Woensdag 5 februari
Chiang Khan
We reizen met een particuliere chauffeur van Nong Khai naar Chiang Khan, langs de Mekong.
Het afscheid bij Mut Mee ontroert me.
Onze chauffeur heeft duidelijk zin in de trip met wat stops bij bezienswaardigheden.
De eerste attractie is een toevalstreffer: morgen zijn er kampioenschappen skydiven en vandaag komen clubs/groepen uit alle windstreken nog een generale sprong wagen. We staan precies bij hun startpunt: geweldig om te zien en te horen (bijna complete stilte, super concentratie).
Iets verder ligt een prachtig uitzichtpunt met de skywalk, die helaas dicht is ivm werkzaamheden in de buurt. De gids is een coole gast en dat wil hij weten ook! Hij laat zich uitgebreid in verschillende poses door Peter fotograferen. Hij wil ook graag dat Peter op het puntje van de rotsblok gaat staan, maar die is zo verstandig om op een veilige afstand van de afgrond te poseren.
De naastgelegen Wat is een bezoek meer dan waard.
De Wat waarvoor we een flink stuk om moeten rijden is verbluffend mooi. Kijk maar.
Aanvankelijk zijn we niet van plan om onderweg te lunchen, maar met al die stops zijn we in kilometers nog niet zo veel opgeschoten, dus eten we bij de volgende stop – vanwege het uitzicht op een bijna drooggevallen stuk Mekong – een bordje “fried rice” en zijn we voldoende toegerust voor het laatste stuk. Maar de chauffeur weet van geen ophouden en stopt nog een paar keer vanwege de mooie uitzichtpunten.
Bij één ervan is een kraam, waarbij een verkoopster reepjes vlees/vel met haartjes uitspreidt op een soort mat. Geen idee wat het is, maar de chauffeur helpt: het zijn repen buffelhuid die in de zon gedroogd worden. Daarna worden die verkocht aan de klant, die ze op een vuur brandt (de haren gaan er dan blijkbaar van af 🤭) en daarna lekker oppeuzelt. De Thai zijn er dol op!
Het is tegen 5 uur als we bij River Tree Resort aankomen. We zijn er best moe van geworden en gaan met graagte naar het restaurant aan de rivier voor een drankje (we kaarten intussen nog een potje) en daarna bestellen we eten.
Ik laat hieronder zien wat we bestellen en hoe dat uitziet, als we het na een uur (!) wachten eindelijk geserveerd krijgen. Intussen zijn er meer gasten gekomen en die zitten allemaal al geruime tijd te eten.
Links: een gerecht (beetje pittig 🌶️); Midden:gebakken (!) aardappetjes; En dan rechs: de opnieuw bestelde gebakken aardappeltjes…
Ik weet dat je eigenlijk niet boos moet worden op de Thai en zeker niet moet uitvallen tegen hen, maar deze regel treed ik vanavond met voeten! 😤
Er klinken weer veel “sorry, sorry’s”.
Als we op onze kamer op de 4e etage tot rust proberen te komen, horen we een herhaald brommend geluid: continu. (We zijn hier 5 dagen!).
Nu schiet Peter ineens in de actie: zonder iets te zeggen stuift hij de kamer uit en komt even later met de receptionist terug: we kunnen een andere kamer krijgen, want dit gebrom komt van machines boven ons dak en dat blijft.
We pakken weer alles in en verhuizen naar 1 etage lager.
Eindelijk rust, na een rommelige avond maar ook een fantastisch mooie dag!
Donderdag 6 februari
Peter heeft een fiets kunnen huren in de stad (hier hebben ze die service niet, en dat is niet het enige dat ze NIET te bieden hebben, zo blijkt even later): ook met de was moeten we zelf naar de wasserette in de stad). Dat is echt vreemd in dit land: zelfs in de kleinte homestay bieden ze deze service. Maar, er ligt wel een heel fijn zwembad met prachtig uitzicht op de Mekong en Laos. Je kunt niet alles hebben..
Daar genieten we van en mijn boek over de belevenissen van detective Hieronymus Bosch is boeiend.
Tegen de avond wandelen we naar de stad, zien alweer de zonsondergang, en komen uiteindelijk via een stuk avondmarkt langs het mooie hotel waar we vroeger gelogeerd hebben.
Peter is vanmiddag naar de Wat geweest die destijds in de steigers stond. Die ziet er nu wel anders uit!
Vrijdag 7 februari
‘s Morgens liggen we aan het zwembad en Peter erin!
Voor mij verloopt de middag net als gisteren: puzzelen en lezen, ‘t Is niet anders!
Maar gelukkig heb ik een mooi boek: Woestijnnacht.
Peter gaat de fietstocht maken die we eigenlijk samen hadden willen doen….
Verslag Peter:
Chiang Khan profileert zich als fietsstad. Elk guesthouse, elk hotel heeft wel fietsen te huur (behalve het onze). Langs het water ligt een fietspad dat helemaal tot de bocht in de Mekong loopt, zo’n acht kilometer. Die bocht, Kaeng Khut Khu, is voor Thaise mensen een bezienswaardigheid omdat hier een eiland ontstaat in de rivier. Je kunt ook gemakkelijk naar Laos. met de bergen op de achtergrond is het een prachtige plek. Op het land zie ik verschillende beelden die een mij onbekend verhaal vertellen en daarnaast ook beelden van de ‘hairy water ghosts’ een soort voorouderverering. Het doet me denken aan carnaval en inderdaad lees ik dat er optochten zijn in de maand mei, waarbij de mensen verkleed als geest meedansen. Hier had Tineke ook bij moeten zijn.
‘s Avonds laten we ons lekker masseren!