Donderdag 3 juli 2025

Ervan uitgaande dat het vanavond en morgen goed (min of meer dan zoals gepland en gehoopt) gaan verlopen, doe ik een poging de terugreis te beschrijven.
Ik verwacht dat zoals (bijna) altijd er weinig meer te vertellen zal zijn over de terugreis in Frankrijk, dan: …reis verloopt goed, wel saai, maar het gaat nu even een paar dagen om de kilometers, het restaurant op de camping is gesloten, nog wel lekker in het zonnetje kunnen zitten etc., dus besluit ik dat ik dit jaar één blog schrijf over de laatste paar reisdagen.
DAT LOOPT EVEN ANDERS!

In Olonnes St. Marie – de eerste stop in Frankrijk- is het weer superfijn. De camping kennen we en het is altijd heel relaxed om daar te staan; we weten waar de winkels zijn om de benodigd inkopen te doen én -eerlijk is eerlijk – we zijn nogal gecharmeerd van de slager, annex restauranthouder daar: La petite boucherie. Nog nooit hebben we ergens zo’n lekker stuk vlees voorgeschoteld gekregen als daar! Als je er 1 x geweest bent, ben je verkocht.
Opdat we niet vergeten….

Vrijdag rijden we naar Angouleme. We krijgen een plaats toegewezen (wat een beetje vreemd is, want er staat bijna niemand): helemaal achteraan! Het is wel een hele grote plek, ín de schaduw en die hebben we hard nodig: ik heb het al vaak geschreven hier, maar de hitte is verschroeiend. douches vlakbij!
We hadden in Olonnes een lekker lapje vlees gekocht en dat gooien we nu op de grill! We smullen weer en gaan op tijd naar bed. Morgen weer een dag.

En zó verwoordt Peter op Facebook de dagen erna. Ik neem het graag over.
Hoe we later op deze voorjaarsreis terugkijken kunnen we nu nog niet zeggen, maar voorlopig denk ik aan: heet en heftig!

****************************

Wat een dag!

Opgewekt vertrekken we zaterdagochtend tegen half tien vanuit Angouleme richting noord. Een dag om flink wat afstand te overbruggen. Na vijftien kilometer zegt Tineke ineens bij een rotonde: de koppeling blijft hangen. Ze doet nog enkele pogingen, maar na een paar honderd meter zet ze de Duuk op de stoep. De ANWB geeft niet thuis. De politie vindt het niet haar probleem. Ik benader een overbuurvrouw die, nog in ochtendkleding, haar man wil uitzwaaien. En zij helpen en niet zo’n beetje: ze benaderen een garage, een sleepdienst, we mogen binnen wat drinken, want buiten is het inmiddels boven de dertig graden, en zij wacht tot alles goed is geregeld. Wat een lieve mensen!

De garage is helaas niet in staat om nu nog te helpen. Het is een hydraulisch probleem (hebben ze opgezocht), en ze sluiten om twaalf uur, maar we kunnen dit weekend wel bij hen bivakkeren en van hun stroomnet gebruik maken. Wij zijn verbaasd over de medewerking.

Een klant bij de garage weet dat we niks om handen hebben en wijst ons op een evenement in het dorp: een zeepkistenrace. En ja, de boulangerie is hier om de hoek.

Als ik ‘s middags aanstalten maak om met Tineke naar dat evenement te fietsen breekt de fietsketting. Ook dat nog! Waar is een fietsenmaker? En het is zaterdagmiddag! Ik vraag het aan iemand die op het terrein waar wij ook staan bezig is om samen met een oudere man (het blijkt zijn vader te zijn) aan zijn camper te klussen. Ze laten al hun werk vallen en brengen mij en mijn fiets in vaders auto naar een Declathon in de buurt. Ze vinden het te warm om mij dat lopend te laten doen. Wow. Wat een hulp.

In de Declathon is een medewerker bereid om mij direct te helpen en na een klein half uur kan ik weer fietsend terug naar Tineke. Super service.

Wat een dag! Zeggen we zuchtend tegen elkaar.

Het eind van de middag gebruiken we om naar de zeepkistjes te gaan kijken. 

Wat een dag! (2)

Het is zondag en dat betekent dat alles zo’n beetje dicht is. Ontbijten gaat nog bij onze camper voor de garage, waar medewerkers hun vrije dag gebruiken om wat bij te klussen. Maar langzaam wordt het weer heel erg warm.

We fietsen een stukje, naar Moulin de la Courade, een gigantisch groot antiek herenhuis. De eigenaar geeft ons een korte rondleiding door de tuin. Verrassend.

Voor de lunch eten we een salade in het dorp en we kunnen daar tot zo’n half vier blijven om ook nog wat mee te kunnen kijken naar de start van de Formule 1 (Max ligt er na bocht 3 al uit).

En dan siësta, zweten, hoofd koel houden met icepacs, en wachten tot het weer wat afkoelt. Ook de nacht is erg warm.

Wat een dag, alweer.

Wat een dag! (3j

De deceptie begint al erg vroeg op maandagmorgen. Onze Duuk gaat niet gerepareerd worden vandaag. Blijkbaar is of wordt er een onderdeel besteld. De ‘Joey’ van dienst is niet zo vriendelijk, bovendien praat hij enkel Frans. Samen met een vertaalapp probeert Tineke aan extra informatie te komen bij de secretaresse.

Morgen dus. Hopelijk. Het vertrouwen in de vriendelijke garage-eigenaar is alweer gedaald.

We regelen wat zaken bij de verzekering, ik ga naar een wasserette in het dorp en we melden het thuisfront dat we voorlopig nog niet naar huis kunnen. Tineke verzet wat afspraken.

Lunchen kan bij het winkelcentrum, gelukkig open op maandag en wat koeler en vervolgens op de fietsen in de hitte, het is inmiddels 38 graden, naar Angouleme om in te checken bij het Ibishotel. Tineke zit er helemaal doorheen. Maar kamer 105 heeft airco en douche. Eindelijk!

Aan het eind van de middag een telefoontje. De receptioniste van de garage belt. Het gaat lukken. Morgen is de Duuk klaar. Kost een paar centen…

En morgen tikt de thermometer de 40 aan. Canicule, zo noemen ze dat hier.

Wat een dag (4)

Nog voor de hitte loskomt fietsen we terug richting garage. Het winkelcentrum is voor ons, zonder woon- en verblijfplaats, het meest ideaal om te wachten. We krijgen gezelschap van lotgenoten die met hun hebben en houden ook de koelte opzoeken. Zij bivakkeren hier misschien wel dagelijks.

Het eerste telefoontje naar de ‘Joey’ van de garage is meteen al teleurstellend. Deze ochtend zeker niet, en vanavond misschien ook niet, is de camper klaar. Het bestelde onderdeel was niet het juiste. 

Na het tweede telefoontje naar ‘Joey’ fietsen we terug naar de garage. Nog niets is zeker maar… we wachten vanaf vier uur op een bankje in de schaduw. Zo tegen sluitingstijd, zes uur hier, blijkt dat onze Duuk eindelijk klaar is. Gelukkig. Maar te laat om nog een flinke rit te maken. Het klinkt gek, maar we zijn moe van het nietsdoen de hele dag. Terug dus naar de camping van afgelopen zaterdagmorgen en dan morgenvroeg opnieuw en beter.

Wat een dag (5)

Opgewekt vertrekken we woensdagmorgen richting het noorden. Na veertig kilometer stopt Tineke op de parkeerplaats van een Lidl, we hebben immers weer drinkwater nodig. Veel drinkwater. Ik doe de boodschappen, stap in en …. “Hij start niet”. 

Even lijkt bij mij de wanhoop toe te slaan. Komen we dan nooit weg uit deze regio en wat is er in godsnaam met onze Duuk aan de hand?

Bellen.

Garage 1: nee geen tijd, kom volgende week nog meer eens terug.

Garage 2: wij komen kijken.

De garagemannen krijgen onze camperbus wel aan de praat, maar, zeggen ze, we moeten verder onderzoek doen in de garage. Dit is niet goed.

Deze garage ligt gelukkig op zo’n 500 meter van de Lidl en meteen gaan de monteurs aan de slag. Als ik de uitgewerkte nota laat zien van de reparatie n Couronne helpt dat. Blijkbaar is een en ander niet goed afgerond daar. Een rekening volgt en tien minuten later zijn we weer ‘en route’.

Tja, en daarna is het gelukkig een hele saaie dag.

Peter Berkers

Ma/di (23/24 juni)

Als we de camping oprijden, komt de herinnering van een paar jaar geleden binnen: hier reed ik het achterlicht van onze fietsendrager aan barrels! Dat kwam toen hard aan. Nu doe ik het beter en we rijden soepel naar onze plek: geen naaste buren: geen overburen (vrij uitzicht dus) en dicht bij het hele nette sanitairblok!

We zijn in de Rioja beland. Warmte, wijn en water zijn overheersend deze dagen. En we vallen met de neus in de boter, want de stad is in een feeststemming. Het is het feest van San Juan en nog meer (stad)- heiligen en dat wordt met veel jaarlijks terugkerende tradities gevierd. Het valt mij op hoeveel rituelen vergelijkbaar zijn met carnaval.

Zo is er het “inhalen” van de reuzepoppen (als Bergenaar vergelijk ik het met het binnenhalen van de heks van Reimerswale), die met een optocht met trommelaren en “dweil”bandjes naar hun plaats worden gebracht. Het startsein wordt gegeven door de burgemeester vanaf het stadsbalkon met een speech en knalvuurwerk, toegejuichd door de stadbewoners (het overdragen van de stadssleutel aan de prins) die allemaal een rood shawltje dragen (onze rode zakdoek). Wij kopen er ook snel een om niet te veel uit de toon te vallen.
Het is supergezellig in de stad: iedereen is in een feeststemming. De cafés en tapasbars doen goede zaken. De tapas die wij de eerste avond bestellen, op advies van een stel dat daar ook zit te smullen, zijn overheerlijk: champignons op een stukje stokbrood en vongoles.

We hebben dan ‘s middags al geluncht op het terras van bodega Muga. Het klinkt overdreven, maar we hebben er een paar jaar naar uitgekeken.

(Zie je me genieten?)

‘s Avonds wil Peter nog even haar het centrum fietsen om te kijken of we nog iets missen (in het programmaboekje worden nog muziekoptredens en een musical aangekondigd), maar de lucht is dreigend donker: ik wacht nog even af.
Hij is nog maar net weg, als het onweer losbarst en de hagelstenen met veel gekletter naar beneden komen. Ik maak me zorgen over de luifel die we gelukkig wel hebben getuid met stormbanden. En dat blijkt voldoende. Peter heeft de zwaarste bui kunnen schuilen op het feestplein, dat kompleet is overstroomd. Hij vermoedt dat er die avond weinig voorstellingen meer zullen zijn, want als hij net thuis is, komt er nog een flinke bui overheen. Jammer voor de feestvierders in Haro, maar het feest duurt nog een paar dagen, dus ze zullen de schade wel inhalen!

We hebben ook nog een tamelijk nieuwe bodega ontdekt, Tihom. Hij bestaat pas 6 jaar en moet superkwaliteit leveren om de concurrentie aan te kunnen met de gevestigde bodega’s.
Wij vinden het ook daar heel goed én gezellig, mede doordat er bij ons binnen – buiten is het ondanks de sproeiinstallatie boven het terras echt veel te warm – 2 Engelse echtparen komen zitten, waarmee we leuke gesprekken hebben.

21-22 juni

We zijn voor de derde keer in Burgos en ik heb er geen spijt van: wat een fijne stad om te zijn!
De camping waarover toch redelijk veel geklaagd wordt, bevalt ons prima. We hebben een fijne plek gevonden met veel schaduw – hét voordeel als je vroeg rond de middag aankomt – ; het sanitair is goed en via een vrijliggende fietsroute zijn we in een kwartiertje in het centrum.

Op zaterdag gaan we pas eind van de middag, want we willen naar onze Fa-vo-ri-ta tapasbar.
Als we weer buiten staan is het behoorlijk hard gaan regenen en het lijkt wel even te duren. We hebben regenjassen meegenomen en die hebben we hard nodig. In de zeikende regen fietsen we terug en, hoe gek het ook klinkt, we vinden het lekker na zo’n lange warmte en droogte!

Op zondag zijn we veel vroeger in de stad en omdat we er al een paar keer geweest zijn, cirkelen we juist om de highlights (o.a. de kathedraal) heen en dat brengt ons op verrassende plekken, zoals de stadsmuur langs de route van El Cid, een mooi straatje met wel drie bezette ooievaarsnesten; de bijzonder mooie Eglesia de San Nicolas de Bari waar juist op het moment dat wij binnenkomen de consecratie bezig is (het moment supreme in een katholieke mis).
Even later zitten we buiten op een paar treden voor een gebouw als er net een groep toeristen aankomt met een vrouwelijke gids die hen gebaart te stoppen en onze richting op te kijken. Op onderstaande foto is overduidelijk te zien dat geen enkele toerist ons het bekijken waard vindt.

Omdat ik nieuwsgierig ben naar hoe een herberg voor wandelaars en fietsers op de route naar Santiago de Compostela er van binnen uitziet, neem ik een kijkje in die van Burgos waar we toevallig een kopje koffie drinken aan de overkant ervan. Het gebouw ziet er aan de buitenkant uit als een historisch pand (en dat zal het ook wel zijn) maar van binnen is het strak, schoon, modern. Een receptie met 2 vrijwilligers die wandelaars verwelkomen of uitzwaaien, veel kluisjes waar wandelspullen opgeborgen kunnen worden, fietsenrekken, tafels met veel houten banken om op te zitten en een trappenhal die naar 6 etages met slaapzalen/-kamers leidt. Daar durf ik niet ongevraagd naar toe te gaan…
Rond dit tijdstip is het vooral overal leeg.

We zoeken een route omhoog naar de beroemde Mirador en lijken er een gevonden te hebben. We moeten dan wel met de fietsen trappen op, maar daarnaast zijn gelukkig ook 2 roltrappen. Peter gaat als eerste. Na de eerste roltrap wil hij naar beneden lopen om mijn fiets te komen ophalen als ik zie dat de tweede roltrap het niet doet! We staan nog even te dubben wat we zullen doen als een jonge Spaanse knul die daar wat zit te chillen op de trappen naar ons toekomt en aanbiedt om te helpen. Hij pakt de hele fiets van Peter op boven zijn hoofd en loopt de trappen op. Hetzelfde doet hij met mijn fiets die Peter inmiddels via de eerste roltrap omhoog heeft gekregen. Hij vindt het een goede “work-out” en wij zijn er superblij mee. Het uitzicht boven is de kers op de taart.

We lunchen in de stad en daarna fietsen we tevreden naar huis. Burgos heeft ons weer verrast.

‘s Middags houd ik siësta en Peter fietst nog even naar een Kartuizerklooster dat hier vlakbij op de berg ligt. Hij komt enthousiast terug en heeft zelfs een monnikje meegebracht dat thuis op het dressoir een plaats gaat krijgen: ik vind het mooi!

Morgen verkassen we naar Haro.

(Ik ben benieuwd of het lukt om dit blog gepubliceerd te krijgen, want wifi is hier zo waardeloos dat ik er weer geen foto’s in geplaatst krijg, dus dan weer maar de fotoloze versie proberen. “Lo siento” 😏)

Sinds woensdag 18 juni zijn we in Riaza: volgens de weerkaart het meest “koele” plekje in Spanje (tenminste in een straal van 250 km.)
En als je dan ook nog zo boft met de plek waar je kunt gaan staan (onder gote hoge bomen), dan heb je het goed gedaan.

Dat ik even een paar dagen rust nam van het blog heeft twee redenen: 1e ik heb al een paar dagen flinke keelpijn en dan heb je eigenlijk nergens zin in en ten 2e er is hier geen wifi (dat is meteen het enige nadeel hier, want verder is het hier ge-wel-dig). Zo rustig, zo weinig mensen, zoveel ruimte, een goed restaurant en het dorp op 5 minuten fietsen.

Nadat ik gisteren dus de hele dag op een stoel gehangen heb en een slechte nacht heb gehad, rijden we vanmorgen even naar het medisch centrum. Keeltabletten, strepsils, keelspray en paracetamol helpen voor geen meter en ik wil weer fit zijn!
Het is er niet druk, de dokter schrijft een sterke pijnstiller voor (totale kosten € 1,15 😀😀 voor de pijnstillers en de dokter is gratis), en even later gaan we toch maar het geplande fietstochtje maken (van op de stoel hangen ben ik gisteren ook niet beter geworden). De route loopt niet helemaal zoals we verwacht hadden, maar het is heerlijk! Lekker is de schaduw en mooie vergezichten. Boven in het dorp Riofrio drinken we koffie en nemen we een waterijsje.

Aan het eind van de middag valt er eindelijk een flinke bui regen. We zijn optimistisch geweest, maar na een flinke windstoot waarbij de luifel half inklapte, hebben we hem toch maar snel binnengehaald. Niet veel later constateren we dat dat de enige windstoot is geweest…..

Het is hier lekker opgefrist, maar morgen gaan we toch verder noordwaarts: weekendje Burgos!

Maandag vinden we bij aankomst in Aranjuez een schaduwrijke plek. Onze Spaanse buurman beweert dat er de hele dag geen zon is, en dat klopt bijna. Hij heeft alleen ‘s morgens niet zo goed naar deze plek gekeken, want om te ontbijten moeten we echt wel even tegen de heg een schaduwplekje vinden.

Fijne camping, dichtbij de stad ook.
Lunchen kun je hier ook prima! Daarna kun je alleen nog maar apathisch in je stoel hangen, althans ik wel! Peter rijdt nog even naar Leclerq om watervoorraad.
Verder probeer ik nog wat te lezen en dat het niet zo heel goed lukt, ligt niet aan het boek: “Land van echo’s” van Mark Stokmans is een erg mooi boek en heel toepasselijk omdat het over Spanje in de
jaren-30 gaat.

Op maandag maken we een fietstochtje langs de Taag, die ook langs de camping stroomt. We komen o.a. bij een stukje natuur dat volgens de boekjes een van hoogtepunten van Aranjuez is dat je niet mag missen. We rijden nog een klein stukje verder naar een gedenkkruis voor de gevallenen in de burgeroorlog. Door het “Land van echo’s“ heb ik er gelijk een beeld bij.

Aan het begin van de avond hoor ik wat “gedonder” in de verte, maar het buitje waar ik zo naar uitkijk, gaat aan ons voorbij. Wel begint het hard te waaien, waardoor ik ‘s morgens het bed vrij moet maken van binnengewaaide miniscule blaadjes en takjes die de horren van de dakramen niet helemaal hebben kunnen tegenhouden.
Op onze beschaduwde ochtendplek is het heerlijk toeven. We zijn pas tegen half twaalf in het Koninklijk Paleis: een goede keus, want op het heetst van de dag is het relatief koel in het paleis. En wat is het er mooii!

Eerst al die aanblik van buiten met de “slot”gracht.

Het kasteel heeft een majestueuze opgang naar de kamers boven, met een heren- en en damesvleugel.
Ik weet niet wie de inrichting bepaalde of het budget beheerde, maar naar mijn idee komt de herenzijde als winnaar uit de bus. Schitterend is vooral de kleine kamer, geïnspireerd op het (Moorse) Alhambra.

De dameskant heeft ook wel zijn charme, maar de porceleinkamer – hoe indrukwekkend ook – heeft toch iets weg van de poffertjeskraam op de kermis (een hele mooie poffertjeskraam dan, he!)

Na het bezoek lunchen we bij de groene kikker “El rana verde”: super!

Als we thuiskomen blijken we nieuwe buren te hebben: een duits echtpaar uit Saksen (zagen we aan het kenteken van de auto) met:
– een grote caravan
– een grote Mercedes
– twee grote honden
– heel veel blauwe, rode en grijze kratten waar vooral veel vloerbedekking uitkomt en waar verder de hele middag mee gespeeld wordt (opstapelen, verplaatsen en weer opstapelen: geen idee met welk doel.)

Misschien houden ze vanavond een “garage-sail”?

Do,vrij,zat.dag 12t/m14 juni

Laat ik beginnen met de opmerking dat het 3 bloedhete dagen zijn, waardoor we genoodzaakt zijn onze ontdekkingtochtjes door de stad tot de ochtenden te beperken. Dat loopt dan uit t/m de lunch, waarna we “naar huis” fietsen om siësta te houden, al dan niet in het zwembad waar het goed vertoeven is in de beschaduwde patio rondom het zwembad.

Maar, Toledo is een mooie historische stad met goede toegangswegen en eenmaal door de stadspoorten kronkelen de vaak steile straatjes zich in een wir-war rondom kerken, kloosters, en musea, bevolkt door heel veel groepen toeristen (nu al) met voorop een gids met vlaggetje; op donderdag en vrijdag zien we ook veel schoolgroepen. 

We houden onze bezoeken beperkt. We bekijken de Joodse synagoge Santa Maria la Blanca en het Sinagago del Transito (een joods cultuur-historisch museum); Mezquita del Christo de la Luz; Monsterio de San Juan de los Reyes en de kathedraal van Toledo. 

Hieronder een aantal foto’s ter illustratie van zoveel schoonheid.

(De foto’s ga ik morgen toevoegen, want het uploaden van 2 foto’s van de camping lukt al niet i.v.m wifi-perikelen 😏)

Inmiddels hebben we wel besloten om nog naar één camping hier in de buurt te gaan, naar Aranjuez, en daarna gaan we het iets hogerop zoeken in Spanje, in de hoop temperaturen onder de 30 graden te krijgen. 

Links een monument ter nagedachtenis van de Covid-slachtoffers.

Ergens tussen Plasencia en Toledo is nog een camping te vinden in Cazalegas. Het is een dure camping aan een meer en ik vind hem zijn geld niet waard. Het sanitair is goed, d.w.z. de douches zijn lekker warm, maar je staat wel te douchen in het gezelschap van een dikke vette tor en er wordt niet echt lekker schoongemaakt. Ook ontbreken er waterpunten op de camping en voldoende vuilnisbakken.
En als klap op de vuurpijl komt Peter net terug van het zwembad dat hij een bandje nodig heeft om toegelaten te worden en dat daarvoor betaald moet worden…..Hij is naar de receptie gegaan. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt.

We hebben vanochtend wel een lekker fietstochtje gemaakt. Niks bijzonders, rundum See hier. We kwamen wel in een leuke bar terecht met locals die allemaal bereid waren om in het Spaans (en een enkeling in Het Engels) een praatje te maken en te helpen met de bestelling. .

(linksonder: de Engelssprekende jonge man en rechts het zoontje van de eigenaresse die zich maar moet zien bezig te houden op een barkruk).

Peter komt net terug van de receptie en hij kreeg een bandje!

Tot slot: toen ik vanochtend lekker rustig wilde gaan zitten lezen, kreeg ik inspiratie om te schrijven.
Laat zich raden waardoor.

Camping-life

Op alle campings in Spanje staan wel semi-permanente wooncaravans. Sommige worden dus in de zomer continu bewoond door bejaarden, andere alleen in het weekend door veelal jonge gezinnen met kinderen.

Van de eerste categorie vraag ik me af of het campingleven wel zo gezond voor ze is: zonder uitzondering wordt daar door hen significant veel meer gehoest dan elders. 

Voor de tweede categorie is het broodnodig dat ze er in het weekend tussenuit gaan, want – en nu generaliseer ik misschien een beetje – die zitten met héél veel vervelende kinderen: ze luisteren voor geen meter en misdragen zich tegenover de ouders, hun gasten en vooral ook in het campingrestaurant waar ze ‘s zondags “gezellig” gaan eten met de familie. 

Hun onderkomens verschillen onderling veel van elkaar. Er zijn er die volledig omheind zijn met een houten hek of met groen plastic; er zijn er met een complete tuin rondom versierd met windmolentjes en/of kabouters en kerstverlichting, andere staan op een betegelde vlakte. 

Sommigen hebben een terras voor de deur, waarop rijen stoelen gestationeerd staan zodat alles wat er gebeurt op de camping goed in de gaten gehouden kan worden en luidkeels becommentarieerd, anderen hebben rondom hun terrasruimte roedes met gordijnen hangen die – naargelang de stand van de zon- regelmatig open en dicht gaan. Weer anderen gunnen niemand een blik naar binnen en houden de gordijnen angstvallig gesloten: de hele dag!

Maar twee dingen hebben ze gemeen:

1. Ze hebben een hekel aan bladeren
2. Ze hebben allemaal een bladblazer

Dus net als je denkt: “Wat een fijne rustige camping is dit” begint de blaassessie én het aanvangtijdstip is voor iedereen verschillend. 

Lang leve de rustige camping met fijne schaduwplekken onder de loofbomen!

Gevlucht voor de vliegen, komen we ‘s middags in Plasencia aan: geen vlieg te zien.
We zijn hier een aantal jaren geleden ook al eens geweest, maar behalve de plek (…hier stonden we vorige keer…) herkennen we niet veel, ook niet van de stad!
We hebben een fijne stek, al moeten we wel met de Tarp (een zonne-/windschem) aan de slag om wat meer schaduw te creëren.

Naast ons is zojuist een stel uit Heeswijk-Dinther aangekomen: ik schat half 50 met een maand of 3 sabattical. Lieve mensen met wie we o.a. fietsroutes uitwisselen.

Zondag (8 juni) Pinksteren (wat hier niet gevierd wordt!)
We maken een prachtige fietstocht door Valle del Jerte. De route cirkelt langs een groot meer omringd met natuurgebied waar koeien en stieren vrije ruimte hebben. Ontzettend mooi!

Gelukkig zijn we vroeg vertrokken, want nadat we een drankje en hapje bij Tio Antonio genomen hebben en terug gefietst zijn, is het alleen nog maar siësta- en lunchtijd (hier lunchen ze gelukkig tot een uur of 4, zodat je de hete uren een beetje kunt overbruggen in het restaurant.

Op maandag vertrekken we nog vroeger naar de Route de la Plata, een route verde over een spoorwegbaan die nooit als spoorbaan gefungeerd heeft. Helemaal niet erg, want als route voor een fietstocht heel geschikt!

Na de siësta willen we nog even de stad zelf verkennen (nou we er toch weer zijn🤣), maar dan ontdekken we dat ik een lekke achterband heb. Echt fijn, dat we die niet vanmiddag tijdens de fietstocht kregen, want dan hadden we wel heel lang moeten lopen! We fietsten namelijk meer dan 42 km. heen en terug!

Inmiddels weten we waar de fietsenmaker in Plasencia is, maar meer hebben we ook nu niet kunnen zien van de stad. Toch nog eens terug?

Dinsdag, 10 juni

OP WEG NAAR CAZALEGAS

We rijden door Monfragüe, een National Parc, vooral bekend om zijn vele gieren.
Wat geweldig om dit van zo dichtbij te zien. We stoppen op 3 verschillende plekken, maar vooral de laatste is erg mooi omdat je de gieren zowel boven als onder je ziet vliegen!
Om een beetje een indruk te krijgen:

En na deze mooie rit zijn we op de camping in Cazalegas beland. Het lijkt een fijne plek, want veel schaduw en dat is nodig. Het is hier nog steeds heel heet 🥵

Donderdag 5 juni
Als we op de camping aankomen – die tegen het Parque Regional de la Sierra de Gredos ligt – voelt het goed. Peter heeft, net als bij de telefonische reservering, een hoop lol met Diana, de receptioniste, voornamelijk door de taalbarrière: zij spreekt geen woord Engels en hij een half woord Spaans.

We mogen een plaats uitzoeken en vinden een prima plek met veel schaduw. Dat laatste is nodig, want het wordt heel warm de komende dagen.

We lunchen in het restaurant op de camping en het is verrukkelijk! Ik doe me te goed aan heerlijk gebakker artichokken en Peter heeft een kop vermicellisoep. Daarna eten we samen een tarbot op.

Peter fietst even naar de de stad en komt terug met de boodschap dat die niet zo interessant is. We genieten van de rust op de camping, maar worden wel geplaagd door heel veel vliegen!

In het vroeg van de avond komt er vlak langs de camping een kudde geiten langs. We zien morgen dat dat hier niets bijzonders is en we snappen dan ook waarom er in de stad een standbeeld van een geit staat. In dit gebied staan heel veel geitenfokkerijen en hier kom je geregeld kuddes met geiten tegen, al dan niet met een herder.

Van een dame van het onderhoud krijgen we ‘s avonds desgevraagd een spuitbus tegen de vliegen. Biinen in de camper werkt dat prima: ‘s nachts geen vlieg te zien!

Vrijdag 6 juni
Peter heeft een vervelende nacht achter de rug: hij heeft flinke keelpijn gekregen. Gelukkig heb ik ook een medicijnzak voor kno-problemen bij me.
Hij laat hierdoor niet het geplande fietstochtje naar het stuwmeer door zijn neus boren. Het is een mooie rit, met twee steile klimmen die niet het verwachte uitzicht op het meer geven, maar dat hebben we even later, als we een andere afslag kiezen onverwacht wel: schitterend mooi, met uitzicht op een besneeuwde bergtop van boven de 2500 m. en een bomenrij waar een flink aantal ooievaars in de toppen zitten. En, ik heb het al verklapt: we moeten ook weer van de fiets af voor een herder met een kudde geiten.

We fietsen naar de stad voor een tapaslunch. We vinden in een achterafstraatje een gezellig terras met locals en ze hebben er lekkere tapas met een glaasje bier en een wijntje.
Hoewel er geen bediening op het terras is, komt de ober onze hapjes toch op tafel serveren.
Omdat ik er wel een witte wijn bij wil, wenk ik naar een jonge knul en bestel als hij naar ons toekomt, voor Peter en mij een glaasje witte wijn.
Als hij de bestelling brengt, word ik toch wel even in verlegenheid gebracht als hij me vertelt dat hij helemaal niet bij de bar werkt….. Wel superaardig dat hij voor ons binnen een glaasje wijn heeft gehaald!

(Rechts de “echte” ober en links de “invaller”🤭).

‘s Middags worden we weer knettergek van de vliegen en we besluiten dat we om die reden morgen vertrekken naar Plasencia (hopelijk is het daar beter).
We krijgen de vooruitbetaalde nacht niet terug, maar Diana belooft Peter dat we een gratis nacht krijgen als we terugkomen: “….dat onthoud ik wel hoor!”

We gaan in het vervolg per nacht betalen.

Over de eerste dag kan ik kort zijn: kabinet Schoof is gevallen en ik kan de hele dag de actualiteit volgen (grote hobby van me🤭), omdat
1e de wifi op de camperplaats, net buiten de stadsmuur van Agila, perfect is;
2e het de hele middag flink regent en hagelt (t geluid van mijn i-pad is net hard genoeg om het hagelgekletter te overstemmen).

We zijn de dag erna zo vroeg op stap dat we eerst nog een cortado (espresso met een wolkje melk) drinken op een nu al zonnig terras, omdat de kathedraal pas om 10.00 uur open gaat. Ik heb geen hoge verwachtingen omdat de kerk in eerste instantie gebouwd is als onderdeel van de stadsmuur – een soort vestingswerk- en pas in de tweede plaats als gebedsplaats. Maar, zo gaat het vaker: als je verwachtingen niet hoog gespannen zijn, word je blij verrast. Zo ook hier. Het gebouw is hoog en robuust, maar heeft een flink aantal mooie kapellen, een kloostertuin en in diverse ruimtes worden tentoonstellingen gehouden die in een museum niet zouden misstaan! Er is dus heel veel te zien. Wat ik vooral heel bijzonder vind is de bloedsteen die gebruikt is bij de bouw; een rood-gevlekte steensoort.

Op de stadsmuur die een omtrek heeft van 2 1/2km. kan gewandeld worden en dat doen we dan ook. Een aantal keren zijn er stukken afgesloten omdat er onderhoud gepleegd wordt. Maar het is een mooie ervaring om vanaf de stadsmuur de stad zelf en de omgeving te kunnen bekijken.

We komen langs het beeld van de heilige Theresia, patroonheilige van Spanje.

Hoewel ik als kind op de Theresiaschool heb gezeten, in de Theresiastraat! wist ik bar weinig van haar.
Nu weet ik een stuk meer.
Zij was een mystica, die later heilig is verklaard. Zij schreeft veel en was streng in de leer. Zij heeft de versoepelde regels van de orde van de Carmelitessen hervormd naar de strenge regels die oorspronkelijk golden. Ik weet nog van vroeger dat er in Bergen op Zoom rondom het klooster van de Carmelitessen op de Halsterseweg een zweem van geheimzinnige strengheid hing: er mocht niemand in of uit en er heerste volledige stilte. Ik vond het destijds beangstigend.
Theresia heeft veel visioenen gehad, o.a. een waar Jesus haar als bruid vroeg en ze zei “Ja”. Ook heeft ze een drietal jaren in coma gelegen t.g.v. een onduidelijke ziekte en op onverklaarbare wijze is ze weer ontwaakt en genezen.
Maar, ze heeft mijn hart gestolen omdat ze de uitvinder is van friet! Nou, dan heb je mij aan je zijde!

Het toeval wil dat ik toch hele goede herinneringen heb aan de Halstersewg (waar dus het Carmelitessenklooster ligt), omdat mijn zusje en ik daar – na een middagje aan de dijk van Tholen te zijn geweest – op de terugweg altijd een zakje friet kregen!

We bezoeken ook nog het geboortehuis van haar, waar inmiddels een basiliek overheen gebouwd is, met het naastgelegen Museo de Santa Teresa.

Het Palacio de Superunda heeft een tentoonstelling van een daar bekende schilder, maar deze kan ons weinig bekoren, zodat we daar niet te veel tijd aan besteden.
We hebben er trek van gekregen en lunchen in de binnenstad.

Na de lunch rijden we terug naar onze camperplaats voor een korte siësta.

En om het programma helemaal af t werken, rijden we ‘s middags nog naar het Real Monasterio de Santo Tomas. En hoewel we best moe zijn geworden van alle indrukken hebben we hier geen spijt van . Het is geen spectaculair klooster, maar het zijn er eigenlijk 3 ineen: een klein klooster bij de ingang dat toegang geeft tot dat van de koningen en tot slot kom je nog bij het klooster van de stilte.
De overdekte gangen rondom de binnentuin zijn echt rustgevend en doen ons goed. We houden dan ook veel expositieruimten voor gezien en genieten vooral van de rust.

Op de terugweg fietsen we nog even langs het meest beroemde uitzichtspunt Los cuatro postes.

Het is een mooie, goed bestede dag geweest!