Banyoles

Girona
Woensdag 6 oktober gaan we dan toch naar Girona/Gerona (met de bus).
We herkennen nog wel het een en ander van de vorige keer, maar nu bezoeken we ook de kathedraal en de basiliek: beide zeker een bezoekje waard!


We slenteren heerlijk doelloos door de straatjes en besluiten te lunchen in Restaurant Normal. Ik maak die keuze omdat ik door het raam zie dat mensen aan heerlijke gerechten zitten met flinke bellen witte wijn en we houden wel van normaal.
We moeten wel  drie kwartier wachten, maar we hebben alle tijd en aan de overkant is een lekker terrasje waar we onze tijd wel kunnen doorbrengen met een potje te kaarten. Peter neemt alvast een witte wijn en ik hou me aan een koffie, me verheugend op het wijntje bij de lunch. Die van Peter is peperduur, maar superlekker: hij geniet ervan.
Als het tijd is, lopen we naar de overkant, maar ons geduld wordt beproefd: nog 10 minuutjes en dan worden we naar binnen geroepen.
En zoals wel vaker als je je ergens heel erg op verheugt: het valt vies tegen. Alles is allesbehalve normaal, noch in prijs, noch in kwaliteit, noch in hoeveelheid. We vinden het op een gegeven moment zelfs beledigend en lachwekkend tegelijkertijd.
Klein voorbeeldje: 2 kroketjes ter grootte van een kleine bitterbal, geserveerd op een servetje dat op een baksteen ligt en de inhoud van de wijnglazen is die van een normale proeverij.


Gauw vergeten…
Overigens is het een gezellige dag daar.
Peter haalt zijn David Bowie grap weer uit. Hij geeft die naam op als er ergens naar gevraagd wordt. Bij Normal dus. Eerst vind ik het vervelend, want hij moet zelfs de genoteerde naam (Vowei) opschrijven in zijn telefoon omdat hij vreest dat hij die moet herhalen als we terugkomen en hij dan niet meer weet hoe Bowie geschreven wordt hier. Maar gezien het verloop in het restaurant, vind ik het er wel bijpassen, achteraf.
Ook in de bus is hij weer in vorm. De chauffeur begint honderduit te praten tegen hem en ipv dat hij zegt dat hij geen Catalaans/Spaans verstaat noch spreekt, gaat hij mee zitten knikken, hummen en lachen alsof hij alles verstaat. Dat moedigt de chauffeur aan, maar dan is het laat om erop terug te komen. Ik kijk geïnteresseerd uit het raam en doe alsof ik er niet bijhoor. Gelukkig houdt hij daarna vrij snel op (hij zal het toch nogal tamelijk eenzijdige communicatie hebben gevonden) en kan Peter opgelucht ademhalen.

Donderdag 7 oktober
Het is gelukkig beter weer om te rijden dan een paar dagen geleden. De zon schijnt en het ziet er een stuk vrolijker uit. Heerlijk om te rijden! Wat wel gebleven is, zijn de rukwinden. Niet zo erg als de vorige keer, maar je moet toch wel heel erg opletten.
We houden 2 korte koffiepauzes, zodat we al om 3 uur gesettled zijn op de camping in Avignon; op het schiereilandje in de Rhone met zicht op de Pont en de stad zelf.

De plaats tegenover ons is leeg en ligt in de volle zon, waar we dankbaar gebruik van maken.


Nadat we een keer of 5 opgeschoven zijn, is de zon daar ook bijna weg en net op dat moment komt een Duitse dame ons vertellen dat zij deze plaats gaan innemen. Ze zijn dan al een kwartiertje bezig op de plaats daarnaast, maar er hangen een paar takken over en daardoor kan hij zijn tv- antenne niet uitzetten en draaien en dat is kennelijk heel belangrijk voor ze. Het eerste wat ze doen is antenne uit en draaien voor de beste ontvangst: ze besteden er veel tijd aan…
Wij fietsen intussen naar de stad en het is een feest van herkenning. We waren hier in de zomer van 2002 voor een filosofiecursus Stoicisme van Miriam van Rijen.
Als we terugkomen op de camping is het Duitse echtpaar al weer vertrokken naar een andere plek, verder van de muur vandaan die hun ontvangst wel verstoord zal hebben.

’Avonds eten we heerlijk in een Libanees restaurantje.


Morgen rijden we door naar Camping de Sevron, iets boven Bourg en Bresse.

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.