De rit van Slovenië naar Borje in Kroatië verloopt de meeste tijd in de regen.
Maar als we zo’n 15 km. voor onze bestemming Korenica rijden, klaart de lucht en breekt de zon door!
De camping is geweldig fijn: heel rustig; superschoon en dicht bij de plitvicemeren waar we vrijdag naar toe gaan om te wandelen.
’s Avonds gaan we naar het restaurant bij de camping om naar de halve finale Engeland-Kroatië te kijken. De bediening loopt in rood-wit-blauw met Brabants bont (we voelen ons meteen thuis), de meeste gasten zijn Engelsen. We mogen aanschuiven bij een Engels echtpaar dat daar nog even een hapje eet, zodat we prima zicht op de TV hebben. We wisselen wat gegevens uit (waar woon je, waar ben je naar toe geweest of ga je naar toe?) en de sfeer aan tafel is allervriendelijkst.
Dat blijft zo tot diep in de tweede helft, als er een doelpunt door de Kroaten gescoord wordt en mijn Engelse buurvouw zachtjes juicht. Haar man bijt haar toe dat de Kroaten scoorden, maar zij zegt: “’t Is toch een heel mooi doelpunt?” Dat valt duidelijk niet in goede aarde. Het bedienend personeel juicht en zingt. De glazen worden nog eens gevuld. Iedereen vol goede moed! Tot diep in de verlenging…
Het verklede gedeelte viert feest en houdt een polonaise tussen de gasten: van onze Engelse buurman straalt het sjagrijn van zijn gezicht en zijn vrouw juicht niet meer.
Nadat het eindsignaal klinkt, staan ze op en zonder boe of bah te zeggen, vertrekken ze. Een ander groepje Engelsen bestelt nog een biertje en neemt de wedstrijd even door.
Het is een leuke avond geweest.
Morgen houden we een rustdag: geen plannen.