De Puszta van Hortobagy

Puszta betekent leegte en wat dat betekent ervaren we vandaag.
We zijn rond lunchtijd al in Hortobagy en nadat we de camper op de plaatselijke camping Okotura hebben gezet, stappen we op de fiets naar het dorp zelf om ons te gaan laten informeren hoe/wanneer en waar we de puszta zelf op kunnen.

Het eerste infopunt is op maandag gesloten, maar in het tweede worden we goed geholpen met een plattegrond en aanwijspunten waar we waartoe kunnen gaan (2 km, verderop). Er start om 14.00 uur een huifkartocht door de puszta en we kunnen daar dus mee mee. Vandaag en morgen is er regendreiging en hoewel het ook nu hier grijs is, is het nog steeds droog en besluiten we eerst een snelle hap te eten bij de snackbar die we op het hoekje zien en daarna de puszta op te gaan.
De dame van de snackbar neemt onze bestelling op en wij wachten op een paar kleine stoeltjes in de veronderstelling dat we snel de broodjes met worst zullen krijgen (een snelle hap)…. Nou, dan valt tegen.
Hoewel de dame in kwestie hard aan het werk is en voortdurend met vette vleeslappen loopt te zwaaien die vervolgens op inmiddels kleffe frites wordt gekwakt, is er na 20 minuten nog geen spoor te bekennen van onze broodjes worst. De tijd begint te dringen en mijn geduld is op. Ik loop naar het bestelraam, geef te kennen dat ik de twee blikjes drank ga afrekenen en afzie van de broodjes: de tijd is ook op!
Ze kijkt me verbouwereerd aan, maar heeft de boodschap wel begrepen. Even later zijn we met een Wasa-knacker in de hand op weg naar de plek van waaruit we vertrekken. Het is ondanks de goede info toch nog even zoeken, maar het lukt! En we hebben zelfs nog even tijd om de stallen te bezoeken en een kop koffie te drinken. De bestellingen worden daar wel in een normaal tempo uitgevoerd.

En dan komt de huifkar aanrijden en ook Nikki (een gids) gaat mee. Het is nog even wachten op 4 Japanse dames met tolk, maar dan rijden we de puszta op…. de leegte in.

We komen voorbij een klein hutje van een veeboer die buffels houdt en een veehouderij met Marha-koeien.

Daarna staan er een flink eind verder 3 ruiters (csikós) te paard in traditionele kleding. Zij geven een show weg van wat zij de paarden in 6 maanden kunnen leren. Het zijn overlevingsstrategieën vanuit het verleden toen de puzsta werd aangevalen door de Ottomanen en er een flinke strijd woedde.
Met knallende zwepen worden de paarden getraind om geen angst te hebben voor het geluid van schoten (en zo klinken de zwepen écht) en worden de paarden van de tegenstanders wellicht afgeschrikt. De paarden reageren NIET.
Op een kort commanda gaan de paarden op hun zij liggen, doodstil, zelfs als de ruiter erop gaat staan. Op deze manier zijn de paarden minder zichtbaar/kwetsbaar in de strijd. Ze kunnen zelfs op hun achterste gaan zitten (waar dat precies voor nodig was, is mij niet duidelijk geworden). Het is heel indrukwekkend om dit in deze oorspronkelijke omgeving te kunnen meemaken.
Overigens worden deze paarden zonder zadel bereden.

En dan maken we kennis met de “big five” van de puszta. Het zijn vijf paarden die beteugeld worden door een ruiter die op de rug van de achterste twee de zaak ment. Op deze manier werden de paarden van gesneuvelde krijgers weer naar huis mee terug genomen.

Na al deze indrukken “karren” we langzaamaan weer terug, maar niet voordat we ook nog langs een schapenstal komen. Niets bijzonders zou je denken, totdat je de kurkentrekkers op hun kop gezien hebt.
Het is nu al een hele bijzondere dag (en we zijn pas 4 uur hier in Hortobaghy!)

We hebben nu inmiddels wel zin gekregen om wat te eten en dat doen we in het plaatselijke museumrestaurant. Daarna fietsen we nog even langs de beroemde 9-bogen brug. En dan gaan we vol met indrukken, terug naar de camping.
Er is inmiddels een camper bijbekomen…