Krapanj

Gisteren hebben we boot naar Krapanj genomen. Het is een piepklein eilandje tegenover ons: 170 inwoners.

We wandelen het hele eilandje rond en dat blijkt dan toch groter dan het lijkt. Vooral de achterkant, waar geen enkel huisje meer staat en veel bebossing; waar slechts 2 andere wandelaars te vinden zijn, is erg mooi en zo rustig dat je alleen al geniet van het geluid van de rollende golven. Wat ook wel eens fijn is; er is geen krekel te horen. Dat is op onze camping wel anders. Daar valt het op als ze aan het begin van de avond stil worden…

(Als Peter me roept, draai ik me om en krijgen we het standje “wannabe model”: dat ziet er bij mij zo uit!)

Als we terug zijn, krijgen we een stuk acrobatiek voor de deur waar ik met open mond en toegeknepen handen naar zit te kijken. De campingbaas komt met twee grondhelpers naar ons toe en vraagt of we de auto even kunnen verplaatsen: het wordt gevaarlijk.

Er wordt een lange ladder tegen een boom tegenover ons gezet en gewapend met een elektrische zaag klimt de baas de ladder op en daarna gewoon de boom in verder omhoog. Hij is niet gezekerd of op een andere manier beveiligd. Hij begint, staande op een dun uitsteekseltje van de boom of een tak te zagen en de een na de andere tak komt vanaf grote hoogte (ik schat toch echt wel een meter of 5, 6) naar beneden gekletterd. De helpers ruimen op, geholpen door de vrouw van de baas. De storm van afgelopen nacht heeft de zwakke plekken van de boom getoond en ze willen geen enkel risico nemen dat  er bij een volgende windstoot spontaan takken afbreken.

L

Dan komt de laatste hobbel: een flinke dikke tak. Het lukt hem niet met de zaag die hij mee naar boven heeft genomen, dus wordt er een nog sterkere zaag naar boven gehesen met een touw. Het is een zware klus, waarbij ik intussen doodsangsten uitsta voor de campingbaas, maar uiteindelijk begeeft de zware tak het ook. Als de houthakker naar beneden klimt, applaudiseren de campinggasten die het tafereel gevolgd hebben. Met een ietwat trotse blik neemt hij het applaus in ontvangst. De kleine, losse takjes worden met een hark bij elkaar geveegd en met de kruiwagen afgvoerd. Om even aan te geven hoe belangrijk zij het vinden dat de gasten het naar hun zin hebben: zijn vrouw komt nog even vragen of het zo voldoende opgeruimd is.

’s Avonds eten we een vissoepje (visbouillonblokje, heet water en rijst, maar zo is de Dalmatische vissoep nou eenmaal volgens de serveerster😏) en heerlijke mosseltjes (ook Dalmatische?).

We liggen die avond vroeg in bed.