Maandag 3 februari
We vertrekken uit Vang Vieng met de Chinese trein naar Vientiane. Daar gaan we naar de Loas-grens bij Friendshipbridge, nr.1, vervolgens de brug over naar de Thaise grens en dan zijn we na een kort taxiritje weer bij Mut Mee in Nongh Khai.
Als ik het zo opschrijf, ben ik in 2 zinnen klaar, maar dit duurt in totaal toch 4 uur. Het leukste onderdeel vind ik onze taxirit van station Vientiane naar de brug. Als we achter de taxichauffeur aanlopen, stopt hij bij een soort open Kanta ( max. 50 km. per uur, elektrisch) en dat is me toch een lekker gevoel, in zo’n open-lucht kar op een luxe bank. Onvergelijkbaar met een tuk-tuk waar je dwars zit op een smalle harde bank met ergens wel een stang om je aan vast te houden.


De hele grensprocedure verloopt soepel, maar met de wachtrij erbij neemt die toch ook een uur in beslag.
Als we bij Mut Mee aankomen zijn we niet echt blij. Manager Julian is vergeten door te geven dat we een kamer aan de voorkant krijgen om de geluidshinder van de verbouwing te verzachten: we zitten er op werkhoogte pal naast!
Als we de teleurstelling verwerkt hebben – we worden er steeds beter in – gaan we samen met receptioniste Nam Taan bekijken wat het beste ziekenhuis is om naar mijn gipsarm te laten kijken: naar mijn idee is hij te rigoreus ingepakt en zeker te weten te strak om mijn arm.
Dat blijkt te kloppen en binnen een half uur word ik bevrijd van de eerste gipsverpakking en krijg ik een kleinere met meer bewegingsvrijheid voor arm en vingers en daar moet ik ook gebruik van maken om de spieren los te krijgen/ te versterken en het is beter voor de bloedsomloop. De mitella hoeft alleen gebruikt te worden in situaties waar mijn arm lang naar beneden zou hangen.


(Zoek de verschillen)
De sfeer, de hele ambiance, de hulp van Nam en het eten is erg goed hier. We komen – zelfs met bouwgeluiden op de achtergrond (en hier stoppen ze ook om een uur of 4, half 5) – helemaal tot rust hier.







Hier kennen ze geen Arbowet: deze dames en heren staan op hoogte van 2 etages zonder zekering op een smalle lat te werken! Ik kan er niet lang naar kijken, want ik zie in gedachten zoveel ongelukken gebeuren ….
Peter gaat er vandaag met de fiets op uit.
Hieronder zijn ervaringen:
In de ochtend fiets ik naar de grote Tesco in Nong Khai. Er zijn flink wat inkopen te doen. Dat zit zo: Treinreizen in Laos is duurder dan je denkt. Niet alleen omdat de stations steeds ver buiten de stad liggen en je dus flinke taxikosten hebt. Ook omdat we elke keer dat we met de trein gaan iets moeten inleveren bij de controle. De eerste keer onze zonnebrand, de tweede keer de haarversteviger en de laatste keer de deodorant. Mag niet mee. Het lijkt het beetje willekeur.
In de Tesco heb ik een vol briefje met wat ik allemaal weer moet aanvullen.
Langs de Mekong ligt een fietspad dat ik later vandaag zo’n tien kilometer volg. Het is rustig, stil, en lekker warm. Bij een klein dorpje hoor ik wat rumoer bij de tempel. Hier is een groep mensen bezig om een Buddhabeeld omhoog te hijsen, zodat het beeld voor de ingang van de tempel kan staan. De monnik die dit event organiseert is supertrots. Dit is duidelijk zijn project. Met veel liede en overgave wordt Buddha gepoetst.





Een reactie op Grensoverschrijdend