tineke bruijs

Over gisteren is weinig spannends te vertellen: we zijn rundum Hause gebleven. Het is schitterend weer geweest en ons terras bood alles waar ik die dag zin in had. Peter heeft nog wel een wandeling in de buurt gemaakt, maar dat leverde weinig spannends op. We hebben ’s avonds wel ontiegelijk lekker gegeten, o.a. lapas. Dat is een zeeslak met zo’n mooie schelp dat we er 6 mee hebben genomen om thuis bij de collectie op tafel te leggen.

Vandaag zijn we weer actief. We vullen de rugzakken met water en reserveschoenen (als mijn gekneusde teen begint te vervelen, kan ik overstappen op mijn geliefde slippers) en nemen de wandelstokken mee die hier in de gang in ons huis hangen: we gaan de Volcan La Corona (de kroon) beklimmen. Het is een compleet andere tocht dan die naar de Montagne Blanca. Minde steile klim omhoog en veel meer beplanting met lentebloempjes: heel mooi. En, het uitzicht in de krater  is ook schitterend!

Voor de lunchpauze strijken we neer in ons geliefde Arrietta aan het strand.

De cactustuin is het laatste onderdeel voor vandaag. Het is er nu, in de lente, mooier dan in januari: meer ontluikende bloemen en jonge scheuten. Het is weer genieten vandaag!

Een kleine selectie uit 70 (!) cactusfoto’s.

Peter wil de vulkaan op. Ik zie dat niet zitten. Ik moet dan mijn stevige schoenen aan want op die vulkanen loop je altijd op moeilijk begaanbare paden en de teen die ik eergisteren stootte is blauw en beurs. Krijg die maar eens lekker in zo’n wandelschoen! Ik wil liever een dagje uitstel.We besluiten dan dat we vandaag de boot nemen naar het enige bewoonde eiland ten Noorden van Lanzarote (700 inwoners): La Granciosa. Het is heel kalm weer, windkracht 2, dus ik durf dat vandaag wel aan. Het stuk zee tussen die eilanden is namelijk erg diep en het kan er ontzettend spoken als het waait. Bovendien zijn er daar veel haaien, zo gaan de verhalen zelfs onder de bewoners daar.

De weg ernaar toe is vanaf Mujeres verrassend groen. Dat zagen we nog niet eerder. Dit vulkaangedeelte moet stukken ouder zijn dan in het westen bij Timanfaya: daar geoeit nog nauwelijks iets. Prachtige mossen en planten zien we langskomen. De overtocht is heerlijk! Natuurlijk waait het relatief hard, maar de zee is kalm, het uitzicht op de kliffen aan de noordzijde van Lanzarote overweldigend.

Eerst maar een bakkie koffie en dan wandelen we eerst het dorpje uit dat alleen maar een paar straten met huisjes heeft. Je kunt het eigenlijk niet eens straten noemen, want er is geen bestrating. De huizen zijn gewoon op het strand gebouwd. Voor een paar huizen ligt ook nog een stoep en een enkeling heeft zelfs de moeite genomen om een voortuintje te creëren door een hekje van 20 cm. om zijn cactussen voor te deur te beschermen tegen indringers. We wandelen door over het mulle zandstrand en even verder over de drooggevallen rotsplateaus naar het zuidwestelijke puntje. In die plateaus vind je regelmatig poelen met water en een paar wandelaars voor ons staan gebiologeerd naar beneden te kijken en fanatiek te fotograferen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt. Wat voor speciaals zien ze daar?

Het blijkt een “Portugese tentacle” te zijn. Later zullen we op wikipedia lezen dat het ook wel Potuguese Man o War wordt genoemd. Hoe dan ook: het is een gevaarlijk beestje. Het lijkt een kleine kwal, maar dat is het toch niet. Hij kan zelfs 35 cm lang worden (deze is als hij zich wat uitrekt een cm. of 8) en zijn tentakels die onder aan zijn lijf hangen kunnen zelfs meer dan 15 m. lang worden. Deze houdt zijn tentakels verborgen onder zijn lijf: hij ligt namelijk op een droog gedeelte te wachten op de bevrijding door de zee. Die tentakels slaat hij niettemin om zijn slachtoffer en spuit gif, waarmee hij het verlamt. Het gif hoeft voor mensen niet dodelijk te zijn, maar is het vaak wel omdat niet snel genoeg de juiste diagnose wordt gesteld en het slachtoffer stikt. Deze wandelaars zijn als de dood voor het dier, maar wij – toen nog onwetenden – niet! Peter heeft er net nog een per ongeluk doodgetrapt! Nu zijn we in het vervolg natuurlijk ook voorzichtig, zeker nu we weten dat  ze ook in Thailand en Allicante voorkomen en zelfs – sporadisch – in de Noordzee!

We ploeteren voort tot de plek waar we ongeveer hadden willen komen en vinden een mooi ommuurd plekje om wat uit te rusten, te zonnebaden en te lezen. Dat houden we een klein uurtje vol en dan wordt het ons letterlijk te heet onder de voeten en wandelen we in een rustig tempo terug. Bij de camping, vlakbij het dorpje, gaan we even naar het toilet. Wij denken dat er niet veel kampeerders zijn, zodat onderhoud niet nodig is. Ik schiet echt in de lach als ik het “like-paneel” zie (vaak te zien in de publieke, openbare gelegenheden waar je digitaal de accommodatie kunt “raten”). Het is een houten plankje met drie halve ping-pongballetjes. Ze hebben geen schoonmaker, wel humor!

Er staat geen vraag achter de titel, maar als het een vraag zou zijn, is het antwoord: ja!

Omar Sharif lag ooit in Nazareth: hij was de eigenaar van dit prachtig architectonisch kunstwerk. Bedacht door – alweer César Manrique – en uitgewerkt door Jesus Soto. Ik schrijf was, want hij heeft het verloren met een spelletje bridge. De uitdager was een kampioen bridger en dat wist Omar niet. Ik ben blij dat wij niet zo hoog inzetten bij het bridgen!  Maar wellicht heeft hij nog wel geld gekregen toen zijn naam hieraan verbonden bleef.

Het huis ligt ingehouwen in de rotsen en het is weer een schitterende versmelting van natuur en cultuur. We boffen dat de zon lekker schijnt, want dat maakt alles nog veel mooier.

We zijn dan al bij het Museo del Campesino geweest waar een groot Monumento van Manrique de plaats markeert in het landschap: een ode aan de boer. Het museum zelf stelt niet zo veel voor: winkeltjes met agrarische en streekproducten, waar je desgewenst voor een paar euro een mini- workshop kunt volgen b.v. in het maken van de twee beroemde Canarische sausjes (een van paprika en een van koriander).

Omdat de zon, tegen de verwachting in, goed door de bewolking heenbreekt, rijden we nog even door naar Arrietta waar we een lekker strandtentje (El Pisquito) weten. Tijd voor een late lunch met een fijn boek erbij.

Als de zon hier de strijd moet opgeven, rijden we rustig terug af en toe zelfs even met de ruitenwissers aan, maar overwegend droog. We stoppen nog bij de een aparte rotsformatie Montagna de Guenia) (nergens te vinden hoe deze ontstaan is), maar heel apart.

Fijne dag weer.

Als we opstaan zijn we vol goede moed: de temperatuur is heel aangenaam (geen twijfel mogelijk of we buiten zullen ontbijten); het zonnetje wringt om door de lichgrijze hemel door te breken.

Dan begint het al: sinds Peter de eitjes kookt ’s morgens (ik blijf het moeilijk vinden op zo’n elektrische kookplaat met tiptoetsen) zijn ze perfect! Zo niet vandaag. Dus even terug in het water en het snotterige ei vervangen door een ander, in een nieuwe poging. Dat lukt, maar van echt lekker samen aan tafel zitten, komt weinig terecht. En om de misére te omlijsten, komen er ineens zulke donkere wolken aanzetten dat het lijkt alsof het gaat regenen. Dat strookt van geen kanten met de voorspellingen maar toch, dat dreigen….. daar houd ik niet van.

We slaan ons dapper door deze tegenslagen heen en gaan, via Teguise, naar Haria. Als we op de mooiste uitzichtspunten komen, is er totaal geen uitzicht omdat het dal volledig in de mist ligt. Wat ik wel mooi vind om te zien is hoe de flarden mist van links het dal ingejaagd worden. Het landschap dichtbij is weer van vulkanisch gesteente.

We rijden via een prachtige, met s-bochten bezaaide weg het dal in naar Haria. Daar ligt het huis waar de kunstenaar César Manrique zijn laatste jaren heeft doorgebracht, uiteraard helemaal door hem ontworpen en ingericht. Het ligt omringd en deels verscholen onder palmbomen op een zeer ruim terrein.

Het huis is minder uitbundig dan het andere huis van hem dat we vorig jaar zagen, maar ik vind dit zeker zo mooi: het is wat strakker en tegelijkertijd wat knusser ingericht. De WC  vind ik het toppunt: van onder tot boven opgetrokken in spiegelwanden waardoor je een oneindig zicht krijgt op inrichting en de bezoeker. Helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden en hier is de bewaking, zowel life als met camera’s, ook door mij niet te omzeilen. Dat lukt me wel bij de logeerkamer en bij het “tuinatelier”: de ruimte waar Manrique dagenlang aan het schilderen was.

(En, oh ja, aan een van die afzetblokken op de vloer links, heb ik gruwelijk hard mijn teen gestoten.)

En intussen neem het sjagrijn bij Peter toe, omdat zijn i-phone voor de zoveelste keer totaal vastloopt en er door hem geen foto te maken is. Voor deze reis hebben we al bij Vodaphone gestaan, maar ja, dan is het net als bij de tandarts: als je er bent, is er niets aan de hand.

(Wij denken – gezien het bordje boven – dat er in het huis van Manrique niet geswaffeld mag worden.)

Na ons bezoek hier wandelen we nog naar het centrum om een paar leuke pleintjes te bekijken en aan het eind van het achterste plein vinden we een knus steegje waar we in het zonnetje (Koos is er doorheen gebroken, lijkt het) kunnen zitten. Tapas erbij: helemaal goed…. Hierna gaan we lekker naar het strandterras in Arrieta.

Maar dan zit het weer niet mee, want als we net aan de tapas zitten, gaat de zon duikelen en dan wordt het ineens een stuk frisser. Peter die een stuk optimistischer is dan ik (of ben ik een stuk realistischer?) krijgt het dan ook “verekkes koud” in zijn overhemdje en we veranderen van plan: we rekenen af en rijden naar huis, naar ons eigen terras. Misschien dat daar de zon wel schijnt. Onderweg gaan we even langs de super in het dorp. Bij de supermarkt staan we voor de gesloten deur: om 17.00 u. gaat hij weer open. Dan straks weer maar even terug.

Op ons terras schijnt inderdaad af en toe de zon, maar het wordt nooit meer een stralende dag…..

Zaterdag: rustdag
Dat ziet er zo uit hier.

Heerlijk! Meer is er niet over te zeggen.

Zondag
Vandaag verhuizen we naar Soo, de tweede stek deze reis.
Op de trip daarnaar toe maken we een kleine omweg via Teguise, omdat daar een markt is op zondag. We kennen Teguise nog van vorig jaar. Een leuk klein stadje met pittoreske straatjes en pleintjes, maar toen was het uitgestorven en alle winkeltjes, galeries en cafés waren gesloten.
Hoe anders is het nu! Aan het begin van het stadje zijn grote parkeerterreinen waar we gelijk de Fiat kwijt kunnen en na 500 m. lopen we het oude centrum in. Het is één grote kunst- en nijverheidsmarkt, afgewisseld met kramen met kleding, sieraden en aloe vera-producten (specialiteit van dit eiland). Het is er gezellig druk en op het grote plein en in de straten worden dans- en muziekoptredens verzorgd. Er zijn heel veel terrasjes die druk bevolkt worden. Er heerst een relaxte sfeer.
We slenteren op ons gemakje langs de stalletjes en genieten.

Na de lunch met tapas rijden we verder naar Soo. Het is een piepklein dorpje in the middle of nowhere en het huisje dat we gehuurd hebben ligt er middenin. Onze host Jesus ontvangt ons vriendelijk en geeft een rondleiding in het gigantisch grote huis (geschikt voor 8 personen, 3 slaapkamers, 2 badkamers, een balzaal van een keuken en dito kamer, groot terras met uitzicht op een kale vlakte omringd door toppen van vulkanen).

Als we onze inloop-garderobe hebben ingeruimd en even het terras uitgeprobeerd hebben, rijden we een klein rondje op zoek naar een supermarktje (om morgenvroeg vers brood te kunnen kopen: dat lukt) en nadat we nog even wat uitgewaaid zijn langs de kust van La caleta de Caballo, rijden we terug naar ons nieuwe huis.
Vanavond gaan we eten in La Caleta de Famara, het dichtstbijzijnde grote dorp (5 km.)

Heb ik al verteld dat het vandaag weer een dag is met stralend weer?

Als we opstaan, zien we dat het heel betrokken is. Dat was ons niet beloofd door de weersvoorspellers. Mooie dag voor een wandeling.

Peter heeft al weer zitten snuffelen in het ANWB-gidsje en stelt voor om naar de Caldera Blanca te gaan, een uitloper van Parque Nacional de Timanfaya. Ik heb helemaal geen voorwerk gedaan, maar als ik Timanfaya hoor, ben ik om.

In het dorpje Mancha Blanca waar de tocht zou moeten beginnen, kunnen we in eerste instantie de weg niet vinden, dus drinken we eerst een espresso in het dorpscafé waar de gastheer ons meteen de weg kan wijzen. We blijken voor de ingang te hebben gestaan, waar het daar geparkeerde groene busje ons het zicht op de bewegwijzering benam. Nou ja, de koffie was lekker.

De tocht begint met een ellenlange weg door de brokstukvelden van de vulkaan; een weg bestrooid met niet echt kleine brokstukjes van hetzelfde gesteente: een gratis voetmassage, maar dan een die wel echt te lang duurt. Dan wordt het beter, we zien mensen linksaf slaan en omdat er nergens aanwijzingen zijn, volgen we ze. We komen bij een caldera: mooi, maar toch niet wat ik verwacht had. Dan horen we ze vertellen dat dit maar een klein voorproefje is, we moeten terug en verder op het pad waar we vandaan komen.  

Het landschap verandert bij elk bochtje van het pad en na een flink eind om een berg heengelopen te hebben, komen we bij een paar open schaapskooien: veldjes omheind met tot schouderhoogte opgestapelde lavastenen. Geen schapen te zien. Wel blijkt dat de berg waar we net omheen liepen niet de beoogde Caldera Blanca is. Die ligt voor ons, gigantisch hoog. We zien op grote hoogte wat mensen die de berg bestijgen en kijken elkaar vragend aan. Een knik, ja, we gaan het doen.

Het eerste stuk klauteren we weer over het smalle paadje tussen groffe lavabrokken, maar dan buigt de weg naar rechts en begint de werkelijke beklimming pas. Ik vraag aan een stel knullen die net beneden komen of het een moeilijk begaanbaar pad is. Hun antwoord is niet echt héél geruststellend, maar omdat ze zeggen dat het niet veel moeilijker is dan het stuk dat we al gehad hebben, gaan we het pad omhoog. Het is inderdaad niet veel moeilijker dan daarvoor, maar het waait snoeihard en het is supersteil: naar beneden rechts kijken is alleen een optie als we ons zeker wagen op een net iets breder stukje, of een stukje dat iets verzonken in de rotsen ligt. Het lukt me wel, maaar ik begin me wel steeds meer af te vragen of ik straks – met uitzicht naar omlaag, en een grotere glijkans – nog wel terug durf. Niet aan denken nu: we zijn bijna boven….

Het uitzicht is adembenemend, letterlijk. Ik rust even uit op een grote kei (een zeldzaamheid hier boven). Als de bibber uit mijn benen is, wil ik terug. Peter zegt meteen dat het OK is en ik concludeer hieruit dat hij de terugweg ook spannend vind en er ook maar meteen weer aan wil beginnen.

Het gaat goed. We doen het echt voorzichtig, maar niet verkrampt. Er worden geen stops ingebouwd om eens lekker de steile diepte in te kijken. Als we het eindpunt van deze afdaling zien, waarschuw ik Peter nog even om nu niet overmoedig te worden. Mijn woorden zijn nog niet koud, of hij slibbert weg op een ongevaarlijk stukje waar je bij wijze van spreken met twee vingers in de neus doorheen zou kunnen. Op een paar flinke schrammen op zijn been na, loopt het goed af. We kunnen er om lachen. Als we beneden zijn gieten we er wat water overheen en wandelen verder. Bij de schaapstallen stoppen we even en ik zie nu dat die vooral gebruikt worden als sanitaire stop. Komt goed uit!

Na een kleine 3 uur, zijn we terug bij de auto en geven elkaar een high five: dat hebben we hem toch maar weer mooi geflikt!

Als we terug thuis zijn, schijnt daar volop het zonnetje en kunnen we nog een paar uurtjes op het terras zitten.

Voor de tweede keer bezoeken we het Parque Nacional de Timanfaya. Het eerste bezoek vorig jaar heeft grote indruk op ons gemaakt: vandaar.

De wachtrij met auto’s lijkt korter dan toen, maar dat kan bedrog zijn omdat we weten wat ons te wachten staat. Eenmaal boven vinden we een fijn parkeerplaatsje, vlakbij de bussen die ons door het park rijden: de enige manier waarop je door het park kunt. In een mum van tijd zitten we in de bijna volle bus: op de enig overgebleven plaatsen waar net twee ramen bij elkaar komen en de opgepropte gordijnen daar het zicht belemmeren. Ik protesteer bij de dame die zegt dat we daar plaats moeten nemen, maar dat helpt niet. Ik kan het er niet bij laten zitten en loop naar voren en stap uit waar  genoemde dame en een chauffeur nog even staan te babbelen. Ik vraag haar vriendelijk of we ook in een volgende bus mogen instappen zodat we beter zicht hebben. Ze gaat onmiddellijk akkoord nu (wel met de toevoeging dat we dan 20 minuten moeten wachten) en ik wenk Peter dat hij uit moet stappen.

Ik sta daarna dus als eerste te wachten bij de volgende bus die klaarstaat (Peter wandelt wat rond) en als de deur opengaat ga ik als eerste naar binnen en ga op de allereeste rij rechts naast de chauffeur zitten. Volop zicht, zowel voor, rechts en links. Fantastisch! Wat hebben we geluk, want al na 10 minuten is deze bus ook vol (inclusief Peter) en begint een fascinerende tocht door het vulkaangebergte. Wat is dit mooi! Via de speaker krijgen we uitleg over het ontstaan van dit landschap en tussen de uitleg door wordt er passende muziek en geluid gedraaid. De chauffeur neemt er alle tijd voor: stopt regelmatig, wijst links en rechts naar bijzondere spelonken, kraters, begroeiingen en vergezichten.

De foto’s spreken voor zich.

Op de terugweg strijken we voor de lunch neer in Femes, bij Casa Emiliano. Wij houden een lange stop in het zonnetje, prachtig uitzicht en leesvoer.

Onderweg zien we ook nog even de berg die we gisteren beklommen hebben en stoppen we nog even voor een foto.

Wat een mooie dag weer.

“Peter, ik stop hier: het volgende stukje heeft echt te veel bulten en geulen en ik moet nu al een stukje achteruit gaan rijden. Daar heb ik een bloedhekel aan,”

We staan met ons fiatje onderaan de berg Montana Tinasoria, die we gaan beklimmen. Het ANWB-boekje vermeldt dat we kunnen doorrijden naar de ruïne die we voor ons zien liggen, maar ik loop dat stukje liever dan dat ik doorrijd. (Kun je nagaan: ík, die liever dat stukje omhoog lopen erbij pakt. Ik loop tegenwoordig echt zo gemakkelijk. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor mijn kunstheup.) Daarom kwam het een paar weken geleden in een modewinkel ook zo hard aan dat de verkoopster naar mij keek toen ik een rokje aan het passen was; meewarig haar hoofd schudde en zei: “U hebt ook geen heupen!”  Geen heupen? Ze moest eens weten! Ik heb het rokje uitgedaan en zonder verder te zoeken in de rekken, ben ik fier lopend de winkel uitgegaan: dat zal ze leren!

Maar, terug naar de berg. Met Peter als geduldige coach achter de Fiat, rijd ik het stukje achterwaarts totdat ik kan keren (je wordt hier wel heel dankbaar voor wat je thuis gewoon hebt: een auto met een achteruit- cameraatje). We parkeren de auto langs het onverharde weggetje op een net iets breder stukje: je ziet hier toch geen kip.

We beginnen te wandelen en vinden het nu al mooi. Wat een leegte, wat een stilte… Dan passeert ons een autootje met een vriendelijk lachend echtpaar dat de weg wel per auto durft te vervolgen. We zien ze even later voor ons uitlopen en dat is fijn, want het pad is niet echt aangegeven en op sommige stukjes ook niet goed zichtbaar. Als we boven komen begrijpen we de omschrijving in het ANWB-boekje: een bijna overweldigend uitzicht. Het is schitterend!

Het stel dat ons voorging, zit iets lager aan de zuidkant van de top en nodigt ons uit om bij hen te komen zitten omdat het daar niet waait. Het is een Duitse man met zijn Thaise partner. Ze wonen hier als ze niet in Duitsland of Thailand zijn. Je begrijpt hieruit dat we in gesprek raken met deze aardige mensen.

Wij vervolgen ons rondje. Dat houdt in dat we de afdaling aan de andere kant van de berg doen (wat is dat steil, zeg…) en door de wijnveldjes terug zien te komen op de plek waar de Fiat staat. Dat lukt. Als we er bijna zijn, worden we gewenkt door het stel waarmee we boven gesproken hebben. Zij proberen een Duitse toerist die met zijn huurauto gestrand is, uit een geul te helpen zodat hij verder kan. Het is precies op de plek die ik net niet gereden heb toen we hier kwamen. Met vereende krachten krijgen we de auto uit de geul getild. Ik voel me, samen met Peter, supersterk: dankzij ons kon de Duitser toch maar mooi verder! Na veel gezwaai en dank je wel, gaan we allemaal weer op pad. Wij naar “ons” strandje bij Playa Quemada. Lekkere tapas, lekkere stoeltjes, goed boek. Wat wil je nog meer?

Als we ’s morgens opstaan, is het -net als gisteren – heel betrokken (maar ja, toen werd het ook een hele zonnige dag). We zijn hoopvol en terecht.

Als het 10.00 uur geweest is, breekt de zon door de wolken die na een uurtje nagenoeg zijn verdwenen. We zitten dan op de fiets op weg naar de hoofdstad Arrecife. Het mooie fietspad komt eerst onder langs het vliegveld en we zien dat de landingslichten zelfs een flink eindje het water in staan, waardoor de vliegtuigen heel laag overvliegend de landing inzetten. Fascinerend om te zien; er zijn nogal wat kijkers op dat punt.

Tegelijkertijd valt het me op dat je een klein eindje verder weinig van het vliegveld merkt. Ook niet op de heuvel waar wij tijdelijk wonen (toch onder de rook van het vliegveld).

(Tussen Arrecife en Puerto del Carmen: precies boven op deze heuvel!)

In Arrecife is het levendig. Er zijn wel toeristen (zelfs met kinderen in een leeftijd waarbij wij – leraren voor het leven – denken: “Moeten die niet op school zijn?”), maar het is niet druk. Op de terrasjes is meestal wel een plekje te vinden en anders wordt wel aangeboden om een tafeltje te delen. We zitten bij de brug die naar het Middeleeuws kasteel leidt. Veel toeristen hebben meer oog voor de vissen en kwallen die er zwemmen of ze vinden het gewoon lekker om zich op te warmen aan de zon die in hun rug schijnt.

Het is een schitterende dag.

Iets bijzonders gedaan? Nou nee, beetje fietsen, nu en dan een stop voor een hapje/drankje en een uurtje lezen. Peter leest Stine over de Eerste Liefde en vertelt me over de 4 A’s: aandacht, aanwezigheid, aanraken en aardig zijn en over vergeving vooraf. Leuke quotes om over te mijmeren …. als je niets anders te doen hebt….in het zonnetje…

(We hebben trouwens geluncht bij La Strava) in een zijstraatje van het plein voor de kerk: erg lekker.)

.

Ik twijfel over mijn schrijfsels tijdens onze reizen.

Niet óf ik zal schrijven (dat doe ik gewoontegetrouw en omdat ik het graag doe);
Niet wát ik zal schrijven (dat dient zich vanzelf aan);
Niet wannéér (meestal eind van de dag, tijdens zo’n momentje voor jezelf, wijntje erbij);
Niet hóe (op mijn i-padje, of als “hoe” ergens anders naar vraagt, in mijn eigen stijl: verhalend over de gebeurtenissen van die dag die ik me graag wil herinneren – of nalezen als herinneren niet meer zou lukken -);
Niet wáár (waar de reis ons heengeleid heeft, natuurlijk).
Mijn twijfel gaat over: voor wíe?

Allereerst schrijf ik voor mezelf en Peter.
Ik schrijf ook voor mijn kinderen (weten die precies waar ik mee bezig ben en het bespaart een hoop gemail).
Datzelfde geldt voor vrienden die me volgen.

Maar zal ik ook op Facebook (dat tijdens mijn reizen alleen toegankelijk is voor Facebookvrienden) iets van de reis laten zien en aankondigen dat er weer wat te lezen valt op mijn blog?
De twijfel is ontstaan door de kritiek op publicaties op Facebook: …”al die zogenaamde lieve, spannende, fantastische posts zijn fake-nieuws! Zo schitterend kan het leven niet zijn; ze staan er alleen maar om te pochen en om de lezer jaloers te maken!…”
Laat ik nu altijd gedacht hebben dat mijn lezers het interessant zouden vinden om te zien waar we wat beleefden; dat ze een beetje meegenoten van al dat moois; dat ze mee konden lachen met dwaze situaties en momenten…

Mijn besluit staat vast: ik blijf gewoon blogs schrijven (uiteraard) en ik zal het ook zo nu en dan melden op Facebook voor de Facebookvrienden die nog niet geabonneerd zijn. Als je je eraan stoort, ontvriend je mij of lees je ze gewoon niet.

Sinds gisteravond zijn we dus op Lanzarote en vandaag hebben we een fikse wandeling over de boulevard gemaakt: een mooie opwarmer!