tineke bruijs

Vrijdag 8 oktober – zondag 10 oktober
We zijn duidelijk op terugtocht. We blijven nergens meer langer dan 1 nacht en overdag is het verplaatsen en ‘s middags zo lang mogelijk in de zon zitten, die ons nog alle reisdagen toeschijnt, boven alle verwachtingen.
We camperen in St.Etienne du Bois (camping de Sevron) en Bulgneville (camping Porte des Vosges).

De avonden en vooral de nachten worden steeds kouder en de laatste nacht heeft het voor ons gevoel zelfs licht gevroren. Onze camperkachel doet het uitstekend, dus we hebben absoluut geen kou. Steken we ‘s morgens ons hoofd buiten de deur, dan is het wel even schrikken.

De laatste reisdag begint in dichte mist en hoewel het af en foe flink opletten is in het verkeer, zijn de uitzichten over de mistige dalen schitterend!

Op zondagmiddag om 17.00 uur zijn we weer thuis.We kijken terug op een paar hele mooie weken in Spanje.

De laatste avonden eten we vooral thuis (er is geen open restaurant te vinden in de dorpen waar wij zijn).

Het lunchen onderweg lukt des te beter!

(Wat zijn we blij met “onze Duuk”!)

Girona
Woensdag 6 oktober gaan we dan toch naar Girona/Gerona (met de bus).
We herkennen nog wel het een en ander van de vorige keer, maar nu bezoeken we ook de kathedraal en de basiliek: beide zeker een bezoekje waard!

We slenteren heerlijk doelloos door de straatjes en besluiten te lunchen in Restaurant Normal. Ik maak die keuze omdat ik door het raam zie dat mensen aan heerlijke gerechten zitten met flinke bellen witte wijn en we houden wel van normaal.
We moeten wel  drie kwartier wachten, maar we hebben alle tijd en aan de overkant is een lekker terrasje waar we onze tijd wel kunnen doorbrengen met een potje te kaarten. Peter neemt alvast een witte wijn en ik hou me aan een koffie, me verheugend op het wijntje bij de lunch. Die van Peter is peperduur, maar superlekker: hij geniet ervan.
Als het tijd is, lopen we naar de overkant, maar ons geduld wordt beproefd: nog 10 minuutjes en dan worden we naar binnen geroepen.
En zoals wel vaker als je je ergens heel erg op verheugt: het valt vies tegen. Alles is allesbehalve normaal, noch in prijs, noch in kwaliteit, noch in hoeveelheid. We vinden het op een gegeven moment zelfs beledigend en lachwekkend tegelijkertijd.
Klein voorbeeldje: 2 kroketjes ter grootte van een kleine bitterbal, geserveerd op een servetje dat op een baksteen ligt en de inhoud van de wijnglazen is die van een normale proeverij.

Gauw vergeten…
Overigens is het een gezellige dag daar.
Peter haalt zijn David Bowie grap weer uit. Hij geeft die naam op als er ergens naar gevraagd wordt. Bij Normal dus. Eerst vind ik het vervelend, want hij moet zelfs de genoteerde naam (Vowei) opschrijven in zijn telefoon omdat hij vreest dat hij die moet herhalen als we terugkomen en hij dan niet meer weet hoe Bowie geschreven wordt hier. Maar gezien het verloop in het restaurant, vind ik het er wel bijpassen, achteraf.
Ook in de bus is hij weer in vorm. De chauffeur begint honderduit te praten tegen hem en ipv dat hij zegt dat hij geen Catalaans/Spaans verstaat noch spreekt, gaat hij mee zitten knikken, hummen en lachen alsof hij alles verstaat. Dat moedigt de chauffeur aan, maar dan is het laat om erop terug te komen. Ik kijk geïnteresseerd uit het raam en doe alsof ik er niet bijhoor. Gelukkig houdt hij daarna vrij snel op (hij zal het toch nogal tamelijk eenzijdige communicatie hebben gevonden) en kan Peter opgelucht ademhalen.

Donderdag 7 oktober
Het is gelukkig beter weer om te rijden dan een paar dagen geleden. De zon schijnt en het ziet er een stuk vrolijker uit. Heerlijk om te rijden! Wat wel gebleven is, zijn de rukwinden. Niet zo erg als de vorige keer, maar je moet toch wel heel erg opletten.
We houden 2 korte koffiepauzes, zodat we al om 3 uur gesettled zijn op de camping in Avignon; op het schiereilandje in de Rhone met zicht op de Pont en de stad zelf.

De plaats tegenover ons is leeg en ligt in de volle zon, waar we dankbaar gebruik van maken.

Nadat we een keer of 5 opgeschoven zijn, is de zon daar ook bijna weg en net op dat moment komt een Duitse dame ons vertellen dat zij deze plaats gaan innemen. Ze zijn dan al een kwartiertje bezig op de plaats daarnaast, maar er hangen een paar takken over en daardoor kan hij zijn tv- antenne niet uitzetten en draaien en dat is kennelijk heel belangrijk voor ze. Het eerste wat ze doen is antenne uit en draaien voor de beste ontvangst: ze besteden er veel tijd aan…
Wij fietsen intussen naar de stad en het is een feest van herkenning. We waren hier in de zomer van 2002 voor een filosofiecursus Stoicisme van Miriam van Rijen.
Als we terugkomen op de camping is het Duitse echtpaar al weer vertrokken naar een andere plek, verder van de muur vandaan die hun ontvangst wel verstoord zal hebben.

’Avonds eten we heerlijk in een Libanees restaurantje.

Morgen rijden we door naar Camping de Sevron, iets boven Bourg en Bresse.

Zondag 3 oktober
We vertrekken uit de Costa Blanca in de wetenschap dat het weer alleen maar slechter kan worden: deze costa behoort tot de warmste stukken van Spanje!

Als we in Calafat aankomen, schijnt er nog een zonnetje en we besluiten meteen op de fiets te stappen om aan het strand lekker op een terrasje te gaan zitten.
Verrassend genoeg zitten we met de camping echt pal aan het strand, maar er is geen enkel cafeetje, restaurantje of wat dan ook! Oh, ja één strandpaviljoen maar dat ziet eruit alsof het al maanden gesloten is. Er zijn 2 stelletjes op het strand en in het water liggen een stuk of zes mensen met duikpakken aan in de golven.
We fietsen door naar wat wij vermoeden dat het dorp is, maar er zijn alleen maar wijken met mooie huizen achter hekken en een gezellige kern is niet te vinden, net zo min als een horecagelegenheid voor nu of vanavond: de drie mogelijke opties zijn dicht of gaan voor onze neus dicht. Het is klaar voor vandaag en aangezien op de camping het restaurantje ook dicht is, eten we vanavond wat we nog aan voorraad hebben.
Het is inmiddels gaan onweren in de verte en het wordt zo donker dat onze buurman ons vertelt dat het beter is dat we de luifel ophalen: er komt zwaar weer uit de bergen.
Nog even laat dat op zich wachten, zodat we nog een avondwandelingetje maken, veel korter dan gepland omdat het nu serieus begint te regenen.

Even later barst de storm los, die ‘s nachts ze hevig wordt dat onze raambescherming dreigt weggeblazen te worden en ik hem voor de zekerheid maar even eraf haal.

Ik vermoed dat dit is wat we deze week op de terugreis kunnen verwachten.

Maandag 4 oktober
We reizen vandaag door naar Girona. Het is een zware rit. Het eerste stuk hebben we nog last van harde rukwinden, zodat we maar 80 kunnen rijden en heel alert moeten zijn op zijwind. Als de wind minder wordt, krijgen we te maken met heel veel vrachtverkeer en zware regenval. Vooral rond Barcelona is het ook nog vreselijk druk en het vrachtverkeer dat gewend is hier te rijden, passeert elkaar alsof het een sport is en neemt zo b.v 2 van de 3, of zelfs 3 van de vier rijbanen in beslag. Dit vergt opperste concentratie, maar het gaat goed.

Op 2 minuten rijden van de beoogde camping is een chauffeursrestaurant waar we lekker lunchen. Daarna rijden we naar de camping én staan voor de gesloten poort.
Reserveren verplicht (hebben we niet gedaan, want stond niet op de schitterende website), inchecken om 16.00 uur (moeten we hier 1,5 uur voor de poort wachten met het risico dat er niemand reserveerde en de poort dus dicht blijft, want het ziet er behoorlijk verlaten uit.)
We besluiten door te rijden naar Banyoles en bellen nu voor de zekerheid op: ze zijn open en we zijn welkom!

Banyoles verrast ons op veel manieren:
– het is een ruime, fijne camping met net sanitair;
– de camping ligt op een mooie plek, aan het meer en vlakbij de stad
– de stad heeft een historisch centrum (waar we ‘s avonds  diverse keren doorheen crossen; maar op maandag is de horeca hier ook gesloten, op een pizzabar na); we zien wel veel van de stad zo.

De volgende ochtend gaat Peter een rondje om het meer lopen en ‘s middags doen we het nog eens over per fiets; het mooie 17e eeuwse Romaanse kerkje is open.
We hebben 2 nachten bijgeboekt en moeten een andere plaats kiezen. Dat lukt uiteindelijk wel, maar gek om te merken hoe snel je hecht aan een eenmaal gekozen plek. De nieuwe plek ligt vlak achter de eerste, maar ‘s middags is er hier wel zon en daar maken we goed gebruik van.
Het weer is veel beter dan ik gisteren had durven hopen.

We besluiten morgen met de bus naar Girona te gaan.

Vrijdag 1 oktober
We fietsen naar Rojales op behoorlijk goede fietspaden naast de rijweg, soms erop. We merken wel dat de auto’s ons op ruime afstand passeren; het voelt nergens onveilig. Later horen we dat automobilisten verplicht op minimaal 1,5 m. fietsers moeten passeren (en dat heeft niets met corona te maken). Onze route-app brengt ons ook een stukje off-road, dwars door de groente- en fruittuinen. De mannen die de zoete aardappelen rooien, zwaaien vrolijk naar ons: het begint hier op Azië te lijken!

Aangekomen bij Ad en Nellie blijkt maar weer eens hoe moeilijk communicatie is. Het vinden van Ad – die ons beneden hun appartement komt ophalen – en omgekeerd, blijkt het moeilijkste onderdeel van het hele bezoek.  Maar na 10 minuten hebben we elkaar gevonden en zo voelt het de hele dag. We kletsen, we wandelen, we eten en drinken samen. Een hele fijne dag en goed om te zien hoe en waarom ze daar wonen.
Even na zevenen fietsen we weer terug en omdat we nu de velden vermijden zijn we er een stuk sneller.

Zaterdag 2 oktober
Vandaag fietsen we naar de weekmarkt in Almoradi. Het gaat weer hetzelfde als gisteren: heen weer een stuk landelijke route en terug linea recta (minder leuk, maar wel sneller). Het is een gigantisch grote markt, gesitueerd op en rondom de straten bij het Consitutieplein. We kopen wat kruiden, een oplaadkabeltje voor i-pad e.d. en (nep)-parfum die echt wel lekker ruikt. Peter zoekt ook nog een Mariadoek die je hier heel veel voor de huizen ziet hangen, maar vindt hem niet. Ook zijn kapotte toilettas moet nog even mee…

Als we ‘s middags thuis komen, koelen we af in het zwembad: heerlijk!
We grillen wat champignons en asperges en laten het ons, samen met wat aardappelsalade heerlijk smaken.

’s Avonds gaan we nog een afzakkertje drinken in de campingbar bij Wim en Marijke: het is een gezellige laatste avond daar in Dolores.

Morgen beginnen we aan de terugreis.

(Etentje bij Argentijn in Catral).

Gisteren zijn we inderdaad op de camping gebleven, althans ik. Peter is nog even naar het dichtstbijgelegen dorp gelopen (10.000 stappen) en met de metro teruggekomen. De hele middag hebben we doorgebracht met onze overburen op de  camping: mooie gesprekken onder het genot van een glaasje.
’s Avonds gaan we voor de laatste keer naar naar Valencia.

Woensdag 29 september
We gaan naar Xativa en morgen naar Dolores. Ons doel is om van daaruit dan vrijdag op bezoek te gaan bij Ad en Nelly die in Rojales wonen.
Op weg naar Xativa gaan de langs de kust naar het zuiden, naar El Palmar in Albufera. Daar is de schitterend mooie Netflixserie The Pier opgenomen. Het gebied is daardoor heel herkenbaar voor ons. We maken een boottochtje van een minuut of veertig op het meer van waaraf we Valencia kunnen zien liggen waar we zojuist met “den Duuk” dwars doorheen gereden zijn.
We lunchen met een paëlla: het gerecht is hier uitgevonden, zo is ons verteld.

Op de camping zijn we de enige daggasten, denk ik. We fietsen ‘s avonds naar  de stad die duidelijk uit 2 delen bestaat. De nieuwe stad beneden en de oude, boven.
Het kasteel waar het dorp om bekend staat, skippen we. Het torent giga hoog boven de oude stad uit, te hoog gegrepen voor ons.

Donderdag 30 september
En nu zitten we aan een pilsje op de camperplaats van Marijke en Wim in Dolores.
Er zijn maar 8 plaatsen die op 2 na (Nederlanders) bezet worden door Belgen.
Het is een hele mooie camperplek die moeilijk te vinden was; er is zelfs een privé zwembad waar we gebruik van mogen maken. Dat zijn we zeker van plan!
En, we gaan morgen met de fiets naar Rojales. Wim zegt dat het maar 12 km. is en dat vooruitzicht vind ik stukken leuker dan nog een extra keer achteruitrijdend en –  parkerend deze schitterende plek weer in te nemen.

Vrijdag 24 september
Als we naar Valencia gaan, lijkt het alsof we naar een slecht-weer-gebied rijden: we zien de bui hangen.
Niets is minder waar. De donkere lucht verdwijnt en de zon breekt er doorheen en hoe!

We zijn al rond het middaguur op de camperplaats, die in een saai dorp ligt op een soort industrieterrein. Er zijn een stuk of 40 plaatsen, 10 per rij. Het klinkt afschuwelijk, maar het is een superfijne camperplaats! Prima sanitair ook en de mensen die er komen, staan er meestal een paar dagen met hetzelfde doel: Valencia bezoeken. Er is veel contact met elkaar om ervaringen uit te wisselen.
Die middag verkennen we het dorp waar we zitten, maar dat hebben we in een kwartier gezien: niks aan! We nemen de metro naar Valencia!

Wat een mooie stad zeg! Ik gebruik het woord niet zo vaak voor een stad, maar ik vind het er gezellig. We stappen uit bij Colon en komen midden in het winkelgebied uit. Binnen 50 meter sta ik in een modezaak binnen en heb ik een broek, een shirtje en een bijpassend jackje in mijn handen. Het staat leuk en Peter is ook zo enthousiast dat hij me dit cadeau geeft. (Apart hoor, ik “shop” bijna nooit!)
We wandelen naar het grote plein met stadhuis, en daarna slenteren we nog wat verder, langs prachtige gebouwen, leuke steegjes en nog meer pleinen. Ik ga ze niet allemaal opnoemen, want dan krijgen we hier zo’n stadsgids te lezen. Neem maar van me aan dat we genieten!

Zaterdag 25 september
Onze camperplaats ligt ongeveer 10km. boven Valencia en er loopt een prima fietspad/-route naartoe. Vandaag dus op de fiets naar de grote stad.
Ons doel is om naar de centrale markthal te gaan. Na wat gekronkel door de oude binnenstad waarbij we diverse bruidsparen met familie moeten omzeilen, komen we waar we zijn willen. Schitterend gebouw, heel veel variëteiten op gebied van groenten en fruit, vis, kaas, noten: je kunt het zo gek niet opnoemen. Er is binnen maar één gelegenheid waar je aan een bar ook kunt zitten voor een hapje en een drankje, maar daar is de wachttijd 1 1/2 uur. Dat doen we dus niet.
We lopen naar de zijdenbeurs, waar we – gewapend met audioguides – eerst de buitenkant verkennen en daarna pas naar binnen gaan. We zijn er een flinke tijd mee bezig, maar het is de moeite waard.
We zijn blij met een plek op een terras aan de zijkant van de beurs waar het bovendien nog heerlijk lunchen is ook.
’s Middags rijden we via verschillende parken weer richting “huis”. Dan barst onderweg een flinke donderbui los. Het flitst enorm  en als het begint te regenen zijn we net bij een soort “fietserscafé” waar we kunnen schuilen.
Het klaart net voldoende tijd op om daarna droog “thuis” te komen, maar het dondert nog een flinke tijd na.
Het was een mooie dag.

Zondag 26 september.
We gaan wat later naar de stad (weer met de fiets), want we willen vanavond ergens blijven eten en gaan dan daarna met de fietsen de metro in, naar huis.
We fietsen een afwijkende route, waardoor we zeker een km. of 5 langs het strand naar Valencia kunnen rijden: een leuke route ook.
We komen uit bij het supermoderne deel van Valencia waar architecten zich hebben uitgeleefd in de ontwerpen van musea.
We kijken onze ogen uit: wat mooi hier (we moeten denken aan Marina Bay Sands in Singapore).
Via een parkstrook van wel meer dan 10 km. fietsen we naar het oudste gedeelte van de stad: dat deel waar we vorig jaar zouden slapen tijdens onze cursus Spaans daar. (Die ging toen natuurlijk niet door.) Wel leuk om even te zien waar dat geweest zou zijn.

En dan wordt het avond en gaan we op zoek naar een leuk Spaans restaurantje, op weg alvast, richting camping. Nou niets!
Uiteindelijk eten we in een dorp (na echt 5 x vragen aan locals, inclusief 2 politie-agenten –  waar we hier een restaurant kunnen vinden) op een plein bij een Oosters  eettentje: vietnamese loempiaatjes, frietjes, gebakken sardientjes en overheerlijke dumplings!  Dat was geenszins de bedoeling, maar dat is het leukst: die onverwachte dingen…
Na het eten fietsen we naar de metro en 4 haltes verder zijn we terug in ons dorp.

Maandag 27 september
Nog één keer stappen we op de fiets richting Valencia. We slenteren door een markthal in de multiculturele wijk Ruzafa in het zuiden van de stad en vinden een leuke lunchplek in een authentieke bar/restaurant: houten bankjes binnen en houten schotten tussen de tafels waardoor je het idee hebt dat je een eigen hokje hebt (zo’n beetje als in de poffertjeskraam op de kermis, vroeger). Het is er gezellig, we worden heel vriendelijk geholpen door de uitbater en de hapjes zijn heerlijk.
Het is inmiddels bloedheet geworden (meer dan 30 gr. ) en we fietsen naar Ocenanografic, het onderwaterwereldmuseum . In een woord: geweldig! We hebben er in Azië ook al een paar gezien, maar dit is echt de allermooiste.
Eigenlijk moet je er een hele dag voor uittrekken, maar na zo’n kleine 3 uur zijn we er ook wel klaar mee en fietsen we naar huis om lekker te gaan relaxen.
Morgen houden we een rustdag en gaan we alleen ‘s avonds naar Valencia (met de metro).

Woensdag 22 september
Het verschil in temperatuur en omgeving kan haast niet groter zijn.
gisteren nog in een kloof en behoorlijk frisjes (vooral ‘s avonds), vandaag zijn we aan het strand aan de Middellandse zee en liggen de campinggasten in het zwembad en voor hun camper in de zon te bakken.

Ook qua camperplaats is het een groot verschil. Hier moeten we flink manoeuvreren om op de tamelijk kleine plek te staan, maar eenmaal gelukt staan we prima.

Peter gaat boodschappen doen, blijft best lang weg en bij terugkomst heeft hij niets bij zich: vandaag blijken alle supermarkten gesloten.

‘s Avonds fietsen we naar het strand en zien dat er best een flinke boulevard is die me doet denken aan die in Quarteira aan de Algarve. Morgen bij daglicht maar eens verkennen wat er allemaal te beleven is.

Donderdag 23 september
De ochtend breng ik lezend in het zonnetje door. Mensen om me heen vertrekken, Peter is een flinke tempowandeling aan het maken.
We lunchen in een restaurantje naast de camping en gaan daarna ((met boeken en speelkaarten) naar de boulevard.

Maandag 20 september
Wij rijden naar Albarracin. Prima weg, niet druk, niet spectaculair, maar ook niet zo saai dat je ervoor moet waken weg te dommelen.
Eerst rijden we wat verder door naar Teruel, omdat daar een crypte is van een beroemd liefdespaar a la Romeo en Juliette én het is een lieflijk plaatsje gesitueerd rondom een plein met een enorme zuil waarop een mooi, maar klein stiertje staat dat over het dorp waakt.

We zijn nog steeds niet helemaal gewend aan eet- en rusttijden, zodat we te vroeg lunchen en daarna overal gesloten deuren vinden, want siësta.
We overbruggen de tijd met een wandeling over de beroemde trappen van Teruel en leggen een kaartje op een zonovergoten terras. Peter wint weer ondanks het feit dat hij alleen maar oog heeft voor de schotels eten die worden geserveerd op de tafeltjes naast en achter ons.

Albarracin ligt op 1100 meter hoogte en dat is goed te voelen. Het is natuurlijk pas laat in de middag als we daar aankomen, maar we grijpen meteen naar lange broek en trui.

Even na achten fietsen we naar het dorp om een hapje te eten: het campingrestaurant is op maandag dicht. En wat blijkt? In het dorp kunnen we ook maar 2 open restaurants vinden. Bij het ene zitten we al aan tafel maar we besluiten toch weg te gaan omdat de menukaart  voornamelijk …”oren, hersenen, maag en zwezerik…” vermeldt en daar wordt Peter niet gelukkig van. Bij het andere wordt ons een wachttijd van 1 1/2 uur in het vooruitzicht gesteld.
We fietsen terug naar de camping en dan vinden we – tamelijk verscholen – een soort Ierse kroeg, waar ze voor ons een dienblad klaarmaken met een potje paté en een pak rauwe ham, toastjes, stokbrood en bestek en de boodschap “mooi zelf doen”. Het smaakt prima en zo wordt het toch nog een gezellige avond.

Dinsdag 21 september
Na een koude nacht waar wij overigens niets van merken, word ik wakker met het zachtzoemende geluid van de verwarming: het is nodig om even de kou eruit te jagen.
We gaan er een actieve dag van maken. We fietsen naar Plaza Mayor en beginnen met een prachtige wandeling in het dorp zelf en beneden rondom, langs de rivier.
Ik schreef het al: prachtig!

Als we bijna aan het einde zijn, breekt de zon door de wolken en op een paar duikelingen na blijft dat zo de hele middag: we genieten ervan op de camping.
Morgen weer verder, richting Middellandse zee waar het ietsjes warmer is en hopelijk niet te veel gaat regenen zoals  voorspeld.
Maar de voorspellingen zitten er hier ook nogal eens naast, zoals vandaag blijkt.

Donderdag 16 september
Van deze dag valt weinig te vertellen: we hebben veel gelezen en spelletjes gedaan en van Pau niets gezien: het heeft de godsganse dag geregend.
We hebben het plan dus gewijzigd.

We blijven niet hangen in het Noorden van Spnje maar rijden morgen meteen door naar Zarragoza waar het weer veel beter is.

Vrijdag 17 september
Naarmate Zarragoza dichterbij komt, wordt de licht blauwer en schijnt de zon volop.
De camping ligt op een prima plek aan de rand van de stad, dichtbij een woonwijk waar we een goede verswinkel vinden en er zijn een paar restaurantjes waar het prima eten is.

Zaterdag 18 september
We gaan met de fiets naar het centrum.Dat is goed te doen en het is drie kwartier fietsen. Meestal ligt er een fietspad, maar het is soms even  zoeken waar precies: rechts of links van de rijbaan? Op de rijbaan? Of op een fietspad in het mkdden van de rijbanen?  Als we het even niet kunnen vinden, rijden we gewoon op de stoep (daar zegt niemand iets van!).

Net na de lunch willen we de Basiliek in, maar daar is het net “middagpauze”
We halen bij het vvv een fietsroutekaartje en maken een mooi tochtje aan de overkant van de Ebro, langs moderne gebouwen o.a. van Justitie en door een fraai park.

Als we terug zijn, kunnen we de basiliek in. Het is een mooie grote: geloof leeft hier meer  dan in Nederland, blijk uit het feit dat hier – op zaterdagmiddag – een priester in functie is om de biecht af te nemen van wie dat wil.

Als we thuis zijn, gooit Peter gamba’s op de grill. Heerlijk!

Zondag 19 september
Ook vandaag gaan we weer naar het centrum, nu weer langs een andere route, zowel heen als terug.
We willen naar het Goya museum, want deze stad ademt Goya.

We kunnen het eerst niet vinden en P stapt een ander museum in Het Palacio de Montezuma. De receptionist daar veinst zijn best te doen, maar hij kan echt niet zeggen waar we het Goya museum kunnen vinden.Het blijkt in zijn achtertuin te liggen!

Dit maken we niet vaak mee: meestal zijn de mensen heel hulpvaardig.
Het museum is klein, maar zeker het bezoeken waard! Jammer dat we geen schilderijen kunnen vinden van Goya’s “zwarte periode”, want die moeten zeker ook interessant zijn. De hoeveelheid tekeningen en de preciezie waarmee Goya tekende, verrast ons aangenaam.

Na dit bezoek willen we wel een tapasje eten en we vallen in een onooglijk steegje met onze neus in de boter. Volgens meer dan een gast daar zijn we in hrt beste tapasbar ter wereld! We worden taaltechnisch geholpen door één van hen en op een geweldige manier: de tapas die zij adviseert en wij kiezen zijn om je vingers bij af te likken. Aanvankelijk hangen ze daar met de benen buiten, maar na een halfuurtje wordt het een stuk rustiger en ontstaat er ook een relaxte sfeer tussen eigenaars echtpaar en klant: een supertent daar!

Woensdag 15 september

Gisteravond kregen we een fikse bui te verwerken (we konden nog wel mosselen eten onder de luifel toen het iets rustiger was geworden).

Vandaag ziet het er weer goed uit en we rijden door naar Pau waar de weersvoorspellingen gunstig over zijn.
Net als gisteren nemen we een uitgebreide picknick-pauze waarna we op ons gemak een kaartje leggen (met wisselend succes, maar dat is altijd als de éne vet wint en de andere -ik dus – zwaar verliest).

Om vier uur staan we op de camping (groen polsbandje voor de bar, dus dan eerst maar een biertje daar🍻): het is zonnig en ook broeierig warm.

Peter verkent alvast de omgeving per fiets: waar loopt het “verborgen” fietspad dat ons morgen langs het water naar Pau leidt?; hoe fietsen we het veiligst naar restaurant Ttitipia straks?

Het kost hem best wel wat tijd, maar hij is succesvol!

Naar het restaurant is maar een minuut of 10 fietsen 🚴‍♂️.

Tegen half acht komen we daar aan: een grote “schuur” met houten tafels en banken met ruimte voor wel 100 man, schat ik zo. We zijn de enigen en dat blijft zo tot een uur of half negen als er nog 3 dames binnenkomen. Gelukkig komen ze bij ons in de buurt zitten: dat oogt wat gezelliger. Niet dat dat echt nodig is, want het eten is prima, de ober heel klantvriendelijk en de Baskische hoempapamuziek die dit alles begeleidt heeft mij zo ballorig gemaakt dat ik enorme zin heb gekregen om te “keten”.

Van de ober weet ik intussen dat dit regionale (volks)muziek is en dat de lokale mensen hier dol op zijn. Desgevraagd wendt hij voor dat ook hij hier warm voor loopt, maar ik geloof er geen klap van. Dit leidt ertoe dat ik hiernaar onderzoek ga doen bij de drie dames. Het klopt dat het (Baskische) volksmuziek is die hier veel gedraaid wordt op volksfeesten en bals-champêtre (en dan is het wel leuk), maar hier ter plekke zouden zij ook een andere keus hebben gemaakt!
We hebben er wel veel lol door, Peter en ik.

Als we naar huis fietsen, begint het te regenen.