De eerste volle dag in Au besteden we goed! We fietsen oostwaarts naar Grein. Waarom, dan weet geen mens, maar het is de mooiste route langs de Donau. We genieten met volle teugen, want het is prima fietsweer, er staat niet veel wind en het gezelschap is goed!
Onderweg is het niet druk, maar op de plekken waar je wat kunt rusten en drinken, zie je dat er toch heel wat fietsers “en route” zijn. Zo ook een groepje van een 6-tal jonge kerels (begin 20,schat ik) die een soort ghetto-blaster bij zich hebben (bestaat dat woord nog?) waaruit stevige muziek klinkt. Bij een gitaarsolo wordt een van de fietsers zo enthousiast dat hij zelfs luchtgitaar speelt tijdens het fietsen! Ze hebben lol die kerels. Bij de stop in Grein nemen ze allemaal een kop koffie met een lekker stuk cake.
Wij hebben iets meer nodig om de terugtocht aan te kunnen.
In totaal trappen we zo’n 65 km. weg, welliswaar elektrisch ondersteund, maar toch!
We zitten ‘s avonds lang buiten, want de avonden zijn hier heerlijk zacht (en pikkedonker). De zon gaat hier al vroeg onder.
Ik heb hier vandaag mezelf wel heel wat ellende op de hals gehaald. Omdat ik even wat zit te spelen met de “Zoek mijn…” app terwijl Peter gaan pinnen is, wis ik mijn hele i-pad. Nou dat heb ik geweten.
Alles moet opnieuw geïnstalleerd worden vanuit de i- cloud met wachtwoorden etc…. Normaal doen ze dat in de winkel als je een nieuwe i-pad koopt, maar nu moeten we alles zelf doen. En ik schrijf niet per ongeluk “we”, want wat kan ik de hulp van Peter goed gebruiken. Al met al duurt het toch een paar dagen (!), omdat je er een goede internetverbinding voor moet hebben en die hebben we pas weer aan het Balatonmeer in Hongarije! Gelukkig kan ik al wel weer heel snel podcasts luisteren bij het slapen gaan 😴.
Vertrek uit Au
Dinsdag de 27e vertrekken we richting Hongarije, maar eerst brengen we een bezoek aan het kamp Mauthausen. Een heel groot kamp, waarvan het grootste deel al niet meer bestaat. Maar dan nog: grote kale pleinen, eentonige kale barakken waar gevangenen gewoon opgestapeld werden en alles moesten delen: douche- en wasruimte waar ze zich moesten “invechten”, urinoirs, wc’s en zelfs het bed (2 personen is een smal bedje). 12 uur zware arbeid in steengroeves en nauwelijks te eten.
Meer dan 60% van de gevangenen is daar vermoord. Ze stierven aan de gevolgen van ondervoeding, martelingen en/of werden “gewoon” afgeknald omdat ze b.v. niet op tijd hun kampmutsje op- of afgezet hadden.
Enkele weken geleden heb ik kamp Vught bezocht, en net als toen maakt het me intens verdrietig, boos en bezorgd.
Gelukkig is het er stil… heel stil. Ook bij de vele gedenktekens rondom het kamp (uit elk land waar de slachtoffers van afkomstig waren): prachtige werken voor een afschuwelijke periode.
We leren er niks van…
Een nogal vreemde gewaarwording om hierna naar Hongarije te rijden. We hebben de paspoorten al in de aanslag, want we verwachten controles bij de grens. Niets van dit alles. Het is alsof je van Nederland naar België rijdt. Je bent er voor je er erg in hebt.
De camping, even achter het dorp Sopron verrast ons. We kunnen er bijna niet ingedraaid komen, zo smal is de toegang. Maar na wat heen en weer gesteek op de rijweg (er komt daar gelukkig toch bijna niemand voorbij) lukt het. We worden stug te woord gestaan door de eigenaar (type Hongaarse boer) die ons incheckt en de plaats achterin wijst. “Ga maar ergens staan, er is links en rechts stroom. Hier rechts is het toiletgebouw”. Er staan nog 2 kleine camperbusjes met Duitse gasten en dat is het. Heerlijk rustig, naast de druiven en vijgen.
‘s Avonds eten we aan de overkant. Peter een rundvleesgerecht met champignons en ik een ganzebout met rode kool. Ik vind de gerechten meer bij de herfst passen dan bij deze tropische temperaturen maar het gaat erin als ketellapper! 🤭😂
Een reactie op Au an der Donau