tineke bruijs

Wij zien weinig van Pattaya en zeker niet datgene waar het zo om bekend staat: seksindustrie, go-go-girls etc. Wij gaan hier weer naar Terminal 21, een winkelcentrum waarvan we erg onder de indruk waren in Korat. Stijn zegt dat dit mooier is, maar dat zijn we maar gedeeltelijk met hem eens.

De buitenkant, ja, dat klopt: een zojuist geland vliegtuig en een opstijgend, helemaal passend bij het thema van deze keten. Indrukwekkend!
Binnen is het kleiner dan in Korat, wat meer in elkaar gewrongen, waardoor het ook een stukje drukker aandoet, maar niettemin blijven we er veel langer dan gepland (Uniqlo hier heeft ineens zoveel leuke kleren!😀) én we kunnen niet naar de rooftop want die gaat pas om 17.00 uur open.

De rest van de middag zwemmen we nog wat in het hotelzwembad, leggen een kaartje, eten spaghetti in het hotelrestaurant en gaan een beetje op tijd naar bed: morgen om 7 uur staat de taxi gereed om ons naar het vliegveld in Bangkok te brengen.

De reis zit er bijna op, nog een paar dagen familiebezoek in Singapore en dan gaan we weer naar huis.

En dan de taxirit naar Bangkok.
Ik druk hieronder het mailtje af dat ik op het vliegveld (nog met het angstzweet in mijn handen) naar het hotel heb gestuurd.

Dear sirs,

We stayed at your hotel (yesterday and the day before) and it was really great! Thank you very much!

Today we went to Don Mueang Airport in Bangkok with a cab you arranged for us. We left at 7 o’clock.

We would like you to know that this driver showed no responsability at all!
We had to warn him 3 times to keep his eyes on the road, because he was constantly  busy with/ looking on this cell phone, while driving 140 km. per hour.. We felt very unsafe.
All the way he was driving like hell! He sometimes reached the speed of 150 (!) km. and he constantly drove more than 20 km. harder than the maximum speed.
He switched the lanes, from the fourth to the second v.v.) whenever he saw space to keep up his speed; he drove very close to the driver before him (tail-gating) to hurry the car before him.
We felt very afraid during the whole trip and were very afraid.

This man isn’t aware of his responsability and is playing with the lives of his customers.
Please, stop him!

(PS We reached Don Mueang Airport at 9.05 u.).

With kind regards,

en het antwoord van hotel Center Point:

Dear Mr. Peter Berkers and Ms. Tineke Bruijs,

First of all, I would like to apologize for your inconvenience caused of the driver in this morning. I had reported this serious behavior to his company and release him out of their. We have taken notes of all feedbacks which are very helpful. Thank you for sharing the details and please rest assured that we will take appropriate actions to improve our service quality.

Please contact me directly next time you would like to make a booking. I will personally take care of you and I will guarantee the room upgrade for your next period.

Once again, please accept my sincere apologize and thank you very much for your kind patient and understanding.

Should you require any further assistance, pleased don’t hesitate to contact us at any time at your convenience.

Have a good time.

Best regards,

Op het vliegveld in Bangkok waan ik me in een SF-film. “De onzichtbare vijand heeft een levensgevaarlijk virus verspreid. Niemand weet waar en wanneer het hier toeslaat, maar angst heerst overal…en er heerst ook een zekere gelatenheid De mensen proberen zich te beschermen door het dragen van mondkapjes, maar iedereen weet dat dit toch uiteindelijk niet zal helpen. Als het virus er eenmaal is, zijn de gevolgen ongekend. Tot die tijd gaat iedereen over  tot de orde van de dag.”

Na een warm afscheid van Fred en Philippe van Lazy Republique op Koh Chang stappen we in de taxi bij Nick. Hij spreekt 3 woorden Engels en wij 2 woorden Thais, dus echte goede gesprekken hebben we niet onderweg.

Als we het eerste stukje afgelegd hebben naar de pier vraagt hij via Google Translate of we bang geweest zijn. Ik probeer uit te vissen waarvan: bergje op, bergje af? de haarspeldbochten?  Nee hoor, wij zijn niet bang geweest.
Dan komt het tweede scherm.

Verbaasd lees ik wat er staat. Is dit een grap, zoals Peter vermoedt; of is Nick gewoon heel eerlijk en naïef? Wil hij zich alvast indekken voor als deze rit niet goed afloopt? Echt geruststellend is het niet… maar ik ben niet bang geweest op het eerste stuk, dat ging heel erg goed, dus ik laat me nu ook maar niet bang maken.
Dat het een grapje was, geloof ik ook niet want de rest van de ruim 5 uur durende reis is er geen grapje meer gemaakt door Nick!

Tegen 4 uur stappen we uit bij Stork Promotional Products. Stijn staat meteen buiten en wat een bijzonder weerzien, na 16 jaar! Onze oud-student van het Economisch Lyceum Eindhoven, een echte Handelstudent. Ruwe bolster, blanke pit. Nu is hij getrouwd met Paint en samen hebben ze een eigen productiebedrijf in promotionele producten. Kleding, vlaggen, biercoolers met design, foto en/of logo al naargelang de wens van de opdrachtgever. Zij werken het idee uit, maken de T-shirts en jacks allemaal zelf en ook het bedrukken met geavanceerde lasertechniek doen ze in eigen beheer.
Trots geeft Stijn ons een rondleiding en geeft uitleg over naaimachines, over een snijmachine die uit China moest komen en over de hobbels die hij als buitenlandse ondernemer tegenkomt en overwint. Petje af!

Het reizen en het werken en leven in Thailand hebben Stijn volwassen gemaakt: hij is een ondernemer pur sang met idealen. Niet over vette winsten, maar over een goed leven voor hem en zijn medewerkers. In al zijn ideeën en  uitspraken zit nuance.
”Dat heeft Peter Raaijmakers destijds al eens tegen me gezegd: spring er nou niet als een leeuw in, als je iets vindt of wilt! Breng het nou eens wat genuanceerder.”
Kijk, daarom is werken in het onderwijs nou zo mooi!

’s Avonds gaan we uit eten (bbq’en) met Stijn, Paint en haar zoontje Kait, waarna Stijn ons naar Hotel Centerpoint brengt. Hij wil het hotel nog wel even van binnen bekijken. En zo staan we even later op het dakterras van de 22 verdieping uit te kijken over Pattaya. We drinken samen nog wat in de lounge en dan nemen we afscheid. Wat was het leuk om Stijn hier te zien.

Cadeautje van Stijn: biercoolers met onze foto’s erop. Wij traden toen voor onze studenten op in The Royal Oak in Londen: You’re the one that I want…oe, oe, oe!

We logeren bij Lazy Republique: een heel fijn resort (kleinschalig) gerund door Fred (wrsch. een afkorting van Frederique) en Philippe, een Frans echtpaar dat Montpellier een aantal jaren geleden inruilde voor Bailan Beach 🏖.

Zij doen er veel voor om het hun gasten naar de zin te maken. Bij het ontbijt (je mag zelf kiezen wat je wil) krijgen we zoveel koffie bijgeschonken als we maar willen. Philippe installeert ons zo aan tafel dat we het mooiste uitzicht hebben.
Bij wat je ook bestelt, krijg je altijd 2 sneetjes brood met 2 soorten zelfgemaakte jam. Na de maaltijd is er bijna altijd nog wel iets extra: een versgebakken brioche of een stuk bananentaart.
Als we voor het happy hour het dakterras opgaan, heeft Philippe al een extra tafel bijgeschoven omdat hij gisteren zag dat we die nodig hadden voor een spel (liefst het treinenspel, want dat gaat Peter heel goed af! alhoewel ik hem gisteren even liet merken dat hij niet moet denken dat hij dit altijd wint!😅)

’s Avonds eten we steeds bij de Thaise buren. “Het beste restaurant van het hele eiland!” vertelt een Nederlandse toerist ons ongevraagd. “Wij komen hier al 3 jaar, 3 maanden in de winter en wij eten áltijd hier!” voegt hij eraan toe als een soort argument. “Hoe weet je dan dat dit het beste is, als je altijd hier eet?” vraag ik hem.
Hij lacht even als een boer met kiespijn en zegt dan iets minder zelfverzekerd: “We hebben wel eens een keer ergens anders gegeten…”

De eerste dagen hebben we vooral op het strand hier beneden bij Bailan Beach doorgebracht: beetje zwemmen en lekker relaxen op een strandstoel van het resort waar we niet logeren. Vinden ze prima 👌; we lunchen hier immers ook!

Gisteren zijn we met de speedboot naar Ko Rang gevaren om te snorkelen: 5 stops, dus 5 x de boot af- en opklauteren, 3/4 uur snorkelen en hup, een eindje verder.
Het is schitterend. Bij de 4e stop ben ik toch even op de boot gebleven: ik heb even geen puf meer….maar bij de laatste kan ik het water toch niet weerstaan, ook al omdat we dan vanuit het strand het water in kunnen en in mansdiep water voor een rij met stenen/rotsen kunnen snorkelen om naar de vissen te kijken. Ik kan het niet beter uitleggen, maar dit is totaal niet vermoeiend.

Ik kan nog wel vertellen dat ik die avond heel vroeg in slaap ben gevallen!

De laatste dag hier ondernemen we geen activiteiten meer. We doen een boodschap en reserveren een massage voor vanmiddag.

Dat vinden we een mooie afsluiting van ons 4-daags verblijf hier op Koh Chang.

Eerst de vervoersmiddelen op een rijtje:

– privévervoer naar ferry
– ferry
– taxi naar busstation
– bus
– hov naar ferry
– ferry
– hov naar Lazy Republique resort. (hov = half open vervoerstaxibus, officieel Songthaew)

Tijdsduur:

van 7.30 uur – 17.15 uur = 9 3/4 uur

Opvallende details:

– weinig tot geen informatie (er wordt wat gewezen; er wordt wat geroepen in het Thais; er wordt, wel in het Engels, aangegeven hoeveel tijd je hebt tijdens de enkele stop: 10 minutes, 30 minutes…)

– bij het wegrestaurant (30 minutes) hangt een bordje met koffiemogelijkheden. Americano, mocchacino, caffe latte, cappuccino etc…., maar het personeel (3 man sterk) weet niet wat een cappuccino is en weet dus ook niet hoe die te bereiden. Dan maar weer een blikje koude koffie.

– bij het overstappen van het een naar het ander vervoermiddel, worden voortdurend roze briefjes overhandigd en 5 meter verder weer ingenomen. Je snapt niet hoe het werkt, maar het komt allemaal in orde!

– in het minibusje worden we gediscrimineerd. Nou weten we eens hoe dat voelt. Zo akelig!
Er zijn geen besproken plaatsen: wij zijn als eerste op het stationnetje, als eerste passagiers in de bus maar we mogen NIET op de eerste rij, we mogen ook niet een paar rijen verder, nee: we MOETEN op de achterste rij gaan zitten! Op de voorste rij worden wel 2 Aziaten toegelaten. De 2 andere Europeanen mogen ook niet kiezen en worden 2 rijen voor ons gezet. Op de rij ertussen worden alle koffers gekwakt.

Resultaat:

– hondsmoe

Vooruitzicht:

– uitstekend. Fijn guesthouse, gastvrije ontvangst en bungalow met uitzicht.

De taxichauffeur heeft zijn gsm voor zich op het dashbord om de weg te vinden naar het schiereiland Bang Kachao. Hij is hier vermoedelijk nog nooit geweest; wat natuurlijk goed mogelijk is. Wat me wel verbaast, is dat hij rechtdoor rijdt als zowel ík op zijn gsm meekijkend, als Peter op zijn google-maps de route volgend, duidelijk zien dat hij linksaf moet moet slaan. We kijken elkaar aan en zeggen er niets van. Achteraf blijkt dat we allebei dachten dat de chauffeur wellicht een betere route wist of net te horen had gekregen toen hij aan het bellen was…

De chauffeur rijdt lekker door, ook al heeft zijn gsm al een keer of 3, 4 aangegeven dat hij moet omkeren. Dat doet hij niet. Wel gaat hij weer bellen en dan begint hij hevig te zuchten en zichzelf tegen het voorhoofd te slaan.
Ja, dat zou ik misschien ook wel doen als ik zo had zitten suffen of zo eigenwijs zou zijn geweest.
Uiteindelijk zitten we weer op de goede route en flink wat later dan gepland worden we op het schiereiland bij ons guesthouse afgezet. Het ligt behoorlijk afgelegen en van hieruit rijden geen taxi’s of tuktuks. Gelukkig hebben we wel een stel fietsen tot onze beschikking, want we moeten erop uit om een restaurantje te vinden; behalve het ontbijt worden hier geen maaltijden bereid.

We rijden voorbij een aantal mogelijke “restaurants”, maar ze zijn allemaal gesloten. Kennelijk wordt hier alleen gerekend op Thaise weekend-toeristen.
Gelukkig is IMF Seafood wel open en we worden daar zo verwend qua eten en ontvangst door de Ierse gastheer Jon dat we besluiten morgen terug te komen.

De dag erna gaan we het schiereiland verkennen. We fietsen zoveel mogelijk naast de hoofdweg en komen via betonnen paden over klongs langs kleine leefgemeenschappen en door mooie stukken natuur. Er ligt ook een groot park waar fietspaden in aangelegd zijn, met verschillende priëlen en een vogeluitkijkplaats (waar we overigens écht geen enkele vogel zien).

Wat we ook missen is een koffiehuis, maar daar raken wel hier wel een beetje aan gewend: er is zo goed als geen horeca te vinden hier. Gelukkig vinden we aan het water wel een fijne lunchplek.

(Peter grijpt de mogelijkheid voor een gastoptreden: silent disco!😂)

We kijken wel uit naar het weerzien met Jon, vanavond.. Het eten is weer heerlijk en hij nodigt ons ook uit om even kennis te maken met zijn Oostenrijkse vrienden Klaus en Ingrid, wat resulteert in een gezellig uurtje natafelen. Jon is uiterst behulpzaam in het vinden van vervoer naar het busstation van waaruit we overmorgen naar Ko Chang gaan reizen.
Als we afscheid nemen, lijkt het alsof hij het nog vervelender vindt dan wij dat hij morgen zijn vrije dag heeft en zijn restaurant dus gesloten is.
Hij heeft ons dan wel inmiddels een briefje met Thaise tekst overhandigd om onze host uit te leggen naar welke pont wij overmorgen moeten gaan om bij het busstation te komen en 2 visitekaartjes van hem met zowel het telefoonnummer van hem als van zijn vriend (the chef in the kitchen) en zijn emailadres! Hij heeft ook al aangeboden om zijn vriend naar onze host te laten bellen om e.e.a. voor ons te regelen, maar dat hebben we toch vriendelijk afgeslagen. Dat doen we morgenochtend mooi zelf.
Bovendien gaan we morgen het eerste stuk van de reis naar het busstation al afleggen op weg naar Ancient City: een openluchtmuseum in de vorm van Thailand waar de meest specifieke tempels en gebouwen te zien zijn, enkele op ware grootte en vaak op schaal verkleind.

Het ritje op de fiets naar de pont is korter dan we gedacht hebben: we zijn er binnen 10 minuten. De fietsen laten we achter, zonder slot want dat is ook hier niet nodig. Het is gezellig druk, veel mensen op de brommer, kennelijk op weg naar hun werk. Aan de overkant staat een taxi die ons naar busstation Ekkemai brengt. Het is behoorlijk druk op de weg en hij doet er toch ruim een half uur over. Op het busstation kijken we even op welke halte we morgen moeten opstappen en concluderen dat dit eerste stuk (dat we morgen ook af moeten leggen) goed te doen is. De halte van de skytrain loopt hier vlak boven ons dus in een mum van tijd zijn we op weg naar Ancient City.

We hebben hier niet bepaald het idee dat we in de miljoenenstad Bangkok zijn want als we een paar haltes verder zijn, hebben we de trein geheel voor onszelf!Ancient City is wat het belooft: een openluchttentoonstelling van typische gebouwen in heel Thailand, verspreid op een prachtig aangelegd en onderhouden gebied. “Kijk”, zeg ik tegen Peter, “het kán wel! Als ook de Thaise mensen dit nou zo mooi vinden, waarom maken ze er thuis dan niet wat meer van? Te beginnen met een beetje zooi opruimen?” Ik gun het de Thai zo.

Als we terug op ons schiereiland zijn, gaan we onderweg eten bij Tree House, een peperduur guesthouse aan een klong. Om er te komen moet je met je koffers een 500 meter over de klong lopen, want op die smalle betonnen paden kan geen ander vervoer komen dan een fiets en een brommer. Het eten is redelijk, de entourage best mooi, maar zo sfeerloos, zo’n ongeïnteresseerd personeel! En daar betalen mensen €120,— per nacht voor.
We zijn heel blij met de keuze die wij gemaakt hebben.

Morgen gaan we naar het eiland Koh Chang; 5 dagen pas op de plaats.

Om 4.50 uur zijn we wakker.
We hoefden “pas” om 5.00 uur wakker te worden, omdat we om 5.15 beneden een tuk-tuk konden aanhouden die ons naar de zonsopgang bij de U Bein brug kon brengen. We waren dan goed op tijd want het was maar 10 minuten rijden, begrepen wij gisteren van de receptioniste.

Omdat we dus nog even tijd over hebben, doet Peter zijn i-pad open en kijkt wanneer nu precies de zon opgaat hier. 6.45 uur!!!
He?
Hebben wij het gisteren verkeerd verstaan?

Peter wil het nu zeker weten en gaat het checken bij de receptie, terwijl ik eigenlijk al een beetje onderuit zak en denk “Ik heb hier nog wel een uurtje…”
Maar hij komt terug met de mededeling dat we nu echt weg moeten… want de zonsopgang is om 5.30.

We wandelen naar buiten en binnen een minuut zitten we in een tuktuk.
Als we bij de brug aankomen, zijn we de eerste tuktuk die daar parkeert (en ik zal alvast verklappen dat we ook de laatste zijn…).
In het stikdonker wandelen we de brug op en we zijn het niet eens of we nu aan dezelfde kant de brug opgaan als bij de zonsondergang of niet. Hebben we die bomen vorige keer gezien? En die tempel? Pas veel later als we wat meer licht hebben, blijk ik het bij het rechte eind te hebben: het is dezelfde kant, maar dan zijn we al op een haar na bij de overkant geweest en wandelen terug, omdat het mooiste plaatje toch halverwege de brug te zien zal zijn. En dat is zo!

Heel lang twijfel ik of we die zon echt gaan zien, omdat ik het zo heiig vind aan de horizon, maar om 6.46 u.(!!!!) verschijnt hij in volle glorie.

Er zijn dan inmiddels heel veel foto’s gemaakt van monniken, kooplui en van mij, maar er kan altijd nog een betere gemaakt worden…

Uiteindelijk rijden we dus als laatste tuktuk het parkeerterrein weer af en moeten we de eerste schifting van 100 foto’s naar 50 maken.
Gelukkig hebben we genoeg tijd na het ontbijt. We vliegen pas om 13.00 u. naar Bangkok.

We hebben een plaats gereserveerd in de luxe bus van JJ Express om naar Mandalay te reizen: verwachte rijtijd, minimaal 8 uur.

Als de hob (half-open-bus) ons afzet bij het kantoor in het centrum verwachten we dat we daar de bus in stappen.
Het gaat iets anders.
Onze koffers blijven, samen met die van de andere passagiers in de hob en wij worden in een andere kleine personenbus geplaatst. Daar gaan we….
Dan verwachten we dat we aan de rand van deze stad in de luxe bus terecht komen, maar ook dat gaat anders. We rijden zeker 10 km. verder voor we over kunnen stappen in de luxe bus. Maar dan zitten we ook in een zetel!

We zijn heel blij dat we voor dit vervoer hebben gekozen. Vliegen ging vanaf een heel klein vliegveld in een klein vliegtuig, zo vermoed ik en privévervoer zou vermoedelijk het 10-voudige hebben gekost. Deze busrit kost nl. maar € 12 pp en daar krijg je dan ook nog water voor en 2 stukken cake en een zakje noten!
De enkele stop voor de hongerige Aziaten ons onder vindt plaats in een superschoon restaurant met dito toiletten.

Ik vermoed dat de buurvrouw van Peter aan de andere kant van het gangpad niet veel gegeten zal hebben daar, want die is al van begin af aan zo misselijk als een kat en gelukkig zijn we hier alleen auditief getuige van. (Een kleinigheidje houd je altijd…🤭).

7 1/2 uur later stappen we bij het hotel in Mandalay binnen.
We hadden hier niets van verwacht, want we betalen hier totaal € 25,—, incl. ontbijt, maar hebben dit geboekt omdat het heel dicht bij het busstation ligt en op nog geen 5 km. van de U Bein brug waar we morgenochtend zonsopgang ook nog wel eens willen zien.

We eten wat in het restaurant en ik vraag of ze rode wijn hebben. Eerst wordt het surrogaatdrankje aangeboden (3%), maar ik probeer het nog eens…”Rode wijn.?”
Dan duikt de ober onder de desk en tovert een fles Franse merlot tevoorschijn: in de roos!
”Wat kost deze fles?”, wil ik toch nog even weten.
Dat weet de ober niet en ook een telefoontje naar de receptie levert geen antwoord op. Als we even niet opletten is de ober verdwenen en zitten we wat vragend rond te kijken; maar ja, we zijn de enige gasten en de enige andere ober die we iets vragen, weet helemaal niet waar we het over hebben. We wachten rustig af.
Na een flinke tijd komt de ober de lift uit, lacht naar ons en schrijft de prijs op.
Wij vermoeden dat hij naar de plaatselijke slijter is gelopen om te achterhalen wat de wijn gekost heeft, maar daar zullen we nooit achterkomen.
De jongen heeft wel ontzettend zijn best gedaan en nadat ik voor de zekerheid de fles maar zelf ontkurkt heb, toosten we op Myanamar.

Op vrijdag stappen we om 8.45 u. in een boot achter Spring Lodge Inn: het is een boot voor 2 passagiers die ieder een lekkere stoel met rugleuning hebben, een dekentje tegen de ochtendkou en zonneparaplu’s voor ‘s middags als het te heet wordt. De bootsman is een iets oudere man gezien de staat van zijn gebit (ik zie maar één tand), maar het is een schat van een kerel. Hij is behulpzaam, heeft al heel snel in de gaten wat we interessant vinden en past daar zijn vaarroute op aan.

Zo gauw we het meer opvaren, zien we verschillende vaar- en vismethodes. Sommige vissers proberen vis te vangen door in een fuik dat ze naar onder laten zakken, te prikken. Voor de toerist willen ze dan nog wel een stukje evenwichtskunst showen. Overigens zie ik er geen een op deze manier (of welke andere manier ook) een vis vangen. Anderen laten lange netten neer of halen ze op. Wat ze allemáál doen, is op één been op de smalle boot staan en met de andere een peddel door het water bewegen om in de gewenste richting te komen. Met de ochtendmist nog over het meer en de bergen hangend is het een fascinerend plaatje. Overigens trekt die mist maar gedeeltelijk op, want er hangt -zo blijkt later- veel smog, mede veroorzaakt door de vele branden die hier gesticht worden om
a. vuil  te verbranden en
b. de akkers waarvan pas geoogst is plat te branden omdat de as die men daaraan overhoudt, gebruikt wordt om het land weer vruchtbaar te maken voor de volgende keer.

We leggen aan bij een zilversmid waar we een kijkje in de keuken kunnen nemen en uiteraard is er verkoop aan verbonden. De jongedame die ons rondleidt spreekt zeer gebrekkig Engels en zegt alleen maar dingen die we al zien: “These are rings, these are bracelets, these are earrings…”. Maar ach, ze doet zo haar best!

We leggen ook nog aan bij een tempel, maar daar hebben we na Bagan niet meer zoveel zin in en we zijn daar binnen 10 minuten weg.  Wel kijken we nog even bij een sigarenmakerij.
Daarna hebben we genoeg commercieels gedaan en vragen we aan de bootsman om naar het Zuidwesten een kreek in te varen. Dat is geweldig! We varen stroomopwaarts en er is wat verval, waardoor we soms vaart moeten maken en via een smaller stukje omhoog moeten. Echt gaaf!

Als we aan het einde komen, is er een aanlegsteiger en een brug. Aan de overkant ligt een oude monastery en een flink stuk verder naar boven weer een tempelcomplex. We blijven hangen bij de vervallen monastery en dat is wat mij betreft een goede keuze. Je ziet dan wat er gebeurt als er niets onderhouden wordt en de natuur het overneemt: tempel wordt boom en omgekeerd.

Op de terugweg vraagt de bootsman  of we ook nog naar de groentetuinen willen. Dat willen we wel, maar vandaag niet meer. We spreken af met hem dat we dat zondag gaan doen.

Als we in het zwembad komen, zwemt Peter 1/2 ijskoud baantje en ik beperk  me tot in de stoel hangen. Als de stoelen in de zon vrijkomen, plakken we er nog een half uurtje aan vast en dan houden we het voor gezien. Dit was een geweldig mooie ervaring, vandaag!

En dan de zaterdag.
Dan pakken we de fiets: ik een gehuurde Giant en Peter een gratis fiets van het hotel waarvan hij dacht dat hij wel goed was. Totdat hij op de Giant rijdt als  hij die voor mij gaat ophalen (lief hoor!), maar hij doet het er toch mee: dan maar wat harder werken.

We rijden naar de westkant van het meer en laten ons met fietsen en al overzetten naar de oostkant. Een beleving op zich om te zien hoe primitief het aan toe gaat, maar we komen er wel! We hebben dan al staan kijken bij een huis waar een aantal  dames snoepjes aan het maken is van een kleverige massa. Naderhand komen we erachter dat ze die maken van suikerrietsap: erg lekker!

Als we aan de overkant aankomen zijn we bij een honderden meters lange houten brug op palen die een compleet dorp op palen verbindt met het vaste land. We wandelen over de brug die o.a. gebruikt wordt om romantische fotosessies te maken. Wij denken voor reclamedoeleinden want het gaat er professioneel aan toe.

Met een nog primitiever bootje laten we ons rondpeddelen door het dorp op palen.
Het leven van alledag gaat daar gewoon door en niets is daar nog gericht op toeristen.

Na afloop drinken we daar wat en Peter gaat zelfs naar een toilet op palen.
Al met al blijven we daar veel langer hangen dan we gedacht hadden, maar er is ook zoveel te zien…

Dan gaat de tocht verder aan de oostkant. We lunchen bij een wegrestaurant en bestellen de hele kaart. Er staan namelijk maar 3 gerechten op. De vis uit het Inle-lake is door de kokkin gevuld met kruiden en smaakt heerlijk!

Zij wijst ons op de mogelijkheid om een eindje verder naar een wijnproeverij te gaan (maar dat wisten we al maanden geleden) en we hebben dat natuurlijk in de planning zitten.
De Red Mountain estate bestaat pas 17 jaar en het ziet er luxe uit. Boven een mooi aangelegde tuin is een groot terras waar de 4 wijnsoorten worden geserveerd. We krijgen er zelfs nog pinda’s bij en dat allemaal voor omgerekend € 3,—

Eén van witte wijnen (de iets zoete) vinden we het lekkerst; één rode vinden we ronduit vies smaken. Om die smaak weg te spoelen bestellen we een glas van de witte en raken aan de praat met een van de bedienden die Engels spreekt. Hij (Romy heet hij) vindt zijn Engels niet goed genoeg. Alles heeft hij geleerd van de toeristen, maar hij komt niet vooruit. Geld voor Engelse les heeft hij niet en geen van zijn weinige vrienden wil/kan samen met hem leren en alleen is het zo moeilijk op te brengen. Toch is hij in staat om met ons een gesprek te voeren over Myanmar en vraagt ons ook naar Nederland.
Omdat wij “vrienden” van hem zijn geworden, zo verklaart hij, krijgen wij een privé-rondleiding door de “winery”. Alles ziet er superschoon en professioneel uit. De grote gekoelde wijnvaten, het bottlegedeelte: alles. Momenteel ligt alles stil, maar in februari en maart worden de druiven geoogst en dan is het hard werken.
Voor we weer op de fietsen stappen voor het laatste stuk van de route nemen we nog een flesje witte mee voor de komende dagen.

We hadden gedacht dat we wel rond een uur of twee in de middag terug zouden zijn, maar dat halen we op geen stukken na. Tegen 5 uur zijn we pas terug, maar het is een prachtige dag geweest.

Tenslotte de laatste dag  in Inle (want morgen gaan we terug naar Mandalay, omdat we dinsdag weer naar Bangkok gaan).
We varen weer het meer op: dezelfde boot, dezelfde bootsman en natuurlijk dezelfde mooie plaatjes van de vissers en deze keer zien we ook dat er wat gevangen wordt! En, we nemen een totaal andere route en leggen bij andere plekken aan.

Onze bootsman weet precies wat we interessant vinden en speelt daar perfect op in.
We bezoeken een drijvend dorp; een lotusvijver met weverij; een bamboebedrijf; een ijzersmederij en drijvende tuinen. Het hoogtepunt voor mij was het bezoek aan de lotusweverij.
Dit is de enige plek ter wereld waar stof geweven wordt van lotusdraad, al dan niet gecombineerd met zijde en of katoen.
Uit stukjes stengel van de lotusplant wordt draad getrokken en daarmee worden shawls en kleding geweven. Zowel het uittrekken van de draad als het op spoelen spinnen en het weven, is allemaal handwerk en als ik dit unieke proces zie, ben ik vastbesloten straks een shawl te kopen… tot ik de prijs zie. Voor een eenvoudig shawltje moet rond de $ 200,— betaald worden. En dan begint het grote afwegen met als resultaat dat ik er toch geen koop, hoe uniek ook. Ik ben al heel dankbaar dat ik dit allemaal mag zien: dat is genoeg.

We zien ook nog dat er boten vol geladen worden met wier dat opgeprikt wordt van de bodem van het meer. De boten liggen door de zwaarte van de vracht nog maar een fractie boven het water en er moet regelmatig water uit gehoosd worden. Wat moet dat een zwaar werk zijn!

Tegen 2 uur zijn we weer terug en we hebben deze middag nodig om alle indrukken  te verwerken.
Het leven op en rond het Inle meer heeft grote indruk op me gemaakt.

(Lunchpauze van de vissers op het water.)

Gaan we met de bus? Gaan we vliegen?
Na wat onderzoek naar reistijden, -prijzen en -comfort, besluiten we met een privétaxi te gaan.

Om kwart voor negen gaan we naar de lobby om uit te checken en dan staat Job al op ons te wachten.

Het wordt een mooie rit, vooral het laatste stuk, en een lange: 6 uur.
Wij stoppen alleen bij een boerenbedrijf langs de weg, waar arachide-olie (olie uit pinda’s) wordt gemaakt. Het persen van de olie uit de noten (wij noemden ze vroeger thuis ook olienoten) gebeurt door een os, die al rondjes lopend de pers in werking brengt waardoor de olie onderaan in een fles/bak drupt. Er wordt ook palmolie, palmwijn en palmsuiker gemaakt. Uiteraard is het de bedoeling dat je iets koopt en Peter koopt een koek die hetzelfde smaakt als een kletskop.
Ook krijgen we een demonstratie van de zonnebrandbereiding. Ze maken een heel dun papje van boomschors door het stuk hout op een natgemaakte steen te wrijven, waarna ze de gelige substantie op het gezicht smeren.

Na een kwartiertje stappen we weer in en de rit wordt alleen nog een keer onderbroken voor een tank-/plaspauze.

Het laatste stuk gaat flink omhoog en ik kijk met bewondering naar Job die de passeer-  en afsnijdmogelijkheden net iets anders inschat dan ik😱
Ik constateer dat ik liever zelf achter het stuur zit dan hier achterin en tegelijkertijd zou ik hier niet willen rijden. Conclusie: het is goed zo en Job doet het geweldig.

Vlak voor we er zijn, gaat er even iets mis. Peter ziet via Google dat Job te ver doorrijdt en geeft een signaal af. Job wuift het weg, want hij weet de weg wel. In de volgende 10 km. vragen we nog zeker twee keer of hij zeker weet dat hij goed rijdt en/of vertellen we dat Google bij ons aangeeft dat hij verkeerd rijdt. Intussen is Job ook nog met iemand aan het bellen (wij vermoeden van ons hotel) en uiteindelijk moet hij toegeven dat hij het mis heeft en draait hij om.
Het laatste stukje rijdt hij knoerthard waardoor ik vermoed dat hij de smoor in heeft, maar verder laat hij niks merken.

Enigszins bezorgd neem ik afscheid van hem, omdat hij me onderweg heeft verteld dat hij hier niet overnacht maar direct terugrijdt! Ik wens hem een behouden terugreis.

Bij Spring Lodge Inle worden we met open armen ontvangen, hebben we een eigen huis met een grote kamer en badkamer. Er is een zwembad waarvan het water wel ijskoud is, merken we later, en ze hebben een lekker restaurant!
Er zijn fietsen voor de gasten en ze bieden boottochten op het meer aan.

Als we ‘s avonds na het eten weer in onze kamer komen, hebben ze intussen het zeer grote muskietennet over ons bed gedrapeerd en er ligt een kaartje met een welkomsttekst en 2 snoepjes. En dan hebben we al een fruitmandje gekregen….

We boeken dezelfde avond een nacht bij en regelen een boottocht voor morgen op het Inle meer.

Wat hebben we hier een fijne laatste dag.
Ons aanvankelijke plan om met een tuk-tuk een toer langs de mooiste tempels en bezienswaardigheden te maken, hebben we laten varen: we gaan weer zelf met de elektrische fiets toeren.

Ik ga geen namen van tempels meer noemen, want dat is totaal niet belangrijk voor de beleving van vandaag. We rijden voornamelijk off-road en staan soms op een punt waar ik wil stoppen en rondkijkend en 25 tempels tel.

We zien nu onderweg veel dagelijks leven: houthakken in het bos, een boerderij managen, geiten hoeden.
We zien ook twee pasgeboren geitjes: de navelstreng hangt er nog aan en ze kunnen ook nog niet goed staan.
Een oudere dame, vermoedelijk ook een toerist, is zo enthousiast dat ze blootsvoets het veld inrent om de geitenhoudsters te vertellen dat er een babygeitje is en dat ze niet verder mogen gaan met achterlating van de moeder met pasgeborene. Ze vergeet in haar enthousiasme dat ze blootsvoets  is en trapt in zo’n bolletjesplant met 1000 stekeltjes. Ze moet uit het veld “gered” worden door de geitenhoeder die haar een paar slippers aanreikt, waarna de met vingers en water proberen de voetzolen weer enigszins in orde te krijgen.

Bij een andere tempel is de groene loper uitgelegd, staan er paarse plastic stoeltjes in twee tegenover elkaar liggende rijen opgesteld en staan er een 6-tal mooie meisjes (ook in het paars) klaar als ontvangstcomité: er wordt een vip uit Cambodja verwacht. We weten niet zeker of we de vip zelf zien, maar er wordt wel iemand door de tempel begeleid op een manier die we nog niet eerder zagen: onder begeleiding van Cambodjaanse beveiligers.

We kopen een klein buddhabeeldje als aandenken aan Myanmar en de verkoopster wijst ons de weg naar een tempel met hele mooie wandschilderingen. Helaas mag je hier geen foto’s van maken en we zijn braaf, deze keer.

Peter zoekt steeds routes buiten de begane paden en dat vind ik wel leuk! Totdat we op een veld rijden waar nog nauwelijks sprake is van een weg.  “Gaat dit pad wel ergens naar toe?” roep ik. “Jaaaa..” hoor ik en ik geef gas. Dan zie ik Peter links naar beneden verdwijnen en hoor ik hem roepen “Blijf maar!” Maar het is al te laat: ook ik ben linksaf geslagen en kom in een afdaling met mul zand. Gelukkig kan ik nog na een paar meter stoppen, maar beneden mij zie ik Peter staan worstelen met zijn brommerfiets: het achterwiel graaft zich steeds dieper in het mulle zand.
Op dat moment realiseer ik me wat het betekent als je ergens in verzand raakt….

Enfin, na wat samenwerking en flinke inspanning staan de twee fietsen en wij weer boven en kunnen we terug: verder op deze weg is geen optie meer, we gaan niet meer van het padje af!

We sluiten ons verblijf in Bagan af met een etentje bij Elodie, een restaurant om het hoekje van ons hotel. Ik weet niet wat dat is met ons, maar we treffen het iedere keer zo goed. Het eten is heerlijk, de serveersters lopen het vuur uit hun sloffen om het ons naar de zin te maken en als we weggaan worden we door 5 serveersters omhelst en één fluistert zelfs tegen mij “I love you” waarop ik alleen maar kan stamelen “Nu al?……”