tineke bruijs

De laatste dag van onze winterreis naar de zon.
We hebben – ondanks een flinke streep door de rekening door mijn gebroken pols – toch enorm genoten.
Van de zon en de fijne temperatuur; van de prachtige natuur; van de andere cultuur; van de Oosterse keuken; van het relaxte en veilige gevoel dat we hier hebben en vooral van de mensen hier.
Wat hebben wij veel lieve, behulpzame, vrolijke mensen ontmoet.
Van bootsman tot supermarktmedewekster, van resortmanager tot mede-treinreiziger, van gipsbroeder tot receptioniste en zo kan ik nog wel even doorgaan…

Het is te vroeg om hoogtepunten te noemen, maar het zijn er veel deze keer. Daar gaan we straks thuis heel dankbaar op terug kijken.

En om de cirkel rond te maken: we eindigen zoals we begonnen zijn met een lekke fietsband. 😂

(Maar we hebben er twee voor de deur staan, dus Peter kan gewoon met de fiets even de laatste boodschappen gaan doen.)

Woensdag, 26 februari

Het Raya Resort ligt aan het strand, in een prachtige tuin.

Er is ook weer een lekker zwembad waar we de eerste uurtjes slijten.

Het huis waarin we wonen, is heel bijzonder.
Er is een voortuintje dat uitkomt op een half overdekte patio waar 2 fietsen staan, een schommelstoel hangt, een ligbed en een zitje staan. Tegen de achterwand een aanrecht en een grote ventilator.
Met een vrij steile trap ga je naar het leefgedeelte boven met een aparte slaapkamer, een zitkamer met balkon en 2 gemakkelijke stoelen. Een aparte doucheruimte en aan de tegenoverliggende kant een aparte toiletruimte.

(Nu eens geen foto’s van een opgeruimd huis bij aankomst, maar gewoon hoe het eruit ziet na een dagje wonen/slapen. De huishoudelijke hulp is nog niet geweest…).

In de tuin is het redelijk gemakkelijk wandelen, zodat je om je heen durft te kijken. Dat is op het 300 m. stukje naar het restaurant éven anders… Ik laat het hieronder even zien.

Peter heeft tijdens zijn fietstochtje naar de supermarkt ontdekt dat er in Cha Am veel aandacht besteed wordt aan de krab en dat moet ik – als Bergse krab – morgen ook eens van dichtbij gaan bewonderen.

“Good morning! One boiled egg, 4 minutes?
Wij zijn hier voor de tweede ochtend en als je dan zo begroet wordt bij het ontbijt, voel je je thuis als gast.
Hier, dat is het Peri Hotel in Hua Hin pal tegenover het grote winkelcentrum Blu Port met zijn vele eettentjes en een foodcourt, en met een bushalte voor de deur van een soort stadsbusjes waarmee je voor 15 cent (echt waar) naar de Night Market of naar de Apenberg, precies aan de andere kant van de stad, vervoerd kunt worden.

Een prima stek, ook al omdat op een afstand van 800 meter het moderne Bangkok Hospital ligt, waar ik gisterenmorgen voor een medische check ben geweest en bevrijd werd van het gips rond mijn linkerarm.
De breuk is redelijk goed genezen, maar ik mag er nog geen druk op uitoefenen. Daarom kreeg ik nog een verband aangelegd dat stabiliserend is (én afneembaar, waardoor ik vandaag lekker met beide armen onder de sproeier van de douche heb kunnen staan). Peter heeft het verband er weer vakkundig terug omheen kunnen aanleggen.

Dit is een enorme verlichting voor me! We waren gisteren in een feeststemming, ook al omdat we op de Night Market een Monopoly Deal spel konden krijgen. Helaas hadden ze er nog maar één, maar dat verhoogt de zeldzaamheid ervan natuurlijk weer….

Als we een hapje eten daar zitten we naast een kraam waar een man uit een brok zeep prachtige bloemen snijdt die in een mooi bakje verkocht worden. Achter hem staat een plastic krat die aanvankelijk dienst doet als eettafel voor het gezin: vader, moeder en een zoontje van een jaar of twee/drie. Na het eten verdwijnt de moeder, de deksel wordt van de krat gehaald en het manneke wordt erin gezet, uiteraard met een i-pad, en hij blijft daar rustig in zitten, al die tijd dat wij daar zijn! Ik heb drukke en rustige kleinkinderen, maar zelfs die laatsten zie ik dat niet doen!

En vandaag maakt Peter een fikse wandeling vanaf de Apenberg terug naar het resort. Als hij even een stil plekje achter een struik zoekt, weet hij meteen weer waarom het hier Apenberg heet. Van schrik kan hij niet meer plassen (tijdelijk dan hé🤭😂).

Verder is het hier een rustige dag: geen zon, aanvankelijk wat lichte regen, en een relatief lage temperatuur (27 graden): ook wel eens lekker!

vrijdag 21 februari
De beoogde chauffeur heeft geen tijd/zin/energie om met ons een dag weg te gaan, maar onze manager Kris lost dit op en is vandaag zelf onze chauffeur. Super, want dan hebben we gelijk iemand bij ons die a) veel weet en b) goed Engels spreekt en c) een hele lieve man is.

Toch is Peter ‘s morgens behoorlijk “pissed” op hem. “ Hij had toch moeten weten dat dit voor jou ondoenlijk was met één arm! Sterker nog, ik vind het ook voor mezelf veel te zwaar en gevaarlijk”, briest hij als hij terug komt van de klim naar de cave op de top van de berg.
Hij is waterdoor nat van de transpiratie en wringt letterlijk zijn shirt uit.
Ik heb na 75 m. al moeten opgeven en heb daar behoorlijk de pest over in…. Als ik later hoor dat het inderdaad niet te doen was en meer mensen daar moesten afhaken, ebt de teleurstelling weg.
Én ik heb, terwijl ik wacht op Peter apen voorbij zien wandelen en even later kunnen fotograferen in de bomen.

We zijn met een boot naar deze attractie gebacht en gaan ook weer met de boot terug. Daar wacht Kris weer op ons.

Uiteindelijk ben ik degene die aan Kris vraagt hoe hij toch heeft kunnen denken dat ík dat zou kunnen (op deze leeftijd en met één arm in het gips)? Vraag of verwijt? Het lijkt mij duidelijk en dat is het uiteindelijk ook voor Kris. “Sorry, sorry..”
Na een lekker bord fried rice pakken we de draad weer op en brengt hij ons naar Wat Kao Daeng met een Buddhabeeld in wording (het zal nooit afgemaakt worden, want de monnik die dit project uitvoerde, is overleden.)
Daarna varen we over de klong Kao Daeng, tussen de mangroves en volgt een wandeling over een board walk.

Kris weet veel, is een uitstekende observator, geeft ons niet alleen veel achtergrondinformatie maar stelt ook vragen. Hij is heel leergierig: kortom een gouden gast en dito gastheer.

Aan het eind van de middag sluiten we af met een heerlijke bak koffie op een terras dat uitkijkt op de mangroves en waar we zelf langs gevaren zijn.

Als we terug thuis zijn, heeft hij nog een verrassing in petto. We worden naar het dakterras gelokt (wij wisten niet eens dat het resort een dakterras had) waar 2 stoelen klaar staan en een tafeltje waarop 2 glazen zelfgemaakt “wijn” en bij de ondergaande zon vertelt hij het tragische verhaal van de bewoners van het huis dat hiernaast staat en waar we op uitkijken. Het verhaal van Shelley Ann Duncan. (Te lang om na te vertellen, maar het staat op Wikipedia en is zelfs verfilmd.)

Een geweldige afsluiting van een hele bijzondere dag.

Zaterdag 22 februari

Kris kondigt al bij het ontbijt aan dat hij vandaag weer onze “personal driver” zal zijn. We vertrekken na de lunch, dus de ochtend relaxen we op ons terras aan het zwembad.

We beginnen deze keer met een cappuccino en een gebakje aan het strand! Lekker zeewindje erbij…heerlijk! Nadat we nog wat schelpen hebben geraapt en een vogel hebben bekeken die een behoorlijk grote vis vangt en naar binnen werkt, rijden we langs de drie palmen (een fotogenieke plek en als die enigszins te vinden is, wil Kris dat we poseren).

We rijden naar de Lotusvijver. Het water staat relatief laag en de lotus is nog aan het herstellen van veel droogte, maar wat een schitterende plek! Tegen de bergen aan, de wetlands, met ontzettend veel mooie vogels, uitzichten. Zo mooi!

Om stil van te worden…

We rijden langs de Chinese Wat met een driemaster in de voortuin. Kris heeft een hoop informatie over de functie van zo’n Wat: gebedshuis en gemeenschapshuis inéén.

Als afsluiting van de dag gaan we naar een plaats waar we met de boot naar de Kissing Cave varen om van daaruit de zonsondergang te zien. Ik vind het sowieso al een mooie boottocht waarbij onze bootsman een extra stuk vaart naar het begin van het oerwoud waar luipaarden en allerlei andere wilde dieren leven. Niet dat we ze zien, maar we moeten even een stukje tijd overbruggen voor het perfecte fotomomentje in de kissing cave (🤭) en hebben het geluk om behalve een stelletje apen ook nog een grote hornbill op de grond te zien.
En de Kissing cave?

Kris zet ons af bij een Thais restaurant in de buurt van ons Cordelia resort. Na het eten wandelen we met een heerlijk ontspannen gevoel naar huis, waar we ons echt thuis zijn gaan voelen: zoveel lieve mensen weer, zelfs door de hulpen worden we verwend al kunnen we geen woord met ze wisselen.

Na een laatste hete nacht (spanning viel uit vannacht om 3 uur: geen airco en koud douchen “sorry, sorry”) nemen we afscheid van het personeel en brengen Kris en zijn vriendin ons naar het Peri-Hotel in Hua Hin.

We hebben een supertijd gehad in Sam Roi Yot.

Woensdag 19 februari.

We rijden zuidwaarts en maken een omweg om Wat Sam Phram te gaan bekijken. Het is een imposante toren, helemaal ingeklemd in de draak die om de toren heen naar boven kronkelt.
De toren heeft 17 verdiepingen (en een lift), maar de afdaling naar beneden doen we lopend door de draak.

Het uitzicht is mooi, maar zou nog mooier geweest zijn als het niet, net op het moment dat we boven zijn, plotseling heel grijs/bewolkt is geworden en er een lichte regen valt.

En als we naar een op hetzelfde terrein gelegen Wat gaan kijken, breekt de hemel open met donderslagen en al, en komt het met bakken naar beneden. Einde bezoek.

Als we weer aan het rijden zijn, is mijn blouse nog wel kletsnat maar staat de zon weer te schijnen alsof hij die dag niet fff weg heel ver weg geweest is!

Om even over 4 zijn we bij onze nieuwe locatie, kamer B7 in het Cordelia Resort, zwembad voor de deur.

En nu, een dag verder, hebben we met eigenaar Kris 2 excursiedagen afgesproken en zijn we verhuisd naar B1, waar de airco niet de hele nacht recht in je gezicht blaast, want uitzetten is niet echt een optie. Pffff

Vanmorgen aan het strand was het heerlijk met natuurlijk weer de zon, maar ook schaduw van de palmen en een heerlijk windje!

Met Peter gaat het beter. Gelukkig maar.

We nemen afscheid van onze host in Phitsanoluk. We zullen ons verblijf in Petit Paramata niet snel vergeten.
Om 10 uur stappen we op de trein, om er 6 uur later uit te stappen in Ayutthaya. 3e klas, geen airco, alleen ventilatoren en alle ramen open!

Maar we moeten niet in Ayutthaya zijn, maar in Pathum Thani. Op het station is geen taxi te vinden (die mogen daar waarschijnlijk niet komen om de tuk-tuk chauffeurs aan het werk te houden, maar die rijden geen dikke 30 km. over de snelweg). Gelukkig is er één die ons met zijn tuk-tuk naar een bevriende taxichauffeur brengt, een aantal kilometers verderop, en zo staan we rond 5 uur bij het resort Pan Ville.

We hadden ervoor gekozen ons een paar dagen luxe te veroorloven, maar dit hadden we niet bedacht!
Een heel groot vrijstaand huis aan een vijver, een geweldige ontvangst met een drankje, daarna een cocktail naar keuze en vanavond om 19.00 uur diner naar keuze, allemaal gratis!

We worden met de golfkar naar onze bungalow (200 meter verder) gebracht en – ze vinden dat we geen meter mogen lopen “veel te heet” en dat is het ook wel – “even de 0 bellen en dan halen we jullie weer op”. Onze gastvrouw Pa laat geen kans onbenut om ons in de watjes te leggen.

En zo blijft het hier de hele tijd: zo gauw we ons buiten de deur wagen, komt de saluerende bestuurder van de golfkar aangerend om ons te vervoeren. We laten het maar gebeuren, want ze hebben het hier in dit amper 1 jaar oude resort niet echt druk. Buiten onszelf zien we deze dagen nog 2 andere stellen.
En die worden net als wij ook nog eens tijdens alle maaltijden verwend met het lekkerste eten in welke hoeveelheden je ook maar wilt.

Voor het restaurant tegen het meer aan ligt een klein zwembad met lekkere stretchers langs de kant.

Ja, en veel meer dan luieren, lezen, en lekker eten wordt het hier niet, omdat:
– we kalm aan doen en goed moeten herstellen;
– er hier niet meer te doen is; er zijn wel prima fietsen, maar het grote terrein ligt eigenlijk ingeklemd tussen een rivier en een opgebroken snelweg, dus een lekker eindje fietsen zit er ook voor Peter niet in;
– het hier na een uur of 1 ‘s middags buiten niet te harden is van de hitte en we een hele ruime, lekkere koele bungalow hebben met een fraai uitzicht (en een lekkere bank!)

(Peter zegt dat hij gaat lezen, maar volgens mij is hij afgeleid…).

Sinds gisteren barst Peter van de hoofdpijn. Een combinatie van een vastzittende verkoudheid en de temperatuur hier (36+*) vrrmoed ik, maar je weet t niet zeker he?
Vandaag is de treinreis naar Ayutthaya geboekt, om uiteindelijk voor een 3-daags verblijf iets ten zuid-westen daarvan, weer even weg van de stad te zijn.

Zoals verwacht, loopt alles anders.
Na een lange wakkere nacht met hoofdpijn die 0,0 reageert op Paracetamol, besluiten we bij het ontbijt in overleg met de host, om een check te doen bij een arts en dan kom je hier al gauw in het ziekenhuis terecht. We gaan naar het supermoderne Bangkok Hospital.
En zo ga je daar naar binnen, ook al kun je prima lopen 😂.

Peter wordt uitgebreid gemeten en goed bevonden, ook door de arts die constateert dat het niets ernstigs is (gelukkig maar), maar hem wel een injectie tegen de pijn adviseert en medicijnen om mee vooruit te kunnen.
En zo zie je er uit vóór en ná de injectie.

Het gaat goed komen.
We kunnen er hier nog een nacht aan vastknopen (niet echt een straf)
Vandaag dus helemaal niks en goed rusten, dan kunnen we morgen door naar de oase buiten de stad.

Woensdag 12- zaterdag 15 februari

Wat me het meest bij zal blijven van ons verblijf bij Petit Paramata in Phitsanoluk zijn de hartelijke gastvrouwen (zusjes) én het onovertroffen ontbijt met lifemuziek.

Elk ontbijt is een feestje en bij elk gerechtje heeft de gastvrouw uitleg over wat het is, hoe gemaakt en het bijzondere hiervan. En, we ontdekken ook het verschil in de Thaise toonladder (basistonen) en de onze. In alle gespeelde nummers ontbreken de f en de b (halve tonen).,

Woensdag was voor mij een zwaar vermoeiende dag. We reisden met de bus van Loei naar Phitsanoluk, 4 uur. Normaal: geen enkel probleem; leuk, kom maar op! Maar de weg liep door de bergen, met 1000 bochten (denk ik….). En die bochten moet je dan met één arm en twee benen (dat dan weer wel) op zien te vangen.
Ik was er eigenlijk wel klaar mee voor die dag, maar….één dag per jaar is er een groots Buddhafeest (bij volle maan ook) en gaan de gelovigen met een bloem en een kaarsje drie rondes rond de grote tempel Wat Yai wandelen (één ronde voor de Buddha, één voor de leer en de derde voor de monniken). Vandaag dus…. Magha Puja. Even gaan kijken.

Indrukwekkend hoor en zo’n mooie tempel dat we besluiten morgen even terug te gaan. Dan is de tempel zelf dicht, maar het terrein met gebouwen erom heen niet en die zijn zeker de moeite waard.

Donderdag wordt tempeldag. Meestal word ik – na het bezoeken van Wats – tempelmoe. Gek genoeg heb ik dat nu niet. Elke tempel heeft weer iets bijzonders en misschien komt het omdat we nu veel meer tijd nemen voor alles, in elke tempel vind ik zoveel schoonheid en rust.

We beginnen bij de Stupa en Wat Ratchaburana

We zien op het terrein daar weer een eekhoorn met een witte staart en dit keer heb ik hem redelijk in beeld.

De man in het tijgerpak (rechts op de onderste foto) is geen kloosterling, maar wordt wel met veel egards behandeld: hij heeft zijn hele leven gewijd aan meditatie.

Daarna gaan we naar de tegenoverliggende Wat Nang Phaya.

Als kers op de taart nog even terug naar Wat Yai, waar we in de tuin een mooi gesprek hebben met een Amerikaan (Rich) en zijn veel jongere Thaise vrouw (K). Ze reizen zowat de hele wereld rond en als ze thuis zijn, is dat op Key West in Californië waar ze een zeer eenvoudige sta-caravan hebben en een eenvoudige camper (met maar een paar uitschuifwandjes…). Mooie mensen! Volgens Rich zijn we volgend jaar rond deze tijd – liefst ietsje later ivm de bloesem – in Japan (🤭😉).

‘s Avonds gaan we nog langs het Chinese lampionfeest (ook toevallig deze week): er is geen vuurwerk net als gisteravond maar wel een groot podium met een soort Miss-verkiezing van jonge meisjes in traditionele kleding en zang- en dansoptredens, rondom een Chinese avondmarkt.

Vrijdag, de 14e, doen we niet zoveel. Het is alweer bloedheet (meer dan 36 graden), dus rond de middag strijken we neer op het terras van Nannum, waar we een lekkere Indiase lunch nemen.
We hebben dan al een bezoek gebracht aan het Volksmuseum én een Buddhabeelden-makerij. Elk beeld wordt handmatig gemaakt, en via kleimallen en gietwerk gebakken en uitgehouwen. Het bladgoud wordt er met klein kwastjes op aangebracht.

Bijzonder om te weten is het feit dat elk Buddhabeeld ogen heeft die bestaan uit 2 schelpenstukjes met een zwarte kern. Wat die kern precies is, weet ik niet zeker. Peter denkt een zaadje. Hierdoor krijgen de ogen een levendige uitstraling, zodat het lijkt dat je gezien wordt.

Niet iedereen springt even respectvol om met de Buddhabeelden. Hier worden ze door de transporteur bij de kop gepakt en op- en afgeladen.

We zijn 2 dagen in Loei (laatste plek in de streek Isaan).

Mijn dagen bestaan voornamelijk uit het luieren aan het zwembad, met puzzelboekje en e-reader en het maken van korte wandelingetjes naar lunch-, koffie of dinerplekken. Behalve in mijn boeken maak ik dus deze weken niet zo veel spannends mee.

Gisteravond hebben we ons naar een grote C-supermarkt laten brengen, omdat daar binnen vaak goede eetplekken zijn. En dat blijkt te kloppen. In ons hotel is het ontbijt goed, maar over het restaurant schrijven we niet naar huis…

Gelukkig trekt Peter er elke dag wel in zijn eentje op uit, meestal op de fiets en komt dan met een fotoreportage bij me terug.

Gisteren ontdekte hij in de stad Loei veel interessante street art en vandaag maakte hij een trappenwandeling van 750 m. lengte naar de top van de Phu Bo Bit berg om een 360 gr. uitzicht op de stad te hebben. Gelukkig deed hij dat ‘s morgens, want ‘s middags was het echt te warm om zo’n inspanning te doen.

Street-art

Rond de middag slenteren we samen naar de stad.

Noi Tum Sua ligt tegenover een kleine Chinese tempel- waar ze erg trots zijn op het feit dat de (oude) koning hier geweest is – en blijkt een prima eet- schuur. Deze benaming is feitelijk juist, maar doet geen recht aan de gerechten die hier geserveerd worden; supervers en met zorg klaargemaakt en geserveerd!
Ze kunnen het wel hoor, ook hier in Loei waar veel toeristen op internet klagen over saaie stad en waardeloos eten… : die hebben Noi Tum Sua over het hoofd gezien.

Zaterdag 8 februari

En weer hebben we zo’n stoere taxichauffeur! En ook deze heeft zin in vandaag, doet meer dan we gevraagd hebben – omdat hij het zelf wil zien (b.v. de aanbouw van een grote sluis bij een dam) – en heeft alle tijd.

Hij brent ons bij een skywalk die wél open is, erg mooi, én erg toeristisch.

En bij een traditionele woning (Tai dam), waar een klein museum bij is en waar mensen de hele dag door, geregeld dansen en muziek maken. Als we daar aankomen staat er een bus waar – zo blijkt- een stuk of 50 pubers mee vervoerd worden die net naar het dansen zitten te kijken en mee- musiceren met deksels en houten slagstrumenten én die verleid worden om mee te dansen! Ze dóen het gewoon!
Onze chauffeur en Peter ook, tenminste het instrumentale gedeelte dan 😉

Daarna wijkt de chauffeur af van de begane paden en moet hij onderweg geregeld vragen of dit weggetje echt wel naar de dam leidt. Hij (en wij ook,) vinden het geweldig: deze alternatieve route, die uiteindelijk toch bij de sluis in aanbouw aankomt. De sluizen zijn verfraaid met de Phi Ta Khon maskers, van geesten die de mensen volgen: een traditie hier in Chiang Khan.

Tenslotte brengt hij ons ook nog naar de Konijnentempel. Ik dacht even aan de rattentempel in India waar we echt tussen de ratten liepen, maar hier ligt de tempel tegen een heuveltje aan, waar gigantisch veel konijnen leven; geen idee of ze ook als “ heilig” beschouwd worden, maar ze krijgen wel Morning Glory gevoerd door de toeristen.

Een mooie dag, met de taxi!

Zondag 9 februari.

Peter heeft eergisteren een fietstochtje gemaakt (zoals we al vermeld hebben), maar hij wil zijn ervaringen van toen, toch graag samen met mij herbeleven, dus stappen we in een tuk-ruk die zijn route dunnetjes overdoet én meer, want ik wil graag de tempel in aanbouw (van 7 jaar geleden) zien. Hij is prachtig geworden: De Wat Si Phanon Mat.

Wat Si Phanon Mat.

(Boven: Kaeng khut kuh, waar de brug wordt gevormd door stenen. Het verhaal luidt dat iemand gestorven is bij het stenen sjouwen en nu zelf de brug vormt.)