tineke bruijs

Wij krijgen een plek aangewezen met de woorden “…als het plaatsje niet bevalt, kom maar terug….”
Maar het is een prima plek, aan het begin van de camping, dichtbij het sanitair, supergroot en weer vrij zicht, want geen directe buren.

Als je de foto goed bekijkt, zie je dat Peter “moeilijk” kijkt. Hij probeert hier zijn fiets te pakken om naar de Pharmacie te rijden, omdat hij sinds gisterenmorgen hevige rugpijn heeft. Begon uit het niets toen hij ‘s morgens even op “mijn” campingstoel zat. Ik heb hem er nog mee geplaagd dat hij dat ook niet moet doen,  maar grapjes zijn even niet aan hem besteed. De meegebrachte kruidentabletjes helpen trouwens ook geen klap.
Gelukkig heeft hij wel goed kunnen slapen na een dagje paracetamol, maar de pijn wordt er niet minder door.
Fietsen gaat nog wel en we besluiten dan om toch maar naar Saumur te fietsen (19 km. ) en daar eens een ander middel zien te krijgen. Omdat we een moeilijke start hebben, welk pad moeten we nu hebben? Zoek jij het uit of ik? etc. zijn we pas tegen 13.00 uur in Saumur en gaan we eerst maar lunchen, want na half 2 is dat vaak moeilijk, zo niet onmogelijk, hier in Frankrijk.
Anderhalf uur (!) later wandelen we naar de apotheek waar we geen paardenmiddel krijgen zonder recept, maar de dame belooft dat het alternatief dat ze wel heeft, goed helpt. Vooruit dan maar, we hebben geen keus.

Op de terugweg zien we een eindje voor onze camping een grot waar een restaurant in gevestigd is. De grot is open voor visites. Wij denken dat de visite iets te maken heeft met wijn, maar als we in het restaurant komen (na 100 m.de grot ingelopen te zijn) blijkt dat er een champignonkwekerij in gevestigd is, waar ze ook nog escargots kweken.
De gastheer/eigenaar geeft ons een korte maar zeer volledige uitleg en daarna mogen we zelfstandig de rondleiding vervolgen: na nr. 6 komt u weer terug (of morgen, mag ook). Het is hartstikke interessant om te zien. Natuurlijk zien we niet de hele grot, want die is in totaal 7 km.

Peter zegt halverwege dat hij zijn rug niet meer voelt….als dat zo is dat de pilletjes echt helpen…🔝
Het restaurant heeft een hele speciale formule. Je krijgt een hol broodje en daar stop je hapjes in die zij serveren: er valt niets te kiezen, je wacht maar af wat je krijgt. Hij verraadt wel dat er in ieder geval champignons geserveerd worden (maar dat hadden wel al vermoed). Wijn en koffie is bij het totaalconcept inbegrepen.

Voor ons is de visite te vroeg, maar als we terug op de camping zijn en we op de km.-teller zien dat het maar 5 km. van ons af ligt, besluiten we in een split second dat we straks terug gaan. Ben benieuwd….

Peter gaat eerst nog naar de masseuse die vanavond haar diensten aanbiedt, in het tentje schuin tegenover ons.

Morgen naar de camping waar we ook gestart zijn, begin juni.

En overmorgen naar Antwerpen om eindelijk de familie uit Singapore in mijn armen te sluiten. Wat kijk ik daar naar uit.

Dinsdag 27 juli
Het is behoorlijk betrokken vandaag, maar de temperatuur is wel lekker; zeker voor een fietstochtje.

Als we de ochtendrituelen in een slakkentempo hebben uitgevoerd, stappen we op de fiets. We starten bij het station en vinden vrij snel de route-aanduiding; goed geregeld hier! Het is een prachtige tocht: langs de rivier, langs de maisvelden en velden vol zonnebloemen, langs druivenvelden en stukken land gereserveerd voor de jacht.

Het enige jammere is dat er geen zonnetje te zien is , integendeel: we hebben de regenjas hard nodig. Het is niet zo dat het pijpenstelen regent, maar toch….

Na enige tijd willen we toch wel een hapje eten, maar dat plan mislukt: op onze hele route komen we wel langs een paar dorpjes, maar die zijn zo klein dat er geen ondernemer te vinden is die daar een horecabedrijf begonnen is. (Misschien wel begonnen, maar dan toch niet heeft kunnen volhouden…).
We komen bij het kasteel van Bouteville en zien een klein artisanaal bedrijfje. Wij denken eerst aan een kleine cognacdistillerderij, maar bij binnenkomst blijkt het een producent van (balsamico-azijn). Een vriendelijke (alweer: wat ontmoeten wij toch veel lieve mensen) eigenaresse vraagt of we een proeverij willen. Van azijn? Nou, vooruit dan maar; we hebben een paar jaar geleden ook al eens een proeverij van olijfolie gehad, dus waarom niet?

Het blijken nogal bijzonder azijnen te zijn die voornamelijk verkocht worden aan restaurants met sterrenkoks etc. Met een klein pipetje legt ze steeds een paar druppeltjes op het kleine theelepeltje en vertelt, terwijl wij proeven wat de bijzonderheid van die soort is en waarbij hij het best gebruikt kan worden (kreeft, cocktails, als afmaker van jus en/of bij groenten) warm of koud. Wat kan azijn lekker zijn zeg…..

Een paar kilometer verderop zien we een cognacdistilleerder. De receptie is open, weet een medewerker ons te vertellen en een dame van kantoor zegt door het raam dat we welkom zijn voor een proeverijtje. Nou ja, nu we er toch zijn… (Het is dan inmiddels na 14.00 uur en we hebben nog geen lunch gehad…)
De medewerker die ons laat proeven vertelt het verschil tussen vs/vsop/x… en waarom een drankje nu wel/geen cognac is. Waar het smaakverschil door ontstaat (vaporiseren van de alcohol) etc.
Als we aan het laatste slokje zitten (minstens 20 jaar gerijpt op Frans eiken vat), lakt hij de prijslijst voor het geval wij “een pallet willen kopen”.
het goedkoopste flesje kost € 54,— (even dachten we nog: “We doen eens gek als het een beetje betaalbaar is.”) ; de volgende kost € 86,— en de laatste (waar ik nog aan zit te nippen) € 115,—

Ik heb bij het noemen van de tweede prijs dan al gezegd dat deze cognac ver boven ons budget ligt en dat we hier dus echt niets gaan kopen en dat ik me nu een beetje schuldig voel dat ik hier zo relaxt zit te genieten van het proeven.
Hij draait de zaak om en zegt dat hij zich schuldig zou moeten voelen ons hier te laten proeven terwijl hij wel wist dat wij hier toch niet zouden kopen. “Maar dat is nergens voor nodig: het is prima zo. Wij gaan niet failliet als we geen flesje aan jullie verkopen hoor. Ik zeg wel tegen onze Nederlandse klant in Wageningen dat hij een fles extra bestelt, vanwege 2 Nederlandse toeristen…”

Als we terug op de camping zijn, blijkt dat een van de flesjes azijn niet geseald was en dat is dus helemaal leeg gelopen in de doos. We maken een foto en bellen de dame van het azijnfabriekje op. We krijgen een nieuwe: ze hoeft niet eens bewijs.
Peter stapt na een snelle lunch dus weer op de fiets. Hij krijgt als pleister op de wonde excuses van de dame en een nieuwe (grotere) fles. Dat dan weer wel.
Dat er ook nog een chutney (bloody Mary) ontbreekt, weten we pas veel later.
Maar deze twee met uien uit Corsica zullen vast ook heel lekker zijn.

De rit naar Chateauneuf is kort, leuk afwisselend (veel rotondes, afgewisseld met iets meer rotondes en een klein stukje geen).

Als we bij camping l’Etang aankomen, rijden we het terrein op en zoals altijd stapt Peter uit om zich te melden bij de receptie. Een mede-campeur stapt op hem af en vertelt hem dat er geen receptie is en dat we het ons toegewezen terrein vinden aan de linkerkant van het zo juist opgereden “straatje”. Er staan stoeltjes met een bord waarop de naam staat van degene aan wie de plaats is toegewezen. Ik moet achteruit, want we hebben het eerste plekje links: een prima plek. We krijgen alleen nog achterburen en rest is vrij uitzicht. De enige buren die we zien zijn 9 schapen in de wei en daarachter af en toe een paar paarden.

We hebben onderweg wat boodschappen gedaan om ‘s avonds te bbq’en. We gaan ons wegwerpbbq’tje gebruiken, want de elektrische grill durven we niet meer te gebruiken, aangezien in Haro (Rioja) de stoppen eruit sprongen toen we daar elektrisch grillden; dat risico nemen we niet weer.
Maar, de wegwerp is geen succes: het waait nogal en wel zo hard dat het vuur met geen mogelijkheid aan te krijgen is.  Oplossing lijkt de verrijdbare bbq van de camping zelf. Een vriendelijke buurman brengt hem met nog wat nagloeiende kooltjes in de as naar onze plek.
En dan blijkt wederom dat wij geen gelukkige hand van bbq’en hebben; ook deze bbq krijgen wij niet meer op temperatuur en de tournedos (!) ligt te verpieteren.
Als ik hem dan maar probeer te bakken in een koekenpannetje in de camper, is dat ook geen succes meer….jammer. Gelukkig hebben we genoeg bijprodukten, dus we gaan niet met een lege maag naar bed.
Wij gaan een oplossing zoeken (gas-bbq?).

Op de tweede dag in Castillon stappen we op de fiets voor een tochtje langs de Dordogne. De eerste paar honderd meters gaat het goed, maar dan komen we bij een bordje “doodlopende weg”. Geldt dat ook voor fietsers? We gaan het uitproberen. Het loopt niet echt dood, maar ook niet door. Vóór ons is een geoefend fietster met volle bepakking al omgedraaid, maar ze waarschuwt ons niet.
Dan staan we voor een dubbel hekje, waar net een moeder met haar zoon een fiets doorheen aan het wurmen zijn. Het lukt ze. Ik vraag of het een doorgaand pad is en dat bevestigt zij. “t Is wel een kilometer hobbelig enzo, maar je kunt er doorheen naar het volgende dorp.” En dat lukt inderdaad, maar vanaf daar vinden we toch geen pad meer echt langs de Dordogne. Niet erg, want we fietsen heerlijk richting St. -Emilion door de wijnvelden. Precies wat we 5 weken geleden van plan waren hier, maar door de hitte toen onmogelijk was.

Nu moeten we zelfs even de regencapes aan, want we krijgen net een uitloper van een plaatselijke bui te verwerken. Daarna breekt de zon weer door.
St.-Emilion is onherkenbaar veranderd sinds die tijd, althans voor Peter. “Hier ben ik vorige keer helemaal niet geweest, in deze straat! Wat een levendig stukje van de stad…” Even verder blijkt hij hier wel degelijk geweest te zijn, maar toen was bijna alles dicht en was er geen toerist te zien. Dat is nu even anders. Het is leuk om het nu ook eens even anders te zien.

Als we terug in Castillon zijn stel ik voor om nog even wat te drinken op een terras en Peter fietst de brug over naar restaurant “La Plage”, waar een groot open-lucht terras is. Daar kom ik in een andere wereld terecht.
Ik weet werkelijk niet wat ik zie! Een dansvloer barstensvloer dansende mensen. Er is zelfs life-muziek van 2 enthousiaste zangeressen.

– Geen mondkapje te zien, behalve dat van Peter en mij (dat moet hier toch in het strenge Frankrijk van Macron; in winkels, openbare gelegenheden etc.?);
– Geen anderhalve meter afstand (soms zelfs geen anderhalve decimeter!)

Als we niet meedoen aan het dansfestijn en alleen wat willen drinken verderop aan de tafeltjes, hoeven we geen entree te betalen.
Als ik aan de gastvrouw vraag hoe het kan wat ik hier zie, zegt ze dat zij niet van de politie is; dat deze (veelal oudere) mensen bijna allemaal gevaccineerd zijn en zelf wel uitmaken wat ze zoal doen. “Ze komen hier elke zondagmiddag dansen: hun lust en hun leven”…..

De ober die ons naar de tafel brengt en de drankjes brengt, is de acteur uit Intouchable. Wat een charmante gastheer en wat een plezier in zijn werk. Hij danst  tussen de tafeltjes door op een ritme dat toch niet echt het zijne is (of is dat racistisch?): ik amuseer me kostelijk op afstand en als ik even naar de dansvloer loop om wat opnames te maken, ben ik de enige met een mondkapje op….

Morgen verder…

Vrijdag 23 juli
Via de Pyreneeën rijden we Frankrijk weer in. Het eerste stuk is best wel een heftige route. Hij is niet alleen bergachtig en bochtig, maar vooral ook smal.
Als ik de pas op rijdt, ben ik blij dat ik twee tegemoetkomende vrachtauto’s zie (“Als zij er door kunnen, dan wij ook…”, ) maar even later vrees ik bij elke bocht dat ik zulke joekels tegenkom, want dan weet ik het echt even niet…. Maar het gaat goed, we komen alleen een paar personenauto’s tegen.
Het lukt ons nog net even in Spanje te lunchen (afscheidslunch, maar wel al met Franse Confit de canard😉).

De camping die we op het oog hebben ligt in Pied de Port en dat blijkt een behoorlijk druk toeristenstadje waar we even geen zin in hebben: we rijden door naar Camping Esper Basque, een tip van een medevakantieganger in Spanje.

Het is een hele mooie camping. Alles is zoveel mogelijk in de natuurlijke staat gehouden en door de terrassen en de aparte toegangsweggetjes heb je niet in de gaten dat het een behoorlijk grote camping is. Hij is van een Nederlandse eigenaar en het is ongelofelijk, maar het is een Nederlandse enclave. Allemaal veertigers uit. Nederland met kinderen in de lagere schoolleeftijd.
Wij komen op de bovenste etage te staan en we staan er helemaal alleen: super!

Zaterdag 24 juli
In de Dordogne zetten we den Duuk op de gemeentecamping Les Batailleurs in Castillon, aan de rivier.

We vallen met de neus in de boter, want op het terrein naast de camping is er die middag/avond een dorpsfeest. Er zijn verschillende optredens en activiteiten van 15.00 – 12.00 uur.

Leuke afwisseling zo’n festiviteit. We amuseren ons vooral om een tweetal bejaarde heren (ingehuurd?) die als enigen op de “dansvloer” actief zijn en veel moeite doen om mensen uit het geringe publiek aan het dansen te krijgen.
De ene danst alsof zijn leven ervan af hangt en de andere acteert dat hij een konijn is. Het moet niet gekker worden.

Als we weer terugwandelen zien we een prachtige maan.

Woensdag 21 juli
Het is een lange rit vandaag.
Het stuk tot Léon is onverwacht heel mooi, maar daarna is het een lang, saai stuk.

We komen ruim in de middag aan in Haro, de Rioja-streek.
De aankomst is rommelig, temeer omdat ik bij het achteruitrijden  – volgens de receptioniste sta ik op een verkeerde plek en zij maakt dit nogal paniekerig duidelijk – het achterlicht van de fietsendrager raak, waardoor dat onderaan hangt te bengelen. Later blijkt het verlichtingsdeel het nog goed te doen en we worden handig met duckttape, dus dat is voorlopig opgelost.
Dan zetten we den Duuk weg op een best lekker plaatsje, draaien de luifel uit etc. en bedenken dan dat hij beter andersom kan staan ivm de plaats ten opzichte van de zon die steeds feller is gaan schijnen en het is bloedheet. Dus, alles even opnieuw en beter…. Gelukkig gaat dit alles inmiddels supersnel dus we zitten best wel snel aan een drankje.
’s Avonds fietsen we even naar het centrum en dat ziet er leuk uit.
Morgen terug om te verkennen.

Donderdag 22 juli
Zoals we ons voorgenomen hebben, rijden we ‘s morgens naar het centrum.
We gaan eerst naar het plaatselijk museum, wat in een mooi gebouw met een toren gehuisvest is en voornamelijk moderne kunst exposeert. Het is gratis en de twee receptionisten zijn verschrikkelijk vriendelijk en bereid tot een praatje. We genieten van de werken van Cenzano, een plaatselijke kunstenaar die verschillende materialen combineert en vooral met hout prachtige constructies maakt.
Als we weggaan worden we door 3 man uitgezwaaid, want ook de vrouwelijke interieurverzorgster hoort bij het team: geweldig!

We gaan ook nog even de Thomaskerk in, eigenlijk zonder iets speciaals te verwachten, en die is toch mooi! Alleen het plafond is al de moeite waard. En ook hier weer een dame van ontvangst die zich, samen met haar collega, geweldig uitslooft om het ons naar de zin te maken en ons zoveel mogelijk te laten zien.

Bij het VVV worden we gewezen op de mogelijkheid om wijn te proeven bij de wijnhuizen, zonder rondleiding want die zijn er vandaag niet meer, met een eigen proeverij. Het zijn er twee en we proberen ze allebei. Ze liggen op 200 m. van onze camping dus dat komt goed uit. Bij de tweede blijven we lang hangen. Ze serveren daar heerlijke hapjes bij de wijn, o.a. lunch met Iberische ham/worst, op hun schaduwrijk terras en dat is vandaag een zegen: het is 40 graden, zelfs voor hier niet  normaal.

Morgen wordt het koeler, maar dat gaan we hier niet meer meemaken. We gaan door naar Frankrijk.

Op dinsdag 20 juli rijden we naar Oviedo.
Gisteren hebben we niet veel gedaan in Cudillero: restje van de was, wat luieren en lezen, in het zwembad een paar baantjes getrokken en verder lekker niks.

Vandaag is andere koek. We starten in het museum in Cudillero waar schilderstukken te bezichtigen zijn van Goya, El Greco, een leerling van Rubens; kortom hier zijn we een dag langer voor gebleven want gisteren was het museum dicht.
Als we een kaartje kopen, begint de dame met de mededeling dat het kasteel niet open is  en dat we alleen de tuin in kunnen wandelen waar een paar exposities zijn, o.a. over wandkleden. Daar zijn we NIET voor gebleven. Wij hebben uit haar relaas begrepen dat we nu niet de beroemde schilderijen kunnen zien en zijn heel teleurgesteld. Het kaartje kost evenveel als wanneer het kasteel wel open zou zijn en dat maakt mij nog bozer. € 18,— om in een tuin te wandelen……😡

Na een paar honderd meter laat ik, desgevraagd, mijn negatieve mood zakken en probeer te gaan genieten. Eerst ben ik nog niet onder de indruk van de tuin, maar dat verandert snel: het is een prachtige tuin. Je wordt via verbodsbordjes en rood/wit lint in een route gedwongen, maar daar krijg ik steeds meer begrip voor. Wat een schitterende wandeling door de goed aangelegde tuin zeg! We zien zelfs reuze-magnoliabomen en sequoia’s! Af en toe schakel ik mijn plant-snap in en kom daardoor zelfs Japanse sneeuwballen tegen😀.
Grootste verrassing is wel dat de schilderijen waarvoor we kwamen niet in het kasteel geëxposeerd worden, maar in een bijgebouwtje dat gewoon open is!
Missie geslaagd! Al met al zijn we 2 uur in het museum zoet geweest en ik heb me geen seconde verveeld.

We rijden tegen twaalf uur naar Oviedo.
Als we op de gratis camperplaats – midden in een woonwijk tegenover flats – aankomen, zien we dat alle plekken bezet zijn. We zetten den Duuk op het terreintje ernaast en trekken een parkeerkaart voor 1 dag; zien we vanavond wel of er een plekje is…

Als we het parkeerkaartje in de camper leggen, hoor ik een startgeluid en ja hoor: er rijdt een camper weg en wij  hebben een plek voor vannacht. Das boffen, want dan heb je daar geen zorgen over vandaag.

We fietsen naar het mooie, gezellige centrum van Oviedo. We willen in ieder geval de kathedraal bezoeken en dat lukt, want het is helemaal niet druk. Wat een indrukwekkend gebouw weer en wat een pracht en praal, alleen al aan het hoofdaltaar. Wat is er door de eeuwen heen toch veel geld en werk besteed aan de kerken.
We slenteren wat door de binnenstad en komen bij een gezellig binnenpleintje terecht met life-muzikanten, die na de teleurstellende collecte zo snel vertrekken dat ik het niet eens in de gaten heb en ze staan 2 meter bij ons vandaan.

Peter bedenkt ineens dat we ook nog de twee preromaanse kerken kunnen gaan bezichtigen. Ze liggen een paar km. buiten de stad en we gaan er met de bus naar toe.

Eigenlijk heb ik genoeg gedaan voor vandaag, maar de rit morgen wordt een flinke en het is wel fijn als we er meteen mee kunnen beginnen.
Dus, we nemen de bus en kunnen met de laatste excursie langs de twee kerken mee wel alleen in het Spaans (waar we echt geen klap van verstaan), maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Het zijn schitterende preromaanse kerkjes waar er in totaal maar zo’n 15 van zijn.

Als we terug naar de bushalte wandelen, rijdt de bus net voor ons neus weg (uurtje wachten dus, in het gras tegen een boompje om wat schaduw te pakken).

Als we terug in Oviedo komen, schrikken we even als we onze fietsen niet meer zien staan, maar die blijken we op een terras te hebben geparkeerd, dus er staat een tafeltje met gasten voor. Opgelucht fietsen we naar de camperplaats terug, slaan nog wat water in onderweg en eten een broodje in de buurt.
We hebben een hele mooie dag gehad in Oviedo!

Als we de dag erop wegrijden, ziet Peter dat zijn stuurtasje van de fiets foetsie is.
Wanneer het precies gepikt js, weten we niet. In de stad, gisteren of toch vannacht?
Geen idee. Gelukkig zat er niets waardevols in, maar jammer is het wel.

Op zondag 18 juli rijden we verder naar het oosten langs de noordkust.
We belanden in Cudillero, op een fijne camping.
Er is van alles voor de sportieve jeugd (die dan ook oververtegenwoordigd is), een zwembad én (belangrijk voor ons) een wasmachine én droger.

Het lukt Peter om een was te draaien en drogen, maar het is te druk om ook nog het beddegoed te kunnen doen. Dat doen we morgen.

We stappen op de fiets om naar Cudillero-centrum te rijden, dat 100 meter lager ligt en 1 km. verderop. En dat is verrassend! Het dorp ligt verticaal tegen een rotswand aangebouwd. Het is een wirwar van stegen en de huizen hebben allemaal ander gekleurde muren en kozijnen. Het lijkt een beetje op de plaatjes van favela’s in Brazilië. Schitterend om te zien. Het is er best druk, maar we vinden een prima stoel op een terrasje en genieten van de omgeving en de bezoekers van het dorp.
Bij het teruggaan blijkt weer wat een fantastische elektrische fietsen wij hebben: we komen zonder probleem naar boven gefietst.

’s Avonds fietsen we naar La Atalaya, een boerengehucht op een km. of 3 van de camping. We eten bij het enige wegrestaurant (avant la lettre, zou Tim Fransen zeggen) gewoon aan de straat. We zien cider inschenken zoals het kennelijk moet (minimaal vanuit 1 meter hoogte in het glas mikken) en smullen o.a. van de plaatselijk specialiteit, gevuld kalfsvlees met wat ham en kaas en met gecaramelliseerde uit en gebakken aardappeltjes.

IMG_2331

Het is een mooie dag geweest, zeggen we tegen elkaar als we tevreden naar “huis” fietsen.

Op vrijdag 16 juli rijden we naar Pontedeume, waarna we in Valdovino een leuke camping denken te vinden. Pontedeume is niet precies wat we ervan verwacht hebben. We denken daar een authentieke markthal te vinden (maar ook deze is aangepast aan de moderne tijd en lijkt dus op alle andere moderne winkelcentra). In de straatjes is het nog wel lekker slenteren in de schaduw en genieten van de aparte gevels van de huizen, vaak met een overdekte en van raampjes voorziene balkonrand. De kerk die ons interessant lijkt, vinden we weer met gesloten deuren.

Als er bijna geen internet is, dan zit je op een mooie plek hoor!
Op onderstaand kaartje kun je O Grove vinden en daar zaten we op de meest zuid-westelijke punt.

Als we aankomen, worden we vriendelijk ontvangen door Piet, een man van de pensioenleeftijd. Zijn vrouw lijkt me uit Indonesië te komen (oorspronkelijk) en is aanvankelijk niet supervriendelijk.
We mogen een plekje uitkiezen en nemen plekje 4 aan de zeekant: schitterend uitzicht. Minpuntje is dat we weinig/geen schaduw hebben, maar voorlopig genieten we van de zon en we hebben de luifel toch?

‘s Avonds eten we “thuis” waar mevrouw Piet kookt voor de gasten. Het blijkt dat ze helemaal geen personeel hebben en al 25 jaar deze camping runnen met zijn tweetjes: alleen in superdrukke hoogseizoenen schakelen ze wel eens hulp in, nu dus niet…. al een paar jaar niet….
We bestellen alvast de paëllaschotel voor morgen.
De zonsondergang is geweldig mooi!

De eerste volle dag fietsen we over de kaap. We wandelen een stuk langs de zwarte rotsen, zijn tijdens de lunchtijd in het stadje O Grove en fietsen daarna nog eens het eiland La Toja rond.
Als we terugkomen, schrikken we van de rukwinden op de camping. Onze luifel kan het niet aan, ook niet nadat we hem met haringen hebben vastgezet en extra scheerlijnen hebben aangebracht. Hij stuikt gewoon in elkaar, zodat we hem snel omhoog halen. Een buurman komt vertellen dat hij hem een uurtje geleden ook al weer op zijn poten heeft gezet, maar er verder ook geen raad mee wist. Dit is weer goed afgelopen, maar we hebben weer een “projectje” voor als we terug zijn: wat zijn de beste stormbanden voor onze luifel?
Nu merken we ook het nadeel van een plaats zonder schaduw, want het is intussen behoorlijk heet geworden hier, dus zoeken we verkoeling binnen bij Piet die ook heerlijke plaatselijke witte wijn schenkt.
De paëlla is rijkelijk gevuld en smaakt prima. Mevrouw Piet ontdooit wat bij alle complimenten.

De tweede dag hier (het is dan inmiddels donderdag 15 juli)  gaat Peter alleen op de fiets naar de beeldentuin en het beroemde kapelletje dat hier in het dorp ligt. Ik hou mijn gemak: ik heb tenslotte vakantie. Schaduw vind ik op een ander veldje dat niet bezet is.

Als Peter terugkomt heeft hij voor ‘s avonds een leuke plek gevonden om te eten.
Het blijkt een toplocatie. Lifemuziek van een goede band, ondergaande zon en hartstikke lekker eten.

We ontdekken de “scheermessen”: heerlijk!
Morgen gaan we verder noordwaarts.