Ayutthaya

Peter gaat ‘s morgens vroeg al op pad om de stad wakker te zien worden. Ik draai me nog een keer om en slaap uit.

Na een lekker ontbijt (pancakes for me!) gaan we met de fiets naar een medisch centrum. Ik wil toch wel dat er even serieus naar mijn geblesseerde enkel gekeken wordt en er – op digitaal advies van een vriendin – een rekverband om laten doen omdat dat goed schijnt te helpen. De pijn is goed te hebben: ik heb vannacht prima geslapen met 2 paracetamol en vanochtend vond ik het niet eens nodig om iets in te nemen.
We hoeven de fiets niet op slot te zetten; een oude behulpzame man biedt aan om dat te doen en wijst naar de deur van een soort winkel, waarachter wij geen medische kliniek vermoeden maar er wel een blijkt te zijn.
Eerst wordt gevraagd om mijn naam op een papiertje te noteren, daarna worden we uitgenodigd om op een van de stoelen plaats te nemen. Het is erg donker in de wachtgang en een van de assistentes die daar rondlopen heeft een zaklamp bij zich.
Wij zijn de enige patiënten.

Van achter komt een vrouw van middelbare leeftijd aangesloft met een mondkapje voor en een bekertje koffie in de hand. Ik knik en glimlach even en ik vermoed dat ik een glimlachje terug krijg, maar dat kan ik niet zien natuurlijk! Zal wel de poetsvrouw of een vaste klant zijn hier, gis ik.
Oei, ik maak een totaal verkeerde inschatting. Zij is de arts! Ze wijst naar een stoel die voor een soort bureautje staat en knikt met haar hoofd waaruit ik begrijp dat ik uitgenodigd word om te vertellen wat er aan de hand is. Ik wijs naar mijn enkel en probeer zo goed mogelijk te verwoorden dat ik hem verzwikt heb en denk een rekverband nodig te hebben.
”Orre ju aullergik?” vraagt ze. Ik laat het haar 2 x herhalen met “…sorry, sorry, sorry. I don’t understand you….” en dan begrijp ik dat ze wil weten of ik ergens allergisch voor ben en dat ze pillen wil voorschrijven.
Ik probeer haar zo vriendelijk mogelijk te vertellen dat ik geen pijn heb en geen pillen wil, maar zij laat duidelijk merken wie hier de dokter is en zegt gebiedend dat ik pillen moet gaan slikken. Ik ga er niet meer tegenin en wacht even af wat er nu verder gaat gebeuren.
Ik word weer naar mijn vorige stoel terugverwezen en er komt een assistente aan met een rekverband en een tubetje gel en een giga wattenstok (de dokter is dan al weer zonder ons nog een blik waardig te gunnen vertrokken).


De assistente schuift een van de andere stoelen uit de wachtrij onder mijn voet en begint met de wattenstok vol met gel mijn voet in te smeren. Dan loopt ze weg en komt terug met een fles water die ze horizontaal op de stoel legt en vraagt om hier mijn been op te leggen waardoor mijn voet vrij hangt om ingezwachteld te worden. Intussen gaat het licht aan: de stroomstoring is opgelost.
Als mijn voet ingezwachteld is, worden we naar de kassier verwezen. Die komt na enige tijd met 2 plastic zakjes vol pillen, keurig voorzien van een sticker waarop mijn naam geprint staat. Ik vertel haar dat ik geen gebruik zal maken van het pillenaanbod. Ze overlegt even met een collegaatje en vraagt vervolgens om een bedrag van omgerekend € 5,—.

De rest van de ochtend gebruik ik om mijn medische behandeling te verwerken en mijn voet hoog te houden (wel met behulp van een krukje en een kussen, natuurlijk). Peter is op de fiets een aantal wats (tempels) aan het bezoeken.
Tegen lunchtijd is hij weer terug en gaan we pad thai eten in een restaurantje waar we een paar jaar geleden de lekkerste pad thai aten en ook nu is het weer heerlijk.

’s Middags gaan we nog een uurtje naar het zwembad en we worden tegen 16.00 uur opgehaald voor een boottochtje van 2 uur. Dat blijkt een tochtje over de rivier te zijn, waarbij we een drietal keren aanleggen om een wat te bezoeken (gelukkig maar 1x dezelfde waar Peter die ochtend ook al geweest is). Hij hoopt nog even zijn hoed terug te vinden die hij daar is kwijtgeraakt, maar helaas: er is geen strooien hoed gevonden.

Als we terugkomen zet de tut-tuk chauffeur ons nog even gratis af bij de night market. Het is er gezellig druk en we zien weer heel veel bijzondere gerechten klaargemaakt en verkocht worden.
Wij laten het eten daar voor wat het is en laten ons afzetten bij een visrestaurant.
Een prima afsluiting van een fijne dag.

 

 

 

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.