Castillon (2)

Op de tweede dag in Castillon stappen we op de fiets voor een tochtje langs de Dordogne. De eerste paar honderd meters gaat het goed, maar dan komen we bij een bordje “doodlopende weg”. Geldt dat ook voor fietsers? We gaan het uitproberen. Het loopt niet echt dood, maar ook niet door. Vóór ons is een geoefend fietster met volle bepakking al omgedraaid, maar ze waarschuwt ons niet.
Dan staan we voor een dubbel hekje, waar net een moeder met haar zoon een fiets doorheen aan het wurmen zijn. Het lukt ze. Ik vraag of het een doorgaand pad is en dat bevestigt zij. “t Is wel een kilometer hobbelig enzo, maar je kunt er doorheen naar het volgende dorp.” En dat lukt inderdaad, maar vanaf daar vinden we toch geen pad meer echt langs de Dordogne. Niet erg, want we fietsen heerlijk richting St. -Emilion door de wijnvelden. Precies wat we 5 weken geleden van plan waren hier, maar door de hitte toen onmogelijk was.


Nu moeten we zelfs even de regencapes aan, want we krijgen net een uitloper van een plaatselijke bui te verwerken. Daarna breekt de zon weer door.
St.-Emilion is onherkenbaar veranderd sinds die tijd, althans voor Peter. “Hier ben ik vorige keer helemaal niet geweest, in deze straat! Wat een levendig stukje van de stad…” Even verder blijkt hij hier wel degelijk geweest te zijn, maar toen was bijna alles dicht en was er geen toerist te zien. Dat is nu even anders. Het is leuk om het nu ook eens even anders te zien.

Als we terug in Castillon zijn stel ik voor om nog even wat te drinken op een terras en Peter fietst de brug over naar restaurant “La Plage”, waar een groot open-lucht terras is. Daar kom ik in een andere wereld terecht.
Ik weet werkelijk niet wat ik zie! Een dansvloer barstensvloer dansende mensen. Er is zelfs life-muziek van 2 enthousiaste zangeressen.


– Geen mondkapje te zien, behalve dat van Peter en mij (dat moet hier toch in het strenge Frankrijk van Macron; in winkels, openbare gelegenheden etc.?);
– Geen anderhalve meter afstand (soms zelfs geen anderhalve decimeter!)

Als we niet meedoen aan het dansfestijn en alleen wat willen drinken verderop aan de tafeltjes, hoeven we geen entree te betalen.
Als ik aan de gastvrouw vraag hoe het kan wat ik hier zie, zegt ze dat zij niet van de politie is; dat deze (veelal oudere) mensen bijna allemaal gevaccineerd zijn en zelf wel uitmaken wat ze zoal doen. “Ze komen hier elke zondagmiddag dansen: hun lust en hun leven”…..

De ober die ons naar de tafel brengt en de drankjes brengt, is de acteur uit Intouchable. Wat een charmante gastheer en wat een plezier in zijn werk. Hij danst  tussen de tafeltjes door op een ritme dat toch niet echt het zijne is (of is dat racistisch?): ik amuseer me kostelijk op afstand en als ik even naar de dansvloer loop om wat opnames te maken, ben ik de enige met een mondkapje op….

Morgen verder…

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.