De laatste 3 dagen van deze herfstreis

dag 48/50, 7/9 oktober

Op vrijdagmorgen vertrekken we uit Avignon. We staan voor de uitgang als deze chauffeur toch nog even naar het toilet moet…
Vlak voor ik uitstap, komt er een (nog) oudere dame naar onze camper toegelopen en vraagt me: ”Jullie rijden naar Nederland? Hoe precies rijden jullie dan?….” Zij en haar partner staan voor ons bij de uitgang geparkeerd. Ik zeg dat ze dat maar even aan Peter moet vragen, omdat hij de navigator is. (Ik kan dan intussen even doen wat ik moet doen🥴).

Als ik terugkom, vertelt Peter dat de dame in kwestie echt geen idee heeft hoe ze Avignon uit moeten komen. ”Hoe zijn ze hier in godesnaam gekomen?” Ze spreken samen over A7 en A9 en Peter heeft ze zo goed en kwaad als het ging geholpen. ”Maar ze staan daar nog steeds met hun camper, net buiten het hek…” Als we er langzaam met open raam voorbijrijden, roept de man: ”Wij rijden wel achter jullie aan…”
Wij vinden het prima, maar dan slaat toch de help-stress toe (en een onduidelijke wegaanduiding en app): we slaan te vroeg de A7 op en dreigen midden in de stad uit te komen. We weten het tij nog te keren (letterlijk, door een omkeermanoeuvre) en zien dat de ons volgende camper dat ook doet (op een best wel moeilijk punt en hun camper is groter dan onze bus). Chapeau! we vonden het eerst wat sukkeltjes, maar ze stijgen in onze achting! Ze volgen ons nog een hele tijd, maar als we tenslotte op de A7 zitten en zij ook, zie ik in de spiegels, laten we elkaar los. De oudjes komen er wel (als ze tenminste voldoende brandstof hebben, want morgen wordt er gestaakt bij de tankstations, maar dat weten wij en zij op dat moment nog niet…..)

’s Middags vinden we weer een plekje op de camping in St. Etienne du Bois en zitten heerlijk in het zonnetje. Peter loopt even naar het dorp om te reserveren in het plaatselijke restaurant en on-ge-lo-fe-lijk maar waar: net als vorig jaar is er weer een gesloten partij. Nu zijn we echter voorbereid en zijn we noodgedwongen blij met de pizzaria 🥴.

Zaterdagmorgen rijden we de camping af en willen bij het tankstation op de hoek even wat diesel bijvullen, zodat we in Luxemburg de laatste tankbeurt kunnen doen. Het tankstation is afgezet met rood-witte linten en een medewerker schudt ”nee”. OK, dan de volgende maar; wij hebben geen probleem. Ook de volgende is gesloten, maar de daaropvolgende is open en Peter tankt (meer dan ik nodig vind, maar ach, wat maakt het uit?). Het blijkt een zeer goede zet, want er is een staking in Frankrijk en heel veel tankstations zijn door hun voorraad heen of zijn solidair en er zijn bijna geen tankstations open, zien we nu…..

Het is behoorlijk bewolkt en niet echt uitnodigend om vroeg op een doorgangscamping aan te komen en binnen te gaan zitten: we besluiten door te rijden tot Nancy (scheelt morgen ook weer 100 km. rijden).
Als we eenmaal in Nancy zijn, is de zon doorgebroken en kunnen we er nog heerlijk van genieten.

Zondag, de laatste rit.

Niet spannend, erg rustig in het verkeer, behalve in Nederland!
Lekker op tijd vertrokken nadat we toch nog even de verwarming hebben aangezet (onze buurvrouw kwam gisteravond om 21.15 klagen over geluidsoverlast van onze verwarming (blokkeerfries🥴); maar deze ochtend is het echt zooooo koud……., dus lekker snel weg!

De zon breekt heel vroeg door en met al die herstkleuren is de route toch nog mooi!
We worden door de app wel via Longwy geleid en komen dus helemaal niet in Luxemburg (tanken daar lukt dus ook niet). we zijn dus echte geluksvogels.

Om 14.30 uur rijden we de parkeerplaats thuis op: 5.929 km gereden en veilig thuis! Dankbaar.