6 juli
Omdat we op tijd weg zijn, via de tolweg rijden en heel snel een prima parkeerplaats voor “den Duuk” vinden, rijden we al om 10.30 uur op de fiets via de moderne verbindingsbrug Aveiro in en komen precies bij de vismarkt uit: in het centrum.
Daar ligt een van de boten klaar waarmee zowat elke toerist, vermoed ik, een rondvaart maakt over de kanalen. Er zitten nog maar 2 andere mensen op de boot en die vertrekt meteen nadat wij zijn ingestapt. De dame die ons het kaartje verkocht aan de kade, biedt aan om intussen op onze fietsen te letten.
De meeste andere boten die we zien varen zijn behoorlijk vol en met deze gids erbij boffen we maar weer. Hij vertelt veel. Zo komen we o.a. te weten dat de waterstand in de kanalen geregeld wordt via sluizen, waardoor ze niet meer, net als vroeger, te maken krijgen met eb (enorme stank) en vloed. Bovendien laten ze 1 x per 2 weken de kanalen leegvloeien bij eb, om met de vloed dan weer het verse zeewater via de sluizen in de kanalen te laten stromen. “En nee, als alles droog ligt vinden ze geen fietsen, zoals in Amsterdam.”
We slentereren heerlijk door het stadje en genieten van de vele art- decohuizen. Zo gauw je echter in een straatje verder terechtkomt, zie je dat er enorm veel huizen zwaar verwaarloosd zijn en dat er nog veel opknapwerk ligt te wachten.
We lunchen in een huiskamerrestaurantje waar tante de kok is en vader, moeder en zoon het oberwerk doen.
Op advies van de bootsman gaan we met de ferry naar het schiereiland waar Torreira op ligt. “Er gaat elk uur een ferry en dit is veel sneller dan de omweg via het Noorden.”
Nou, dat klopt niet helemaal:
1. We doen er zeker 20 minuten over om uberhaupt het kleine stadje uit te komen zonder dat we ons vastrijden in smalle straatjes door alle wegopbrekingen
2. Bij aankomst bij de ferry blijkt dat we dik 1 1/2 uur moeten wachten, maar we zijn er nou toch, leggen een kaartje in onze Duuk, en een korte overtocht met de ferry is toch ook heel leuk….
Het plezier van het overtochtje wordt vergald door de oprit naar de ferry. Daar zit zo’n achterlijk hoge bult (en daar worden we niet voor gewaarschuwd of op gecoacht) dat we een zware klap horen en dan blijkt bij onderzoek dat het elektrische trapje van de camper een flinke opdoffer heeft gekregen. Gelukkig werkt het nog wel, maar er zit een flinke knik in het onderplaatje. Hopelijk blijft het functioneren tot we thuis zijn en e.e.a kunnen laten repareren.
Als ik de bootsman erop aanspreek, legt hij uit dat ik er min of meer dwars had op moeten rijden (ik had die info graag eerder gehad): hij is wel zo “attent” om me bij het verlaten van de ferry aanwijzingen te geven en dan gaat het gelukkig prima!
De camping in Torreira is een verademing vergeleken bij de vorige, althans qua sanitair: geweldig! Het kan dus wel, ook op een gemeentecamping. We worden ook heel vriendelijk ontvangen en naar een fijne plek gebracht.
We drinken wat later op het campingterras een portje op de goede afloop!
