Manrique heeft over het hele eiland Lanzarote zijn kustwerken verspreid en op die manier grote invloed uitgeoefend op wat we nu zien.
Gelukkig was hij verknocht aan de natuur en heeft die zoveel mogelijk in stand gehouden en geïntegreerd in zijn werk, en omgekeerd.
Een mooi voorbeeld hier van is zijn huis, nu de Fundación César Manrique: een museum.
Het huis is gebouwd in vulkaangrotten, met flink wat “zitjes”. Het hangt vol kunst van hemzelf, maar ook van Picasso, Miro en andere moderne kunstenaars.
Dat hij naar integratie van natuur en cultuur streefde, is hier en daar letterlijk te zien:ze lopen in elkaar over.
Buiten vind je een flink aantal sculpturen.
Wij zijn onder de indruk en zijn zo een paar uur verder.
Waar ik niet meer over mag praten van Peter is het zwembad (gelukkig is er nog geen censuur op wat ik schrijf, want het moet er even uit). Ook hier heeft Manrique weer zo’n spuuglijk zwembad in gelegd.
De zon is intussen op volle kracht en we genieten daar onze laatste middag hier volop van in Costa Teguise.
Als we terug in het appartement zijn, lees ik dat er a.s. weekend Siberische kou verwacht wordt in Nederland: niet iets om echt naar uit te kijken.
Het is nog even te heet op ons balkon, maar als de zon dadelijk iets tempert, nog maar gauw even van genieten.
Het zijn geweldig mooie dagen geweest.