De westkust van Lanzarote tussen de Salinas de Janubio en El Golfo is een en al lavarots.
Bij Los Hervideros knallen de golven tegen de vulkanische rotsen op en spuiten soms hoog op uit de spelonken die daar door de vulkaanuitbarstingen ontstaan zijn.
Er is een heel natuurlijk looppad over die rotsen aangebracht dat soms verrassende inkijkjes geeft in de spuigaten. Dat doen ze hier goed op Lanzarote. Ze zijn de toerist ter wille maar niet ten koste van het natuurlijke beeld: we hebben dat al eerder vastgesteld.
Bij El Golfo is nog de helft van een zeevulkaankrater (caldera) te zien met op zeeniveau een groen meertje. De andere helft is door de zee weggeslagen.
We brengen een paar uurtjes door op het zonnige terras van Casa Rafa, waar we ons meer dan welkom voelen. We vorderen al aardig in “De Nix” en “Hoe ik talent voor het leven kreeg”.
Peter kan lekker met de voetjes onder de tafel zitten, zodat die ook weer een beetje kunnen bijkomen van het zonnegeweld van een paar dagen terug.
Rond half drie begint de zon al achter de wolken te verdwijnen en wordt het fris. Het is vandaag niet de meest zonnige dag, maar alle zonuren zijn meegenomen!
Op de terugweg ben ik nog steeds onder de indruk van de kilometerslange zwarte lavavelden: het lijkt wel of er met een gigantisch grote ploeg door het landschap geragd is.
Mij bevalt het hier goed: niet te vroeg weg (lekker kalm aan doen ’s morgens) en weer op tijd terug bij het appartementje. Heerlijk!