Een mooi verhaal uit Cameron Islands

Gisteren hebben we ons goed laten informeren over wandeltochtjes in de omgeving. Er zijn er veel, maar we moeten wel reëel zijn: we kunnen alleen maar easy en moderate tracks aan. De keuze is gevallen op: stukje route 4, dan doorgaan op route 6 en via 5 weer terug naar start. Dat moet goed te doen zijn, met een enkel steil stukje erin.

Vol goede moed vertrekken we. Het is droog, niet zonnig en de temperatuur – ik schat net boven de 20 – is heerlijk om bij te wandelen. In het begin lopen we toch nog even fout bij de Asperge- en Broccoliflat (!), maar betrekkelijk snel zitten we op het goede pad.

Een Maleis echtpaar passeert ons als ik me even inspuit met Deet en even later als ze op een bruggetje zitten te rusten, maken we even een praatje met ze. We vervolgen ieder apart weer dezelfde route tot aan het einde van route 4. We staan even rond te kijken waar route 6 dan begint, als de Maleise heer ons een trap opstuurt die naar een kantoortje van de rangers leidt. Zij hebben het erop zitten voor vandaag en haken af.

Als we boven komen, vragen we de ranger waar route 6 begint. Dat vertelt hij ons, maar hij vertelt er ons tevens bij dat we dan een toegangsbewijs moeten kopen 10 ringit pp; dat is ongeveer €4,– totaal. OK, geen probleem voor ons en hij wijst naar het bureautje naast hem naar de collega die e.e.a. zal afhandelen. Deze collega is uiterst vriendelijk en legt uit dat we een formuliertje moeten invullen en daarna moeten betalen. Maar, en nu komt het: dat kan niet cash. OK, ook geen probleem voor ons, we hebben een creditcard bij ons. Maar, en nu komt het echt: dat kan daar niet ter plekke: dat moet gebeuren op het plaatselijke postkantoor… Hij mag die geldtransactie niet uitvoeren. Wij moeten dus terug naar het dorp lopen, naar het postkantoor gaan met het boven ingevulde formuliertje, daar betalen en dan weer naar het rangerskantoortje terug, zodat hij de gewenste formaliteiten in orde kan maken….

Even zijn we met stomheid geslagen, maar dan zeg ik dat we dat niet gaan doen. Er moet echt een alternatieve manier te bedenken zijn. Ik kijk hem wat samenzweerderig aan en zeg: “Als we nu eens niet de trap opgelopen waren en gewoon meteen route 6 hadden gevonden, dan waren we toch al op pad geweest?” Hij lacht en zegt: “Ja, dat is waar, maar dat is illegaal!” Ik probeer het nog eens: “Dat weten wij toch niet? Wij zijn hier niet naar boven gelopen; wij hebben dit gesprek niet gevoerd; we zijn hier gewoon lekker aan het wandelen? Toch? ….” En we blijven alletwee rustig staan wachten wat er nu gaat gebeuren.

De beste man pakt zijn gsm en zegt: “Ik ga even bellen met het postkantoor en vragen of er iemand kan komen om jullie te helpen.” Ik denk even dat ik het niet goed verstaan heb, maar het is echt waar. Hij belt om te vragen of er iemand van het postkantoor naar ons toe kan komen om die 20 ringit in ontvangst te nemen, zodat hij daarna de administratieve procedure kan afronden. En ja, dan kan! Als we even lekker willen uitrusten op het bankje buiten dan komt er zo iemand naar ons toe. Dat duurt een half uurtje.

De ranger komt even gezellig bij ons zitten voor een praatje en vraagt o.a. of Peter met pensioen is. Aan mij wordt dat zoals gewoonlijk niet gevraagd, dus ik vertel hem zelf dat ik al 4 jaar met pensioen ben. “Teacher, I think?” Als ik hem vraag hoe hij dat zo kan raden, is zijn antwoord behoorlijk raak. “Dat maak ik op uit de manier waarop je praat! Als een teacher.”

Dan komt er een breedlachende medewerker van het postkantoor aan op zijn brommertje, schudt ons vriendelijk de hand en Peter betaalt hem.

Ik maak intussen foto’s van de transactie en als dat gebeurt vraagt de medewerker of ik ook nog even met zijn gsm een foto wil maken van Peter en hem. Nou, na zoveel service ben ik daar niks te beroerd voor. Lachend en zwaaiend neemt hij afscheid en begint de administratieve procedure, die ook nog een dikke 20 minuten in beslag neemt. Formulier invullen met ID-gegevens, gegevens opschrijven in het grote boek en daarna alles nog invoeren in de computer die daartoe eerst opgestart moet worden. Tot slot moet er nog een aantal papieren, waaronder het toegangsbewijs, worden geprint en dan zijn we los!

Ik vraag me af wat de andere toeristen doen, als ze hierboven aankomen en net als wij niet zijn ingelicht dat er zo’n toegangsbewijs vereist is alvorens je op deze route wordt toegelaten.

De tocht die dan volgt, is fantastisch! Dit is een jungletocht die uiteindelijk 2 uur duurt i.p.v. de voorspelde 20 a 30 minuten en allesbehalve easy en moderate is. Het is echt zwaar klimmen en klauteren en het laatste stuk moeten we zelfs met behulp van een aantal touwen naar beneden afleggen.