“Waar ben jij ???”
”Ik sta bij de wegopbreking.”
”Dat kan niet !!! Daar sta ik !”
We zijn elkaar kwijtgeraakt in Gulpen tijdens onze fietstocht.
Gisteren kwamen we hier ook langs, maar toen was het prachtige pad door het dal naar het centrum afgesloten. Nu kunnen we er wel door, maar stuiten toch op een wegopbreking.
”Klein stukje lopen dan maar,” zegt Peter.
”Komt in orde, ik heb mijn loopschoenen aan” grap ik, omdat het te lopen stukje naar de routerichting (rechtsaf) m.i. maar een paar meter is en dan lukt het wel weer wel om paadje te vinden over het zand, tussen vrachtauto’s door.
Ik loop dus de 5 meter over de stoep en draai rechtaf de juiste routerichting in, over het zand en ijzeren platen en tenslotte tussen de vrachtwagens door, in de veronderstelling dat Peter mij volgt.
Dat hij gewoon doorgelopen is naar links (precies de andere kant op) merk ik pas als ik aan het eind kom van de wegopbreking en even op hem wacht zodat we door kunnen rijden. Maar er komt niemand….
Dan moet ik maar even terug om hem te halen.
Als ik weer terug ben op het punt waar we elkaar zijn kwijtgeraakt, gaat mijn telefoon…..
Een paar kilometer verder, net na het centrum, stuiten we op een verkeersregelaar die midden op weg staat waar wij langs moeten – nr. 85 volgens de knooppuntenroute -.
“U kunt hier niet in, ik mag niemand toelaten! U kunt het beste teruggaan en de omweg via de Brandbrouwerij nemen; de andere route is hier rechts omhoog, maar daar kunt u niet omhoog met de fiets hoor! Veel te steil!”
De Brouwerij-omweg hebben we gisteren ook al gereden, dus voelen we ervoor om toch de steile weg te nemen.
“Ik denk echt dat het u niet gaat lukken, hoor! “ Hij kijkt ons meewarig aan.
”Nou, dan komen we gewoon terug…” en weg zijn we. Even flink doortrappen en rap het ondersteuningsniveau opvoeren en de versnelling verlagen. Uiteindelijk zitten we haast in de kleinste en moeten we nog flink meestampen, maar… we halen het! Tegelijkertijd is ook de kou uit Peters lijf en ik krijg ook weer wat warmte in mijn vingers die ondanks plastic handschoenen onder zogenaamde warme handschoenen weer flink afgekoeld zijn.
”Dat hebben we toch maar weer mooi gedaan!” verwoordt Peter onze trots.
Een klein eindje verder blijkt dan weer wel dat we toch linksaf moeten om nr.85 van de route te vinden en dat punt blijkt iets achter de brouwerij in Gulpen te liggen: we blijken zo’n kleine 5 km. omgereden te hebben…..dat dan weer wel!
Gelukkig maken we af en toe van zulke “avonturen” mee, want verder is er ondanks de prachtige vergezichten en mooie fietsroutes weinig leuks te beleven:
– het is echt heel koud (zeker 12 graden minder dan gisteren) en er staat een flinke wind;
– de beloofde zonnestralen laten het ook afweten;
– koffie-to-go, buiten staande “met zonder WC”;
– in de vrije natuur de broek laten zakken bij een graad of 10.
Tegen half drie zijn we terug bij het startpunt in Simpelveld waar onze camper staat. We rijden door naar Landgraaf waar we op een boerderijcamping gaan staan.
De vriendelijke boerin weet waar de wind vandaan komt en geeft aanwijzingen hoe we de camper het beste kunnen parkeren.
Dat is in een mum van tijd geregeld en na een kwartiertje zitten we aan de koffie met een borrel om warm te worden in het flauwe zonnetje dat eindelijk is doorgebroken. Wij hebben dan al wel besloten dat we morgen naar huis gaan, zeker gezien de weersvoorspelling. Het wordt vanaf nu alleen maar kouder.
We kijken terug op een paar hele mooie dagen hier in het zuiden, maar we houden het even voor gezien.
Als het weer wat warmer wordt, starten we onze Duuk.