tineke bruijs

Zondag 4 juni worden we onthaald door de baas van de Camperstop.
Hij heeft voor ons werkelijk een superplek gereserveerd (ik zie later nergens anders Reserveringsbordjes staan…?): in de schaduw en weer eens helemaal vrijstaand: geen enkele buur binnen 50 meter.

Het weggetje om ernaar toe te komen, is minder gastvrij. Ik kan nauwelijks de bocht ernaar toe nemen en hoewel er staat dat de camperplaats 100m. verderop naar beneden ligt, sprint Peter toch eerst even naar beneden om te kijken of het klopt voordat ik de afdaling inzet; de automobilist achter mij die ik volledig blokkeer, begrijpt het kennelijk wel: hij blijft rustig in zijn auto zitten wachten tot er een besluit valt…

We zijn zo enthousiast dat we er zijn dat we meteen op de fiets springen en 500 meter hogerop (want meer is het niet) naar de opgraving fietsen. Als we de bewuste bocht omslaan, rijden we een andere wereld in: in een volle toeristische straat met de bijbehorende horeca. We gaan eerst even lunchen ….en dan bedenk ik dat we toch veel beter rustig de tijd kunnen nemen om te lunchen en pas in het vroeg van de avond, als de zon weg of op zijn minst minder fel schijnt, naar de opgraving kunnen gaan…. Het is nu op zijn drukst en op zijn heetst!

Dat is het grote voordeel als je zo lekker dichtbij de highlights je camper hebt staan. We kijken eerst nog even naar het spektakel in Barcelona: Max is weer de beste, z’n 40e overwinning.
Het is heerlijk ’s avonds tegen zes uur. We hebben in alle rust naar de resten van oud-Korinthe kunnen kijken en fotograferen: er waren slechts een paar andere slimme mensen 🥴😉

Op maandag gaan we de Akropolis bezichtigen in Athene.
Eerst met de fiets naar het treinstation van Korinthe (5 km. ongeveer); dan de trein naar Athene (1 uur) en dan op centraal de metro naar Akropolis (10 minuten). Op het metrostation krijgen we 2 metro-tickets van een oudere heer (ik denk dat hij bij nader inzien toch liever thuis bleef met deze temperatuur (ik denk inmiddels boven de 30gr.).

En als je dan denkt dat je er bent, moet je in een tientallen meters lange rij om een toegangsticket te kopen. En iedereen die het loketje heeft bereikt, wil kennelijk heel veel info krijgen (of geven), want het gaat tergend traag. Gelukkig is Peter zo lief dat klusje op zich te nemen en kan ik nog wat moed verzamelen in de schaduw om naar boven te klauteren (150 m. en de zon duikt maar heel af en toe weg).

Maar, we komen er… en het is de moeite waard. Wat een indrukwekkend terrein en wat een goed geconserveerde resten uit het verleden en ook nog eens een schitterend uitzicht over het grote Athene.

‘s Avonds rusten we uit op het terras boven oud-Korinthe en als we later terug zijn, kijken we naar de eerste uitzending van VI gepresenteerd door Gijs en Marcel.
Ik denk dat we met een tevreden glimlach op ons gezicht in slaap vallen, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.

vrijdag en zaterdag 2/3 juni

“Nee, we gaan niet naar Drepano…”.
Die gedachte overheerste toen we thuis een globaal reisschema aan het bedenken waren.

Drepano, onze eerste vakantiebestemming, samen:
– idyllisch, niet toeristisch, dorp , 10 km. van Nafplio, een hele gezellige stad;
– een eenvoudig huisje in een complex van 5, alleen begane grond, midden in een sinaasappelgaard;
– op loopafstand van het strand, al was dat in die tijd niet eenvoudig voor mij met die krakkemikkige heup van toen;
– dichtbij het gezellige dorpsplein en het locale bakkertje.

Nee, daar waren we in het verre verleden al wel eens terug geweest, maar nu kon het alleen maar tegenvallen met de herinneringen aan 20 jaar geleden….

Maar, we gaan wel naar Korinthe, om van daaruit met de trein een dagje naar Athene te gaan. Dan komen we er voorbij !!! ”Nee, doen we niet…”

Als we het verste zuidelijke punt op Mani en van deze reis gepasseerd zijn en we eigenlijk qua route weer op de terugweg zijn, spreken we naar elkaar toe uit dat we alle twee met de gedachte spelen om er toch nog eens te gaan kijken….
Nou, en dan is het besluit eigenlijk al gevallen. We parkeren de camper op camping Sunset in Tolo (tussen Drepano en Nafplio in, want als we er toch naar toe gaan, dan doen we een volledige reprise) en dat blijkt toch weer een goede keus. Er staat op de camping buiten ons nog 1 andere camper (jong gezin uit Den Haag) en de tweede nacht komen er nog 2 West-Brabantse koppels, en 1 jong stel in het huisje schuin tegenover ons bij. Andere campings die we zien, zijn al behoorlijk vol, maar deze niet…..

En dan onze ervaring over deze reprise: geweldig!
Er lijkt zo weinig veranderd te zijn: het huisje, de sinaasappelgaard, het plein, de bakker….

Van een Belgisch echtpaar dat inmiddels 18 jaar in Drepano woont, horen we dat er toch wel veel veranderd is. Wij, als toeristen, kunnen dat zo niet zien. “Maar,” zo geven ze toe “dat valt in Drepano alleszins mee..” En, al wonen ze behoorlijk ver weg van hun familie, ze zijn nog 2 maanden per jaar “oppas-oma-en-opa” voor hun kleinzoon. Zijn mama moet gewoon doorwerken in de zomervakantie in Mechelen en hij komt dan naar Drepano.

Wij wentelen ons in mooie herinneringen en voegen er na twee dagen Drepano en Nafplio weer een paar paar bij, want ook het fietstochtje naar Nafplio en het bezoek aan de weekmarkt, het centrum en de boulevard met zicht op de eilandjes daar en de lekkere lunch in een buitenwijk (“Geen koffie!” Geen koffie? Hoe kun je als restaurant aan huis geen koffie, zelfs geen Griekse in huis hebben”) hebben weer grote indruk op ons gemaakt.

Wo.dag 31 mei

Vandaag trekken we erop uit met de fiets.
Er ligt een schitterend vrij fietspad langs de kust naar het zuiden. Dat is genieten…

‘s Middags gaan we allebei (!) de zee in. De temperatuur van het water valt me niet mee, maar zeker achteraf is het toch lekker, zo’n frisse duik, vooral nu de temperaturen steeds verder oplopen.

Een mooie zonsondergang is er vandaag niet, maar de ontvangst bij Pefko is bijna zoals bij vrienden en het eten is er weer prima.

Voor zo’n fijne dag vind ik het maar een saai verhaal geworden en dan kom ik er ook nu pas achter dat ik Peloponnesos de hele tijd verkeerd gespeld heb.
Rectificatie: de juiste schrijfwijze is Peloponnesos.

En “nu” is donderdag 1 juni, ’s middags om 18.00 uur.

Peter is super-actief vandaag. Om 8 uur vertrekt hij voor een wandeling naar Agios Nikolaos, over hetzelfde pad als gisteren, heen en terug 2 uur! Wat een bikkel.

Daarna fietsen we over de autoweg naar het Noorden, naar Kardamyli. Dat lijkt Peter zo’n leuk dorp dat we de helmen weer opgezet hebben. Ondanks dat er geen fietspad is, valt het me toch mee. De achteropkomende auto’s geven ons ruim baan en er wordt ook rustig gereden.

In het dorp is niet veel te beleven, ook niet aan het water. Uiteindelijk is lekker lunchen daar het enige wat dit uitstapje oplevert.

Al weer geen bijzonder spannend verslag, maar om nou in mijn blog te gaan vertellen dat we flink vorderen in onze boeken, de competitie bij de diverse spelletjes soms “moordend” is, dat diegene die op rechts zit, moet geven bij het kaarten (net als het serveren bij tennis), is te gek voor woorden, maar we hebben wel lol samen….

We hebben hier in Stoupa echt een toptijd gehad.

De route naar Stoupa is hartstikke mooi en vooral het laatste stuk is bergachtiger dan verwacht.

Maar, als we eenmaal afgedaald zijn, dan komen we ook in een paradijsje terecht.
De camping is heerlijk. We hebben een behoorlijk ”vrije” plek, dwz geen nabije buren en vrij uitzicht.
Aan de overkant ligt op spuugworp de zee met een zandstrand en even verder ligt het dorp dat alleen maar bestaat uit een boulevard met drank- en eetgelegenheden. In het voorseizoen is dit wel gezellig, maar ik vraag me af of dat in het hoogseizoen ook nog zo is…. Nu in ieder geval wel.

Als we weer goed op zijn plaats staan, grillen we portobello’s: heerlijk!

Peter gaat alvast maar eens in de zee zwemmen en samen fietsen we tegen de avond naar de boulevard waar we bij “Pefko” een schitterende ondergaande zon zien en zo lekker eten dat ik vermoed dat ze ons hier veel vaker gaan zien! De obers zijn vriendelijk en bij de rekening krijgen we een toetje en een kaneeldrankje van het huis, we krijgen een flesje olijfolie mee én een kaart waarmee we alle volgende keren een halve liter Retsina krijgen….over klantenbinding gesproken.

We hebben besloten om hier drie nachten te blijven.

De rit naar Koroni (het zuid-westelijke punt van de Pelopenessos) is een gedenkwaardige.

We draaien op een gegeven moment rechtsaf richting Pyros (braaf onze Garmin volgend), maar dan staat er ineens een bord met de mededeling dat er na/gedurende(?) 7 km. geen doorgang mogelijk is.
Peter stapt uit en vraagt bij een soort garagebedrijf of we via deze weg toch richting Pyros kunnen komen.
Ja hoor, geen enkel probleem. We rijden door… Aanvankelijk gaat het goed, maar er komen van lieverlede steeds meer wegwerkzaamheden en opbrekingen. We rijden nog steeds door op stukken/weghelften waar het nog wel kan, maar op een gegeven moment lijkt het toch echt niet meer mogelijk. We staan hier op een punt dat we nog net kunnen keren, dus stapt Peter weer uit en gaat het nu aan de wegwerkers zelf vragen.
Ja hoor, kalm aan rijden op de stukken die nog wel begaanbaar zijn en dan kom je er wel. En ondanks alle borden ”VERBODEN”/“GEEN DOORGANG” volgen we de wegwerkers. Nog één keer verifieert Peter of het echt wel kan, via deze weg, bij een jongen die voor een verlaten huis naast de opgebroken weg staat.
Ja hoor…

En ze hebben gelijk. We komen er door op deze manier…. Het is bovendien ook helemaal niet druk op deze route…. (“Hoe zou dat toch komen?”) 🥴🤣

Op de camping zijn we maar welkom voor 1 nacht, of het moet zijn dat we af willen zien van de voor ons gereserveerde “schitterende” plek. Nou dat willen we niet, sterker nog: we willen ook de gereserveerde plek niet: zo schuin en vol met boomstronken.
Uiteindelijk staan we op een iets minder schuine plek én wel zonder boomstronken. Het kan ermee door voor 1 nacht.

Voor en na de fikse regenbui van 16.00 uur, fietsen we naar het leuke dorp. We eten vis en soep (vissoep) en bezoeken de burcht met het schitterend gelegen klooster met zijn vele kapellen en prachtige tuinen.

We hebben geen spijt dat we naar Koroni zijn gegaan. En morgen gaan we gewoon verder, naar Mani: de middelste vinger van de zuidkust.

We hebben een paar leuke dagen gehad op Lefkada, maar de Pelopenessos lonkt.

Het is geen lange rit vandaag en rond het middaguur rijden we over de mooie brug over de baai van Patras. 

(€ 21,00 tol, maar dan heb je ook wat 😏)

De camping waar we komen ,ligt ongeveer 20 km. ten westen van Patras (een grote stad), maar dit gedeelte lijkt compleet uitgestorven. De camping is ook nog maar pas open en het restaurant met terras gaat pas a.s. weekend open. 

We maken ‘s middags een fietstochtje in de buurt. We proberen naar links te fietsen, maar behalve veel blaffende honden achter grote hekwerken is er niets te beleven. Dan maar de tunnel onderdoor en de andere kant van de snelweg verkennen. We moeten flinke klimmetjes maken en dat zou niet vervelend zijn als het ook wat opleverde, maar ook hier zien we niemand in de straten. Op het plein van het “dorp” is een bar, waar we één klant op het terras zien zitten…. Het is een trieste bedoening.

We rijden terug de snelweg over en proberen de andere kant nog maar eens te verkennen en dan vinden we een hotel aan zee, met een geweldig fijn terras en een mooi uitzicht op de stad Patras. 

We drinken DE-koffie (!) en leggen een kaartje. 

Als we weggaan zegt de vriendelijke serveerster “We hebben ook een restaurant hoor”, en met die kennis besluiten we ‘s avonds om dan daar ook maar een lekker visje te gaan eten.

Als we bijna terug bij de camping zijn, zien we onverwacht een hele mooie zonsondergang.

We hebben dan inmiddels al wel besloten dat we hier maar één nacht blijven en morgen naar Olympia gaan ipv zondag. De dame aan de telefoon zegt: “It’s okay, Peter Pan, see you tomorrow!”

Zaterdag 27 mei.

Het is een geweldig hartelijke ontvangst voor “mr. peter and mr. peters wife” door de 78-jarige beheerster van de camping. Er zijn best veel plaatsen, maar zij wijst er drie aan waaruit we kunnen kiezen en één ervan is een gigi-grote plek met vrij uitzicht en maximaal 1 buur- camper op ruime afstand. Het voelt meteen goed.

Het sanitair is prima, er is een zwembad en een fijn restaurant met terras.

De beheerster gaat meteen aan de slag voor ons en even later zitten we aan een lekkere Griekse salade en een kippebout. (De Retsina smaakt ook weer lekker!)

We fietsen hierna de berg af naar Olympia om alvast te kijken waar we morgen moeten zijn voor de blootgelegde ruïnes van de Olympische oude stad en het museum. Het ligt op spuugafstand. 

Als we op het punt staan om naar de supermarkt te rijden, is de lucht inmiddels betrokken, is het meer gaan waaien en – dreigender – ik hoor naderend onweer. 

We crossen zo hard we kunnen de berg weer op (niet bezorgd zijn, want we dragen sinds kort fietshelmen!) en…we zijn net op tijd om de luifel in te draaien, de fietsen af te dekken en de stoelen binnen te halen…..dan barst de bui los.

We gebruiken de tijd goed: we kijken naar de kwalificatiewedstrijden van de F1 in Monaco en ja, hoor Max start morgen weer op pole-position! 

Het onweer is dan inmiddels aan het verdwijnen, maar het was even heel erg schrikken toen de flits en de knal binnen één seconde boven ons hing…..

Na de bui fietst Peter alsnog terug naar de supermarkt, zodat we vanavond de post niet meer hoeven te verlaten en lekker op tijd naar bed gaan.

Morgen gaan we vroeg naar naar het antieke Olympia zodat het nog niet te heet en te druk zal zijn.

Zondag 28 mei.

Om 9 uur worden onze toegangskaarten gescand en kan de rondgang beginnen. 

Indrukwekkend, vind ik het. Vooral omdat deze hele site van 776 v.C. pas in de 19e eeuw is ontdekt en blootgelegd én dat Peter en ik  hier nu kunnen zijn…

Wat er allemaal te zien is, is te veel en te saai om hier allemaal te gaan opnoemen, maar we zien o.a. wel de plek waar elk jaar (sinds 1936 op initiatief van Hitler NB) het Olympisch vuur wordt ontstoken. 

Ook maakt de eerste atletiekbaan van 192,7 m. lengte, indruk. De baan is niet alleen recht en kort, maar de afstand die erop gelopen werd, is het enige olympische nummer uit 776 v.C.
Er stonden destijds 45.000 toeschouwers omheen: er waren geen zitplaatsen!

Voor het vertrek uit Plataria naar het eiland Lefkada, ontbijten we lekker voor ons campertje aan zee.

We rijden op ons gemakje naar de volgende bestemming. Peter is in eerste instantie heel teleurgesteld over de plekken waaruit we kunnen kiezen (is ook wel heel wat anders dan aan zee in Plataria), maar we staan aan het eind van een klein laantje en het blijkt een hele fijne rustige plek.

Nog dezelfde middag trekken we wat baantjes in het zwembad! en ‘s avonds eten we bij de Seven Islands Taveerne aan het water.

De rust wordt alleen maar verstoord door de overburen en eigenlijk ook weer niet. Het Franse echtpaar is het meest stugge en zuurkijkende dat ik ooit ontmoet heb. 

Misschien komt het omdat ze naast de citroenboom staan?

Ze gaan eind van de middag hun camper in en dan zien we ze weer om 10.30 ‘s ochtends. Ik kan het niet nalaten om ze te fotograferen: opdat we niet vergete….

Genoeg over de camping.

De eerste volle dag gaan we erop uit met de fiets. We gaan over de kop van het eiland naar Agios Nikitas. Onderweg nemen we ergens een foute afslag, waardoor we langs een heel mooi klooster komen. Mooi meegenomen.

Agios Nikitas blijkt ineens een toeristisch stadje te zijn, terwijl we onderweg het idee kregen dat we alleen op de wereld waren. Er is een supergezellige weg, vol met eet- en drinktentjes, die uitkomt op een klein strand. Omdat het in een baai ligt, is het uitzicht niet overweldigend, maar dat hoeft ook niet als je op het strand ligt te zonnen (de corps business hier).

We halen het net met onze batterijen van de fiets en dat is maar goed ook! Het waren flinke klimmen en we zijn zeer moe en zeer voldaan als we thuiskomen. 

Op de plaats rust….

En dan donderdag, de laatste dag op Lefkada. We fietsen vandaag door de lagunes van de hoofdstad. Heel relaxt en we zien nu van dichtbij wat we gisteren op een flinke diepte zagen liggen.

In een strandtentje wordt door de drummende ober een ode gebracht aan de gisteren overleden Tina Turner. Hij draait de hele dag hits van Tina. 

Hij had zelf ook beroemd willen worden met drummen maar zijn carriere is tot zijn grote teleurstelling nooit echt van de grond gekomen. En ja….als je zo diep teleurgesteld bent, kachel je achteruit en zo is hij in dit paradijs belandt, zo vertelt hij met de nodige zelfspot.

Op de terugweg zien we de toegangsbrug naar het eiland opengaan aan weerszijden en vervolgens een halve draai maken: er gaat een stoet zeilboten door die duidelijk op groepsreis is. 

Dezelfde schepen en keurig gedisciplineerd op een rijtje. 

In het stadje zoeken we nog even naar een winkel, waar ze eventueel een kaasfondupan en een rechaud verkopen, maar we hebben nog geen succes. Best leuk om naar zoiets op zoek te zijn, want we komen in de vreemdste winkeltjes terecht.

Omdat we pas eind van de middag op de kade moeten inchecken voor de ferry naar Igoumenitsa (Griekenland), rijden we eerst het stadje Pesaro in. 

We vinden een prima parkeerplaats aan de route naar Ancona, dichtbij de haven en op loopafstand naar het centrum.

Het lopen valt me aanvankelijk heel zwaar: het lijkt wel of er lood in mijn schoenen zit en als we de synagoge inlopen, ben ik blij dat ik eerst even op een stoel kan gaan zitten. Misschien de warmte? Daar zijn we de eerst week van onze reis niet mee verwend en misschien moet ik er even “inkomen”. 

Nadat ik even heb zitten uitblazen, gaat het verder prima.

We boffen dat we de synagoge uit de 16e eeuw in kunnen, want hij is maar een paar keer per jaar op zondag een paar uurtjes open.

Als we wat verder wandelen heeft Pesaro nog meer te bieden: een museum (wel gesloten) met mooie beeldengroep en een interessant binnenpleintje.

Als we onder de poort doorlopen, komen we in een gezellig druk winkelstraatje dat op een grote markt uitkomt waar een rommelmarkt is. Supergezellige sfeer!

Na de lunch waar ik (op aanraden van onze buurman in het restaurant) de lekkerste vongole-spaghetti tot nu toe heb gegeten en Peter een heerlijke spaghetti met inktvisstukjes, wandelen we terug langs de boulevard waar een gevaarlijke sloopactie plaatsvindt van een flat. We komen er ongeschonden voorbij.

We zijn ruim op tijd in Ancona om in te checken, maar we zijn toch niet de eersten.

Er is van alles te zien op de kade: mensen die hier nog hun tasjes voor de nacht staan in te pakken, mensen die van het heen-en-weer lopen op de kade een sport lijken te maken en busladingen met passagiers die langskomen. 

We zien eerst een grote ferry binnenkomen (van Anek, een Griekse rederij), maar die “parkeert” achteruit aan de kade naast ons. Een tijdje later komt “onze” Florencia (van Grimaldi, een Italiaanse rederij).

Het oprijden is nog even spannend, want we moeten met de camper op het hoogste dek gaan staan en dat moet via een smalle oprit (Peter zei later dat ik aan de rechterkant nog ongeveer 2 cm. ruimte had). Bij de afdaling morgen zal ik links wat scherper gaan rijden, neem ik me voor.

Ja, en de reis met de ferry ⛴️…. geen hoogtepunt. We hebben redelijk geslapen omdat we ieder 4 vliegtuigstoelen tot onze beschikking hadden om op te liggen (het was dus helemaal niet druk) en 2 x gegeten (veel salades vooral, zodat we het idee hadden dat we gezond bezig waren)

We hebben de hele maandag een beetje van de stoel naar het restaurant gewandeld, tussendoor een spelletje Monopoly deal gedaan en af en toe even buiten gekeken. Dat laatste beviel ons niet zo goed: we voelden ons toch “licht in het hoofd”: de pilletjes tegen zeeziekte kwamen dus toch goed van pas.

De maandagavond brachten we door op een hele fijne camping 8 km van de aanlegplaats Igoumenitsa. Schitterende plek, veel beter eten en een mooie zwoele avond.

En nu (dinsdag 23 mei) zijn we neergestreken op het eiland Lefkada.

Hier blijven we een paar dagen hangen. We hebben groenten op de grill klaargemaakt en een flesje Retsina opengetrokken, al gezwommen en de was komt zo uit de wasmachine.

De fietsen zijn ook weer van de camper af, want de komende dagen gaan we daarmee heerlijk het eiland verkennen.
Voor mijn gevoel zijn we nu eigenlijk pas “begonnen”….

za 20 mei
Waar we ook geïnformeerd hebben: er is geen probleem op weg naar Ancona, laatste tussenstop vandaag in Pesaro.

Het gaat aanvankelijk heel goed; we naderen de Autostrado nr.A44. Als we eenmaal daarop zitten, is er geen enkel probleem!

Maar, je voelt hem al aankomen: hij is daar in Ravenna ontoegankelijk: overal politie-afzettingen en echt tijd om de automobilist verder te helpen is er niet, dus we gaan maar met de stroom mee, centrum van Ravenna in, richting zuiden. De stroom wordt steeds dunner, net zoals de aanwijzingen! Gelukkig hebben we onze Garmin nog, aangevuld met de juf van Google: ze zijn het opvallend vaak eens. We volgen ze dus.

We komen op een alternatieve weg uit die welhaast uitgestorven lijkt (zitten we wel goed?) en waaraan vaak gewerkt lijkt te worden, dus veel enkele bannen tussen pionnen en railings (niet mijn favoriete zijkanten). Maar, het gaat goed en ten zuiden van Ravenna, in Cesaro, kunnen we de beoogde autostrada op die ervoor zorgt dat we rond 1 uur ‘s middags op Camping Panorama aankomen. Het ziet er heel troosteloos en drassig uit (maar ja, wat wil je, het miezert al weer flink de hele dag.)

We vinden een niet al te modderige plek en zetten de camper gewoon diagonaal op het veldje: t is maar voor één nachtje. 

Morgen naar Ancona waar we ‘s avonds de boot op gaan naar Igoumenitsa (Griekenland, Peloppenessos).

Do. 18 mei

We zijn op tijd vertrokken vanuit Malcesine (Gardameer) naar Chioggia, zodat we rond het middaguur al op Camping Adriatico zijn. 

We worden door een host naar en op onze plek geloodst: dat is service!
Buiten een goed restaurant, behoorlijk sanitair en een prima ligging aan de zee en dicht bij Chioggia-centrum heeft de camping niet veel te bieden. 
Wat wil je nog meer?  zou je kunnen vragen. Geen idee, maar er is weinig sfeer aan de rechte laantjes. Lekker rustig is het wel, als er niet gemaaid wordt…

In de loop van de middag verkennen we per fiets het gedeelte Sottomarina Lido, waar de camping op ligt en strijken neer op eenterras bij de locals. Leuk!

Morgen doen we Chioggia Centrum.

Als we gaan “googlen” om een lekker restaurantje in de buurt te vinden, komen we als eerste uit bij het restaurant van de camping en dat blijkt verrassend goed en gezellig te zijn. We nemen zelfs “Uno resentin” na de koffie, om onze kopjes mee om te spoelen! Wij laten ons niet in ons koffiedik kijken!

Vrij 19 mei

Het is frisjes ‘s morgens en ik verwacht eigenlijk geen straaltje zon. Dat valt mee.

Net na het middaguur wint hij het van de wolken en wordt het heerlijk warm.

We struinen per fiets het hele centrum van Chioggia af en bezoeken tussendoor lBasiliek en Dom en wandelen over bruggetjes, langs de kade en door straatjes. Het is zeker geen Venetië, maar het is er gezellig druk, weinig toeristen nog, en heel sfeervol.

Op de terugweg shoppen we even bij Aldi wat lekkere tapas: doet het altijd goed, ook op de camping.

Dan gaan we over tot het serieuze werk: een lijstje maken met spulletjes die we in onze rugzakken mee de boot op moeten nemen a.s. zondag: we verwachten namelijk dat we geen vrije toegang blijven houden tot de decks, waarop de voertuigen staan…

Daarna check ik nog even de laatste reisadviezen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken i.v.m. de overstromingen in Noord-Italië en er is nog steeds groen licht. Ook van de camping in Pesaro kregen we eergisteren te horen dat ze prima bereikbaar waren en vandaag weer (gecheckt door onze campinghostess), dus morgen gaan we ervoor!