tineke bruijs

22 mei

We houden woord: we blijven 3 nachten hier.
Zondag houden we een heuse rustdag. Dat ziet er voor Peter zo uit: ’s morgens hardlooptraining (een extra uitdaging hier met die hellingen); ’s middags een lange wandeling (2 1/2 uur); en tussendoor probeert hij ook nog een was in de wasmachine te doen.

Dat laatste lukt prima, maar na een half uur zit hij er nog net zo droog in en is er niets gebeurd.
Als ik bij de campingbaas ga vragen of hij kan helpen, laat hij weten dat ik de was maar even bij hem moet brengen. De campingwasmachine is kapot, maar zijn vrouw draait wel even een wasje voor ons.

Na een uurtje of zo komt ze met een boodschappenwagentje op wieltjes onze fris gewassen was brengen. Betalen? Nee, dat hoeft hier niet; ’t is goed zo!

Ik breng de tijd door met aquarellen: zoals altijd vliegt de tijd voorbij.

’s Avonds fietsen we naar het dorpje om bij de bistro aan de brug wat te eten. We raken in gesprek met een man. Hij kent Nederland goed: hij is er vroeger veel geweest. Amsterdam, Haarlem, Sneek. Hij houdt ook van reizen, liefst met de rugzak, maar dat kan hij nu niet meer (wijst naar zijn benen). Dat snap ik, ik schat de man rond de 65 jr. Hij blijkt 55 te zijn en nog volop aan het werk. Hij rijdt elke dag naar Bihac (45 km.) om te werken in een laboratorium voor dierengezondheid. Het is een oude rocker en als Peter op zijn I-phone Rush laat horen, zie ik zowaar zijn ogen vochtig worden en hij loopt zwaaiend weer weg.

23 mei

Ik loop met de fiets aan de hand naar beneden; fietsen is op dit stukje geen optie, want het losse grind is hier wel heel kwistig gestrooid. De kleine wielen van onze elektrische fietsen schuiven daar nogal makkelijk in weg.

Peter heeft links een simpeler pad zonder grind gekozen en kan mij zodoende inhalen en voor mij op het grindpad uitkomen.
En dan zie ik hem een schuiver maken en van zijn fiets af vallen…
Even flitst het door me heen dat hij er een koprol achteraan maakt en met gespreide armen ”Tadaa,” zal roepen, maar hij staat er wat beduusd bij.
Een aankomende auto stopt en de chauffeur helpt hem met het oprapen van zijn spulletjes die uit de fiestas zijn gevallen en informeert uiteraard of het een beetje gaat met hem. Voor mij is het een hele gekke gewaarwording dat ik op dit pad met de fiets in de hand geen extra stapje kan maken en gewoon langzaam naar het ”slachtoffer” toe moet lopen.
Een klein eindje verder staat een bankje waar we even gaan zitten om de schade op te nemen en de adrenaline te laten zakken. Het is goed afgelopen! Geen schade aan mens en fiets.

We zijn op de terugweg van de Strbački buk (een prachtige brede waterval). De fietsroute heen en terug is – op die paar kilometer grindweg na – geweldig mooi!

Halverwege de terugweg vindt Peter een zeer goed gecamoufleerd eettentje waar we met open armen uitgenodigd worden om wat te eten en vooral te drinken (zelfgestookte slivovitsj; pruimenjenever); uiteraard van het huis!

Daarna bakt hij op houtvuur twee zelf gevangen verse forellen en zo lekker heb ik ze nog nooit gegeten!
Al met al hebben we een geweldig fijne dag!

Morgen gaan we via de Martin Brood waterval door naar Kroatië, op weg naar nieuwe ervaringen.

20 en 21 mei

Als we op de camperplaats aankomen, zijn we de enigen. We hebben wel veel ervaring met campings, maar bij camperplaatsen werkt het soms net anders.

We zetten de camper op de enige betonnen plaat die er te vinden is (lekker vlak). Er is zelfs een aanrechtje bij met warm water! De rest bestaat uit grind. Mogen we hier wel staan?
Op het grote infobord staat dat er stroom, wc’s en douches zijn (?) en dat je aan de overkant moet aanmelden. Peter gaat naar binnen (de sleutel zit op de buitenkant, maar het gebouw is niet afgesloten en komt terecht in een café met bekers van bowlingkampioenen, een heuse wedstrijd-bowlingbaan met tribune en inderdaad toiletten en douches. Er is alleen niemand aanwezig! 

Onverrichterzake komt hij terug en we besluiten gewoon om ons te installeren en dan zien we wel! We hebben heel veel privacy en een schitterend uitzicht op Slunj.

Na een uurtje komt er een man aan (kennelijk de beheerder) die zijn € 20,— komt ophalen (Als je 2 nachten blijft, betaal je de tweede nacht gewoon morgen) en vertelt dat we alle accomodatie van de overkant (brandschoon) mogen gebruiken; hij blijft dag en nacht open… (probeer dat maar eens in Nederland…). 

We fietsen naar beneden en weer omhoog naar de andere kant van het dal en leggen een kaartje op een plaatselijk terras.

Daarna rijden we weer naar “huis”, waar we op 100 m. afstand van de camperplaats ontzettend lekker eten bij Ambar, ook weer met een heel mooi uitzicht op Slunj en Rastoke.

Dat laatste gaan we morgen (21 mei) bezoeken.

Radstoke is een relatief klein gedeelte bij Slunj waar dorpsbewoners omringd worden door tientallen watervallen. Het is eigenlijk een openluchtmuseum, maar dan waar nog echt gewoond en gewerkt wordt door molenaars en houtverwerkers. Ik vermoed dat het in het hoogseizoen filelopen is hier, maar we zijn er lekker vroeg en als we onderweg een cappuccino drinken, is het restaurant net open en zijn we de eerste gasten in de schommelstoel op het terras.

Als we uitgekeken zijn, stappen we weer op de fiets, richting camperplaats. Ik vraag gewoontegetrouw wat nu het plan is voor vandaag. (Ik dacht: “Peter gaat misschien een lange wandeling maken; of looptraining doen, of lezen, luieren etc, en dan ga ik een beetje aquarellen of lezen of lekker niks doen…)

“Nou, ik had zo gedacht. Als we nou eens de boel opbreken en een dagje eerder naar Bosnië rijden? Ik heb weer wel zin om op een echte camping te staan…”

En daarom zijn we vandaag de grens overgegaan, waar ze niet alleen paspoorten en autopapieren controleren, maar ook vragen naar vaccinatiebwijzen. 

Toen ik onze gele boekjes liet zien, was hij zwaar onder de indruk: VIER vaccinaties?

(Ik heb hem maar niet verteld dat we begin april ook nog Covid hebben gehad; hij was al helemaal verbouwereerd😉).

En, nadat we hebben geluncht aan de rivier de Una in Bihaç, staan we nu op wel een heel mooi plekje aan de Una in Kulen Vakuf waar we een paar dagen willen blijven.

(Maar je weet het nooit met ons 🥴😉)

19 mei

Omdat we toch betrekkelijk vroeg wakker zijn, gaan we ook op tijd ”en route”. We gaan vandaag naar de hoofdstad van Slovenië: Ljubljana.
Mocht deze naam vaker in dit blog voor gaan komen, dan schrijf ik L (wat een vreemde lettervolgorde is dit voor me: lj; blj.

De rit naar L gaat voor het grootste deel over een snelweg en we zijn er dus al om een uur of 11.
In L rijden we eerst de camperplaats voorbij (de ingang is nogal verdekt opgesteld, vinden wij), maar als we terugrijden is hij goed te zien. Het is er helemaal niet druk: er staan maar een stuk of drie campers. We kiezen een fijne plek uit, melden ons aan bij het kantoortje en na wat aanwijzingen van de receptioniste rijden we op de fiets naar het oude centrum. Wanneer we de goede brug te pakken hebben, is het één rechte weg. In no time rijden we langs het wandel-/fietspad langs de rivier. We halen een plattegrondje bij het toeristenbureau, laten onze fietsen daar achter en verkennen de oude binnenstad te voet. Het is er gezellig levendig, heel jong en relaxt. We gaan mee in het ritme, slenteren door de straten en langs de stalletjes die vooral rondom de markt te vinden zijn en rusten hier en daar wat uit op een terras. De temperatuur is zomers: je zou het er warm van krijgen!

Als we hier een beetje uitgekeken zijn, stappen we weer op de fiets en rijden naar de buitenwijken.
Eén ervan heeft een klein kunstenaarsgebied; eigenlijk maar een blok ”huizen” met jonge ”wannabe kunstenaars”. De één wil al mysterieuzer lijken en kijken als de ander, wat resulteert in veel weedgeur en sjagrijnige blikken. Een iets oudere man is ook heel experimenteel bezig, volgens hemzelf en nodigt ons uit om in zijn atelier rond te kijken waar wat figuratieve terra cotta beelden staan. Leuk, maar niet om voor naar L te rijden.

In het Tivolipark komen we op het terras van de plaatselijke tennisclub terecht waar we genieten van een leuke pot tennis onder het genot van een spotgoedkoop en ook nog eens lekker wijntje.

We besluiten de middag met een Vietnamese hap (Peter laat geen gelegenheid voorbij gaan om Vietnamees te eten en ik sluit me daar heel graag bij aan.)

Tevreden fietsen we terug naar de camperplaats waar om de hoek een E. Leclerc-super blijkt te zijn.
We zijn helemaal gelukkig.

Als je weet dat een Slap een waterval is, wordt er al weer heel wat duidelijk: we maken vandaag een fietstocht naar een waterval.

Dat weten we nog niet als we wegrijden uit Godz Matuljek, want ons doel is het dorp Mojstrana. Daar is echter niets te beleven behalve een supermarkt en een pizzeria, waar ze lekkere koffie serveren.
Maar we zien een weggetje naar een slap (waterval) niet helemaal verrassend want de campinghost had al verteld dat die de moeite waard is en dat klopt.
Aanvankelijk lopen we verkeerd en het wordt zo steil dat ik afhaak. Peter denkt toch dat het de goede route is en strompelt verder. Even later komt hij strompelend terug terug met de mededeling dat ik groot gelijk heb om te stoppen (en dan is het erg hoor!)

We dalen weer een stukje en zien dan een paar wandelaars van rechts afdalen: dat is het goede pad.
We klimmen weer omhoog en de beloning is een schitterend uitzicht op een indrukwekkend hoge waterval.
Dat is een mooie beloning van de fietstocht!
Verder is er over deze dag niet zo veel te vermelden: het is jasje aan, jasje uit en als het avond is, komen we tot de conclusie dat het hier in het dal echt veel harder waait dan tegen de bergwand en dat de temperatuur ook tegenvalt, ik schat 19 gr. hooguit.

Morgen naar Lubljana!

17 mei

We zijn dikke vrienden met Dick en Carla.
Zij weten dat niet, maar dat is voor ons geen enkel probleem.
Dick en Carla zijn óók camperaars en houden óók een blog bij. Daar konden wij lezen over hun reis naar Griekenland die ongeveer de route had die wij in gedachten hebben en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Behalve de route hebben we niet zo heel veel gemeen, dus de vriendschap zal zich niet verdiepen, wat beide partijen worst zal wezen.

We gaan dus over de snelweg naar Villach en daarna duiken we over de Wurzenpass (1075m.) Slovenië in op weg naar Kranjska Gora, camping Spik.
Er zijn behoorlijk veel tunnels en wegwerkzaamheden, maar buiten dat is er veel moois te zien in Oostenrijk: wat is het er ongerept en groen.

En dan komen we bij de Wurzenpass. Vol goede moed jagen we de Duuk de bergpas op: 10% stijgingspercentage heeft Dick ons laten weten. Nou, dat kan die van ons wel!
Dan is het toch even schrikken, want Dick zit er 8% naast: er zitten een paar flinke stukjes in met een stijgingspercentage van 18%!
Veel tijd om ook nog van het uitzicht te genieten, heb ik niet want het is hard werken (schakelen) om ervoor te zorgen dat den Duuk niet over zijn toeren raakt. Hij blijft echter supercool en brengt ons veilig over de pas.

Camping Spik bevalt ons wel en nadat we een plek met mooi uitzicht hebben, stappen we op de fiets om te gaan lunchen en boodschappen te gaan doen in het dorp. Er loopt een vrijliggend fietspad over een oude spoorbaan: zo lekker om daar te fietsen.
Doen we morgen weer; de andere kant op.
Net als Dick en Carla…

16 mei

Vandaag rijden we door Bayern naar Oostenrijk. We nemen geen snelwegen omdat het geen lang stuk is ((ongeveer 260 km.) en dan vinden wij het fijner om rustig via B-wegen te rijden zodat we meer van het landschap en dorpen kunnen zien.
Het is de moeite waard.

We stoppen langs de muur van een oud kerkhof om een lekker Pho- soep te maken en in alle rust lunchen we daar. Zo’n tussenstop bevalt ons beter dan een stop bij zo’n Raststätte vol vrachtwagens en andere reizigers.

Hoe dichter we bij Oostenrijk komen, hoe donkerder de lucht: we zien de bui al hangen.
Als we in Golling aankomen, staan we hemelsbreed een meter of 30 voor Camping Martina, maarr er ligt een station tussen en de toegangsweg wordt gerenoveerd en het is onmogelijk om aan de andere kant te komen; de enige toegangsweg is een voetgangerstunneltje!
Peter laat zich informeren door 2 schoolmeisjes die weten dat we een omweg moeten maken en ze wijzen ons de goede kant op. Na 10 km. staan we op camping Martina, aan de andere kant van het voetgangerstunneltje, waar we in het Nederlands verwelkomd worden door Paul.
Peter probeert meteen goede vriendjes te worden met Paul en vertelt dat ik dezelfde naam heb als de camping ”Martina”. Paul vertelt dat Martina van de camping een 92-jarige oude dame is die vandaag in het ziekenhuis een nieuw ondergebit krijgt (zo kom je nog eens wat te weten…)

We staan op een open grasveld met nog 1 andere camperbus en een klein tentje ver weg in de hoek. ”Het gaat vanmiddag nog wel even wat regenen”….wordt voorspeld.
De man had ”even” en ”wat” beter weg kunnen laten, want even later komt er flink wat naar beneden vallen. Het is alleen even droog als we naar het restaurant wandelen bij het station. Het eten is redelijk, maar de entourage is al net zo troosteloos als het weer. En toch hebben we een prachtige, gezellige dag gehad.
Morgen naar Slovenië.

15 mei

Ingolstadt

(15 mei)

Op de receptie van AzurCamping, Auwaldsee, is niemand aanwezig. Maar we mogen een plaatsje kiezen op veld A of B en om 15.00 uur aanmelden. Dat is vrij eenvoudig, want er staat alleen maar een rij caravans die nog in de winterslaap zijn. 

Precies om 15.00 uur staan met met onze fietsen bij de receptie om aan te melden.

“Hebt u gereserveerd?” vraagt de receptionist. “Ja” antwoord ik zelfverzekerd. “Nee”, klinkt het tegelijkertijd naast me. Ik besluit verder mijn mond te houden en Peter de intake te laten afhandelen. 

“Wij hebben afgelopen maandag toch naar de eerste 3 campings gekeken?” vraag ik verbaasd als we weer buiten staan.

“Ja, dat klopt, maar deze hele reis hebben we geen enkele camping gereserveerd….”

We fietsen  🚴🏼‍♀️ langs de Donau naar het historisch centrum van Ingolstadt (een km. of drie, schat ik.) en nadat we heerlijk hebben zitten uitrusten van de saaie rit van vandaag 🍷crossen we het hele stadje door. Het is er levendig (veel behoorlijk volle terrassen, wandelaars en fietsers) maar ik ontdek niet veel toeristen hier.

Er is een Maria-optocht, begeleid door de plaatselijke harmonie en de gilden; een Mariaviering op het kerkplein en een “open-raam-buitenconcert” bij een slotgracht.

Als afsluiting van de middag eten we op het terras bij een Vietnamees restaurant: dat is lang geleden en het smaakt verrukkelijk. We herbeleven onze reis naar Vietnam in 2008.

Er komt een dame in een scootmobiel aangereden die stopt voor onze camper. Ze glimlacht vriendelijk, maar haar tekst is even hard als duidelijk: ”U moet uw camperbus omdraaien; met de motor aan de voorzijde. Ik heb het duidelijk gezegd bij aankomst en het staat op de plattegrond die u meegekregen heeft.” Dat laatste klopt.
Ze vertelt nog desgevraagd dat dat vanwege het sneller wegrijden is, in geval van brand. Nog nooit meegemaakt, maar er is iets voor te zeggen. We gaan dus andersom staan.

Achteraf vinden we het niet eens erg, want we hebben nu ineens wat werk van morgenochtend gedaan. Zo hebben we o.a. luifel weer ingehaald en de stormbanden verwijderd die we vanmiddag – na één rukwindje waarbij onze luifel meteen op half 11 hing – voor het eerst hebben gebruikt: superhandig en niet veel werk!
Onze eerste nacht in Duitsland (Weiterstadt, am Steinrodsee) waar geen liefhebbers van het Eurovisiesongfestival wonen. Geen kroeg te vinden met een tv-scherm.

Dat is het tweede gevalletje van andersom vandaag
Het eerste is in de file. Naast ons rijdt een busje met een heel bijzondere reclameboodschap.
Er staat een mannetje op geschilderd dat in zijn ene hand een hoopje poep vasthoudt 💩 en in de andere een aardbei 🍓met de tekst erbij dat hij van poep een aardbei kan maken….

Ik kom niet verder dan te vermelden dat ik het alleen andersom kan…

En dat is nog maar dag 1.

Dat was vandaag

(13 mei 2022)

Aan de vooravond van onze voorjaarsreis, probeer ik voor de zekerheid even of mijn blog nog werkt. Bij de vorige reis waren er wat wijzigingen, zodat ik achteraf alles in één keer moest ”posten” en dat beviel me niks!

Maar het lijkt goed te gaan, dus binnenkort verschijnen de reisverslagen weer; misschien niet dagelijks, maar wel geregeld zodat je onze reis zou kunnen volgen.

“Een mens kan wat meemaken” schreef ik vorig jaar toen we met onze Duuk door Limburg ”camperden”. We hadden kou; we hadden te maken met wegopbrekingen; omwegen,
coronakoffie – to – go en we waren elkaar zelfs even kwijt geraakt….

Hoe anders is het nu?
We zijn niet aan het camperen; onze Duuk staat nog in de winterstalling en we hebben het hier thuis niet koud al proberen we de thermostaat af en toe een graadje lager te zetten (barre tijden, immers. Energie- en Oekraïnecrises …)
Wegopbrekingen en omwegen zijn er meer dan genoeg hier in Eindhoven en we maken graag omweggetjes. Zo zijn we vorige week drie dagen in/om Doetinchem geweest: Peter liep 3 stukken van deel 2 van het Pieterpad (van Vorden tot Millingen, ongeveer 60 km) en ik zorgde voor de logistiek (wegbrengen/ophalen) en genoot intussen van mijn vrije tijd tijdens die drie zomerse dagen 🌞📖🎨

En daarna…
Peter geveld door corona. Het virus is inmiddels niet meer levensbedreigend en we zijn dubbelgeboosterd: het komt dus wel goed.
Ik ben (3/4 dagen later) nog steeds negatief (dat schijnt wel eens vaker voor te komen, maar nu ben ik er echt heel blij mee😉) en we zijn elkaar weer even kwijt…zelfs hier in huis.