Dit piepkleine dorpje ligt aan een ondiep riviertje en 5 km. verderop ligt het meer van Bohinj. Het is het grootste meer van Slovenië, 4,2 km lang en ruim 2,5 km breed. Gemiddelde diepte 30 meter. Tot zover de cijfertjes. De beleving is heel anders. We rijden er op zondag naar toe met de gratis shuttle vanuit de camping. We besluiten de noordkant te nemen van het meer; de kant waar geen autoweg loopt. We hebben bij het begin geen idee hoe ver we gaan komen; als we voor ons gevoel op de helft zijn, gaan we terug of we moeten er zeker van zijn dat we de andere kant halen. Het is een leuke tocht; afwisselend, een beetje op en af; we zien een houtboer met een tractor aan het werk (spectaculair stijgerend een greppel door en omhoog) en we ontdekken in de bergwand waarlangs wij wandelen een paar verborgen “blowing holes”: er komt echt hele koude lucht uit die rotswand op die plekken! Nooit eerder meegemaakt…
Op het punt waarop Peter erover denkt terug te draaien, komen we een echtpaar tegen dat weet te vertellen dat we echt over de helft zijn en dus lopen we verder. Stiekem ben ik er trots op: we hebben de hele noordkant gedaan! Wel met de bus terug: op het moment dat wij op de openbare weg komen, zien we een bushalte en nog geen twee minuten later rijdt hij voor!
De dag erop gaan we naar het meer van Bled (ook met de bus): dat moet je gezien hebben, volgens de toeristeninfo; topattractie 1. Nou, dat vind ik dus niet. Natuurlijk is het een mooi meer, maar Bled is zo toeristisch, druk en helemaal niet relaxt. Nou kan het ook schelen dat Peter zijn dag niet helemaal heeft: hij is moe. Maar ja, hij is vanmorgen – toen ik nog lekker wat wilde lummelen, alle devices opladen, boekje lezen, etc. – nog gaan wandelen en het is weer een bloedhete dag.
’s Middags, als we een mojito gedronken hebben op een terrasje met nevelventilator, besluiten we om de bus terug te nemen. We moeten dan wel 3/4 uur wachten, maar dat doen we: we hebben geen puf voor iets anders. Het is een rommelige opstapplaats waar veel bussen aankomen en vertrekken. Ik vermaak me met een dronken dame aan de overkant, die van het talud afrolt en pas weer wat omhoogkrabbelt met hulp van een echtpaar dat bij haar hoort maar duidelijk minder heeft gedronken. Een andere dame die ook met de bus meewil, kan het goede busticket niet vinden in haar tas, laat de bus vertrekken en is nog zeker 20 minuten bezig om toch het juiste ticket te vinden tussen 20 andere kassabonnetjes in haar portemonnee. En dan komt de bus die wij denken te moeten hebben. We stappen in, tonen het kaartje aan de chauffeur, die gaat akkoord en dan zijn we los. Na 10 minuten rijden ziet Peter dat de bus een verkeerde richting in gaat slaan. Hij gaat naar de chauffeur en inderdaad: we zitten in de verkeerde bus. Wij eruit, terug lopen en dus weer 3/4 uur wachten. Nu doen we dat op een terras aan de overkant met een lekkere kop koffie. We knappen ervan op en we genieten van de terugrit: voorste rij, mooi uitzicht.
De derde dag huren we fietsen. Op aanraden van Marijke (een kennis met wie we 8 jaar geleden in een NLP-cursus zaten en waar we nu tegenover staan) neem ik een elektrische, Peter blijft het op eigen kracht doen. Het wordt een fantastische dag! Nog zelden zo’n mooie route gefietst, langs de rivier, naar het meer, dan weer naar een paar dorpjes in de heuvels: geweldig! Ik ben heeeeel blij met mijn ondersteuning (er zitten een paar verschrikkelijk moeilijke klimmetjes in en dan is het zo fijn dat je je niet helemaal stuk rijdt en moet gaan lopen); voor de rest gebruik ik hem niet en Peter is ook blij, maar die is na de tocht wel helemaal stuk! Precies wat hij wilde: lekker bikkelen!
2 reacties op Bohinjska Bistrica