10 november in Georgetown (Penang)

Koen is jarig, voor de 43e keer alweer. Het wordt een feestelijke dag.

We zijn al vroeg op pad en toch zien we al hordes – vooral jeugdige – toeristen. Ik vraag me af waarom die vandaag zo vroeg op pad zijn. “Die zijn normaal gesproken toch niet uit bed te branden? En dan op zaterdag, duidelijk als schoolklas, wel?” Enfin, we zullen zien. We gaan vandaag op zoek naar streetart en we logeren in de goede wijk. Palm Mansion is een prima uitvalbasis. Op een duidelijk stratenkaartje heeft    onze gastheer gisteren een route uitgetekend zodat we de kunst vanzelf tegenkomen. En het klopt! Wat een leuke wandeling hebben we hierdoor. We komen niet alleen muurtekeningen en ijzerwerken tegen, maar ook het gewone leven op zaterdag: het gaat gewoon door.

Ook als blijkt dat er een fantastisch mooie tekening geschilderd is op een muur  achterin een restaurant, in een gedeelte waar ook – net op het moment dat wij daar zijn (we worden door het personeel naar de goede plek gewezen) – een kleuter moet gaan slapen en het bedje eerst nog door haar moeder van een matrasje moet worden voorzien. Het kind weet kennelijk niet beter want het laat zich gewillig met weinig omhaal in bed leggen om te gaan slapen: kijkers bij haar kamerwand is ze kennelijk gewend.

Soms lopen we een eindje terug in een straat en zien dan ineens weer tekeningen die we over het hoofd hebben gezien en – het klinkt misschien gek – maar door al die kunst op straat worden soms ook de triviale dingen kunst.

De Pinang Peranakan Mansion verrast ons weer. We waren hier 7 jaar eerder, maar nu kregen we ook een korte rondleiding met een gids. Daardoor werden we op leuke details gewezen die ons ontgaan waren destijds. Zo kan ik me niet herinneren dat we toen in het achterhuis een museum met winkeltje hebben gezien en dat was echt de moeite waard en een stuk rustiger dan in de Mansion zelf. Want het feit dat er nu gidsen rond lopen en er entree betaald moet wordt, zegt genoeg. Ook de toeristen hebben de Mansion ontdekt en terecht hoor: het is de moeite waard.

Na de late lunch hebben we genoeg gezien: we slenteren richting hotel.  En dan komen we voorbij een massagesalon en kunnen de verleiding niet weerstaan. We laten rug en schouders masseren en omdat het zo heerlijk relaxt is daar (goede massage, zacht muziekje, lekker koel temperatuurtje) laten we tot slot ook de voeten en beentjes bewerken. We kunnen er weer tegenaan!

’s Avonds worden we naar Winn’s café gebracht.  Onze gastheer heeft het perfect geregeld: chauffeur die ons brengt en weer ophaalt en een gereserveerd tafeltje voor twee. Dat laatste is heel bijzonder, want de overige tafels hebben minstens 8 zitplaatsen die allemaal vol zitten met Chinese families en groepen die van alles te vieren hebben. Er worden cadeaus overhandigd, ijstaarten bezorgd, flessen wijn opengetrokken en er wordt happy birthday gezongen. Maar dat gebeurt wel allemaal tijdens en net na het eten en wij begrijpen waarom: het traditionaal bereide Nyonya-eten is geweldig!

Als wij bijna klaar zijn met het hoofdgerecht, komt een van de gasten met een schaaltje met 2 ijsbollen van hun feesttaart naar ons toe. Kunnen we een beetje meegenieten. (Alsof ze weten dat Koen vandaag jarig is).

Het is een feestelijke dag geweest.