tineke bruijs

Maandag vinden we bij aankomst in Aranjuez een schaduwrijke plek. Onze Spaanse buurman beweert dat er de hele dag geen zon is, en dat klopt bijna. Hij heeft alleen ‘s morgens niet zo goed naar deze plek gekeken, want om te ontbijten moeten we echt wel even tegen de heg een schaduwplekje vinden.

Fijne camping, dichtbij de stad ook.
Lunchen kun je hier ook prima! Daarna kun je alleen nog maar apathisch in je stoel hangen, althans ik wel! Peter rijdt nog even naar Leclerq om watervoorraad.
Verder probeer ik nog wat te lezen en dat het niet zo heel goed lukt, ligt niet aan het boek: “Land van echo’s” van Mark Stokmans is een erg mooi boek en heel toepasselijk omdat het over Spanje in de
jaren-30 gaat.

Op maandag maken we een fietstochtje langs de Taag, die ook langs de camping stroomt. We komen o.a. bij een stukje natuur dat volgens de boekjes een van hoogtepunten van Aranjuez is dat je niet mag missen. We rijden nog een klein stukje verder naar een gedenkkruis voor de gevallenen in de burgeroorlog. Door het “Land van echo’s“ heb ik er gelijk een beeld bij.

Aan het begin van de avond hoor ik wat “gedonder” in de verte, maar het buitje waar ik zo naar uitkijk, gaat aan ons voorbij. Wel begint het hard te waaien, waardoor ik ‘s morgens het bed vrij moet maken van binnengewaaide miniscule blaadjes en takjes die de horren van de dakramen niet helemaal hebben kunnen tegenhouden.
Op onze beschaduwde ochtendplek is het heerlijk toeven. We zijn pas tegen half twaalf in het Koninklijk Paleis: een goede keus, want op het heetst van de dag is het relatief koel in het paleis. En wat is het er mooii!

Eerst al die aanblik van buiten met de “slot”gracht.

Het kasteel heeft een majestueuze opgang naar de kamers boven, met een heren- en en damesvleugel.
Ik weet niet wie de inrichting bepaalde of het budget beheerde, maar naar mijn idee komt de herenzijde als winnaar uit de bus. Schitterend is vooral de kleine kamer, geïnspireerd op het (Moorse) Alhambra.

De dameskant heeft ook wel zijn charme, maar de porceleinkamer – hoe indrukwekkend ook – heeft toch iets weg van de poffertjeskraam op de kermis (een hele mooie poffertjeskraam dan, he!)

Na het bezoek lunchen we bij de groene kikker “El rana verde”: super!

Als we thuiskomen blijken we nieuwe buren te hebben: een duits echtpaar uit Saksen (zagen we aan het kenteken van de auto) met:
– een grote caravan
– een grote Mercedes
– twee grote honden
– heel veel blauwe, rode en grijze kratten waar vooral veel vloerbedekking uitkomt en waar verder de hele middag mee gespeeld wordt (opstapelen, verplaatsen en weer opstapelen: geen idee met welk doel.)

Misschien houden ze vanavond een “garage-sail”?

Do,vrij,zat.dag 12t/m14 juni

Laat ik beginnen met de opmerking dat het 3 bloedhete dagen zijn, waardoor we genoodzaakt zijn onze ontdekkingtochtjes door de stad tot de ochtenden te beperken. Dat loopt dan uit t/m de lunch, waarna we “naar huis” fietsen om siësta te houden, al dan niet in het zwembad waar het goed vertoeven is in de beschaduwde patio rondom het zwembad.

Maar, Toledo is een mooie historische stad met goede toegangswegen en eenmaal door de stadspoorten kronkelen de vaak steile straatjes zich in een wir-war rondom kerken, kloosters, en musea, bevolkt door heel veel groepen toeristen (nu al) met voorop een gids met vlaggetje; op donderdag en vrijdag zien we ook veel schoolgroepen. 

We houden onze bezoeken beperkt. We bekijken de Joodse synagoge Santa Maria la Blanca en het Sinagago del Transito (een joods cultuur-historisch museum); Mezquita del Christo de la Luz; Monsterio de San Juan de los Reyes en de kathedraal van Toledo. 

Hieronder een aantal foto’s ter illustratie van zoveel schoonheid.

(De foto’s ga ik morgen toevoegen, want het uploaden van 2 foto’s van de camping lukt al niet i.v.m wifi-perikelen 😏)

Inmiddels hebben we wel besloten om nog naar één camping hier in de buurt te gaan, naar Aranjuez, en daarna gaan we het iets hogerop zoeken in Spanje, in de hoop temperaturen onder de 30 graden te krijgen. 

Links een monument ter nagedachtenis van de Covid-slachtoffers.

Ergens tussen Plasencia en Toledo is nog een camping te vinden in Cazalegas. Het is een dure camping aan een meer en ik vind hem zijn geld niet waard. Het sanitair is goed, d.w.z. de douches zijn lekker warm, maar je staat wel te douchen in het gezelschap van een dikke vette tor en er wordt niet echt lekker schoongemaakt. Ook ontbreken er waterpunten op de camping en voldoende vuilnisbakken.
En als klap op de vuurpijl komt Peter net terug van het zwembad dat hij een bandje nodig heeft om toegelaten te worden en dat daarvoor betaald moet worden…..Hij is naar de receptie gegaan. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt.

We hebben vanochtend wel een lekker fietstochtje gemaakt. Niks bijzonders, rundum See hier. We kwamen wel in een leuke bar terecht met locals die allemaal bereid waren om in het Spaans (en een enkeling in Het Engels) een praatje te maken en te helpen met de bestelling. .

(linksonder: de Engelssprekende jonge man en rechts het zoontje van de eigenaresse die zich maar moet zien bezig te houden op een barkruk).

Peter komt net terug van de receptie en hij kreeg een bandje!

Tot slot: toen ik vanochtend lekker rustig wilde gaan zitten lezen, kreeg ik inspiratie om te schrijven.
Laat zich raden waardoor.

Camping-life

Op alle campings in Spanje staan wel semi-permanente wooncaravans. Sommige worden dus in de zomer continu bewoond door bejaarden, andere alleen in het weekend door veelal jonge gezinnen met kinderen.

Van de eerste categorie vraag ik me af of het campingleven wel zo gezond voor ze is: zonder uitzondering wordt daar door hen significant veel meer gehoest dan elders. 

Voor de tweede categorie is het broodnodig dat ze er in het weekend tussenuit gaan, want – en nu generaliseer ik misschien een beetje – die zitten met héél veel vervelende kinderen: ze luisteren voor geen meter en misdragen zich tegenover de ouders, hun gasten en vooral ook in het campingrestaurant waar ze ‘s zondags “gezellig” gaan eten met de familie. 

Hun onderkomens verschillen onderling veel van elkaar. Er zijn er die volledig omheind zijn met een houten hek of met groen plastic; er zijn er met een complete tuin rondom versierd met windmolentjes en/of kabouters en kerstverlichting, andere staan op een betegelde vlakte. 

Sommigen hebben een terras voor de deur, waarop rijen stoelen gestationeerd staan zodat alles wat er gebeurt op de camping goed in de gaten gehouden kan worden en luidkeels becommentarieerd, anderen hebben rondom hun terrasruimte roedes met gordijnen hangen die – naargelang de stand van de zon- regelmatig open en dicht gaan. Weer anderen gunnen niemand een blik naar binnen en houden de gordijnen angstvallig gesloten: de hele dag!

Maar twee dingen hebben ze gemeen:

1. Ze hebben een hekel aan bladeren
2. Ze hebben allemaal een bladblazer

Dus net als je denkt: “Wat een fijne rustige camping is dit” begint de blaassessie én het aanvangtijdstip is voor iedereen verschillend. 

Lang leve de rustige camping met fijne schaduwplekken onder de loofbomen!

Gevlucht voor de vliegen, komen we ‘s middags in Plasencia aan: geen vlieg te zien.
We zijn hier een aantal jaren geleden ook al eens geweest, maar behalve de plek (…hier stonden we vorige keer…) herkennen we niet veel, ook niet van de stad!
We hebben een fijne stek, al moeten we wel met de Tarp (een zonne-/windschem) aan de slag om wat meer schaduw te creëren.

Naast ons is zojuist een stel uit Heeswijk-Dinther aangekomen: ik schat half 50 met een maand of 3 sabattical. Lieve mensen met wie we o.a. fietsroutes uitwisselen.

Zondag (8 juni) Pinksteren (wat hier niet gevierd wordt!)
We maken een prachtige fietstocht door Valle del Jerte. De route cirkelt langs een groot meer omringd met natuurgebied waar koeien en stieren vrije ruimte hebben. Ontzettend mooi!

Gelukkig zijn we vroeg vertrokken, want nadat we een drankje en hapje bij Tio Antonio genomen hebben en terug gefietst zijn, is het alleen nog maar siësta- en lunchtijd (hier lunchen ze gelukkig tot een uur of 4, zodat je de hete uren een beetje kunt overbruggen in het restaurant.

Op maandag vertrekken we nog vroeger naar de Route de la Plata, een route verde over een spoorwegbaan die nooit als spoorbaan gefungeerd heeft. Helemaal niet erg, want als route voor een fietstocht heel geschikt!

Na de siësta willen we nog even de stad zelf verkennen (nou we er toch weer zijn🤣), maar dan ontdekken we dat ik een lekke achterband heb. Echt fijn, dat we die niet vanmiddag tijdens de fietstocht kregen, want dan hadden we wel heel lang moeten lopen! We fietsten namelijk meer dan 42 km. heen en terug!

Inmiddels weten we waar de fietsenmaker in Plasencia is, maar meer hebben we ook nu niet kunnen zien van de stad. Toch nog eens terug?

Dinsdag, 10 juni

OP WEG NAAR CAZALEGAS

We rijden door Monfragüe, een National Parc, vooral bekend om zijn vele gieren.
Wat geweldig om dit van zo dichtbij te zien. We stoppen op 3 verschillende plekken, maar vooral de laatste is erg mooi omdat je de gieren zowel boven als onder je ziet vliegen!
Om een beetje een indruk te krijgen:

En na deze mooie rit zijn we op de camping in Cazalegas beland. Het lijkt een fijne plek, want veel schaduw en dat is nodig. Het is hier nog steeds heel heet 🥵

Donderdag 5 juni
Als we op de camping aankomen – die tegen het Parque Regional de la Sierra de Gredos ligt – voelt het goed. Peter heeft, net als bij de telefonische reservering, een hoop lol met Diana, de receptioniste, voornamelijk door de taalbarrière: zij spreekt geen woord Engels en hij een half woord Spaans.

We mogen een plaats uitzoeken en vinden een prima plek met veel schaduw. Dat laatste is nodig, want het wordt heel warm de komende dagen.

We lunchen in het restaurant op de camping en het is verrukkelijk! Ik doe me te goed aan heerlijk gebakker artichokken en Peter heeft een kop vermicellisoep. Daarna eten we samen een tarbot op.

Peter fietst even naar de de stad en komt terug met de boodschap dat die niet zo interessant is. We genieten van de rust op de camping, maar worden wel geplaagd door heel veel vliegen!

In het vroeg van de avond komt er vlak langs de camping een kudde geiten langs. We zien morgen dat dat hier niets bijzonders is en we snappen dan ook waarom er in de stad een standbeeld van een geit staat. In dit gebied staan heel veel geitenfokkerijen en hier kom je geregeld kuddes met geiten tegen, al dan niet met een herder.

Van een dame van het onderhoud krijgen we ‘s avonds desgevraagd een spuitbus tegen de vliegen. Biinen in de camper werkt dat prima: ‘s nachts geen vlieg te zien!

Vrijdag 6 juni
Peter heeft een vervelende nacht achter de rug: hij heeft flinke keelpijn gekregen. Gelukkig heb ik ook een medicijnzak voor kno-problemen bij me.
Hij laat hierdoor niet het geplande fietstochtje naar het stuwmeer door zijn neus boren. Het is een mooie rit, met twee steile klimmen die niet het verwachte uitzicht op het meer geven, maar dat hebben we even later, als we een andere afslag kiezen onverwacht wel: schitterend mooi, met uitzicht op een besneeuwde bergtop van boven de 2500 m. en een bomenrij waar een flink aantal ooievaars in de toppen zitten. En, ik heb het al verklapt: we moeten ook weer van de fiets af voor een herder met een kudde geiten.

We fietsen naar de stad voor een tapaslunch. We vinden in een achterafstraatje een gezellig terras met locals en ze hebben er lekkere tapas met een glaasje bier en een wijntje.
Hoewel er geen bediening op het terras is, komt de ober onze hapjes toch op tafel serveren.
Omdat ik er wel een witte wijn bij wil, wenk ik naar een jonge knul en bestel als hij naar ons toekomt, voor Peter en mij een glaasje witte wijn.
Als hij de bestelling brengt, word ik toch wel even in verlegenheid gebracht als hij me vertelt dat hij helemaal niet bij de bar werkt….. Wel superaardig dat hij voor ons binnen een glaasje wijn heeft gehaald!

(Rechts de “echte” ober en links de “invaller”🤭).

‘s Middags worden we weer knettergek van de vliegen en we besluiten dat we om die reden morgen vertrekken naar Plasencia (hopelijk is het daar beter).
We krijgen de vooruitbetaalde nacht niet terug, maar Diana belooft Peter dat we een gratis nacht krijgen als we terugkomen: “….dat onthoud ik wel hoor!”

We gaan in het vervolg per nacht betalen.

Over de eerste dag kan ik kort zijn: kabinet Schoof is gevallen en ik kan de hele dag de actualiteit volgen (grote hobby van me🤭), omdat
1e de wifi op de camperplaats, net buiten de stadsmuur van Agila, perfect is;
2e het de hele middag flink regent en hagelt (t geluid van mijn i-pad is net hard genoeg om het hagelgekletter te overstemmen).

We zijn de dag erna zo vroeg op stap dat we eerst nog een cortado (espresso met een wolkje melk) drinken op een nu al zonnig terras, omdat de kathedraal pas om 10.00 uur open gaat. Ik heb geen hoge verwachtingen omdat de kerk in eerste instantie gebouwd is als onderdeel van de stadsmuur – een soort vestingswerk- en pas in de tweede plaats als gebedsplaats. Maar, zo gaat het vaker: als je verwachtingen niet hoog gespannen zijn, word je blij verrast. Zo ook hier. Het gebouw is hoog en robuust, maar heeft een flink aantal mooie kapellen, een kloostertuin en in diverse ruimtes worden tentoonstellingen gehouden die in een museum niet zouden misstaan! Er is dus heel veel te zien. Wat ik vooral heel bijzonder vind is de bloedsteen die gebruikt is bij de bouw; een rood-gevlekte steensoort.

Op de stadsmuur die een omtrek heeft van 2 1/2km. kan gewandeld worden en dat doen we dan ook. Een aantal keren zijn er stukken afgesloten omdat er onderhoud gepleegd wordt. Maar het is een mooie ervaring om vanaf de stadsmuur de stad zelf en de omgeving te kunnen bekijken.

We komen langs het beeld van de heilige Theresia, patroonheilige van Spanje.

Hoewel ik als kind op de Theresiaschool heb gezeten, in de Theresiastraat! wist ik bar weinig van haar.
Nu weet ik een stuk meer.
Zij was een mystica, die later heilig is verklaard. Zij schreeft veel en was streng in de leer. Zij heeft de versoepelde regels van de orde van de Carmelitessen hervormd naar de strenge regels die oorspronkelijk golden. Ik weet nog van vroeger dat er in Bergen op Zoom rondom het klooster van de Carmelitessen op de Halsterseweg een zweem van geheimzinnige strengheid hing: er mocht niemand in of uit en er heerste volledige stilte. Ik vond het destijds beangstigend.
Theresia heeft veel visioenen gehad, o.a. een waar Jesus haar als bruid vroeg en ze zei “Ja”. Ook heeft ze een drietal jaren in coma gelegen t.g.v. een onduidelijke ziekte en op onverklaarbare wijze is ze weer ontwaakt en genezen.
Maar, ze heeft mijn hart gestolen omdat ze de uitvinder is van friet! Nou, dan heb je mij aan je zijde!

Het toeval wil dat ik toch hele goede herinneringen heb aan de Halstersewg (waar dus het Carmelitessenklooster ligt), omdat mijn zusje en ik daar – na een middagje aan de dijk van Tholen te zijn geweest – op de terugweg altijd een zakje friet kregen!

We bezoeken ook nog het geboortehuis van haar, waar inmiddels een basiliek overheen gebouwd is, met het naastgelegen Museo de Santa Teresa.

Het Palacio de Superunda heeft een tentoonstelling van een daar bekende schilder, maar deze kan ons weinig bekoren, zodat we daar niet te veel tijd aan besteden.
We hebben er trek van gekregen en lunchen in de binnenstad.

Na de lunch rijden we terug naar onze camperplaats voor een korte siësta.

En om het programma helemaal af t werken, rijden we ‘s middags nog naar het Real Monasterio de Santo Tomas. En hoewel we best moe zijn geworden van alle indrukken hebben we hier geen spijt van . Het is geen spectaculair klooster, maar het zijn er eigenlijk 3 ineen: een klein klooster bij de ingang dat toegang geeft tot dat van de koningen en tot slot kom je nog bij het klooster van de stilte.
De overdekte gangen rondom de binnentuin zijn echt rustgevend en doen ons goed. We houden dan ook veel expositieruimten voor gezien en genieten vooral van de rust.

Op de terugweg fietsen we nog even langs het meest beroemde uitzichtspunt Los cuatro postes.

Het is een mooie, goed bestede dag geweest!

2 juni
Ik heb slecht geslapen. Mijn darmen zijn van streek 😩
We doen daarom kalm aan vandaag. Eerst maar eens goed bijkomen. We doen wel een was, want de zon schijnt en er staat een flinke wind: dat droogt lekker.

Nadat ik wat geroosterde boterhammen heb gegeten en een banaan, én mijn vocht op peil heb gebracht met ORS, ben ik in de loop van de middag behoorlijk opgeknapt.
We willen nog graag kasteel Alcazar bezoeken en dat lukt.
Het kasteel is de moeite waard, al is het alleen al om de ligging.
Het ligt op een hoge punt aan de rand van de stad, waardoor het uitzicht vanaf de toren (Peter loopt de 152 treden en ik blijf beneden om hem te fotograferen) én door de vele grote ramen en vanaf de buitengalerij adembenemend mooi is. Ook binnen is genoeg interessants te zien.

Na afloop gaan we naar Tapasbar nr. 1 hier: El Sitio. We zijn dat elke dag van plan, maar óf we zijn er op het verkeerde tijdstip óf het is stervensdruk. Vandaag gaat dat op de valreep heel goed (al moet ik me behoorlijk inhouden….🥴).
Als we thuis zijn, worden we verrast door een grote kudde schapen in de achtertuin.

We hebben hele fijne dagen gehad hier in het mooie Segovia.

Peñafiel
Vrijdag 30 mei

Als we ‘s morgens buitenkomen, zien we dat alles onder een gele sluier ligt: fietsen, tafeltjes, stoelen, het terraskleed; alles. Hoewel er vannacht een buitje gevallen is, blijkt het niet (meer?) vochtig te zijn en kunnen de pollen er gemakkelijk afgeborsteld worden. Geen goeie plek voor mensen met hooikoorts hier!

Wij zijn in Peñafiel.

Eergisteren kwamen we rond half twee hier en kregen een heel mooi en rustig plekje toegewezen, tegen een veld met bomen en veldbloemen. Naast ons in een caravan twee oudere mensen, die heerlijk beschaafd kibbelen (hij heeft in het onderwijs gezeten en is nog steeds erg onder de indruk van de bijbel, zo blijkt uit hun communicatie), en ze hebben barsten in de voorruit van hun auto. Dat geeft de twee veel stress, en overleg met garages – met behulp van de behulpzame 

Nederlandse beheerster – en Univé. Ze zijn er de hele dag mee bezig en gedoemd om hier nog wel een kleine week te blijven, zonder vervoer. Ik heb met ze te doen….

Gisteren zijn we ‘s morgens naar de markt geweest en ‘s middags hebben we geluncht in een “Winery”, een knusse delicatessenzaak, annex proeflocatie van wijnen. Wat een lekkere wijn hebben we geproefd en ook nog eens vergezeld van een kaas-  en een ibericoplankje. Dat was genieten!

Daarna op de plaats, rust! Want hier is de siësta geen luxe, maar noodzaak. Het is ruim boven de 30 graden.

Ik heb “Al het blauw van de hemel” uit: ik heb erbij gehuild.

Vandaag gaan we een fietstochtje maken en we genieten met volle teugen. Van wat? Van de leegte, de stilte, de hoogte en vooral, van de prachtige klaprozen die overal in volle bloei staan: het is één veldboeket op grote hoogte. Ik heb het niet nagemeten, maar ik denk dat we op zo’n 800m. hoogte hebben gefietst.

Zaterdag 31 mei
Segovia

Nadat we geprobeerd hebben zoveel mogelijk de geelsluier te verwijderen van stoelen, tafel,…. ja eigenlijk van alles, rijden we op ons gemakje naar Segovia.

Rond de middag zijn we er. Peter gaat even boodschappen doen bij de Mercadona aan de overkant en nadat we thuis een hapje gegeten hebben, houden we ons gemak, met uitkijk op besneeuwde bergtoppen. We hebben geen idee, maar ‘s avonds blijkt dat we op,zo’n 1073 m. hoogte zitten.

De stad verrast ons enorm, vooral ook door het imposante Aquaduct dat het centrum doorklieft. Het is er levendig en gezellig.

‘s Nacht klinkt het alsof het heel hard waait en onze luifel staat nog uitgeklapt. Peter gaat een paar keer kijken en dan lijkt er niet zo veel aan de hand, maar na de tweede keer besluiten we toch maar om de luifel even in te draaien: dat slaapt een stuk beter!

Zondag 1 juni

We fietsen naar de stad, zonder echt plan. Er is zoveel te zien daar! We komen natuurlijk weer uit bij het aquaduct, maar nu aan de bovenkant, bij de oude stad. Prachtig uitzicht op de omgeving. Peter wil nog wel de “duivel” vinden, omdat je van daaruit het mooiste uitzicht zou hebben, maar elk uitzicht is schitterend. 

Als we bij Plaza Mayor aankomen, is het gezellig druk. Op de kiosk worden de muziekstandaards uitgeklapt en wordt (als inblaasoefening) het eerste kwint geblazen: de danseressen staan klaar aan de voet van de kiosk.
Na het eerste dansje (wij zitten intussen 1e rang op een aanpalend terras) verandert de setting in een demonstratie: een strijd voor meer stops van de trein, voor een betere toekomst voor Segovia. Naast een interview van de organiserende dame voor de plaatselijke pers en een speech van haar vanaf de kiosk die veel applaus oplevert, is er niet veel reuring. We fietsen verder en komen -eigenlijk onverwacht – langs het Alcazar dat we morgen willen bezoeken en ontdekken dat het mogelijk is om een stukje over de stadswal te wandelen. Dat doen we wel en ook dat geeft weer een prachtig uitzicht, o.a. over het Joodse kerkhof.

Op de weg terug, vindt Peter toch nog z’n duivel,

Onze siësta wordt in beslag genomen door de formule 1-race in Barcelona. Ik lees er intussen mijn tweede boek bij uit! 

Straks gaan we terug naar de stad en misschien gaan we dan wel de kathedraal in. (Vanmiddag stond er een lange rij voor de ingang en daar hebben we nooit zo’n zin in!)

Voor ik ga vertellen waar we nu weer terecht zijn gekomen, eerst nog even iets over gisteravond.
We gingen eten in hetbrestaurant op de camping – binnen, want buiten waaide het nogal, en was het veel te frisjes. Ongedwongen sfeer, vriendelijke bediening en ook Jacqueline, de host hier sinds
20 jaar (!) liep in en uit. Nou vonden wij het fris, maar zij liep erbij alsof ze rechtstreeks uit de bergen van Peru kwam. Een warm jack aan en op haar hoofd een gevoerde, gebreide muts annex oorwarmers met nog 2 schapenwollen pompoenen aan elke kant. De barvrouw liep er nog steeds bij in een mouwloos jurkje: een bijzonder koppel. Ook de moeder van Jacqueline – direct herkenbaar aan de huidskleur – liep wat in en uit. We genoten van het eten toen Jacqueline naar ons toe kwam met de vraag of het allemaal naar wens was. Nou wij vonden van wel! We wezen naar haar prachtige muts en toen kwam er een verhaal over Peru en oorpijn en liet ze ons foto’s zien van campingfeestjes in juni etc. etc. Toen wees ze weer op haar muts, vervolgens naar mij, ik wees naar mijn strohoed die achter op mijn stoel hing, waarop ze het restaurant uitrende, naar de receptie en terugkwam met een een andere strohoed die ze kennelijk veel beter vond voor mij! Ik kreeg hem van haar cadeau. We moesten wel een aantal foto’s maken met haar en ons en beloven dat we “misschien” op de terugweg weer langskwamen: dat was genoeg!

We namen een kop koffie met een bel cognac op deze bijzondere avond.

Op weg naar de volgende camping blijkt soms hilarisch hoe we in aparte werelden leven tijdens zo’n rit.
Ik rijd tegen de 90, omdat ik net een bord zag waarop 90 stond, maar onze Garmin geeft 80 aan. Omdat ik Peter gevraagd hebt daar ook een beetje naar te kijken onderweg, zeg ik: “Ik zag hier bordjes met 90 hoor!” “He? Wat bedoel je, waar heb je het over? Ik zit net aan het eten te denken: we hebben nog stokbrood, sla en kaas en nou kom jij ineens met bordjes?”

Als we in Villoslada de Cameros de afslag naar Camping Los Cameros nemen, wordt er aangegeven dat het nog 3 km. is. Het duurt meer dan een kwartier voor we er zijn omdat we zoveel kuilen te omzeilen hebben. En dan draaien we de camping op….Niemand te zien…. Verlaten huisjes, caravans, een gesloten receptie.
Ik loop achter de receptie langs omdat ik daar een aanwijzing zie naar toiletten en Peter loopt voorlangs omdat hij – ja precies- een aanduiding Restorante ziet.

Ik denk “…als wij hier ook nog alleen staan, dan ga ik dat niet doen.”

Peter zegt: ……leuk he? Doen we.”
Hij heeft dan de jonge beheerder die hier met zijn vrouw de camping runt, al gesproken. Als ik hoor dat ze hier ook wonen, ben ik om! Het is een super groene rustige camping aan een riviertje; 2 x per dag kun je er wat eten en we hebben zeeën van ruimte om ons heen! Top.
Na een siësta, want het is al behoorlijk warm aan het worden, fietsen we 6 km. de berg op naar een kapel. Ook best de moeite waard! Een prachtige dag.

Twee dagen reizen, twee dagen slechte Wifi, maar ook twee dagen culinair genot!

In Bergerac eten we bij Restaurant St. Jacques. Waarom daar? Puur toeval, want er zijn heel veel restaurantjes in de oude binnenstad. En ook weer niet, want St. Jacques zit in een heel oud prachtig pand en het ziet er een beetje chic uit en niet zo gericht op toeristen.

En, het blijkt een goede keus. Aspergesoepje, super lekker gekruide vis en een overheerlijk kersentoetje: een prachtige beloning na een lange rit.

In Oloron hebben we geluk: een kwartier (13.30 uur) voor sluitingstijd (13.45 uur) van Restaurant La petite Boucherie  komen we de zaak binnen: een restaurant, annex slagerij die wel tot 16.00 uur open is, op een soort bedrijventerreintje. Het bijzondere hier is dat je bij de slager het gewenste stukje vlees aanwijst met de naam van het tafeltje (er ligt een stukje plastic op je tafel met de naam: een banaan, een appel, een kers of – zoals wij – een stuk chocolade). 

GE-WEL-DIG: vriendelijke bediening, op houtskool geroosterd stukje vlees, beetje salade, frietjes, en het bestelde sausje (peper- en rocquefort in ons geval). Gratis water en (bijna gratis) rode wijn. Totaal € 30,— (ik denk dat we hier op de terugweg weer langs komen….🤭😉)

We fietsen ‘s avonds nog even door het oude stadje en kunnen daarna nog redelijk lang buiten zitten voor een spelletje Monopoly Deal. Als het daarvoor te donker wordt, gaan we naar binnen, kijken nog een stukje Spaanse film en gaan dan, heel tevreden, naar bed. 

Zondag 25 mei

Vandaag gaan we Spanje in: we rijden over een prachtige weg en door een 8-km lange tunnel. Onze Garmin doet zijn uiterste best om ons langs een andere route te sturen, maar we houden vol en hebben daar geen spijt van. 

Camping Itubera in Lumbier voelt goed. We staan op een zonnig plekje, het restaurantje is open en vanmiddag houden we ons gemak. Vanavond fietsen we nog ff naar het dorp en morgen gaan we een fietstocht door de kloof maken waar we gieren hopen te zien. 

Maandag, 26 mei

Nou, gieren zijn er en nog een heleboel ook. Ze cirkelen, soms in duo’s zoals bij synchoonzwemmen, tussen de hoge rotswanden boven de kloof: een indrukwekkend gezicht! We zijn vanaf de camping nog geen 3 km. verder de kloof ingefietst en moeten door 2 aardedonkere tunneltjes: er helpt geen fietslampje aan en omdat je niets ziet, ook de breedte niet, is het bloedlink voor de enkele wandelaar: we rijden er bijna een omver!

Na de kloof rijden we naar het dorpje Liédena voor een drankje en een hapje.Het is uitgestorven en de enige zeer vriendelijke dame aan wie ik vraag waar we moeten zijn, antwoordt: “No aqui!” (Niet hier!)