Champassak

Op zondag 16 januari vertrekken we met een tuk-tuk 40 km. verder naar het zuiden van Laos, naar Champassak. We zitten er maar met zijn tweeën in (samen met onze koffers) en de chauffeur zet er flink de sokken in. Na 3/4 uur uitgewaaid te zijn, stoppen we bij Riverside: ons nieuwe plekje voor een dag of drie.

Ik kan mijn ogen niet geloven: we zijn hier in het paradijs aangekomen. De ”huisjes” liggen aan de rivier Mekong in een prachtig aangelegde tuin. We krijgen zomaar een upgrade naar een benedenwoning aan de Mekong: naast de deur een zwembad, dan het restaurant, en daarachter zwembad nr. 2.
We installeren ons, lunchen en gaan meteen naar zwembad nr. 2: zwemmen en relaxen.

’s Avonds is er een tuinfeest van een Thaise groep waardoor we getrakteerd worden op een life-orkestje met een zanger en zangeres. Gelukkig heeft de laatste een ondergeschikte rol, want ze pakt alle hoge tonen net niet hoog genoeg….. Of het daaraan ligt, weet ik niet maar ik kan niet zeggen dat de sfeer er lekker inzit. Misschien later, maar dan zijn wij al lang naar Wie is de Mol aan het kijken.

We ontdekken ook nog een tweede douche in ons huis: een buitendouche!

Maandag
Vandaag zijn we heel vroeg wakker, want we willen zonsopgang zien. Het is nog wat bewolkt zodat we de komende dagen in de herkansing gaan: dat moet beter kunnen.

Direct na het ontbijt stappen we op de fiets. Peter heeft gisteren een secundaire weg gevonden door Champassak die ons uiteindelijk bij Wat Phou zal brengen: we zien wel of we er komen, want het is een flink eindje trappen en – ook al is het vroeg – behoorlijk warm.
Onderweg is er van alles te zien: het dorp wordt wakker. Kinderen roepen en zwaaien naar ons.

We stoppen even bij een Wat en daar lijkt een viering te gaan beginnen. Er staat een soort prieeltje tegen de Wat aan en de loper naar boven is uitgelegd. Er lopen wat monniken en gewonene stervelingen rond. Wij denken aan een dienst voor een overledene, maar dan horen we in de verte muziek aankomen die niet echt past bij een begrafenis. Het is een orkestje in de laadbak van een truck, met daarachter een stoet van mensen. Het lijkt of het hele dorp is uitgelopen. Als ik de stoet film, word ik weer heel vriendelijk toegelachen en gegroet.

Het blijkt een inwijding van een monnik. De jonge knul wordt op een draagbed met baldakijn 3 x om de tempel heen gedragen (soms met opzet flink schuddend met hem) de hele meute erachteraan. In die volggroep wordt door een paar dames iets gestrooid waar zowel de kinderen als de andere vrouwen meteen opduiken. Ik kan niet ontdekken wat er gestrooid wordt: de rapers zijn te snel (of ben ik te langzaam?).

Uiteindelijk wordt de monnik in spé naar boven gedragen, waar hij een kaarsje opsteekt. De dienst gaat beginnen. Het andere onderdeel waarbij hij in het prieeltje iets over het hoofd krijgt gegoten (ik vermoed water) wachten we niet af. We fietsen door naar naar Wat Phou.

Deze Kmer tempels zijn van de 9e eeuw en helemaal bovenin tegen de berg staat er één op instorten, volgens Peter. Ik kan dat helaas niet controleren, want halverwege stop ik met de beklimming. Ik wacht in de schaduw tot Peter terug is. Het is een prachtige plek: ik geniet.

Op de terugweg (weer 15 km.) komen we langs een grote winkel (een schuur eigenlijk) waar we vinden wat we nodig hebben, o.a. een tandenborstel, muggenverdrijver en zakdoekjes (is echt moeilijk hier: ze hebben ze wel – zelfs van Kleenex maar geen idee waar ze voor zijn – ze komen met van alles aandragen……🥴🤣).

De lunch bij ons resort halen we niet meer, dus dat doen we onderweg (ook weer zo lekker!) en thuis installeren we ons meteen op de strandstoelen na een frisse duik.
Genoeg voor vandaag…..

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.