Het hotel ligt naast het station waar tegenover de voetgangersstraat begint (downtown Daugavpils). Van de treinen die langsdenderen merken we alleen iets als we tegen het hoofdeinde van het bed leunen: dan trillen we gezellig mee. Er is geen lift en we moeten 32 tredes op (ik ben een teller). De kauwgum die op de douchedeur geplakt zit aan de buitenkant, blijkt stopverf te zijn die moet voorkomen dat de deur tegen de WC-pot aanknalt. Hij is net niet secuur genoeg geplakt. Het ontbijt wordt geserveerd in een soort balzaal waar voor de sfeer wat straten geschilderd zijn. De eerste dag zitten we er alleen, de tweede dag met 5 man meer. Er is een heerlijk zwembad met een sauna en een turks bad: daar zijn we elke ochtend na het ontbijt te vinden. Lekkere start van de dag!
De eerste dag gebruiken we om wat door het stadje te wandelen en over het fort te dwalen (we rijden daar met de tram naar toe). Het fort ziet er aan de buitenkant imposant mooi uit en ook het gebouw waar nu o.a. een expositie van Rothko is (op maandag gesloten) is mooi, want van de vorige eeuw en goed onderhouden en/of gerenoveerd, maar verder staan er wel veel gebouwen die op de momumentenlijst staan, maar die zien er allerbelabberdst uit. Tussenin staan er dan ook nog wat bewoonde flats van Russische makelijk, wat het een vreemd allegaartje maakt.
De toeganspoort van het Fort
Het museum
We bezoeken ook nog “church-hill” waar dicht bij elkaar 4 kerken staan.
1. De Martin Lutherkathedraal (thans een Lutherse kerk en beschamend kaal en lelijk)
2. Een witte kerk (Van de onbevlekte ontvangenis) die er aan de buitenkant mooi uitziet, maar waar we niet naar binnen kunnen, want gesloten. Buiten wordt Peter nog wel aangesproken door een jonge vrouw die vertelt dat haar moeder een nieuwe heup gaat krijgen. Peter begrijpt uit het gebrekkig Engels dat ze dit bericht graag met hem wil delen, maar eigenlijk komt het erop neer dat ze hem geld wil aftroggelen om die nieuwe heup te betalen.
3. Een kerk van de “Old believers”, een afsplitsing van de Russisch orthodoxe kerk. Daar komen we ongeveer 1 meter binnen; dan moet ik mijn sjaaltje opdoen (dat doe ik); Peter moet een lange broek aan (daar kan hij even niet aan voldoen) en als ik dan in mijn eentje verder wil lopen, mag dat ook ineens niet meer en moeten we vertrekken.
4. Aan deze Russisch orthodoxe kerk houden we een goed gevoel over. We worden nergens om afgewezen en geweigerd en de kerk is mooi van binnen. We moeten nog wel een beetje stiekem foto’s maken, want dat wordt nog niet zo erg op prijs gesteld.
We vinden een lekker koel terrasje in de hoofdstraat waar we wat drinken en een kaartje leggen. 50 meter verderop hebben we ’s morgens voor een bank al een enorme rij mensen zien staan wachten. Het is er zo druk dat er zelfs rijen met stoelen staan opgesteld en er loopt politie rond om alles in goede banen te leiden. Aan een van hen vraag ik wat er aan de hand is. Hij vertelt dat de bank (een Noorse) zwaar in de problemen zit (het woord failliet is te zwaar volgens hem) waardoor deze klanten besloten hebben al hun geld op te nemen (en ook hopen dat ze nog kunnen krijgen). De ober op het terrasje vertelt ons een gedeeltelijk ander verhaal. Het klopt dat er een bank in grote problemen is (hij spreekt wel van een faillissement) en dat deze mensen hier in de rij aansluiten (’s middags om 5 uur nog steeds) om hier bij deze bank klant te worden en een nieuwe rekening te openen! Ik weet nu natuurlijk niet welk verhaal klopt, maar ik heb al wel eens in Azië rijen mensen voor een bank zien staan als de salarissen/pensioenen binnen waren, maar zoiets als dit in een Europees land nog nooit.
’s Ochtens in de rij
en aan het eind van de dag…
’s Avonds dineren we op grote hoogte: op de 10e etage van een hotel. Het eten is superlekker. Als ik de ober vraag waarom het jonge stel 3 tafels verderop een brandende kaars op tafel krijgt en wij niet, fluistert hij samenzweerderig dat de mannelijke helft daarom speciaal gevraagd heeft omdat hij vanavond zijn vriendin ten huwelijk gaat vragen. Wij wachten het grote moment niet af en ik kan dus niet vertellen of ze “ja” gezegd heeft.
Het is weer een leuke dag geweest.
Ook de tweede dag gaan we naar het Fort, maar dan alleen om naar het museum te gaan. Behalve 5 originelen van Rotho die in Daugavpils geboren is, is er moderne kunst te zien van kunstenaars, voornamelijk uit Letland en Litouwen. Ik geniet met volle teugen want er zijn veel mooie werken bij.
linksboven een originele Rothko
’s Middags rijden we verder naar Ludza. Het is een rustige weg, die langs meren voert. We stoppen een paar keer, maar net op plaatsen waar niets te doen is, of op een doodlopende weg, of…. Eén keer gaat het goed en kunnen we even aan de oever van het meer zitten.
Het is ’s avonds weer een hele queeste om een restaurantje te vinden en uiteindelijk belanden we bij een hotel om het hoekje, waarvan de uitbaatster een ster is in zuchten, met de ogen draaien en opnoemen wat er allemaal niet kan gegeten worden. We laten ons niet uit het veld slaan en krijgen uiteindelijk een kop soep en kip met friet besteld. Als er dan ook nog 12 Spaanse gasten komen die net als wij vastbesloten zijn om daar te eten, krijgt de uitbaatster haast een appelflauwte. Haar man weet haar echter aan te pakken en stuurt haar met een notitieblokje naar de tafels om de bestelling te noteren. En, het moet gezegd: al zuchtend en puffend krijgt ze het toch voor elkaar. Een vreemde manier om een restaurant te runnen, maar ja, ze heeft geen enkele concurrentie!
(Linksachter staat de uitbaatster)
Een reactie op 2 dagen Daugavpils