Kulen Vakuf  

22 mei

We houden woord: we blijven 3 nachten hier.
Zondag houden we een heuse rustdag. Dat ziet er voor Peter zo uit: ’s morgens hardlooptraining (een extra uitdaging hier met die hellingen); ’s middags een lange wandeling (2 1/2 uur); en tussendoor probeert hij ook nog een was in de wasmachine te doen.

Dat laatste lukt prima, maar na een half uur zit hij er nog net zo droog in en is er niets gebeurd.
Als ik bij de campingbaas ga vragen of hij kan helpen, laat hij weten dat ik de was maar even bij hem moet brengen. De campingwasmachine is kapot, maar zijn vrouw draait wel even een wasje voor ons.

Na een uurtje of zo komt ze met een boodschappenwagentje op wieltjes onze fris gewassen was brengen. Betalen? Nee, dat hoeft hier niet; ’t is goed zo!

Ik breng de tijd door met aquarellen: zoals altijd vliegt de tijd voorbij.

’s Avonds fietsen we naar het dorpje om bij de bistro aan de brug wat te eten. We raken in gesprek met een man. Hij kent Nederland goed: hij is er vroeger veel geweest. Amsterdam, Haarlem, Sneek. Hij houdt ook van reizen, liefst met de rugzak, maar dat kan hij nu niet meer (wijst naar zijn benen). Dat snap ik, ik schat de man rond de 65 jr. Hij blijkt 55 te zijn en nog volop aan het werk. Hij rijdt elke dag naar Bihac (45 km.) om te werken in een laboratorium voor dierengezondheid. Het is een oude rocker en als Peter op zijn I-phone Rush laat horen, zie ik zowaar zijn ogen vochtig worden en hij loopt zwaaiend weer weg.

23 mei

Ik loop met de fiets aan de hand naar beneden; fietsen is op dit stukje geen optie, want het losse grind is hier wel heel kwistig gestrooid. De kleine wielen van onze elektrische fietsen schuiven daar nogal makkelijk in weg.

Peter heeft links een simpeler pad zonder grind gekozen en kan mij zodoende inhalen en voor mij op het grindpad uitkomen.
En dan zie ik hem een schuiver maken en van zijn fiets af vallen…
Even flitst het door me heen dat hij er een koprol achteraan maakt en met gespreide armen ”Tadaa,” zal roepen, maar hij staat er wat beduusd bij.
Een aankomende auto stopt en de chauffeur helpt hem met het oprapen van zijn spulletjes die uit de fiestas zijn gevallen en informeert uiteraard of het een beetje gaat met hem. Voor mij is het een hele gekke gewaarwording dat ik op dit pad met de fiets in de hand geen extra stapje kan maken en gewoon langzaam naar het ”slachtoffer” toe moet lopen.
Een klein eindje verder staat een bankje waar we even gaan zitten om de schade op te nemen en de adrenaline te laten zakken. Het is goed afgelopen! Geen schade aan mens en fiets.

We zijn op de terugweg van de Strbački buk (een prachtige brede waterval). De fietsroute heen en terug is – op die paar kilometer grindweg na – geweldig mooi!

Halverwege de terugweg vindt Peter een zeer goed gecamoufleerd eettentje waar we met open armen uitgenodigd worden om wat te eten en vooral te drinken (zelfgestookte slivovitsj; pruimenjenever); uiteraard van het huis!

Daarna bakt hij op houtvuur twee zelf gevangen verse forellen en zo lekker heb ik ze nog nooit gegeten!
Al met al hebben we een geweldig fijne dag!

Morgen gaan we via de Martin Brood waterval door naar Kroatië, op weg naar nieuwe ervaringen.