tineke bruijs

Lees verder →

Het vestje in Minerve (variatie op een citaat van Baudet).

Op vrijdag komen we aan in Bize: een piepklein dorp zo’n kilometer of 25 boven Narbonne.
Had ik al verteld dat het pijpestelen regende en wij de eerste nacht in een stacaravan op de camping doorbrachten?

Op zaterdag zetten we de tent op in de stralende zon en fietsen we langs het Canal du Midi naar Narbonne. Het is een hele zoektocht, want het is is niet echt goed aangegeven waar de paden liggen. Halverwege worden we geholpen door een oudere man die met een krijtje op een verkeersbord tekent hoe we moeten rijden. Hij blijkt het goed uitgelegd te hebben want we kunnen zelfs 2 Belgische toeristen helpen en zij hebben een officiële routekaart voor fietsers en zijn ook “verdwaald”.
Op de spoorbrug die we over moeten, raken ze wat achterop: de vrouwelijke helft van het koppel “heeft schrik om erover te fietsen” en de man legt het traject 2 x fietsend af en zij loopt over de spoorbrug (haast voetje voor voetje). Als we beneden zijn en op de goede route zitten, wordt er gezwaaid: zij zijn inmiddels de spoorbrug over!
In Narbonne vinden wij vlakbij de kathedraal een fijne lunchplek waar we een galette eten.
(Grappige muurschilderingen in Narbonne)

Als we weer wat bijgekomen zijn van de route die behalve de spoorbrug, ook nog een “passerelletje” over een smalle brug langs woonboten voor ons in petto had, rijden we nog een klein stukje door Narbonne waardoor we weten dat we hier zeker terugkomen en daarna gaan we de weg terug. Als we bijna Narbonne weer uit zijn, horen we aan de overkant roepen: “Hé, onze Hollandse vrienden!” (De Belgen hebben Narbonne ook gevonden😄).
’s Avonds krijg ik ontzettende kramp in mijn been (waarschijnlijk te weinig water gedronken met die 50 km. fietsen in de benen): dat gaat me geen 2e keer overkomen!

Bize is een klein dorp (dat vertelde ik al) aan de rivier de Cesse, die – op een kleine poel vlakbij de brug na – helemaal droog staat.
Er zijn wel veel eetgelegenheden en we hebben al 2 keer bij de Pizzeria gegeten (een salade met geitenkaas in filodeeg).
De tweede keer loopt er een vreemde “dame” op het terras met 3 kinderen bij zich die een beetje om haar heencirkelen. Zij heeft haar oog laten vallen op een knappe jonge knul die daar in het gezelschap van een andere jongen en 2 meisjes zit te eten.
Ze weten kennelijk ook geen raad met de avances en lachen maar zo’n beetje om de situatie. Nadat de “dame” het nogmaals probeert, druipt ze af naar de bar waar ze een fles wijn koopt waarmee ze even later slingerend de weg oversteekt (2 kinderen in haar kielzog, de 3e blijft achter bij een ” vriendin”). Ze verliest onderweg ook nog een schoen die door een van de kinderen wordt opgeraapt, want zij lijkt het niet te merken en vervolgt gewoon haar weg. Het is een vreemd tafereel en ik heb te doen met de kinderen…

’s Zondags gaan we met de auto naar Narbonne, met de fietsen achterop, om de stad eens wat beter te bekijken én om een camping te bezoeken die meer sterren heeft dan de onze (wellicht beter sanitair en betere wifi? én een zwembad). Het klopt alle drie! En toch? Hij ligt erg ver van een dorpje en alle plekken, hoe mooi het uitzicht ook is, zijn zo schuin dat ik vrees dat we ’s nachts het bed uitglijden. Bovendien is de grond keihard. De beheerder is hartstikke vriendelijk en vindt ons vooronderzoek prima, maar het voelt niet goed en we besluiten min of meer ter plekke dat we blijven staan waar we nu zijn: op een primitieve camping in Bize, met een fijne campingbaas (“Gaat alles goed?”), heel veel ruimte, dicht bij die ene WC die nooit bezet is als wij hem willen gebruiken, net zo min als die ene doucheruimte. We voelen ons hier goed.
In Narbonne bezoeken we de kathedraal, in één woord: schitterend. We zien er zelfs weer een zwarte Madonna.

Aan de zijkant in de tuin vinden we ook nog een in steen uitgehouwen gedicht van Gerrit Kouwenaar: de tuin.

En dan de dag erna. ’s Morgens doen we boodschappen bij de Intermarché en omdat het behoorlijk waait maar de zon flink schijnt, gooien we de was in de machine en na een uurtje aan de drooglijn kan hij al weer binnengehaald worden.
Met de auto gaan we daarna naar Minerve (het mooiste dorp in de regio, waar ook de streek Minervois naar genoemd is). De ligging van Minerve is inderdaag heel mooi! Tegen een rotswand aangebouwd met een hoge brug over (alweer) een droogstaande rivier (waarschijnlijk ook de Cesse of een aftakking ervan, want iets voor Minerve komt er nog een rivier bij. Ik weet nog niet welke, maar als ik daar uit ben, vermeld ik het nog even). De parkeerplaats is slechts op 200 meter lopen verwijderd van het dorp, staat op een bord. Wat er niet bijstaat is dat er ook nog 200 meter gedaald moet worden (er na afloop van het bezoek: geklommen!) Het is wel de moeite waard.

Het Catharendorp is wel heel klein, maar gezellig om doorheen te wandelen en na afloop een kopje koffie te drinken op een zonnig terras aan de straat.
Ik vraag me trouwens af of het hier in de zomervakantie geen file-lopen is, want zelfs nu zijn er al flink wat bezoekers.

Als we terug op de camping zijn, ontdek ik dat ik mijn leuke vestje in Minerve heb achtergelaten en dat was niet de bedoeling. We hebben echt geen zin om meteen weer terug te rijden, maar we doen het toch! En, ja hoor, mijn vestje hangt nog over de stoelleuning op het terras.

Op zaterdag maken we een stadswandeling. Vendôme blijkt een klein stadje te zijn met veel mooie plekken. Er zijn twee routes en we lopen ze allebei.Het is lekker weer, niet superwarm en een lekker zonnetje.

De dag erna is het weer goed weer en we pakken de fiets voor een tocht langs de Loir. Het is geen schrijffout, want de Loire waaraan we dachten te staan, ligt een stukje zuidelijker. Een goede voorbereiding is het halve werk, maar de andere helft brengt ook verrassingen met zich mee. Het is een heerlijke tocht die goed staat aangegeven. Op één bordje na, dat gedraaid is en daar gaat het dan ook prompt verkeerd. Geholpen daar een Franse coureur komen we via een sluiproute door de velden op het goede pad. Op die sluiproute krijgen we ook nog even wat aanwijzingen van een automobilist (wij vermoeden een opa) die met zijn kleindochter (ik denk een jaar of 9) op schoot deze route gebruikt om haar te leren sturen. In Montoir-sur-le-Loir lunchen we op zijn Frans: een lekker menu voor weinig geld en oh, zo lekker! Hier zien we net als de afgelopen dagen weer een groep oud-militairen met legerauto’s op weg naar Normandië om D-day te vieren.

Op maandag verkassen we naar de Auvergne, een camping aan het Siauvemeer, vlakbij bij Bort-les-Orgues. We zijn helemaal verbouwereerd door de vriendelijke ontvangst hier. We komen aan na sluitingstijd, maar “…neem gerust je tijd om een plaatsje uit te zoeken, ik wacht rustig tot jullie klaar zijn!”

Op dinsdag houden we ons gemak: er is een overdekt, verwarmd zwembad waar buiten ons, nog 2 oudere stellen zijn. De hal is overdekt met een doorzichtige overkapping en de zijkanten kunnen naar wens voor de helft worden opengezet voor een fris windje. Het is er heerlijk. Peter wandelt ’s middags nog langs het meer naar de kasteel verderop: het is geen een eenvoudigewandeling (veel op en af) en tot overmaat van ramp blijkt niet alleen het kasteel op dinsdag dicht, maar ook het bijbehorende café. Gelukkig heeft hij 1 1/2 liter water meegezeuld en heeft hij nog voldoende over voor de terugtocht. Ik vorder gestaag in “De verdwijning van Stephanie Mailer”, van Joel Dicker (een aanrader!).

’s Woensdags wordt regen voorspeld. We gaan er dus met de auto op uit. Het is vooralsnog prachtig weer en de eerste stop is bij het stuwmeer in Bort -les-Orgues. Gigantisch groot verval daar. Daarna gaan we de Orgues zelf. Dat is een bergketen, die er van de verte uitziet als een batterij orgelpijpen (vandaar de naam) en het verhaal gaat dat mensen er ook echt orgelgeluiden horen bij een bepaalde windrichting. Wij horen niets, maar het is wel een schitterende plek met uitzicht op het hele stadje en meer. Op weg naar St-Julien waar we de Dordogne kunnen zien stromen, wil Peter plotseling afslaan bij een bordje dat wijst naar een pyramide. Dat doen we en als we de auto geparkeerd hebben, is het nog maar 1300 meter lopen door een bos. “Dat doen we even tussendoor, toch?” Het is eerder gezegd dan gedaan want het is een flinke klim. Zoals de hele tijd, zijn we de enigen hier zodat je je soms afvraagt of je wel op de goede route rijdt/fietst/loopt. Het blijkt de goede route en het eindpunt is een uitzichtspunt met alweer een mooi vergezicht over het dal. Het enige wat op een pyramide lijkt is de punt die we net beklommen zijn. (Ik vermoed giechelende dorpelingen achter de bomen “Alweer een stel toeristen gefopt”😂).

De Dordogne meandert diep onder ons door de dalen. Mooi om te zien. Na de late lunch, begint het te betrekken en we besluiten terug naar de camping te gaan. We zijn maar net voor de bui binnen en het valt er met bakken uit. Tijd voor Monopoly Deal en het nieuwe kaartspel Triviant. Maar dan wordt het toch weer zoetjesaan etenstijd en net als we ons buiten installeren omdat het droog lijkt te zijn geworden, begint het opnieuw: op naar de Pizzeria in Bort.

Dat heb ik geweten: de hele nacht heb ik me niet echt lekker gevoeld en ik ben er een aantal keren uit gemoeten. Maar, de volgende morgen gaat het gelukkig weer prima! En, omdat het zonnetje weer schijnt besluiten we te gaan fietsen op de Route Verte, een fietsroute over een oude spoorlijn. Maar dan komt Peter terug van de receptie met een vervelend bericht. In Evreux heeft hij een aantal keren een pinpoging gedaan die steeds gecancelled werd, maar nu blijkt dat die bedragen (totaal €300,–) wel zijn afgeschreven. En, het hotel aldaar heeft 5x het bedrag gereserveerd op onze creditcard en 2 x het bedrag afgeschreven, terwijl Peter contact heeft betaald. Nou, daar moeten wat mailtjes tegenaan. Nou wil het geval dat we op deze camping welliswaar gratis internet hebben, maar telkens voor 1/2 uur en dan daarna – na een uur of 4 – weer enz. Dat schiet niet op, zelfs niet met 2 i-pads. Ik vertel de bazin aan de receptie wat het probleeem is en wat denk je? Ze geeft me de code – ongeveer 25 tekens – van de receptie (I trust you, please no downloads, only for “work”). We kunnen aan de slag en daarna: de fiets op! Het is een prachtige tocht, zonder overig verkeer, zodat we ongehinderd kunnen genieten.

’s Avonds eten we in de supermarkt gekochte “kleine mosseltjes”: zelf gekookt op de Coleman!

We checken nog wel even de weerkaartjes voor Frankrijk, wat ons doet besluiten ons oorspronkelijk plan om naar het Westen te rijden, te wijzigen. De enige plek waar het de komende dagen echt goed weer lijkt te zijn is Narbonne, in de buurt van het Canal du Midi. Hier is storm op komst: wegwezen.

Vrijdag: we zijn vroeg wakker en besluiten dat te blijven en gewoon aan het vertrek te beginnen. Het is best goed weer en de tent is hartstikke droog! We douchen, ontbijten en gaan inpakken en nog vóór de receptie open is, zijn we startklaar! We wachten even om af te rekenen en gedag te zeggen en dan zijn we los: op naar het goede weer!

Het eerste stuk gaat nog over kleine weggetjes en dorpjes (ik ontkom niet aan de verkleinwoorden!) en we genieten met volle teugen van het landschap waar de zon haar licht over schijnt. Als we op de snelweg zijn, verandert het weer en binnen de kortste keren zitten we in zwaar weer: flinke wind en stortregens. Dat hadden ze niet voorspeld: we gingen toch naar het goede weer?? Als we in Bize-Minervois aankomen waar de camping ligt die we op het oog hebben, zitten we midden in een wolkbreuk en vluchten we, wadend door de diepe plassen, een pizzeria in (de enige gelegenheid die we zo gauw zien). De camping ligt dan op zo’n 300m. afstand, maar daar kunnen we nu geen tent op gaan zetten. Na de lunch wordt het droog en gaan we alsnog naar de camping waar de Belgisch sprekende eigenaar voor ons een sta-caravan heeft voor 1 nacht enwaar we een kampeerplaats uitzoeken voor morgen. Hij verzekert ons dat het morgen 30gr. wordt en we geloven hem graag! We hebben zelfs op deze plek een redelijke wifi- verbinding!

So far, so good!

(Intussen hebben we al een mail ontvangen van de Codi-pinautomaat waaruit wij opmaken dat het in orde gaat komen met de €300,– : van het hotel nog niets gehoord, maar de driedubbele reservering op de creditcard is ongedaan gemaakt. Nu nog de dubbele betaling voor die ene nacht en dan is dat ook weer in orde!)

(Foto’s plaats ik later, als ik nog betere wifi heb😂)

De ontvangst op de camping Au coeur du Vendôme is verrassend. De eigenaresse zoekt in de computer naar onze naam, zegt “OK” en “Mijn man wijst u naar uw plaats.” C’est tous.

“Mijn man” blijkt een lieve man, die ons heel geduldig uitlegt uit welke gigantisch grote plekken we kunnen kiezen en waar de zon op- en ondergaat! We kiezen een prachtige plek aan de rivier, maar natuurlijk de verkeerde. De zon komt veel te laat op onze plek, waardoor de tent lang vochtig blijft en de zon staat er de hele middag verder aan de voorkant op te branden, dus is het bloedheet daar. Maar dat is geen enkel probleem zolang we daar staan: schaduw is er altijd te vinden. Het wordt pas een probleem de ochtend van vertrek naar de Auvergne, maar dat duurt nog 4 nachten…

(Het is lang licht ’s avonds: heerlijk!)

Een volgende verrassing vinden we in de ruimschoots aanwezige toiletten. Netjes, dat wel gelukkig, maar alle fantastisch mooie toiletpapierhouders zijn leeg. En dat blijven ze! Goed voorbereid naar het sanitair dus.

Peter gaat even om de wifi-code vragen en neemt wat koelelementjes mee. Hij komt terug met een zeer ontevreden gezicht: voor de wifi moet per uur (!) betaald worden en er is geen plaats in de vriezer voor 2 kleine koelelementen (hij ligt vol met ijsco’s waarvan ik me afvraag wie die hier in vredesnaam gaan afnemen de komende weken: geen kind te zien en de bejaarden die we hier rondom ons zien, zullen in hun luxe campers hun koelkasten zelf wel vol ijsco’s hebben liggen of bestellen een grote coupe ijs op een van de vele terrassen in het gezellige stadje.) Ik kan het niet verkroppen en ga met 2 koelelementjes naar de receptie. Ik passeer onze voorburen (een Engelse heer van stand met zijn echtgenote). Nadat ik ze gegroet heb, vraag ik hen of ze weten hoe ik de elementjes bevroren krijg, omdat er geen plaats is in de ijscokist. Het probleem is opgelost: hij heeft een grote vrieskist en daar mogen we ze opladen. “I wont’t charge you for charging”, zegt hij met een big smile.

Even later ga ik het toch ook nog eens proberen bij de receptie. Ik heb geluk. “Mijn man” staat in de buurt van de ijscokist voor de receptie iets te repareren en kijkt me vragend aan. Ik vertel hem dat we grote koelproblemen hebben (het is de komende 2 dagen erg warm) en hij zegt dat hij wel plaats maakt tussen de ijsco’s. Dus aan koelelementen geen gebrek de komende dagen. Als ik bij het wisselen de eigenaresse zelf aantref, wrijft ze me weer maar eens in dat ze eigenlijk geen plek heeft ivm de ijsco’s. Een rotopmerking over de verkoopcijfers deze week slik ik maar in: ik denk dat ze het niet gemakkelijk heeft.

Morgen gaan we de stad verkennen aan de hand van een stadswandeling.

De huiskamer staat vol met kratjes, zakken, bbq, campingtafel, en -stoelen,  slaapzakken en tent. Checklist erbij en aanvullen en afvinken. De laatste voorbereidingen voor een rondje Frankrijk met de tent. De weersvoorspellingen zijn voor het weekend alvast gunstig en vrijdag is ook pas de eerste dag dat we het tentje opslaan.

De eerste overnachting is in een Best Western in Evreux. Als we het stadje inrijden (we zijn dan al door 4 departementen gereden weet Peter me onderweg te vertellen) worden we op de eerste rotonde aldaar verrast door een groep zogenoemde “gele hesjes”. Op TV ziet het er anders uit dan in het echt hier. Op TV zie je zeer ontevreden, strijdvaardige mannen en vrouwen die voor de goede zaak een geel hesje aangetrokken hebben en zo laten zien waar ze voor willen staan (al is dat mij niet helemaal duidelijk). Wat ik onderweg wel vermoed is de armoede in deze streek: zo veel troosteloos vervallen huizen en leegstand in veel dorpen. Op deze rotonde lijkt het meer een groepje daklozen die gezellig samenzijn vanwege Hemelvaart en voor de veiligheid een geel hesje aangetrokken hebben.

Het inchecken duurt nog geen 2 minuten en de kamer ziet er prima uit. We hebben alleen het hoognodige uit de auto mee naar boven genomen en een paar minuten later wandelen we naar het centrum. Er stroomt een kleine beek doorheen en de gotische kerk is vooral aan de buitenkant heel mooi, ook al ontbreekt er hier en daar een beeld. Omdat we onderweg alleen gestopt zijn voor koffie en daar wat meegenomen eierkoeken bij gegeten hebben, zoeken we naar een leuk terrasje voor een hapje en een drankje. Dat is hier vandaag niet te vinden op dit tijdstip: we hopen dat dit ter gelegenheid van Hemelvaart is, want het kan gezelliger in dit stadje! Gelukkig vinden we een café waar wel geschonken wordt, maar geen hapjes worden gereserveerd. Omdat ik echt zwaar toe ben aan iets te eten, maak ik de serveerster duidelijk dat ik al blij zou zijn met wat chips of een paar stukjes kaas en ze snapt het: er moet iets te eten komen. Als ze even later onze drankjes brengt (we zitten lekker in “informele” achtertuin) vertelt ze dat de tosti’s in de maak zijn. Ze smaken prima en ik knap er weer helemaal van op.

’s Avonds zijn er wel wat eetgelegenheden open en na een uitgebreid onderzoeksrondje eten we bij Maharadja, een prima Indisch restaurant.

Over de rest van de avond kan ik weinig vertellen, want ik ben bij terugkeer meteen het bed ingedoken. Morgen gaan we naar de eerste camping; in Vendôme.

Over gisteren is weinig spannends te vertellen: we zijn rundum Hause gebleven. Het is schitterend weer geweest en ons terras bood alles waar ik die dag zin in had. Peter heeft nog wel een wandeling in de buurt gemaakt, maar dat leverde weinig spannends op. We hebben ’s avonds wel ontiegelijk lekker gegeten, o.a. lapas. Dat is een zeeslak met zo’n mooie schelp dat we er 6 mee hebben genomen om thuis bij de collectie op tafel te leggen.

Vandaag zijn we weer actief. We vullen de rugzakken met water en reserveschoenen (als mijn gekneusde teen begint te vervelen, kan ik overstappen op mijn geliefde slippers) en nemen de wandelstokken mee die hier in de gang in ons huis hangen: we gaan de Volcan La Corona (de kroon) beklimmen. Het is een compleet andere tocht dan die naar de Montagne Blanca. Minde steile klim omhoog en veel meer beplanting met lentebloempjes: heel mooi. En, het uitzicht in de krater  is ook schitterend!

Voor de lunchpauze strijken we neer in ons geliefde Arrietta aan het strand.

De cactustuin is het laatste onderdeel voor vandaag. Het is er nu, in de lente, mooier dan in januari: meer ontluikende bloemen en jonge scheuten. Het is weer genieten vandaag!

Een kleine selectie uit 70 (!) cactusfoto’s.

Peter wil de vulkaan op. Ik zie dat niet zitten. Ik moet dan mijn stevige schoenen aan want op die vulkanen loop je altijd op moeilijk begaanbare paden en de teen die ik eergisteren stootte is blauw en beurs. Krijg die maar eens lekker in zo’n wandelschoen! Ik wil liever een dagje uitstel.We besluiten dan dat we vandaag de boot nemen naar het enige bewoonde eiland ten Noorden van Lanzarote (700 inwoners): La Granciosa. Het is heel kalm weer, windkracht 2, dus ik durf dat vandaag wel aan. Het stuk zee tussen die eilanden is namelijk erg diep en het kan er ontzettend spoken als het waait. Bovendien zijn er daar veel haaien, zo gaan de verhalen zelfs onder de bewoners daar.

De weg ernaar toe is vanaf Mujeres verrassend groen. Dat zagen we nog niet eerder. Dit vulkaangedeelte moet stukken ouder zijn dan in het westen bij Timanfaya: daar geoeit nog nauwelijks iets. Prachtige mossen en planten zien we langskomen. De overtocht is heerlijk! Natuurlijk waait het relatief hard, maar de zee is kalm, het uitzicht op de kliffen aan de noordzijde van Lanzarote overweldigend.

Eerst maar een bakkie koffie en dan wandelen we eerst het dorpje uit dat alleen maar een paar straten met huisjes heeft. Je kunt het eigenlijk niet eens straten noemen, want er is geen bestrating. De huizen zijn gewoon op het strand gebouwd. Voor een paar huizen ligt ook nog een stoep en een enkeling heeft zelfs de moeite genomen om een voortuintje te creëren door een hekje van 20 cm. om zijn cactussen voor te deur te beschermen tegen indringers. We wandelen door over het mulle zandstrand en even verder over de drooggevallen rotsplateaus naar het zuidwestelijke puntje. In die plateaus vind je regelmatig poelen met water en een paar wandelaars voor ons staan gebiologeerd naar beneden te kijken en fanatiek te fotograferen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt. Wat voor speciaals zien ze daar?

Het blijkt een “Portugese tentacle” te zijn. Later zullen we op wikipedia lezen dat het ook wel Potuguese Man o War wordt genoemd. Hoe dan ook: het is een gevaarlijk beestje. Het lijkt een kleine kwal, maar dat is het toch niet. Hij kan zelfs 35 cm lang worden (deze is als hij zich wat uitrekt een cm. of 8) en zijn tentakels die onder aan zijn lijf hangen kunnen zelfs meer dan 15 m. lang worden. Deze houdt zijn tentakels verborgen onder zijn lijf: hij ligt namelijk op een droog gedeelte te wachten op de bevrijding door de zee. Die tentakels slaat hij niettemin om zijn slachtoffer en spuit gif, waarmee hij het verlamt. Het gif hoeft voor mensen niet dodelijk te zijn, maar is het vaak wel omdat niet snel genoeg de juiste diagnose wordt gesteld en het slachtoffer stikt. Deze wandelaars zijn als de dood voor het dier, maar wij – toen nog onwetenden – niet! Peter heeft er net nog een per ongeluk doodgetrapt! Nu zijn we in het vervolg natuurlijk ook voorzichtig, zeker nu we weten dat  ze ook in Thailand en Allicante voorkomen en zelfs – sporadisch – in de Noordzee!

We ploeteren voort tot de plek waar we ongeveer hadden willen komen en vinden een mooi ommuurd plekje om wat uit te rusten, te zonnebaden en te lezen. Dat houden we een klein uurtje vol en dan wordt het ons letterlijk te heet onder de voeten en wandelen we in een rustig tempo terug. Bij de camping, vlakbij het dorpje, gaan we even naar het toilet. Wij denken dat er niet veel kampeerders zijn, zodat onderhoud niet nodig is. Ik schiet echt in de lach als ik het “like-paneel” zie (vaak te zien in de publieke, openbare gelegenheden waar je digitaal de accommodatie kunt “raten”). Het is een houten plankje met drie halve ping-pongballetjes. Ze hebben geen schoonmaker, wel humor!

Er staat geen vraag achter de titel, maar als het een vraag zou zijn, is het antwoord: ja!

Omar Sharif lag ooit in Nazareth: hij was de eigenaar van dit prachtig architectonisch kunstwerk. Bedacht door – alweer César Manrique – en uitgewerkt door Jesus Soto. Ik schrijf was, want hij heeft het verloren met een spelletje bridge. De uitdager was een kampioen bridger en dat wist Omar niet. Ik ben blij dat wij niet zo hoog inzetten bij het bridgen!  Maar wellicht heeft hij nog wel geld gekregen toen zijn naam hieraan verbonden bleef.

Het huis ligt ingehouwen in de rotsen en het is weer een schitterende versmelting van natuur en cultuur. We boffen dat de zon lekker schijnt, want dat maakt alles nog veel mooier.

We zijn dan al bij het Museo del Campesino geweest waar een groot Monumento van Manrique de plaats markeert in het landschap: een ode aan de boer. Het museum zelf stelt niet zo veel voor: winkeltjes met agrarische en streekproducten, waar je desgewenst voor een paar euro een mini- workshop kunt volgen b.v. in het maken van de twee beroemde Canarische sausjes (een van paprika en een van koriander).

Omdat de zon, tegen de verwachting in, goed door de bewolking heenbreekt, rijden we nog even door naar Arrietta waar we een lekker strandtentje (El Pisquito) weten. Tijd voor een late lunch met een fijn boek erbij.

Als de zon hier de strijd moet opgeven, rijden we rustig terug af en toe zelfs even met de ruitenwissers aan, maar overwegend droog. We stoppen nog bij de een aparte rotsformatie Montagna de Guenia) (nergens te vinden hoe deze ontstaan is), maar heel apart.

Fijne dag weer.

Als we opstaan zijn we vol goede moed: de temperatuur is heel aangenaam (geen twijfel mogelijk of we buiten zullen ontbijten); het zonnetje wringt om door de lichgrijze hemel door te breken.

Dan begint het al: sinds Peter de eitjes kookt ’s morgens (ik blijf het moeilijk vinden op zo’n elektrische kookplaat met tiptoetsen) zijn ze perfect! Zo niet vandaag. Dus even terug in het water en het snotterige ei vervangen door een ander, in een nieuwe poging. Dat lukt, maar van echt lekker samen aan tafel zitten, komt weinig terecht. En om de misére te omlijsten, komen er ineens zulke donkere wolken aanzetten dat het lijkt alsof het gaat regenen. Dat strookt van geen kanten met de voorspellingen maar toch, dat dreigen….. daar houd ik niet van.

We slaan ons dapper door deze tegenslagen heen en gaan, via Teguise, naar Haria. Als we op de mooiste uitzichtspunten komen, is er totaal geen uitzicht omdat het dal volledig in de mist ligt. Wat ik wel mooi vind om te zien is hoe de flarden mist van links het dal ingejaagd worden. Het landschap dichtbij is weer van vulkanisch gesteente.

We rijden via een prachtige, met s-bochten bezaaide weg het dal in naar Haria. Daar ligt het huis waar de kunstenaar César Manrique zijn laatste jaren heeft doorgebracht, uiteraard helemaal door hem ontworpen en ingericht. Het ligt omringd en deels verscholen onder palmbomen op een zeer ruim terrein.

Het huis is minder uitbundig dan het andere huis van hem dat we vorig jaar zagen, maar ik vind dit zeker zo mooi: het is wat strakker en tegelijkertijd wat knusser ingericht. De WC  vind ik het toppunt: van onder tot boven opgetrokken in spiegelwanden waardoor je een oneindig zicht krijgt op inrichting en de bezoeker. Helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden en hier is de bewaking, zowel life als met camera’s, ook door mij niet te omzeilen. Dat lukt me wel bij de logeerkamer en bij het “tuinatelier”: de ruimte waar Manrique dagenlang aan het schilderen was.

(En, oh ja, aan een van die afzetblokken op de vloer links, heb ik gruwelijk hard mijn teen gestoten.)

En intussen neem het sjagrijn bij Peter toe, omdat zijn i-phone voor de zoveelste keer totaal vastloopt en er door hem geen foto te maken is. Voor deze reis hebben we al bij Vodaphone gestaan, maar ja, dan is het net als bij de tandarts: als je er bent, is er niets aan de hand.

(Wij denken – gezien het bordje boven – dat er in het huis van Manrique niet geswaffeld mag worden.)

Na ons bezoek hier wandelen we nog naar het centrum om een paar leuke pleintjes te bekijken en aan het eind van het achterste plein vinden we een knus steegje waar we in het zonnetje (Koos is er doorheen gebroken, lijkt het) kunnen zitten. Tapas erbij: helemaal goed…. Hierna gaan we lekker naar het strandterras in Arrieta.

Maar dan zit het weer niet mee, want als we net aan de tapas zitten, gaat de zon duikelen en dan wordt het ineens een stuk frisser. Peter die een stuk optimistischer is dan ik (of ben ik een stuk realistischer?) krijgt het dan ook “verekkes koud” in zijn overhemdje en we veranderen van plan: we rekenen af en rijden naar huis, naar ons eigen terras. Misschien dat daar de zon wel schijnt. Onderweg gaan we even langs de super in het dorp. Bij de supermarkt staan we voor de gesloten deur: om 17.00 u. gaat hij weer open. Dan straks weer maar even terug.

Op ons terras schijnt inderdaad af en toe de zon, maar het wordt nooit meer een stralende dag…..

Zaterdag: rustdag
Dat ziet er zo uit hier.

Heerlijk! Meer is er niet over te zeggen.

Zondag
Vandaag verhuizen we naar Soo, de tweede stek deze reis.
Op de trip daarnaar toe maken we een kleine omweg via Teguise, omdat daar een markt is op zondag. We kennen Teguise nog van vorig jaar. Een leuk klein stadje met pittoreske straatjes en pleintjes, maar toen was het uitgestorven en alle winkeltjes, galeries en cafés waren gesloten.
Hoe anders is het nu! Aan het begin van het stadje zijn grote parkeerterreinen waar we gelijk de Fiat kwijt kunnen en na 500 m. lopen we het oude centrum in. Het is één grote kunst- en nijverheidsmarkt, afgewisseld met kramen met kleding, sieraden en aloe vera-producten (specialiteit van dit eiland). Het is er gezellig druk en op het grote plein en in de straten worden dans- en muziekoptredens verzorgd. Er zijn heel veel terrasjes die druk bevolkt worden. Er heerst een relaxte sfeer.
We slenteren op ons gemakje langs de stalletjes en genieten.

Na de lunch met tapas rijden we verder naar Soo. Het is een piepklein dorpje in the middle of nowhere en het huisje dat we gehuurd hebben ligt er middenin. Onze host Jesus ontvangt ons vriendelijk en geeft een rondleiding in het gigantisch grote huis (geschikt voor 8 personen, 3 slaapkamers, 2 badkamers, een balzaal van een keuken en dito kamer, groot terras met uitzicht op een kale vlakte omringd door toppen van vulkanen).

Als we onze inloop-garderobe hebben ingeruimd en even het terras uitgeprobeerd hebben, rijden we een klein rondje op zoek naar een supermarktje (om morgenvroeg vers brood te kunnen kopen: dat lukt) en nadat we nog even wat uitgewaaid zijn langs de kust van La caleta de Caballo, rijden we terug naar ons nieuwe huis.
Vanavond gaan we eten in La Caleta de Famara, het dichtstbijzijnde grote dorp (5 km.)

Heb ik al verteld dat het vandaag weer een dag is met stralend weer?