Duo-blog
Over dinsdag heb ik al geblogd, maar omdat ik voorlopig nog maar halve dagen meedraai, heeft Peter zijn eigen ervaringen in de andere helft van de dag vastgelegd, opdat we niet vergeten
Dinsdag 28 januari
Als Tineke na de lunch gaat slapen, wandel ik de hoofstraat af van het oude centrum van Luang Prabang.
Een bijzondere straat. Bij het laatste stuk, daar waar twee rivieren bijeenkomen (de Nam Khan Rivier mondt hier uit in de Mekong) staan zeker vier tempels achter elkaar. Ook is hier het Buddhistisch Archief van de stad. Ik bekijk daar de fototentoonstelling met als thema ‘meditatie’.
Terugwandelend vind ik de Big Brother Mouse-winkel. Twee meisjes, Miss Namfon en Miss Naly, kunnen me een beetje helpen. Op een A4 bij de kassa staat dat ze geen van beiden Engels spreken. Big Brother Mouse is een project dat geld inzamelt voor schoolkinderen door de verkoop van boeken. Analfabetisme in Laos is bij kinderen van tien jaar nog steeds boven de vijftig procent. Het project stimuleert het leren lezen middels leuke boeken. Ik koop een drietal boeken, waaronder een Laotiaanse versie van Peter Rabbit.







Ik vind de route omhoog naar Phousi Hill. Boven op de heuvel staat een stoupa en van daar is het uitzicht over de stad, de Mekong en de omgeving erg mooi. Ik vind zelfs waar ons guesthouse staat.
Een goed benutte middag. Terug naar Tineke die hopelijk goed heeft kunnen slapen.
Op woensdag wandelen we in de ochtend naar het Cultureel Centrum: klein maar smaakvol ingericht met informatie over verschillende stammen in Laos met hun eigen, zeer verschillende gebruiken, rituelen en kleding. Er is een winkel bij met o.a. prachtige handgeweefde omslagdoeken waar we lang naar kijken en uiteindelijk niet kopen omdat we ze toch duur vinden en ons afvragen: waarvoor en wanneer gaan we dit prachtige doek gebruiken?


Behalve dat allemaal, hebben ze ook nog eens koffie! Tijd voor een pauze in deze relaxte omgeving.
Om lekker te lunchen lopen we nog een stuk verder waar we een paar dagen geleden ook zo verwend zijn. Heerlijke stoelen, prima bediening en lekker eten! Ook nu weer.
Hierna is het voor mij genoeg voor vandaag: ik ga een tukkie doen…
‘s Avonds genieten we van een mooie zonsondergang boven de Mekong.



Woensdag 29 januari
Als ik Tineke met de tuktuk zie wegrijden, richting ons verblijf waar ze vanmiddag wil slapen, besluit ik noordwaarts te gaan wandelen. Eerst langs de Nam Khan Rivier, en dan binnendoor terug. Ik zoek een zeldzame Buddha-afbeelding (de roep om regen, waarvan ik veel beelden zag in de Xiengthong-tempel), maar die lijkt niet vindbaar als beeldje.
Wel vind ik een schoolgebouw dat dienst doet als bibliotheek. Hier kun je goedkoop boeken kopen die toeristen hebben achtergelaten. Het geld gaat naar onderwijs. De drie meisjes in de bieb liggen voorovergebogen te slapen en niets wijst erop dat ze ook maar enige zin hebben in verkoop. Ik loop een trap af en daar zie ik een Children Culture Centre waar twee vrouwen bezig zijn om speelpoppen te repareren. De poppen worden bij theatervoorstellingen, gegeven door de kinderen op zaterdag, gebruikt. Ik doneer.









Een straat verder staat in een steegje een heritage huis. Ingericht met spullen die laten zien wat er in het verleden in een Laotiaans vrijstaand huis te vinden was. Ook kun je hier kleding uit de oude tijd lenen voor een fotoshoot.
Als ik weer bij het guesthouse ben, is Tineke net wakker.
Donderdag 30 januari
We hebben voor vandaag een minivan-tochtje naar de watervallen op het programma staan. We vertrekken pas om 11.30 en zijn om 16.00 uur terug.
Ik denk dat het wel kan, zeker nadat we aan het ontbijt een Duits echtpaar treffen dat gisteren deze “excursie” deed en ons verzekeren dat het heel relaxt is en nauwelijks fysieke inspanning vereist: precies wat ik nodig heb. Een beetje afleiding met weinig moeite!
Geen duo-blog vandaag.
De Kuang Si watervallen zijn prachtig. De organisatie eromheen: in de rij voor een ticket, in de rij voor een plaats in een elektrisch vervoermiddel naar de watervallen boven én het aantal tuktuks, minivans met meegebrachte toeristen is indrukwekkend!




Maar eenmaal boven, op weg naar de waterval, valt de drukte me erg mee!
Aan het begin van het pad bevindt zich het “Free the bears”-project. Niet alleen met info en verkoop van T-shirts als sponsoring, maar aan weerszijden in het bos kun je de bevrijde én herstelde beren ook zien. Ze leven er zoveel mogelijk in een natuurlijke habitat, maar als er om één uur een bel klinkt, komen ze toch allemaal naar het voederhok gesjokt. Niet helemaal zoals het er bij vrije beren aan toe gaat, maar stukken beter dan in de gevangenschap waaruit ze zijn bevrijd!


Het is een mooie dag.
Wat me hier wel weer opvalt zijn de vele initiatieven van (meestal) vrijwilligers ter verbetering van de leefsituatie van mens en dier, variërend van het redden van beren en olifanten tot het bestrijden van analfabetisme van de kinderen (meer dan 50% van hen!). Heel wrang als j e weet dat de overheid hier niets aan doet en er voor het gros van de mensen weinig uitzicht is op een beter leven.