tineke bruijs

Omdat we gisteren eigenlijk alleen de kathedraal goed bekeken hebben, fietsen we vandaag weer naar de stad. De rit ernaar toe is al heerlijk!

Als we in de bovenstad op de Plaza Mayor aankomen, fietsen we meteen verder omhoog naar de uitkijktoren. We hebben nu wat vaart en dat hebben we nodig om boven te komen, want hier is het zo mogelijk nog steiler dan op het eerste stuk.
Het gaat goed totdat ik een auto tegemoet zie komen op het moment dat ik een stilstaand bestelbusje moet passeren. De automobilist is vast geen fietser, want hij neemt voorrang en ik moet afstappen en daarna kom ik niet meer op de fiets weg: het is te steil! Gelukkig is het nog maar een paar honderd meter en heb ik een “hulpknop” op de fiets.

Het is de moeite waard. Wat een prachtig uitzicht boven op de toren: heel Cuenca en omgeving ligt aan je voeten. Van hieraf kun je ook goed zien, waar we precies moeten zijn om op de ijzeren brug over de kloof te komen. Achter de kathedraal naar beneden en dan kom je er vanzelf. Zo mooi!
Hier speelt mijn hoogtevrees me weer (onverwacht, en juist daardoor) parten: ik durf maar een klein stuk de brug op en moet dan snel terug. Hij is ook wel heel hoog hoor!

Na de lunch (heerlijke soep, artisjokken en paar dunne lapjes mager vlees) dalen we af naar de nieuwe stad en vinden een Mercadona, waar we zoveel boodschappen doen dat we ze maar net vervoerd krijgen in onze fietstassen (maar ja, de koffie is hier zooo goedkoop…) Beter dat we die de volgende keer inslaan, als we met de camper zijn! 😂

En zo geven ze hier aan waar de toiletten zijn. 🥴

De laatste dag in Cuenca doen we helemaal niks: beetje lummelen!

Morgen gaan we verder naar het zuiden naar de Lagunas de Ruidera, een merengebied dus.

zondag, 10 september

We rijden vandaag ongeveer 160 km. zuidelijker, dwars door het binnenland over B-wegen.
Dat betekent hier:
– over smalle, kronkelige bergwegen;
– over smalle, lijnrechte wegen op hoogvlaktes;
– door beboste gebieden;
– over steile hellingen;
– over rotsige onbegroeide bergtoppen op 1450 m. hoogte (!)

Een enkele tegenligger of achteropkomer op deze verlaten route en een prachtige tocht die juist daarom toch veel concentratie vereist.
Wat genieten we van deze prachtige rit!

We komen op een Spaanse familiecamping: veel gezinnen met kinderen en dan is er veel reuring rondom de tenten en caravans.
Als we terugkomen van de lunch in het campingrestaurant zien we dat die gezinnen volop aan het opruimen zijn wat doet vermoeden dat dit hun laatste kampeerdagje is.

We stappen op de fiets en gaan via een vrijliggend fietspad naar de stad Cuenca. Omdat we vanmiddag naar de kathedraal willen, moeten we nog eens 100 meter omhoog klimmen naar de Plaza Mayor, waar
-zo blijkt – over een paar uur een Middeleeuwse markt is. Tot die tijd bezichtigen wij de kathedraal.
Het is een hele belevenis omdat de kathedraal heel groot is, met heel veel kapellen aan de zijkanten en elke kapel is een bezienswaardigheid op zich. Zo mooi!

Dan kun je ook nog genieten van de moderne glas in lood-ramen waar de zon een spel mee speelt en hetzelfde geldt voor het buitengedeelte waar ook nog moderne kunst te zien is.

Als ik na de ikonen- galerij tegen dit beeld aanloop en denk: “Dat is nou precies hoe ik me nu voel…” is het tijd om even na te genieten op een van terrassen op de Plaza en dat is precies wat we doen…

Mooie dag weer….

Als we terug zijn op de camping, zijn alle families vertrokken en is het heerlijk rustig en dat is maar goed ook, want we zijn echt moe na deze enerverende dag.

Dag 2.

Peter gaat vroeg op pad. Hij wil een flinke wandeling maken, dus is hij zo’n beetje de hele ochtend weg.
Zijn tocht voert een stukje langs de rivier, over een rotsige heuvel en over een stuk hoogvlakte. Aan het eind ligt een dorpje (van niks): hij is al blij dat hij een terras vindt waar hij een kop koffie kan drinken.
Maar, het levert wel mooie vergezichten op en een hoge score op de stappenteller!

Wat ik doe?
Lummelen; daar word ik steeds beter in!

Dag 3

Vandaag zijn we weer allebei actief: we fietsen naar een kloof, 17 km. verderop. Onderweg komen we alleen het dorpje (van niks) tegen en nog een ander dorp (minder dan niks). Je snapt niet dat hier echt mensen wonen, maar dat doen ze wel. Er trouwen er zelfs 2 vandaag en er is een touringcar gehuurd die het hele gezelschap vervoert naar: ….. juist, de kloof! Bovenin die kloof ligt namelijk een klooster/kerk? waar we nu niet kunnen komen omdat er een plechtigheid plaatsvindt (met llfe-orkestje en fotografen) en daar passen we niet echt bij. Maar de verrassing over de schoonheid van de kloof is er niet minder om, zeker niet als we ook nog gieren boven de rotsen zien cirkelen.

Als we terugfietsen belanden we bij een hotel waar we lunchen.

De terugweg gaat aanmerkelijk sneller, waaruit we opmaken dat we vanochtend toch weer een flink stukje hebben moeten klimmen. (We zijn toch zo blij met onze Lacros elektrische fietsjes🙏🏼😂).

We fietsen vandaag naar het Monasterio de Piedra. Omdat we eigenlijk nogal toevallig hier terecht gekomen zijn, afwijkend van ons oorspronkelijke plan, hebben we geen idee wat we hier aan kunnen treffen, maar het zal wel een klooster in de bergen zijn (altijd interessant).

Er wordt €12,50 p.p. entreegeld gevraagd en dan is de seniorenkorting er al af: dat is best veel voor hier. Een flink aantal uren later weten we dat dit bedrag meer dan de moeite waard is: wat is dit een verrassing!

We besluiten om eerst maar “even” het klooster te gaan bekijken (het is nu ook gedeeltelijk een hotel geworden). Dit is indrukwekkend mooi.

En daarna de “tuin” die erbij hoort. Dat is geen normale tuin meer, maar een schitterend natuurgebied met vijvers en watervallen, waar je doorheen gevoerd wordt via goed aangelegde wandelroutes: ge-wel-dig!

Na afloop lunchen we langs de weg bij een prima lunchrestaurant.
En, we gaan allebei (ja, ik ook!) nog even het zwembad in.
War hebben we een fantastisch mooie dag!

Topdag!

Dochter en kleindochter jarig én een prachtige rit door het binnenland van Spanje.
We zijn grofweg tussen Zaragoza en Madrid en stoppen op een camping in Nuevalos, en wat voor een!

Prima plek met uitzicht op bergen (de camping ligt op 800 m. hoogte), helderblauwe lucht (waar we naar op zoek zijn) een heerlijk zwembad dat ook open is (!), en een goed restaurant (ook open!).
De obers zijn supervriendelijk, maar spreken alleen Spaans! Leuk om uit te proberen hoe ver we komen.

Peter maakt meteen gebruik van het zwembad (2x die middag), maar omdat hij gereserveerd is over de temperatuur van het water, sla ik nog een dagje over 🥴😉.

Hij springt ook nog op de fiets naar het dorp (800m.) en reserveert bij een restaurant voor vanavond. We gaan helemaal los omdat we zo vaak tevergeeft gezocht hebben voor ‘s avonds. Enige nadeel is dat we pas om half negen terecht kunnen, wat betekent dat we pas om 11 uur ‘s avonds weer naar de camping koersen.

Hier gaan we zeker een paar dagen blijven.
Morgen willen we naar het Monasterio de Piedra: een klooster in een natuurgebied met dezelfde naam, op 4 km. van de camping.

En waarom nu zo blij met deze stek?

Op 4 en 5 september waren we respectievelijk in Olite (zou een van de mooiste dorpen in Spanje moeten zijn) en in de Rioja (in Fuenmayor).

Olite is een aardig dorp, waar we door de druivenvelden naartoe konden fietsen vanaf de oerlelijke camping.

We stonden op een open veld, windkracht 10, met uitzicht op velden met zonnepanelen.
We hadden daar ‘s middags wel kunnen eten van een buffet, omdat er annex ook een soort Routier-restaurant was voor chauffeurs, werklui en toeristenbussen.

Het kasteel in Olite is erg mooi, het plein gezellig, maar dat is het dan ook.

En dan Fuenmayor.

Hier hadden we waarschijnlijk te hoge verwachtingen van door onze ervaring in de Rioja vorig jaar: gezellige bodega’s met proeverijen en heerlijke lunches. Nu weten we dat de ene plaats niet gelijk is aan de andere. Hier alleen bodega’s die gesloten zijn voor publiek, niks proeverijen, zelfs geen gewone lunchplek. Gelukkig vonden we in Fuenmayor zelf hog wel een prima pinchosterras: dat maakte enigszins onze teleurstelling goed, want ook de camping was “nada”: uitzicht op een elektriciteitscentrale, 2 prachtige zwembaden (allebei al dicht).

Begrijpeijk dat we hier in Nueavalos zo gelukkig zijn!

Na de zondvloed van gisterenavond, rekenen we op een regendag. Uitgebreid de zaterdagkranten lezen, en lezend meters maken op de Lincoln Highway en Inspiratie opdoen. We doen het allemaal afgewisseld met wat spellen.

Bovendien hebben we life-entertainment. Een van de campers een paar plaatsen verder heeft zich diep in de modder geboord en er moet een tractor aan te pas komen om hem eruit te trekken en op een plek te rijden.
Ja, we maken wat mee!

Zondag blijven we nog een dag in Hendaye in de hoop dat de zon flink zal schijnen en de modder zal opdrogen: wij willen maandag weer verder gaan en hebben geen zin om vast te komen te zitten!

De zon weet nog niet echt door te breken, maar het blijft droog! We fietsen naar St.Jean de Luz, een mooi stadje aan de zee. Het is er gezellig druk, met life-muziek in de kiosk op een plein. We lopen de prachtige kerk in en ‘s middags eten we in een prima Italiaans restaurantje: spaghetti alla vongole en puttanesca!

Als we “thuiskomen”, is er weer een tractor besteld. Dezelfde mede-camperaar was kennelijk toch niet helemaal tevreden met zijn plaats en wilde zijn camper iets verplaatsen en om onverklaarbare redenen koerst hij linea recta dezelfde modderpoel van gisteren in! Gelukkig werkt de boer ook op zondag!

Hopelijk brengen wij het er morgen beter vanaf!

Tegen 11 uur staan we met onze fietsen aan de hand in de rij voor de veerpont naar Spanje (7min.varen). We hebben hem net weg zien varen, dus dat duurt dan nog een dik kwartiertje voor hij terugkomt.

”Pas de bicyclettes electriques!” zegt de bootsman nors als we aan de beurt zijn om de loopplank af te gaan. We parkeren de fietsen snel aan de wal en gaan naar de loopplank, waar de bootsman – nog steeds even nors – een haltteken maakt “Plein!” (Hij heeft gewoon doorgeladen, terwijl hij wist dat we meewilden…)
Wat is het toch jammer als iemand totaal geen gevoel heeft voor het werk dat hij doet.

Bij de derde keer dat we de pont zien verschijnen, mogen we mee!

In Hondarribia aangekomen, drinken we eerst een cortado op een levendig pleintje. Peter haalt om de hoek bij het Bureau de Turismo even een plattegrondje (ons eigen foldertje zit in de fietstas) en dan wandelen we naar de oude stad, over de Camino de Santiago!

We slenteren lekker door de oude straten, bewonderen de gevels met hun balkons en de altijd fris ruikende was aan de waslijnen boven ons. We lopen ook nog even een kerk in met een prachtig altaar én een zwarte madonna, terwijl we ook al zo’n aparte schipperskerk hebben gezien in de buurt van de haven.

Als we ons met tapas en een wijntje geïnstalleerd hebben, komt de serveerster ons vertellen dat we daar niet mogen zitten: het is het terras van de buurman, waar ze kennelijk niet zo’n goede band mee hebben, want ze duldt geen seconde uitstel. We moeten maar binnen gaan zitten want op hún gedeelte staan alleen 2 gerserveerde tafeltjes leeg en de rest is bezet! Geen enkele andere oplossing kan ze voor ons bedenken: ze is alleen maar opgelucht dat we opstaan met drankje en hapjes in de hand.
Ik ervaar ook bij haar geen enkel positief gevoel bij het werk dat ze doet.

We mogen bij een lief jong stel aan het tafeltje aanschuiven en daar maken we dankbaar gebruik van tot het tafeltje ernaast vrijkomt.
Overigens zijn de tapas om je vingers bij af te likken (en dat doen we dan ook😂).

Halverwege de middag wandelen we terug naar de haven en in een mum van tijd komt er een veerpontje (andere maatschappij dan vanmorgen).

Als we de wal weer oplopen, zien we een jong stel met elektrische fietsen de loopplank aflopen: zij mogen hun fietsen wel mee naar de overkant nemen. Geluksvogels zijn het!

‘s Avonds eten we nog een neppizza op de camping en als we terug bij de camper zijn, barst het onweer los. Ook voor morgen zijn fikse buien voorspeld, maar daarna knapt het weer op!

Pas de derde camping die we bekijken bevalt ons wel. We doen er weliswaar 1 uur (…echt…🤨) over om een min of meer horizontaal liggend stuk te vinden voor onze Duuk (en dan nog met de blokken eronder), maar dan staan we!
(Er is mij veel aan gelegen om de bus toch min of meer waterpas weg te zetten, omdat Peter klaagt over duizeligheid als dat niet zo is en we willen hier graag een aantal dagen blijven staan: dat verklaart misschien enigszins waarom ik zo lang volhoud.)

Als we de frustatie over het verloren uur kwijt zijn, stappen we op de fiets om over een vrijliggend fietspad naar het centrum aan het strand te gaan. En dan treffen we dit aan! Tof toch? Dit is waar we blij van worden!

We onderzoeken waar de aanlegsteiger van de veerpont naar Hondarriba (Spanje) is en slenteren nog wat over een klein marktje met kleding, sieraden en semi-kunst.

Als het donker gaat worden, fietsen we terug en dat levert net zo’n mooie plaatjes op.

Deze laatste dag hier gebruiken we om lekker niks te doen.

In het zonnetje ontbijten, krant lezen, puzzel maken, beetje lezen.
Tegen het middaguur fietsen we naar het Vietnamese restaurant dat gisteren om “zeer speciale redenen” gesloten was. Ik heb er geen fiducie in, maar dat blijkt niet terecht: we kunnen er heerlijk lunchen.

Nadat we nog even wat boodschappen gedaan hebben bij Action en Supermarkt, sluiten we de dag af zoals we begonnen: lezend in het zonnetje.
We hebben heerlijke kazen meegekregen van de kinderen en die maken we vanavond soldaat! Heerlijk!

Morgen gaan we naar Hendaye, het uiterste Zuid-West puntje van Frankrijk.

Gaultier

Peter komt niet heel opgewekt van de fietstocht rond Gaultier terug: het echte merengebied lag te ver weg; de kleine meertjes die hij wel zag, waren niet echt opwindend en de fietsroute ernaartoe lag weliswaar verkeersvrij op een oude spoorbaan, maar was oersaai. “Hier is morgen niks te beleven voor ons, ik stel voor dat we verdergaan…”

Het enige mooie zijn de prachtige wolkenformaties die hij onderweg tegenkomt. Ik laat er een paar zien.

De camping belooft in haar eigen folder dat hun restaurantje (dat veel geprezen wordt in de recensies) in de maand augustus alle dagen open is. En, misschien voel je het al aankomen, ze kennen hun eigen folder niet: het is zo gesloten als een oester 🦪 (Hmmmm😋).

We stappen dus weer op de fiets en gaan weer op zoek naar een alternatief. Ik maak het kort: we eten vanavond een heerlijke tomaten/groentesoep van E.Leclerc! Thuis, voor onze “Duuk”

Pineuilh

De rit naar Pineuilh is tot Périgueux rommelig. Niet goed opgeladen fiesen van ons (gelukkig tijdig gemerkt voor er ongelukken hadden kunnen gebeuren), druk in het verkeer, rare uitwijkmanoeuvres van vrachtwagens, plotseling rechts langszij komende personenauto: van die dingen.
Daarna rijden we landelijk en dat gaat prima. We lunchen voor de zekerheid ‘s middags, zodat we ons vanavond weer niet in de luren laten leggen met die gesloten restaurantjes.

Tegen half vijf zijn we op de gezellige, rustige camping de la Bastide, waar we nog een paar uurtjes in het zonnetje kunnen zitten!

’s Avonds komen we op een plein in het (buur)dorp Sainte Foy de la Grande terecht, waar lekkere life-muziek is, een barretje en een eetkar. Daar moet je dan weer wel 1 uur voor in de rij staan als je nog een klein hapje wil, maar er is genoeg te zien en te horen. De mensen zijn vrolijk en er wordt volop gedanst. Wat opvalt is dat dit dorp overspoeld lijkt met Engelsen. De eigenaar van de camping (ook van oorsprong een Engelsman) beaamt dit. Er zijn hier inderdaad veel Engelsen, veelal op doorreis. Ook op zijn camping zijn er bijna alleen maar Engelsen, wat hij eigenlijk wel een beetje jammer vindt. Die vinden de camping op Engelse sites en als er dan ook nog een Engelse eigenaar/beheerder is…..