Op zondag 18 juli rijden we verder naar het oosten langs de noordkust.
We belanden in Cudillero, op een fijne camping.
Er is van alles voor de sportieve jeugd (die dan ook oververtegenwoordigd is), een zwembad én (belangrijk voor ons) een wasmachine én droger.
Het lukt Peter om een was te draaien en drogen, maar het is te druk om ook nog het beddegoed te kunnen doen. Dat doen we morgen.
We stappen op de fiets om naar Cudillero-centrum te rijden, dat 100 meter lager ligt en 1 km. verderop. En dat is verrassend! Het dorp ligt verticaal tegen een rotswand aangebouwd. Het is een wirwar van stegen en de huizen hebben allemaal ander gekleurde muren en kozijnen. Het lijkt een beetje op de plaatjes van favela’s in Brazilië. Schitterend om te zien. Het is er best druk, maar we vinden een prima stoel op een terrasje en genieten van de omgeving en de bezoekers van het dorp.
Bij het teruggaan blijkt weer wat een fantastische elektrische fietsen wij hebben: we komen zonder probleem naar boven gefietst.
’s Avonds fietsen we naar La Atalaya, een boerengehucht op een km. of 3 van de camping. We eten bij het enige wegrestaurant (avant la lettre, zou Tim Fransen zeggen) gewoon aan de straat. We zien cider inschenken zoals het kennelijk moet (minimaal vanuit 1 meter hoogte in het glas mikken) en smullen o.a. van de plaatselijk specialiteit, gevuld kalfsvlees met wat ham en kaas en met gecaramelliseerde uit en gebakken aardappeltjes.
Het is een mooie dag geweest, zeggen we tegen elkaar als we tevreden naar “huis” fietsen.