tineke bruijs

5 oktober

Gisteren hebben we inderdaad mijn fiets op kunnen halen, met prima gerepareerde band: €32,40
We gaan dus weer op pad. We kiezen een uitgestippelde route die rond Vic- etc.ligt en ons bij 2 kleine dorpjes brengt.

Eyragues is het eerste dorp dat we tegenkomen. We drinken een bakkie koffie voor de kerk/bieb/toeristenbureau en fietsen daarna langs het beeldenpark van Frederique Mistral, een beroemde schrijver uit die streek die zelfs een nobelprijs kreeg. We fotograferen onzelf bij deze beroemdheid en dat is dan ook tegelijk het hoogtepunt daar: er is verder niet veel te zien/te beleven.

Het tweede, en tevens laatste, dorp waar we aanleggen is in Maillane: een dorp van niks met een giga-restaurant, poepchic gedekt, maar nu zit er alleen behoorlijk wat volk op het terras om te lunchen: binnen is het uitgestorven. We zien in beide dorpjes eigenlijk alleen maar hier en daar een mooi geveltje wat we dan ook uitgebreid fotograferen.

Maar de tocht op zich is weer heerlijk! Mooi weer, goede paadjes, vogeltjes, stuiken, plantjes, allemaal niet zo spannend, maar we genieten…..

6 oktober Camping la Grange du Pin in Val-Revermont-cuisiat (tussen Meer van Geneve en Macon).

De weg terug naar huis met een paar campings op rij waar we maar 1 nacht staan, heeft niet zo veel nieuws om over naar huis te schrijven. Eigenlijk noteren we alleen de plekken met een enkele aantekening om al dan niet te onthouden voor een volgende keer.

Dit is wel een mooie plek, aan een meertje en redelijk veel mensen die staan te kegelen of jeu de boules spelen, iets wat je op deze afgelegen plaats niet verwacht. Maar dan blijkt dat er ook huisjes staan voor permanente bewoning en dan wordt het al weer een stuk begrijpelijker. We moeten een aantal keren verkassen met onze stoeltjes, maar op die manier kunnen we toch nog een paar uurtjes genieten van de late middagzon.

7 oktober

En nu zitten we – voorlopig althans voor de laatste keer – voor ons campertje in de zon in Bulgneville, de laatste stop voordat we morgen weer in Eindhoven zijn.
Camping Porte Des Vosges ( in de Vogezen dus).

We zijn er al tegen half twee ‘s middags en dat is maar goed ook! Er zijn kennelijk nog meer terugkeerders die nog een paar uur van de zon willen genieten, want rond 15.00 uur is het behoorlijk druk! En, iedereen doet hetzelfde: lekker in zon zitten…al dan niet met een boek, een wijntje of een kop thee.

Wij beginnen met stokbrood en lekkere pate die we gisteren bij Leclerc hebben gekocht en waar ik bij de kassa behoorlijk ruzie heb gemaakt met een zeer a-sociale dame.
Wat gebeurde er?
Voor ons in de rij, 2 dames en een jonge man van Noord-Afrikaanse afkomst; daarvoor een oude man die bijna aan de beurt is. Van links komt de aso dame met een behoorlijk volle kar die ze duwt tussen de oude man èn de familie voor ons. Deze familie is helemaal onthutst, stribbelt een beetje tegen, maar de aso geeft geen krimp en duwt door. De jonge man kijkt achterom en zegt tegen ons dat de dame geen voorrang heeft en dat ze voordringt. Ik interpreteer zijn blik als hulpvragend en dat kost mij geen enkele moeite, want ik vind het ook super-aso wat ze doet en ik vermoed ook nog eens dat ze het niet voor niets flikt, juist voor dít groepje mensen.
Ik loop naar de dame toe en wijs haar erop dat we allemaal in de rij staan en dat zij geen voorrang heeft.
Ze begint terug te praten. Ik begrijp dat ze me snapt, maar vindt dat ze niet achteraan hoeft te sluiten o.i.d. (nou vind ik het sowieso moeilijk om snel gesproken Frans te verstaan, maar zij heeft ook nog maar de beschikking over een half bovengebit en één hele lange hoektand, wat de verstaanbaarheid niet echt bevordert). Ik herhaal wat ik net gezegd heb, ondersteund met aanwijzingen waar zij plaats zou moeten nemen en ik denk dat ze me heel goed begrijpt, want ze wordt woest, vraagt of ik misschien bij Leclerc werk en zoekt en vindt steun bij de oude man voor haar. Die trekt haar karretje in de rij (wel áchter hem) en ze beschouwen de zaak als afgedaan, de familie en ons beduusd achterlatend. We hebben verloren, maar zij en wij zijn vrienden voor het leven.

Morgen nog een flink stukje rijden, maar het is zondag en er is dan hopelijk net zo weinig vrachtverkeer als vandaag. We komen eraan, Eindhoven, na een hele fijne en ook weer verrassende Spanje najaarsreis.

Maandag 2 oktober

En inderdaad, ook de tweede volle dag gebruiken we om een flink fietstochtje te maken.
We komen o.a. in de plaats Palavas les Flottes waar we met een lift naar de 11 verdieping gaan in de vuurtoren (een verbouwde watertoren) . Het uitzicht is mooi en het stadje zelf ziet er leuk uit met wat toeristische straatjes.

De terugweg wordt nog even moeilijk.
Peter wil over het onverharde, maar wel fietsbare 4 kanalenpad, midden door de lagunes, en ik wil dat niet omdat de VVV-dame ons verteld heeft dat het streng verboden is voor fietsers en dat je een boete kunt krijgen en er staat aan het begin ook nog eens een verbodsbord dat niets te raden overlaat. Als Peter ziet dat er toch een fietser vanaf komt, is hij niet meer te houden en belooft de boete te betalen mochten we bekeurd worden.

Op het eerste stuk vind ik het moeilijk om te genieten, want ik ben dan toch eigenlijk “het brave” meisje.
Halverwege komen we bij een draaibare brug en daar stikt het van de fietsers, want zij gaan, net als wij naar de kathedraal die daar op een eilandje staat: de cathedral lès-Maguelone. Ongelooflijk dat zo’n grote kerk op zo’n eilandje van niks staat.

Peter stelt nog voor om het laatste stuk (nog zo’n 10 kilometer) dan maar aan de overkant op het toegestane stuk af te leggen, maar nu vind ik dat we het moeten afmaken ook!
Het is lang, heel erg lang… en op het laatst ook saai, want eentonig. We komen nog wel een enkele fietser tegen en worden door een enkeling ingehaald.

Omdat we ‘s middags super lekker gegeten hebben (weer) hoeven we vanavond de deur niet meer uit en dat is maar goed ook, want we zijn best moe!

Morgen rijden we door naar Chateaurenard (iets onder Avignon).

3 oktober

Als we door Avignon rijden, komen we vlak langs de camping waar we vorig jaar stonden; weer leuk om te zien want we hebben daar goede herinneringen aan.
Als we even later door een ander stuk worden geleid door onze Garmin, vraag ik wel 2 keer aan Peter of dit echt de aangegeven route is. Hij bevestigt dat, maar begrijpt er eveneens niks van, want we rijden echt dwars door en middenin een woonwagenkamp; we rijden nog net niet bij de mensen naar binnen… Dat lijkt me niet echt fijn voor de bewoners daar, al die campers en caravans over hun terrein.
Als we eruit rijden, zigzaggend langs metershoge betonblokken, komen we bij het plaatselijke ziekenhuis uit en daarna zitten we weer op een min of meer normale route.
Garmin heeft ons wel goed door Avignon geloodst!

Als we rond het middaguur op de camping aankomen is de receptie gesloten, maar de eigenaar vertelt ons vanuit het keukenraam dat we maar een plaats moeten innemen en om 4 uur komen inschrijven.

Wat ons meteen opvalt, is de vriendelijkheid van de campingbewoners: we worden begroet en toegesproken (dat gebeurt niet zo vaak): leuk!
We vinden snel een plek, installeren ons en springen op de fiets om naar het dorp te gaan.
STOP….lekke achterband bij mijn fiets…
Ik denk ineens aan gisteren, op die lange, lange, verlaten, verboden 4-kanalenweg…. Oei, oei wat ben ik daar goed weggekomen!

Een achterband bij een elektrische fiets met achtermotor repareren, is geen simpel karweitje dat je fff zelf fixt, dus we moeten op zoek naar een fietsenmaker. Peter fietst naar het dorp en krijgt hulp van 2 politie-agenten: in Noves, een dorp 6 kilometer verderop, is een fietsenmaker. Een telefoontje van mij levert op dat we de fiets meteen kunnen brengen en dan wordt bekeken of zij hem kunnen repareren….
We zetten mijn fiets weer achterop de camper en ontkoppelen alles weer: op naar de fietsenmaker!

Zelden zulke vriendelijke ondernemers gezien in Frankrijk: ze gaan hem maken en morgen om 17.00 uur kan hij weer opgehaald worden.
Gelukkig, dat kost ons maar 1 dag en dan kunnen we overmorgen weer gaan toeren!

4 oktober

Van deze dag heb ik – begrijpelijk gezien het bovenstaande – weinig spannends te vertellen.
We keutelen wat rundum Hause en gaan zo even lekker naar het zwembad hier.
Om 17.00 halen we mijn fiets op: ik op Peters fiets en hij lopend en dan komen we weer beiden fietsend terug (als het goed is).

zo. 1/10
Eerst maar een paar foto’s om in de sfeer te komen:

L’Ampollo (Spanje). Vic la Gardiole (Frankrijk). Frontignan (Frankrijk)

Peter zegt net: “Ik heb de laatste week meer oesters gegeten dan in mijn hele leven daarvoor..” en dat klopt!
In het voorjaar zijn we oesters gaan eten in Yerseke (voor hem zo’n beetje de eerste keer dat hij er echt voor ging) en sindsdien begrijpt hij waarom ik er zo dol op ben!

Deze laatste week lopen we er steeds tegenaan: leuke, aparte, authentieke plekjes waar we oesters kunnen eten die als het ware nog maar net uit de zee gehaald zijn.
Hier in Zuid-Frankrijk is het helemaal mooi! Op het strand bij een verkooppunt (40 minuten voor sluitingstijd!) en vandaag (zondag 1 oktober) in een dorp van niks, Frontignan, bij een schuur met “terras” dat nog het meest doet denken aan een Pop-up-restaurantje in Vietnam (inclusief sanitair gedeelte).

(Linksboven worden de mosselen gekeurd; in het midden het “terras”; rechts het restaurant/privédeel.
Onderaan zie je het sanitairgedeelte, met links het toilet.)

Maar lekker!!!!!!

Het jonge stel dat naast ons zit, vertelt ons dat het heel bijzonder is dat we hier vandaag kunnen eten want het is de laatste dag! Hierna gaat het restaurant voor een hele lange periode dicht en kan er alleen aan de deur gekocht worden! Wat zijn we toch weer boffers.

De tocht ernaar toe is ook al zo bijzonder. We fietsen langs de lagunes en waren we gisteravond nog verrast dat we er een stuk of 10 in een kleine lagune zagen staan, hier worden we verrast met echt heel veel flamingo’s. Zo prachtig om te zien!

….we genieten…

Deze fietstocht is ons zo goed bevallen dat we ons voornemen om morgen de ander kant van de lagune rond te fietsen.

Do.28.9

Tegen drie uur ‘s middags komen we op de camping aan. Jeroen heeft voor ons gereserveerd en we staan 2 plaatsen van Peggy en hem vandaan, maar dat weten we dan nog niet. We moeten even goed kijken hoe we de camper wegzetten, ivm ruimte, privacy en zon, maar we zetten hem schuin in de hoek en dat blijkt prima uit te pakken.

Even later zijn we met zijn vieren en kletsen we gezellig bij. Wat hebben jullie allemaal meegemaakt? En, hoe was het bij ons? Eén ding komt in ieder geval overeen: we hebben een goede tijd hier in Spanje!

‘s Avonds eten we samen spaghetti bij Peggy en spreken af dat we morgen in ieder geval in de zee gaan zwemmen (voor mij de tweede keer dit jaar 🏊‍♀️)

Vrij 29/9

Vrijdagmorgen fietsen we naar L’Escala over een bijna overal goed begaanbaar fietspad. Het is maar een klein stukje ”kluunen”, maar wel,een heftig stukje!

Vlak voor l’Escala stoppen we bij een opgraving van zowel een Grieks als een Romeins dorp, die tegen elkaar aan gelegen zijn maar het Romeinse dorp is wel 6 eeuwen later gebouwd dan het Griekse. Dat is alvast één verschil. Een ander verschil is de grootte en opzet. Het Griekse dorp is kleiner (qua huizen) en wat knusser en er is veel aandacht besteed aan wijsgeren en de plaatsen waar van gedachten gewisseld kon worden. Het Romeinse dorp is groter/ breder van opzet en de huizen zijn veel groter/luxer, getuige de vele mozaïekvloeren die verbazingwekkend goed de tand des tijds hebben doorstaan.

Als we terug zijn ‘s middags gaan we -zoals beloofd – de zee in (ik ook!) Ik ga zelfs nog even op het strand zitten (wel óp mijn slippers, want wat heb ik toch een hekel aan dat strandzand op een andere plek dan op mijn voeten🥴)

‘’s Avonds eten we op de camping waar Max en Sax voor het entertainment zorgen. Het is een goede coverband, maar als ze eenmaal op stoom zijn is er van een goed gesprek geen sprake meer gezien het geluidsniveau. Rest ons niets anders dan wat te fantaseren over de drie dansmariekes op de dansvloer.

Het is weer supergezellig zo’n dag met Peggy en Jeroen in Spanje, ongeveer in dezelfde tijd als vorig jaar in Valencia. Wie weet waar we elkaar volgend jaar ontmoeten in den vreemde (Gelukkig zien we elkaar ook als we in Eindhoven zijn).

Zat. 30/9

Om 8.00 uur zwaaien we Peggy en Jeroen uit: ze gaan weer naar huis.

Twee uur later zijn wij ook weer en route, op weg naar Vic la Gardiole (linksonder bij Montpellier)

maandag 27 t/m woensdag 29 sep

Als we ‘s maandags wakker worden, schijnt de zon al en is het super lekker van temperatuur.

We hebben een fijne plek op de camping.

Tegen de middag stappen we op de fiets om naar het dorp/stadje? zelf te rijden. Het is maar een ritje van een km. of vier maar we genieten met volle teugen, ook al omdat de afstand praktisch helemaal afgelegd kan worden langs de zee, op een goed vrijliggend fietspad.

We vinden een restaurant met uitkijk op de zee én met een kaart waar we heel blij van worden: we eten oesters, scheermessen en vongoles. De serveersters zijn hier ook al zo aardig en tonen dat ze echt belangstelling hebben voor je en dat ze hun werk graag doen: dat maakt toch zo veel verschil!
We blijven ook best lang “hangen” daar omdat het gezellig is.

Aan het eind van de middag stappen we nog een keer op de fiets om richting delta te fietsen. Het is te laat om helemaal door te rijden, maar we hebben wel een goed idee hoe we dat morgen gaan aanpakken, want we vinden het een schitterend gebied om in te fietsen.

Het doet ons aan Azië denken: we fietsen door rijstvelden en zien veel poelen met slakken.

Zin in morgen!
(‘s Avonds gebeurt er iets raars!
We hebben inmiddels Duitse buren gekregen: een stel, rond de 50 schat ik, met een busje met opdrukdak dat ze pal naast onze plek geïnstalleerd hebben terwijl er volop andere plekken zijn waardoor zij en wij meer privacy zouden kunnen hebben. Maar goed: zij kozen hiervoor: wat ons betreft geen probleem.
’s Avonds kijken we naar van Roosmalen en Groenteman op ons i-padje (tijd: 22.15 uur). Wij zijn nog niet echt stokdoof, dus het geluidsniveau is beschaafd. (Om 00.00 uur moet het hier stil zijn, zo luidt het reglement!j

Dan komt de Duitse buurvrouw uit bed en komt naar ons toe. Ze maakt ons op niet mis te verstane manier duidelijk dat ze NIET gediend zijn van het geluid dat we maken, dat ze alles woordelijk kunnen verstaan (? waarom snauwt ze ons dan in het Duits af?) en dat het afgelopen moet zijn! …..We sputteren tegen en zeggen dat ze er zelf voor hebben gekozen om zo dicht naast ons te komen staan….en dan hoor je wel eens wat van je buren…..

Wij gehoorzamen niet… en wij horen dat ze zich gruwelijk aan ons storen…. ze doen het gelach van de TV na etc……. Heel vervelend, maar het is toch echt hun probleem, vinden wij.

Tegen elf uur gaan we ook naar bed.)

Op dinsdag willen we een beetje op tijd gaan fietsen, maar we blijven wat lang kletsen met een stel uit Roosendaal dat ook Lacross-fietsen heeft (en dat schept een band😉😀).
Toch vertrekken we rond 10.00 uur. Het is een prachtige tocht: inderdaad door rijstvelden, langs water, over bruggetjes. Geweldig! We zien veel vogels; niet de flamingo’s die hier ook ergens moeten zijn, maar wel veel zilverneeuwen, reigers, futen en andere vogels waarvan wij de namen niet kennen. Er zijn heel veel vogelspotplaatsen!

Om 11 uur bereiken we Deltebre, een plaatsje bij de delta van de Ebro. We volgen het bordje naar Olmos, omdat we inmiddels te weten zijn gekomen dat deze organisatie boottochtjes maakt over de Ebro naar de plek waar deze langste rivier van Spanje zich in de zee stort. We boffen: om 12 uur kunnen we mee, tochtje duurt 1 1/2 uur.

Nou moet ik wel eerlijk zeggen dat het geen interessant boottochtje is geworden. Het eindpunt was nog nog wel mooi om te zien , maar heen en terug was ronduit saai. Bovendien was er continu informatie via een luidspreker (ik dacht eerst dat het een bandje was, maar zag even later dat het life-commentaar was (eigenlijk heel knap gedaan), waarvan ik na 40 minuten bijna knettergek werd. Dat komt natuurlijk voor een groot gedeelte omdat je er geen klap van verstaat, maar zelfs de spaanstalige toeristen waar ik naast zat snakten naar stilte (of een rustig muziekje)…

(Dat zegt genoeg, toch?)

De namiddag is veel spannender. We fietsen door de delta en komen -tegelijk met nog een paar fietsers – bij een lunchplek aan. Ik had ze eerst niet herkend, maar het zijn onze Duitse buren van de camping. Wij zitten als eersten aan de lange tafel en zij kiezen er nu voor om zo-ver-mogelijk-van-ons-vandaan aan tafel te gaan. Wij moeten er stiekem om lachen…

Het is een lekkere lunch met arros negro (een soort paella maar dan met rijst die zwart gekleurd is door de inktvis) en een rijstlikeurtje van de zaak na. De serveerster (in vermoed de zeer bejaarde, maar nog heel vitale moeder van de uitbater) verontschuldigt zich meerdere maken voor kleine foutjes met de woorden “ we are nog professional…” , maar intussen kun je zien dat ze geniet van haar werk en de gasten!

We hebben een geweldig mooie dag gehad!

‘s Avonds herhaalt zich de scene met de buurvrouw, maar dan om 21.45 uur en nog veel heviger. Ze komt voorbij gelopen, imiteert ons gelach en komt zelfs ons terreintje op om ons te sommeren dat het vanavond nu echt afgelopen moet zijn en dat we stil moeten zijn. Ze gaat helemaal uit haar plaat!!!!
We zeggen haar dat ze moet maken dat ze wegkomt en Peter krijgt er spontaan de slappe lach van….
We hebben wel eens leukere buren gehad op de camping….

Op woensdag is het wasdag. We doen verder dus niet zo veel meer dan was in/uit de machine, in/uit de droger; beetje kletsen met lotgenoten, een keer door de camper lopen met een doekje en een veger, zwemmen in het grote zwembad en oh ja, we zijn ook nog even tussendoor in het dorp gaan lunchen (we konden het niet laten 🥴😀)

Inmiddels hebben we geen buren meer: ze zijn vanochtend vertrokken.

Wij vetrekken morgen naar San Pedro Pescador: de camping waar Jeroen en Peggy ook staan. Lekker samen een dagje doorbrengen!

donderdag t/m zondag (ivm slechte internet-wifi verbinding)

Do. 21.9

Cullera was een wilde gok (zoals veel van de plaatsen waar we op deze reis terecht komen), maar het verrast ons aangenaam.

De camping is een verhaal apart: heel veel hoogteverschillen, zelfs ín de sanitairgebouwen, zodat je via trappen naar andere faciliteiten (van WC naar douche, naar wastafel) moet lopen. Buiten is het niet veel anders en er staan overal wit geschilderde muren waar je langs moet manoeuvreren. De staplek zelf is prima.

We zitten lekker dichtbij de zee met het brede strand en lange boulevard en we liggen tegen de berg aan, waar bovenop een kasteel prijkt. Daar gaan we zeker naartoe.

De eerste dag fietsen we wat over de boulevard en ‘s avonds gaan we nog eens en plakken er een stuk wandeling bij. 

Vrij .22/9

Vrijdag zijn we al vroeg op pad. Het ziet er best warm uit en het is een flinke klim naar het kasteel,  boven op de berg. Het uitzicht over de stad en omgeving is prachtig en het kasteel zelf is zeker een bezoek waard. 

Na het kasteel zwerven we nog wat door het stadje en we besluiten om de berg “rond te rijden”,  zodat we bij de vuurtoren uitkomen. Peter heeft vanochtend vroeg al geprobeerd om deze te voet te bereiken, maar dat lukte net niet…Nu hebben we meer succes. Ik vind het eigenlijk maar een klein, nietszeggend torentje, maar ja, hij staat al zo hoog op de berg dat het kennelijk niet nodig was om er een hogere toren neer te zetten. 

Het is een fijne dag geweest hier! Morgen gaan we weer een stukje naar het Noorden en Peter wil toch weer meer het binnenland in. Dan doen we dat: op naar Valderrobres!

Zat. 23/9

De camping bevalt ons prima als we aankomen. Goede sfeer, lekker plekje en zwembad en restaurant (allemaal open!) Wat wil een mens nog meer? (Dat ga ik zo onthullen…🥴)

Als we het gezellige restaurant binnenstappen en we al bijna pontificaal aan tafel zitten, komt de vriendelijke “camerera” en vraagt of we gereserveerd hebben. Als door een wesp gestoken staan we allebei op en stamelen “..nee… “ ( geen idee dat dat hier nodig is). Ze vraagt ons even te wachten en even later komt ze met een nog grotere glimlach terug en zegt dat we plaats kunnen nemen (dat laatste wisten we al, want we zaten al!, maar nu mag het ook!).

Het eten is verrukkelijk en een kwartiertje later begrijpen we dat reserveren noodzakelijk is: het zit mutjevol!! 

We besluiten maar meteen voor ‘s avonds en de volgende dag te reserveren. Dat hadden we gedacht: volgeboekt!

Al vroeg in de namiddag hebben we geen spatje zon meer en gaan we op het middenpad tegen het huisje van de overburen zitten, totdat ik bijna overreden wordt als ze thuiskomen.

Daarna is het echt frisjes om niet te zeggen koud: buiten zitten is geen optie.

We liggen vroeg op bed en dat komt eigenlijk goed uit, want morgen gaat om 6.45 uur de wekker. De wekker…op vakantie…? Jazeker, Max Verstappen start om 7.00 uur in Japan om zijn 11e overwinning te behalen.

Zon. 24/9

Na het nodige geharrewar met internet/wifi/hotspot (teleoon buiten neerleggen blijkt te helpen) zijn we getuige van een GP-race waarin veel gebeurt en ja, Max wint hem!

(Ook ‘s morgens is het frisjes: ontbijten met de donsjas aan!)

We maken ‘s morgens een fietstocht in de omgeving langs de “via Verde” een vrijliggend pad gedeeltelijk op een oude spoorlijn. Het valt nog niet mee om het goede aansluitpunt te vinden en we moeten er behoorlijk voor door de velden. 

Het lukt en het is de moeite waard. Het doel Cretas is verrassend mooi: een middeleeuwse kern die goed geconserveerd is. Zelfs de gevangenis in het stadje is toegankelijk gemaakt voor toeristen. Ik denk dat er intussen meer toeristen in geweest zijn dan destijds gevangenen, want ik vermoed dat er maar een stuk of 3 cellen waren.

Terug in ons eigen dorp lunchen we aan de straat bij de locals en genieten van de tapas (b.v. Een grote bitterbal die “bomba puttanesca” heet). 

We zien blijkbaar allebei op, tegen weer een koude avond, want tegen de tijd dat we terug zijn op de camping hebben we besloten om uit te checken en vanmiddag nog te verkassen naar het 🏖️ strand, waar de avonden veel aangenamer zijn. Kijk, dat is wat een mens (lees wij) nog meer willen!

Zo gezegd, zo gedaan en om 17.00 uur zitten we alweer aan het strand in l’Ampolla bij de delta van de Ebro (rivier) én – het moet gezegd – na een strandwandeling genieten we enorm van de zwoele avond!

Op zondag verkassen we nogal eens: het is een rustige dag in het verkeer en dat is fijn rijden.
Zo ook vandaag, we gaan naar San Juan (een km. of 10-12 van Alicante).

We doen het niet vaak, maar we gaan naar dezelfde camping als die van vorig jaar: El Jardin en vinden een fijne, supergrote plek, dichtbij alles! Heerlijk.
Als we er lunchen bij het camping- restaurant herinneren we ons ook weer meteen dat het eten en de wijn hier zo verrassend lekker waren. Er is wat dat betreft niets veranderd.

Als het tegen vijf uur iets minder warm wordt, gaan we afkoelen in het zwembad.
Morgen lekker fietsen langs de kust!

NB
We hebben ook nog aardige buren: als Peters stoel het begeeft, komt de buurman met allerlei klusmateriaal helpen (waarbij ons “gereedschapskistje” schril afsteekt) en hij zorgt ook nog eens voor een nieuwe schroef op lengte die hij vast kan zetten met een einddop. Hij hoeft hiervoor niet naar de winkel, maar heeft dit “gewoon” bij zich. SUPER!

Op maandag maken we een fietstochtje langs de kust: ‘t is allemaal niet zo spannend wat er gebeurt maar we genieten van de geur van de zee, de warmte van de zon op armen en benen, de bries door de haren…..

We komen bij het volgende dorp bij een jachthaven uit, met daarachter een landpunt met een opgraving. Op maandag is die echter niet te bezichtigen. Rondom die landpunt kan er blijkbaar ook gesnorkeld worden getuige de borden die er staan en de paar dapperen die zich met snorkels in het water hebben durven laten glijden. Ik zou het daar niet graag willen doen: het water is intzwart en ik kan de olie er bijna bovenop zien drijven….. wat maken we er toch een puinhoop van met z’n allen…

Dinsdag
In Alicante is het enorm druk: we moeten er heel erg aan wennen. Wat een toeristen hier!
We zijn er naartoe gefietst, op zijn Spaans (denk ik…): tegen het verkeer in, op verboden voor fietsers boulevards, op de rijweg (vandaag wel de helmen op!), want een echt lekker fietspad ligt er niet naar Alicante. Ook niet in Alicante zelf, terwijl een van de tips voor toeristen luidt: maak een lekkere fietstocht langs het strand! HOE DAN?

We bezoeken de Santa Maria basiliek. Eén grote ruimte met een zestal kapellen en een altaargedeelte dat zoveel goud uitstraalt dat het bijna pijn doet aan je ogen. Hoewel het een bezoek zeker waard is, ben ik maar heel even binnen. Het orgel wordt gerepareerd of gestemd – geen idee – maar geregeld gaat er een loeiend geluid af, vergelijkbaar met de eerste maandag van de maand in Nederland. Om niet goed van te worden, want de audio die je bij de ingang meekreeg is dan ook niet meer te verstaan en van de serene stilte waarvan ik normaal geniet in een kerk is al helemaal geen sprake meer…wegwezen!

Het bezoek aan het Maca- museum (moderne kunst) maakt dit alles ruimschoots goed! Schitterende collectie in een strak modern museum waarbij je soms niet weet of je een gang inkijkt of een trappenhuis.

Bij de lunch bij La Tasca del Barrio raken we in gesprek met een Brusselse dame en naar dochter. Haar man komt met hun zoon naar Porto waar ze elkaar over een paar dagen ontmoeten. Ze hebben het reisvirus aan hun kinderen doorgegeven en die gaan nog steeds liever met hen mee dan dat ze bij “hun lief” blijven. Je ziet ze genieten, samen….

We hebben daarnet een paar druppels regen gehad maar onderweg naar huis, moeten we toch even 5 minuutjes schuilen. Daarna kunnen we door. Als we door de plassen rijden, is het alsof je een warm voetbadje krijgt; best lekker.
Toch ben ik een half uurtje later blij dat we thuis zijn, want dan valt er een hele fikse bui!

We zijn al vaker in de buurt van Murcia geweest, maar hebben de stad nooit bezocht terwijl het toch de moeite waard moet zijn.
We vinden nu een camperplaats “in de buurt van”, maar dat is toch nog wel een dikke 10 km. en niet echt bereikbaar via een fijn fietspad. Maar, bij de camping stopt de bus die bijna elk uur naar Murcia rijdt, dus dat is een prima alternatief.
Vrienden van ons, Jeanne en Theo zitten 100km. verder op een camping en komen zaterdag naar ons, zodat we met zijn vieren een dagje Murcia doen!

Vrijdagavond worden we nog verrast door een giga onweersbui, waardoor onze camperplek in een vijvertje verandert en de stroom uitvalt. Na een uur is het klaar met de ergste regen en kunnen we stroom krijgen van een electrapunt tegenover ons, maar het weerlicht blijft lang boven ons hangen, wat hele mooie plaatsjes geeft, maar ik vind het toch wel wat beangstigend die roze-paarse flitsen.

Rond half elf op zaterdagochtend zijn Jeanne en Theo bij ons en nemen we de bus naar Murcia!
Het wordt een hele gezellige dag daar die begint met een kopje koffie op het terras naast een trouwlocatie zodat we ook nog kunnen genieten van de fraaie jurken en schoenen van de vrouwelijke helft van het gezelschap; de andere helft is in stemmig donkerblauw met een stropdas in de kleur van de damesjapon.
We slenteren heerlijk door de straten en over pleinen, bezoeken het Casino (besloten sociëteit en cultureel centrum in de 19e eeuw) nu een museum om ons te laten zien hoe het er in vroegere tijden uitzag toen de happy few hier hun feest- en dansavonden hield).

Bij de lunch laten we ons verrassen met een mix van tapas, samengesteld door de ober, wijntje erbij: heerlijk!

We halen nog wat boodschappen bij Les Cortes Ingles (o.a.aquarelpapier!) en dan vinden we het alle vier wel genoeg voor vandaag. Behalve de vele indrukken die je opdoet, vergt de drukkende warmte ook nogal wat energie.
Terug op onze camperplaats praten we wat na en eten samen nog een hapje en dan nemen we afscheid.
Wat een fijne dag hebben we gehad.

Morgen gaan we allebei dezelfde kant op: Alicante. Zij naar hun zoon en wij naar de camping waar we vorig jaar niet echt konden doen wat we gewild hadden omdat Peter toen zonder fiets zat (gestolen). Dat gaan we nu wel doen in San Joan (bij Alicante).

Vandaag gaat Peter een lange wandeling maken en ik ga weer eens schilderen: ik voel met goed en ontspannen en ik heb er zin in.

Na mijn ochtendritueel, drink ik een kop koffie en kijk naar het instructiefimpje van mijn aquarelcursus. Ik maak er aantekeningen van, zodat ik tijdens het schilderen niet hoef te kijken, want internet is hier een CRIME, maar het lukt!
Ik zet mijn tafel klaar, pak mijn rugzak met schilderspullen en stal alles uit, zodat ik kan beginnen.
En dan kom ik tot de ontdekking dat ik 1 essentieel dingetje ben vergeten: ik heb geen aquarelpapier in mijn rugzak gestopt……

Daar gaat mijn mooie plan……

De rest van de ochtend breng ik door met lezen (mijn boek De Lincoln highway is bijna uit nu).

Peter appt ondertussen de mooiste foto’s door: ook hij heeft een prima ochtend!

Op niet al te grote afstand van de camping vinden we een restaurant waar we kunnen lunchen. ‘t Is niet echt goedkoop, maar dat interesseert ons op dit moment niet meer (blij dat we weer eens een restaurant vinden dat gewoon open is) én het moet gezegd: het is heerlijk!
(Patrijspaté, coquilles St.Jacques, geitenkaassalade met avocado, koffie (cortado) na.)

Het is weer een prachtige rit door het binnenland, op grote hoogtes, verlaten en afwisselend.

De camping valt ons niet mee: het sanitair is geweldig netjes en de plek die we konden kiezen is ook prima, maar het restaurant is weer maar eens gesloten, het winkeltje slechts tot 14.00 uur open en het zwembad is ook al weer dicht. Dat betekent dat we weer met veel rekening moeten houden.

We besluiten dan maar om meteen op de fiets te springen en langs de meren te fietsen naar het dichtstbijgelegen dorp Ruidera (8,5 km. verderop).

Het is een hele mooie fietstocht met prachtige uitzichten over de meren die aaneengeschakeld liggen tot aan het dorp. Onderweg worden we ook nog verrast met 3 overstekende reeën, die ons nieuwsgierig aanstaren als ze overgestoken zijn. Zo lief om te zien!
In het dorp is er alleen een klein levensmiddelenwinkeltje open en een kiosk waar we een drankje kunnen drinken op het plein ervoor.
Het enige restaurant dat nog opengaat is Blanco y Negra, vanavond om 20.30 uur! Daar gaan we niet op wachten: we zien het niet zitten om na het avondeten nog eens 8,5 km. in het pikkedonker terug te fietsen. We maken wel een kaasfondue!
We leggen nog wel een kaartje op een terras aan een van de meren.

De ruime camperplaats in Cuenca!