Augsburg (aan de Lech)

We starten deze 14e mei met een lekkere zon: dat belooft wat, zo vroeg al!

Om even over negenen rijden we de camping af, richting Augsburg.

We zijn nog maar net op de snelweg als er een afsluiting komt: “onze” weg wordt vandaag niet de onze. 

We worden door Darmstadt heen geleid en hoewel dat natuurlijk langer duurt dan over de snelweg, gaat het goed.

We rijden een half uur later op een andere snelweg die ook naar Augsburg voert en zo staan we rond half twee op de camping.

Peter gaat even inchecken en de Engelse “dame” die achter ons stopt,  volgt hem.

De dame is betrekkelijk snel terug met een pasje voor de slagboom, maar Peter blijft behoorlijk lang weg….écht heel lang….zo onzettend lang dat ik ongerust begin te worden. “Is hij naar het verkeerde gebouw achteraan de camping gelopen? Waarom heb ik ook niet goed opgelet?” ”Is hij misschien daar ergens gevallen en heeft hij hulp nodig?” “Is hij binnen onwel geworden en vergeten ze mij te waarschuwen?” “Kan ik met goed fatsoen gaan kijken wat er aan de hand is, zonder hem voor schut te zetten of tenminste het gevoel te geven dat ik hem opjaag?”

Ik houd het niet meer uit, stap uit de bus en loop richting Receptie, waar hij net naar buiten komt, gezicht op onweer. Er was niemand op de receptie, hij moest on-line inchecken bij een incheckpaal, had eerst de codes niet en daarna voortdurend de verkeerde, kortom: zijn geduld was danig op de proef gesteld.

Dat het daarna bij het achteruit inparkeren op het schuine, kleine, toegewezen plekje ook niet helemaal voorkomend en vlotjes verliep, hoeft verder geen uitleg…..

Het was wel eens gezelliger.

Toen alle frustaties er weer uit waren hebben we lekker een soepje gemaakt, een beetje de boel verkend op de camping en even ons gemak gehouden.

Daarna stapten we tegen vier uur op de fiets naar Augsburg, dikke 7 km. Leuk tochtje. We moeten wel onderweg stoppen onder wat bomen, want het is even heftig gaan regenen. Maar het knapt weer op en we komen redelijk droog aan.

Augsburg is flink opgebroken: je moet met je fiets over tijdelijke (soms illegale) fietspaden heen om ergens te komen. Het lukt ons wel, want we komen niet alleen bij het geboortehuis van Bertolt Brecht, maar ook bij de Fuggerei, een “armenblok” van meer dan 500 jaar oud, waar nog steeds mensen wonen. Je weet daarvan dan zeker dat het Augsburgers zijn, arm en katholiek en ook dat ze 88 cent per jaar betalen en elke dag 3 x een gebedje doen. Dat zijn de voorwaarden om hier te mogen wonen. Het is er mooi, rustig en schoon. Door het toelaten van toeristen geven de bewoners wel veel privacy op en behalve wat dames achter een rollator laat geen enkele bewoner zich zien, terwijl het inmiddels toch heel mooi, zonnig weer is.

We drinken wat op een zonnig terras en daarna gaan we aan de Vietnamese soep.

Als we naar “huis” moeten fietsen, worden we weer verrast met een plens regen, maar gelukkig wordt het halverweg droog en komen we eigenlijk weer droog aan en kijken we terug op een leuke dag!

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.