” , zegt Leo.
“Website? ‘Heb ik een website?’” vraagt Leo. Hij vertelt ondertussen een stukje levensverhaal. Zo’n acht jaar geleden heeft hij deze camping gekocht, een oud postkantoor met tuin.
‘Hier is een lekker kopje koffie.’
We kijken eens rond in de keuken. Hier gaan we echt niet mee-eten. Leo lijkt al weer vergeten te zijn dat we het daar gisteren over gehad hebben en vindt het kennelijk al lang goed.

Ook het dorp oogt verlaten en het lijkt of de tijd in 1970 is stil blijven staan. Een kruidenier tegenover de kerk. Een café met mannen die teveel drinken. De meeste avonden is ook Leo daar te vinden “Hongaarse les.”
Het restaurantje in het dorp is ook dicht, zo te zien al 10 jaar.

Om zes uur drinken we wat in het café, schuin tegenover de kerk. Eén van de vijf gasten is al echt helemaal bezopen. Een andere gast, die wat Duits praat en ons helpt bij de bestelling, Balint, geeft ons zijn telefoonnummer. Voor als we problemen hebben met electriciteit of water. Balint komt wel vaker in Duitsland of Nederland. Terug in onze bus maakt Tineke een blik soep open. We hebben ook nog crackers en kaas.