Ergens tussen Plasencia en Toledo is nog een camping te vinden in Cazalegas. Het is een dure camping aan een meer en ik vind hem zijn geld niet waard. Het sanitair is goed, d.w.z. de douches zijn lekker warm, maar je staat wel te douchen in het gezelschap van een dikke vette tor en er wordt niet echt lekker schoongemaakt. Ook ontbreken er waterpunten op de camping en voldoende vuilnisbakken.
En als klap op de vuurpijl komt Peter net terug van het zwembad dat hij een bandje nodig heeft om toegelaten te worden en dat daarvoor betaald moet worden…..Hij is naar de receptie gegaan. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt.
We hebben vanochtend wel een lekker fietstochtje gemaakt. Niks bijzonders, rundum See hier. We kwamen wel in een leuke bar terecht met locals die allemaal bereid waren om in het Spaans (en een enkeling in Het Engels) een praatje te maken en te helpen met de bestelling. .
(linksonder: de Engelssprekende jonge man en rechts het zoontje van de eigenaresse die zich maar moet zien bezig te houden op een barkruk).
Peter komt net terug van de receptie en hij kreeg een bandje!
Tot slot: toen ik vanochtend lekker rustig wilde gaan zitten lezen, kreeg ik inspiratie om te schrijven.
Laat zich raden waardoor.
Camping-life
Op alle campings in Spanje staan wel semi-permanente wooncaravans. Sommige worden dus in de zomer continu bewoond door bejaarden, andere alleen in het weekend door veelal jonge gezinnen met kinderen.
Van de eerste categorie vraag ik me af of het campingleven wel zo gezond voor ze is: zonder uitzondering wordt daar door hen significant veel meer gehoest dan elders.
Voor de tweede categorie is het broodnodig dat ze er in het weekend tussenuit gaan, want – en nu generaliseer ik misschien een beetje – die zitten met héél veel vervelende kinderen: ze luisteren voor geen meter en misdragen zich tegenover de ouders, hun gasten en vooral ook in het campingrestaurant waar ze ‘s zondags “gezellig” gaan eten met de familie.
Hun onderkomens verschillen onderling veel van elkaar. Er zijn er die volledig omheind zijn met een houten hek of met groen plastic; er zijn er met een complete tuin rondom versierd met windmolentjes en/of kabouters en kerstverlichting, andere staan op een betegelde vlakte.
Sommigen hebben een terras voor de deur, waarop rijen stoelen gestationeerd staan zodat alles wat er gebeurt op de camping goed in de gaten gehouden kan worden en luidkeels becommentarieerd, anderen hebben rondom hun terrasruimte roedes met gordijnen hangen die – naargelang de stand van de zon- regelmatig open en dicht gaan. Weer anderen gunnen niemand een blik naar binnen en houden de gordijnen angstvallig gesloten: de hele dag!
Maar twee dingen hebben ze gemeen:
- Ze hebben een hekel aan bladeren
- Ze hebben allemaal een bladblazer
Dus net als je denkt: “Wat een fijne rustige camping is dit” begint de blaassessie én het aanvangtijdstip is voor iedereen verschillend.
Lang leve de rustige camping met fijne schaduwplekken onder de loofbomen!
Een reactie op Cazalegas