tineke bruijs

6 Heerlijke dagen in Singapore!
– Sinterklaas gevierd én de cadeautjes en surprises kwamen een half uur (!) van tevoren uit de koffers die vanuit het vliegveld met de taxi thuis werden bezorgd; ze waren een nachtje in Kuala Lumpur blijven staan toen we van Oman kwamen; (misschien een verhaal voor Diewertje Blok, volgend jaar?);
– toen we vanmorgen aan het ontbijt zaten, scheen de zon; de overige dagen kwam het met bakken naar beneden, bijna hele dagen…☔️;
– gisteravond deden we een nachtsafari in de Zoo met zoon en schoondochter.

En wat denk je? Bergen beklommen in Oman, door Wadi’s gewaad en dan struikel je hier over een richeltje van 1 cm. hoogte! Broek kapot (en knie natuurlijk ook) en aan de rechterkant flink de enkelband verrekt.

Vandaag zijn we vertrokken naar Thailand, naar Ayutthaya. Op de vliegvelden supersnel: handig hoor zo’n rolstoel (in Bangkok zelfs met een professionele “personal pusher”!

Wat fijn dat we hier toevallig een knus resort hebben geboekt waar we een eigen huisje hebben met een veranda én nog een lekker zwembad in de tuin met ligstoelen. Handig als je toch even met de beentjes omhoog moet!

Als je veel tijd hebt, kan een reisdag (van Sur naar het vliegveld in Muscat, kleine 250 km.) zo heerlijk zijn!

Peter heeft voor onderweg 3 stops uitgezocht. De eerste was bij een mausoleum  in Kalhat. Een stad die ooit getroffen is door een aardbeving en van het oude deel staat eigenlijk alleen het mausoleum van Bibi Meriam (geen idee wie dit was en ook nergens kunnen vinden) nog op een flinke heuvel. “Niet toegankelijk voor toeristen”, hoorde ik Peter hardop voorlezen, dacht ik….

Als we er zijn, kijken we omhoog naar de restanten van wat vroeger een mausoleum moet zijn geweest. Peter stapt uit en zegt: “Ik ga het even van dichtbij bekijken hoor…”:ik ben te verbaasd om te reageren. Hoezo denkt hij dat hij de enige toerist is die boven kan komen?
Vanuit de auto (lekker koel, want het is vandaag rond de 30 gr.) kijk ik naar zijn poging.
Ik laat even 3 foto’s zien hieronder en als je die dan daarna ook van achter naar voor bekijkt en je inbeeldt dat Peter bij de laatste 3 omgedraaid is, dan weet je het resultaat.

De tweede stop is niet voorzien, maar wel ook weer heel verrassend. We zien al een tijdje langs het strand een soort grote bushokjes staan. Je zou het ook prieeltjes kunnen noemen, want sommige zien er iets anders uit dan de bushok-variant.
We stoppen en Peter stapt weer uit om polshoogte te nemen. Ik heb geen zin om weer bij een ander stukje kust te gaan kijken, want het is allemaal even mooi en je kunt niet bij alle mooie uitzichten de auto uitgaan, want dan komen we nooit bij het vliegveld aan….
Als hij terugkomt heeft hij 2 bekertjes koffie bij zich. “Ik kwam niet weg bij de vissers zonder koffie meegenomen te hebben, ook voor jou.” Dat kan ik niet onbeantwoord laten. We lopen samen nog even terug en bedanken de mannen. Ze vertellen dat ze hier vanuit Muscat (3 uur rijden, zeggen ze) voor een relax-weekend zijn. Stoeltje aan het water, beetje vissen, wat wil je nog meer?
Ze overnachten ook gewoon in het bushok.
Als we wat dichter langs het bushok terugkomen, zien we het met eigen ogen: twee van hun maten liggen nog lekker te pitten daar.

De volgende stop wel: the Bimah sinkhole.
Het is eveneens een restant van de eerder genoemde aardbeving. Een diep gat met een prachtig meertje onderin. Boven kun je er helemaal omheen lopen en er loopt een steile trap naar beneden. Bijzonder ook weer.

In het volgende stadje Qurayat lunchen we. Het valt nog niet mee om iets te vinden want de vrijdag is hier wat bij ons de zondag is, met dit verschil dat hier ook bijna alles gesloten is. Maar vlakbij het kasteel in het stadje vinden we toch een restaurantje dat open is. De ober spreekt geen Engels, maar hij doet zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken. Op een bordje heeft hij verschillende rijstsoorten en kip gelegd. We kunnen dan proeven en aanwijzen welke rijst we het lekkerst vinden. Ook de “soep” die hij erbij serveert, wordt eerst aangeboden om te proeven. Geweldig! En nog lekker ook, al hebben we het vegetarisch gehouden.

Nog een keer stoppen we boven aan een grote afdaling, voor het uitzicht op de hoofdstad Muscat.
Het voelt alseen afscheid.

We geven elkaar weer een high-five als we de auto hebben afgeleverd. We hebben het er weer goed afgebracht! ✋

Woensdag 4/12
“Kunnen we niet morgen naar Wadi Al-Shab?”
”Liever vandaag, want morgen wil ik naar Turtle Beach.”
Ik vraag niet waarom, want eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit, maar ik dacht na die forse wandeling van gisteren is het misschien beter wat te herstellen.

Als we na het korte overtochtje per boot de Wadi inwandelen – aanvankelijk samen met een Nederlands echtpaar (congres in Oman en samen met de echtgenote er 5 dagen aan vastgeknoopt). – lijken mijn benen vol te lopen. Wat is dit? Ben ik dan echt niet hersteld van gisteren? Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. …
Mijn schoenen lijken ook minder grip te hebben dan anders.
Ik neem wat vaker een pauze, drink meer water, ben extra voorzichtig op blinkende stenen, want glad, en na een tocht van 1 1/2 uur met niet echt veel gevaarlijke stukken zijn we op het eindpunt: De Wadi.

En dan begint het eigenlijk pas, want door deze wadi kun je stukken wandelen en moet je stukken zwemmen. Onderweg zien we pubers halsbrekende toeren uithalen om telkens van de rosten langs de kant in het water te kunnen springen.
Dan komen we bij een obstakel. Een grote gladde rotsblok waar je tegenop moet klauteren, eroverheen lopen en daarachter kun je dan weer een stukje verder zwemmen om bij een rotsspleet te komen waar je net met je hoofd doorpast, zo’n 4 meter lang. Dat is de uitdaging.
Dat ga ik dus niet doen.
We zien het Nederlandse echtpaar met grote moeite over de rotsblok terugkomen. Hij aan de ene kant, half lopend, half (uit-) glijdend, zij aan de andere kant zittend als op glijbaan waar je liever niet vanaf wil.
“Het is echt wel te doen, hoor!”, moedigt de dame ons aan en ze legt uitgebreid uit hoe je je hoofd een beetje schuin kunt houden en….” Ik hoor al helemaal niet meer wat ze zegt. Ik hoor alleen Peter zeggen dat hij het gaat proberen. Ik zie hem de gladde rots opklauteren. Ik durf even niet te kijken en net als dat weer wel doe, zie ik hem uitglijden en op zijn rug het water inglijden. Ik hou mijn adem in, maar hij staat weer en begint met een nieuwe poging. Ik roep nog een keer of twee dat hij het niet moet doen, maar tevergeefs. Als hij op een recht stuk bovenop staat, doet hij zijn duim omhoog. Ja, het zal wel, maar je moet straks ook weer terug he.

Ik zwem nog wat rond in de wadi, maar omdat Peter toch niet 1,2,3 terug zal zijn, kruip ik even op de kant om in het zonnetje te zitten. En dan krijg ik de voorstelling van mijn leven. Van de gigantische rots tegenover mij komt een jong stel afgedaald:  zonder touwen, zonder haken…..levensgevaarlijk. Andere mensen die in de wadi zwemmen kijken ook omhoog en zeggen “They are crazy…”:en gaan vervolgens verder. Ik moet wel blijven kijken en ik vind het ook wel superspannend om te zien.
Hij is duidelijk de beste klimmer/daler en gaat voorop. Vervolgens geeft hij haar aanwijzigingen en soms letterlijke ondersteuning van zijn schouders of hij houdt haar voeten vast! Met één bepaald stukje zijn ze zeker een kwartier bezig. Maar, ze komen er wel: uiteindelijk staan ze op het gladde rotsblok en kunnen ze verder.
Het heeft het wachten op Peter wel een stuk  leuker gemaakt en omdat ik ondertussen behoorlijk wat technieken heb gezien, waarmee mensen de rotsblok afkomen, zwem ik naar Peter toe om hem wat aanwijzingen te kunnen geven: het gaat goed en op zijn rug zit maar een klein krasje van de eerdere uitschuiver.
De spleet heeft hij onder water bedwongen.
Ik ben blij dat hij het er goed van heeft afgebracht.

De terugtocht gaat een stuk gemakkelijker en sneller (1 uur ipv van 1 1/2) en ik begrijp dan pas waarom: de heenweg was continu omhoog klimmen!

Donderdag 5/12
Vandaag gaan we dus naar Turtle Beach.
We starten met een bezoekje aan een scheepswerf in Sur, waar ze traditionele schepen maken, met de hand. Momenteel zijn ze bezig met een schip dat over 3 jaar klaar zal zijn en aan het schip dat min of meer klaar is en waar je op mag klimmen, is 2 jaar gewerkt. Vaklui zijn het natuurlijk, maar duidelijk niet uit Oman. Allemaal gastarbeiders en ik vermoed dat ze zelfs op de werf slapen, ergens achteraan waar ik een barak zie staan, waar veel was aan een waslijn hangt.

Daarna rijden we ook nog eerst even naar de “oude stad”, waar we wat doorheen slenteren en prachtige huizen zien staan naast onbewoonbaar verklaarde woningen (althans door mij). Een heel vriendelijke bewoonster is aan de achterkant van haar huis , waar ze een schaap heeft staan in een kippenschuurtje. In haar beste Engels vertelt ze dat dit haar huis is en dat het een schaap is wat we zien en geen geit. Die zijn hier veel te veel, zegt ze. En dat klopt ook wel. We komen verder weinig mensen tegen in de straten, geiten des te meer. Op het strand zitten wel wat mensen met kinderen.

Dan rijden we naar de meest Oostelijke punt van Noord-Oman, naar het Turtle Beach Resort. Ergens lazen we dat toeristen daar vanuit het resort heerlijk konden snorkelen vanaf een privéstrand en we gaan proberen of wij dat ook kunnen doen, daar, ook al zijn wij geen gasten van het resort.
We stoppen voor de slagboom en de bediende daarvan – in een haast militair uitziend uniform – begrijpt niets van onze vraag en verstaat geen woord Engels. Hij opent  vriendelijk de slagboom en we parkeren de auto voor het resort.
Bij de receptie in de mooie hal, staat de kerstboom al opgetuigd en de pakjes liggen klaar.  En ja, we moeten een toegangsprijs betalen van een paar euro p.p., maar dan mogen we daar te gast zijn op het strand met strandstoelen en parasols en frisse badlakens, douches en omkleedmogelijkheden, noem maar op! We zijn ook welkom in het restaurant voor koffie en lunch, (maar dat zit uiteraard niet bij de prijs inbegrepen).

De nieuwe snorkels doen het fantastisch: gewoon ademhalen door je neus en/of mond, dus niet met zo’n paardenbit in en in de volle breedte en hoogte zicht, al moet ik bij dat laatste een kleine kanttekening plaatsen. Op mijn snorkel zitten, gelukkig iets boven ooghoogte 2 stickers. Een met de maat en een met een nogal overbodig  plaatje dat het hier een snorkel betreft. Mijn uitzicht is dus niet zó riant. Bij Peter ontbreken die stickers. Ik ga naar de kant en probeer te ontdekken hoe ik ze eraf kan krabben, maar het lukt niet….nou ja, dan maar zo!

Als ik mijn snorkel voor een laatste rondje pak, zie ik ineens dat er over het hele masker een sticker zit en dat de 2 plaatjes daarop zijn afgedrukt! Ja, bij het laatste rondje snorkelen was ook mijn uitzicht riant!

Als afsluiting van de dag, rijden we nog even door naar Turtle Beach zelf. Een stuk strand tussen de rotsen waar elke avond rond 20.30 reuzenschildpadden hun eieren komen leggen. We vinden oude eierschalen en zien de kuilen van de schildpadden die gisteren hun eieren verstopt  hebben. Er waren er zeker 10, vertelt een visser ons.

We komen even in de verleiding om vanavond terug te gaan, maar we laten het hierbij. Zo’n 50 km. in het donker terugrijden vind ik niet echt verleidelijk.
Het is mooi geweest. We hebben een mooie periode gehad hier, in Oman 🇴🇲 .

“Gotfried van Bouillon!!!!”
Ik vloek hartgrondig. Peter vliegt bijna met zijn hoofd tegen het dak en ik probeer in een laatste wanhoopsactie nog zo hard mogelijk te remmen om de terugslag nog enigszins op te vangen, wat matig lukt.

Het autorijden is hier niet moeilijk; je hebt dezelfde vaardigheden nodig als in elk ander land waar ik tot nu toe auto reed. Maar hier moet je toch wel iets anders kijken  👀.
Op sommige wegen mag je b.v. 100 km. per uur rijden, maar dan staat er ineens 80 km. Pas dan niet alleen de snelheid aan, maar kijk ook nog eens of je niet een van bovenstaande verkeersborden ziet, en/of geel geverfde strepen op de weg, en/of bijna niet te ontwaren vaag gele vegen en/of helemaal geen waarschuwing en rem dan flink af, want er verschijnt geheid een verraderlijke verkeersdrempel!

Ik noem nu als voorbeeld van 100 naar 80, maar hetzelfde euvel doet zich voor bij 80 naar 60, van 70 naar 40, van 60 naar 40, van 50 naar 30 etc., maar bij de laatste voorbeelden komt de klap iets minder hard aan, natuurlijk.

Een ander fenomeen is het afslaan van een weg. In tegenstelling tot elders is hier geen weg voor nodig. Als je langs de weg een plaats ziet liggen waar je moet zijn en naast de weg ligt een met de auto berijdbaar terrein, dan sla je af en rijd je daaroverheen gewoon naar je bestemming. Zo gaat dat hier!

Oh ja en als er een wegversmalling is i.v.m. wegwerkzaamheden en er staat om de 100 m. “Reduce your speed”,  80 km. per uur, dan geldt dat alleen voor huurauto’s, vermoed ik, want de overige auto’s passeren je dat het een lieve lust is. Na een half uur rijden heb je je dan wel aangepast en ga je hoffelijk zo rechts mogelijk rijden als er achteropkomend verkeer nadert. Die hoffelijkheid wordt dan soms beloond met knipperende achterlichten. Dat dan weer wel!

Vandaag zijn we verkast naar Sur, nadat we ‘s morgens nog even langs de rand van de woestijn zijn gereden.
Het was verder geen spannende trip, al zagen we veel kamelen 🐪 🐪🐪🐪🐪
Het Raki-hotel is weer heel goed. Als we denken de kamer binnen te komen, staan we in een ruime hal met fauteuil en t.v. Links een deur die naar een keuken leidt.
Er staat een kookplaat in, er is een koekenpan, een kookpan en 2 bordjes en glazen, misschien nog 2 vorken, maar dan houdt het op: alle keukenkastjes zijn leeg! Geen nood, ik ben toch niet van plan om te koken. Er zit hier een heel goed restaurant bij. De slaapkamer met aansluitend douche-/toiletunit vinden we achter  een volgende deur. Prima kamer!

Na de uitgebreide lunch – we worden verwend alsof we de koning en koningin zelf zijn – wandelen we langs de corniche (boulevard) de brug over, naar het Al Ayiah Plaza hotel waar een weg omhoog is naar de op grote hoogte gelegen wachttoren. Dat is de beste plek om de ondergaande zon te zien, zo luidt onze info.
Dat klopt ook wel, maar het punt is dat de trap omhoog weer zo steil is, dat Peter na een halve trap naar mij gebaart dat ik niet moet komen! Nou, dat wil wat zeggen. Ik was er ook nog niet aan begonnen omdat ik een stuk achterliep.

Ik wacht rustig op een steen tot Peter daar boven uitgekeken is; ik kan lekker uitrusten daar. Toch kijk ik stiekem of er geen andere weg omhoog is waar ook een mooi uitzicht is. Die is er wel, want terwijl ik daar zit gaan er 2 4-wheel drives omhoog en een echtpaar met een kind van een jaar of 3 klautert daar ook omhoog.

Peter komt sneller terug dan ik verwacht; ik zie hem op sommige stukken zijdelings de trap afgaan. Als hij op het punt staat, waarvan ik denk dat we omhoog kunnen naar een ander punt gebaar ik dat er eraan kom en samen klauteren we de berg weer op. Het is een prima punt om over Sur uit te kijken en bovendien hebben we boven leuke gesprekjes met de Shell-mannen die daar met hun drones staan te spelen.
Ze beloven de filmpjes te mailen en vragen of ze een foto van ons mogen maken.

We wandelen door de vrouwensoek terug naar het Rakihotel.
Alles bij elkaar hebben we wel zo’n 7 km. gelopen. Wat is het toch fijn dat me dat geen grote moeite meer kost!

“Shit!”
Ik schrik als ik dit naast me hoor…
”Ik ben mijn portemonnee vergeten.”
We zijn dan net in het dorp voor onze eindbestemming van die dag: Wadi Bani Khaled. We hebben wel een soort energiekoekje bij ons en water natuurlijk, maar om daar nu de hele middag op te moeten teren…. Bij de Wadi is een klein restaurantje en dat zagen we wel zitten voor een lichte lunch.

Gelukkig heb ik mijn pasjes wel bij me en zijn er in het dorp een paar pinautomaten. We wandelen wat heen en weer tussen die automaten, omdat ze het beide niet doen met mijn ING-pasje, dus moet er mijn creditcard aan te pas komen die natuurlijk nog in de auto ligt. Enfin, 20 minuten later zijn we weer “en route”.

De wadi verrast ons allebei. We hebben onderweg al een klein voorproefje gehad langs de kant van de weg, maar dit slaat alles. Er zijn op verschillende punten “zwempoelen” en hoe meer je klautert over supergladde stenen en een steile trap, hoe mooier de wadi die je tegenkomt. Natuurlijk willen we proberen die mooie te bereiken, maar na een flinke klauterpartij blokkeer ik toch als ik het begin van een aan het oog onttrokken trapje zie waarlangs we moeten afdalen. Je ziet namelijk alleen maar een afgrond….

Ik ga even op een steen zitten en kijk wat er gebeurt met de mensen die na ons komen. Bijna allemaal jonge mensen dalen op dat randje het trapje af, een enkeling na enige aarzeling.

Dan komt er een groepje ouderen aan, zo rond mijn leeftijd schat ik. Een dame loopt zelfs op crocs (dezelfde die ik thuis gebruik om te douchen, maar dat is niet belangrijk voor het verhaal) en zij loopt zonder vrees op het gat met het trapje af en  verdwijnt naar beneden. “Ja, maar als zij dat kan, dan kan ik dat toch zeker ook!” denk ik en tegen Peter die geduldig heeft zitten wachten op mij, zeg ik: “Ik ga het doen!”

Wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. De beloning is geweldig. Een zwempoel en een stuk zwemwater tussen de rotsen. Zo schitterend mooi gelegen en zo fijn om te kunnen doen.
Wat een bofferds zijn we toch dat we dit allemaal mogen meemaken!

“Vanavond gaan we naar het Restaurant om kamelenvlees te eten.”
Ik ben blij verrast, omdat we eerst – zoals de avonden ervoor – bij Supermarkt Lulu ons avondkostje bij elkaar zouden shoppen. Overigens altijd heel lekker!
Ik vermoed dat Peter er iets speciaals van wil maken: morgen zijn we 15 jaar een samenlevend paar, bij contract.
Dat verwacht ik.

We rijden naar het “kamelenrestaurant” dat ons is aanbevolen door de host van ons appartement: hij heeft het adres ge-appt. We draaien de Unnamed Road in en Google maps geeft aan dat we de bestemming hebben bereikt.
Wat ik zie is een achterafstraat, zonder trottoirs, links wat onbestemde winkels en een soort snackbar met een paar plastic tafeltjes en dito stoeltjes waar omheen wat katten scharrelen. Tegenover de snackbar zie ik een slagerij met een bord boven zijn deur waarop de beesten waarvan hij het vlees verkoopt, beeldend zijn weergegeven. Bovenaan links staat een kameel. Ernaast is een theehuis.

We staan wat verloren naar de snackbar te kijken en de ober, met hygiënisch haarnetje, rent in en uit naar auto’s die voor zijn deur gestopt zijn en kort op de claxon drukken. Hij noteert de bestelling en het kenteken en rent weer de snackbar in om even later de bestelling weer af te geven en het geld te ontvangen. Ondertussen heeft hij een tafeltje schoongeveegd en ons uitgenodigd vooral te gaan zitten. Hij komt er zo aan…..
Communicatie is bijna niet mogelijk: hij spreekt nauwelijks Engels en wij noch Arabisch noch de taal uit Bangladesh (daar komt hij namelijk vandaan, vertelt hij later), maar we wijzen naar de kameel aan de overkant en hij snelt weer naar binnen. Even later is hij terug met 2 spiesjes geitenvlees en wijst naar de flesjes op tafel: “Sweet and Hot”. Lekker.

Dan wijzen we nog maar eens naar de kameel en even later komen er inderdaad 2 spiesjes met kamelenvlees. Daarna nog ongevraagd 2 met inktvis en kamelensoep. We krijgen ook nog water en de thee die we bestellen wordt geserveerd vanaf de overkant door een obertje uit India.
Kijk, boven staat wat ik verwachtte en het beeld dat ik daarbij had was iets anders als ik eerlijk ben.

Maar ik kreeg inderdaad iets heel speciaals.

En dan rijden we vandaag via Fort Bahla naar Oriental Nights, onze volgende pleisterplaats dicht bij een wadi waar we morgen naar toe willen.

Fort Bahlia is imposant groot en robuust en tegelijkertijd lijkt het me heel kwetsbaar. Het is namelijk helemaal gebouwd van modder met stro en wat kleine steentjes in de laatst vernieuwde stukken. Maar, waarschijnlijk vergis ik me in de stevigheid van deze manier van bouwen want het fort staat er al eeuwen.

Onderweg merken we aan het landschap dat we steeds verder tegen de woestijn aankomen en we ontmoeten zowaar een groep rustig grazende en overstekende kamelen. Wat zijn dat toch mooie beesten om te zien.

Oriental Nights is een mooi hotel en we hebben een zeer ruime kamer (upgrade).

We nemen eerst een duik in het kleine, maar oh zo welkome zwembad. De host komt met een dienblad aanzetten met thee en koffie die hij in het prieeltje naast het zwembad zet. “For you”.
Als ik daarna vraag of we een van de bankjes mogen verplaatsen naar onze voordeur, pakt hij ook nog zelf het bankje op en zet het op onze plek in het zonnetje neer.

Daar genieten we nog wat na van deze dag in het avondzonnetje.

NB Peter is er ook bij hoor,  maar ik sta zo vaak op de foto’s “vanwege het perspectief”, aldus Peter.

Wat een prachtige autorit naar Jebel Shams, de Grand Canyon van Oman.
Het is een rit van 90 km., maar we doen er 3 uur over omdat er zoveel te zien is en we op het laatst een flink stuk off-road moeten rijden. Nou off-road is het niet, want er ligt wel een weg, maar onverhard en vol kuilen en bulten en behoorlijk stoffig. Als je gepasseerd wordt, en dat gebeurt regelmatig met name door gidsen die toeristen bij zich hebben, zie je even heel weinig en dat is hier nogal link.

Halverwege de weg omhoog, staat er een auto stil met knipperlicht en omdat we vermoeden dat daar dus een mooi uitzicht is, stoppen we ook. Dat blijkt achteraf een misverstand: we hadden moeten passeren. De auto is namelijk de escort voor een fietser, die zigzag zwoegend omhoog probeert te komen. Wat een held!
Maar er is er nog een die de tocht naar boven fietst en daar heb ik nog meer bewondering voor. Het is een toerist met fietsbepakking en hij heeft geen enkele escort en als wij net begonnen zijn met de terugtocht, heeft hij bijna het eindpunt bereikt. We geven hem “thumbs up”. Het lukt hem zelfs nog om flauw te glimlachen!

De kloof is natuurlijk een toeristische trekpleister. Op 2000 m. hoogte kijk je de diepte in en torent er nog 1000 m. berg bovenuit. Op sommige stukken kun je
1500 m. de diepte in kijken.

Het is niet druk op de weg en op het wandelpad daarboven langs de kloof, maar gelukkig is het ook niet uitgestorven. Als we een afdaling te voet over een ruig pad en een stuk kloof achter de rug hebben, beginnen we over de weg, de klim omhoog waar we de auto geparkeerd hebben. Het is een stuk langer en steiler dan we gedacht hebben en dankbaar maken we onderweg gebruik van het aanbod om een stuk met mensen mee te rijden. Het is een Amerikaans stel en de dame aan boord is verrukt als ze hoort dat wij uit Holland komen: ze heeft de weddenschap gewonnen!

De terugweg gaat een uur sneller, maar het grootste stuk is dan ook een fikse afdeling. Gelukkig zit er een hellingknoop in de auto en dat merk je wel.

We hebben een fantastische dag die we gaan afsluiten met een hapje kamelenvlees.
Morgen meer hierover.

Om 6.00 uur gaat de wekker.
Om iets over zeven rijden we een van de overvolle parkeerterreinen  op in de hoop een plaatsje te vinden. Dat is ijdele hoop en ik ben allang blij dat ik me door de andere auto’s en pratende mannengroepjes heengeworsteld krijg en er aan de andere kant weer uitkan: terugrijden is geen optie.
Een eindje verder vinden we nog een prima plekje voor de auto.

Als we onder een van de stadspoorten door het oude stadsdeel inlopen, is het een drukte van belang. We vinden heel snel het gedeelte waar de geitenhandel plaatsvindt.
Er staat een grote kiosk, met daarom heen een soort arena waar mannen met hun te verkopen geiten doorheen lopen, als in een optocht: een ongeorganiseerde optocht, dat wel. Aan de buitenring staat rijendik het “publiek”,  geïnteresseerde kopers en een enkele toerist die nog vroeger uit bed kwam. Maar, we zijn vroeg genoeg om volop te kunnen genieten van het schouwspel, te ontdekken wie potentiële koper is en wie slechts kijker en hoe en waar de geiten beknepen worden om hun kwaliteit te bepalen. De prijs van een geit heb ik niet precies kunnen achterhalen, maar het gaat niet echt over grote bedragen en een verkoophandeling is simpel. Het overeengekomen bedrag wordt geruild voor het touwtje waar de geit aan vastzit. Ook heb ik ontdekt dat het bied-en-laat proces wel een paar ronden kan duren. De eerste ronde wordt de geit beknepen en wordt er nee geschud; de tweede ronde roept de verkoper iets naar de “klant”, die roept iets terug waarna hij weer een rondje verder loopt en als er in die tussentijd nog niet elders in de carroussel zaken zijn gedaan, zit er een dikke kans in dat de geit van eigenaar verwisseld wordt in de derde ronde. Er zijn ook Bedoeïen-vrouwen die geiten kopen. Zij vallen op omdat zij een zogeheten snavelmasker dragen. We hebben dit al eerder gezien, maar nog geen kans gekregen om ze te fotograferen: nu lukt dat wel. Ze zijn door de dames zelf gemaakt, zo lezen we ergens, van een papiersoort die aan leer doet denken en ze dragen het met trots. Hun kleding is soms wat fleuriger van kleur dan we tot nog toe zagen en hun haar bedekken ze met een losse shawl.
Oorspronkelijk waren ze bedoeld als een beschutting tegen het woestijnzand, maar tegenwoordig proberen de dames met hun mooie masker ook mannen te verleiden.

Hoe later het wordt hoe meer toeristen er verschijnen en die zijn niet allemaal even bescheiden. We lopen verder door het oude gedeelte waar ook andere markten zijn. Vis, groente, vlees, dadels, vogels, konijnen en tot slot ook nog geweren.

Op de binnenplaats van het kasteel worden we ontvangen door een zang- en dansgroep van uitsluitend mannen met zwaarden. Ze staan tegenover elkaar en voeren een “battle” – avant la lettre – uit. Dwalend door het goed onderhouden kasteel komen we wat oude en nieuwe ambachten tegen, een klein museumgedeelte en een koele tuin die naar de geitenstal leidt.

Het is een indrukwekkende ochtend.

De lunch gebruiken we in een restaurant waar alleen maar “familyrooms” zijn, dus ook wij zitten in zo’n afgesloten kamer met schuifdeur: een vreemde gewaarwording.

De middag brengen we door op ons dakterras (zie foto, boven links).

We zonnen, we lezen, drinken een kopje thee…..

Nadat we de auto opgehaald hebben, koersen we naar Nakhal. Er moet een prachtig fort staan dat we kunnen bezoeken. Als we daar aankomen, blijkt het gesloten te zijn: we zien alleen maar een enkele bouwvakker. Er wordt gerenoveerd en een andere bezoeker die ook voor de “gesloten deur” staat, weet ons te vertellen dat het de komende 2 jaar niet toegankelijk is. Die kunnen we dus van het lijstje afstrepen.

We rijden door naar Al Awabi, een klein dorp. We wandelen wat door de lege straatjes en komen langs een koffieshop. Koffie durven we er niet te drinken, maar een kop thee gaat er wel in, Als we weggaan, kopen we aan de deur nog een drietal gefrituurde hapjes die ontzettend lekker blijken te zijn. De mensen hier spreken geen woord Engels, maar ze zijn ontzettend begripvol en hulpvaardig en dan kom je toch een heel eind.
In Rustaq hebben we geluk met het fort. Het is open en bij het kopen van een ticket (500 p.p. = € 1,12) zit een kopje kopje met dadels vooraf inbegrepen.
Het fort zelf is groot, heel groot, en goed geconserveerd. We genieten en we klimmen, trap op, trap af. In de zon (26*), in de schaduw, trap op, trap af.

Na een uur hebben we genoeg calorieën verbrand en rijden we naar het Remas hotel in Seeb. Het is een vrij nieuw hotel met een lekker zwembad waar we maar meteen gebruik van maken en nog kunnen genieten van de laatste zonnestralen.
Alle personeelsleden zijn goed geïnstrueerd. Ze noemen hun naam, doen een welkomswoord en buigen als een knipmes. Ze zijn al helemaal niet te beroerd om een praatje te maken en de ober in het restaurant getuigt van zijn topografische kennis van Nederland. Hij noemt heel wat steden en weet zelfs dat er in Eindhoven een vliegveld is. Dat heeft hij geleerd bij zijn opleiding Toerisme. Hij komt uit Egypte, is getrouwd met een meisje uit Oman en hebben samen een dochtertje van 2 jr. “Kijk, dit is ze!” De muziek valt even stil als hij de foto op zijn i-phone laat zien, want tussen het serveren door speelt hij ook nog voor DJ via Spotify (of hoe dat hier ook mag heten). Onze kamer ziet er ook heel mooi uit op het eerste gezicht, maar in de badkamer zien we toch ook de andere kant. Uit het plafond is een afvoerslang -of elektrokabel- van onze bovenburen doorgelust en de badkamerdeur heeft ook nog wat afwerking nodig, zo te zien. Ach, een kniesoor die daar op let…ik.

Als we de andere ochtend vertrekken, hebben we zo’n beetje alle namen van het personeel. Of we ze toch vooral een goede rating willen geven! Nou, dat doen we.

In Izki gaan we op zoek naar de oude stad. We vinden in eerste instantie een stuk oude stad, volkomen in verval. We wandelen erin. In een van “kamers” ontdekken we 3 jongens die geschrokken uit hun schuilplaats komen. Zaten ze net lekker stiekem te roken!

Ze wenken dat we mee moeten komen en we gaan achter ze aan. Ze geven ons ongevraagd een rondleiding en brengen ons zo op de mooiste plekjes. We komen zelfs bij een ruimte die als moskee gefungeerd heeft. We moeten er af en toe flink voor klauteren, maar een van de jongens is zelfs niet te beroerd om ons letterlijk een handje te helpen. Het zijn wel echte straatschoffies, ze giechelen en gniffelen, maar ze doen serieus hun best om het ons naar de zin te maken.

Als we daarna bij het ommuurde stadsdeel komen dat we zochten, is er geen gids te bekennen. Maar, wat is het indrukwekkend mooi, deze spookstad uit 600 BC.

Voor we naar Nizwa gaan, de eindbestemming voor vandaag, willen we wel nog  even de oude graftombes op de heuvels bezoeken.
Nou, dat is eerder gezegd, dan gedaan. Het wordt een ware queeste. Uiteindelijk staan wel in de buurt van de goede heuvel (volgens Google maps), maar we zien noch grafheuvels, noch een toegangspad met trappen dat er volgens de reisgids moet liggen.
Als Peter is uitgestapt en te voet een kijkje gaat nemen, ziet hij een bewoner achter de half openstaande  poort van zijn huis.
Die wil hem helpen, maar eerst moeten we bij hem koffie komen drinken met dadels vooraf: daar komen we niet onderuit. Dit is echt zo bijzonder: in de mannenkamer, op de grond (ik mag op de bank zitten), rondom een groot dienblad. De gastheer spreekt maar een paar woorden Engels, maar de rest doet hij gewoon in het Arabisch! Hij informeert of Peters ouders nog leven, hoeveel kinderen we samen hebben en is helemaal in zijn nopjes als hij het getal 5 hoort.
Hij vindt het wel gezellig zo met zijn gasten en hij slurpt gemoedelijk zijn koffie mee op.

Het afscheid is ontroerend. Ik heb het zelf niet gezien, maar hij heeft Peter een hug gegeven. Mij heeft hij vriendelijk de hand geschud.

Ondanks zijn aanwijzigingen krijgen we de graftombes toch niet gevonden.
Peter stapt weer uit en vraagt het aan een man die net zijn erf af wil rijden. Het autoraampje gaat open, hij schudt Peter de hand en luistert daarna naar de vraag.
Dat leren we hier ook: eerst iemand begroeten, de hand schudden en daarna de vraag stellen.
Hij weet het wel. “Rijd maar achter me aan” en in no-time staan we onder aan de trap die naar de graftombes leidt. Gelukkig maar, want ik stond op het punt om op te geven.
Fijn dat we dat niet deden. Het was het zoeken waard.

En nu zitten we op het dakterras van onze nieuwe stek, een appartementje op 6 hoog, aan de rand van Nizwa.
Het was een mooie dag, op naar morgen!

Donderdag is voor ons wasdag. We vinden een wasserij en de was is na 2 uur klaar. In die twee uur gaan we naar de grote Mall die vlakbij is. We drinken een lekkere cappuccino en slenteren wat langs de winkels. Dan zie ik ineens dat er verwezen wordt naar een schaatsbaan en even later zien we inderdaad schaatsende kinderen. Ze zijn duidelijk niet gewend om zich op glad ijs te begeven, maar ze hebben er lol in en zijn niet bang op te vallen. Tegenover is een groepje jonge meiden met veel plezier aan het boogschieten en ook wij proberen de roos te raken. Er is ook een 3D bioscoop, een bowlingbaan en noem maar op. Het entertainmentgedeelte in deze Mall is groot.

De was is inderdaad klaar, keurig gestreken ook, en wij rijden meteen door naar Misfat, een oud bergdorp. Wandelschoenen aan en daar gaan we.
Het is er zo druk dat het Peter doet denken aan Valkenburg. We zoeken de waterput, want daar zou wandeling 9 beginnen, volgens onze informatie. Laten we nou die waterput nergens kunnen vinden! Daar gaan we weer, trap op, trap af. Straatje links, straatje rechts, rechtdoor. Het lukt echt niet en er is niemand die ons desgevraagd wat wijzer kan maken. We zijn er wel zo’n beetje klaar mee en omdat het al weer lunchtijd is, strijken we neer in de oase op een heerlijk dakterras. Het eten wordt als buffet aangeboden. Het is niet zo heel veel bijzonders, maar vooruit: de lemonjuice is top. De rekening ook.

We besluiten de zoektocht naar wandeling 9 op te geven en wat te gaan wandelen door de oase. We komen langs het beroemde irrigatiesysteem daar en merken dat deze route ineens hartstikke duidelijk is aangegeven met groene rondjes en pijlen. We volgen de route en zien daar ineens ook geen mens meer. Het is een schitterende tocht met klimmen en dalen en het laatste stuk is behoorlijk omhoog over een ruig pad, maar dan komen we na een klein uur ook op 500 m. van de parkeerplaats waar de auto staat. We zijn helemaal tevreden: hebben we toch nog een mooi stuk gewandeld, weg van de drukte.
Missie geslaagd.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

En dan toen we tussendoor ook nog boodschappen en dat ziet er zo uit.

en ‘s avonds op het dakterras zo.

We gaan nog voor het ontbijt even naar de overkant, naar de vishal. Het is er vrij rustig, maar nog geregeld wordt er verse vis vanuit de boten in een kruiwagen de hal ingereden. Wij zijn niet de enigen die bewonderend kijken naar die ene hele grote; zelfs de verkopers komen naar de kruiwagen en de vis moet er met 2 man uitgetild worden.

In de aangrenzende groente- en fruithal is het helemaal rustig. De verkopers lijken blij dat er nog iemand voorbij komt slenteren en willen ons allemaal wel een dadel laten proeven.

Na het ontbijt, nemen we de bus naar het meest oostelijke punt van Muscat waar o.a. het Koninklijk Paleis ligt. We worden deze keer precies voor het paleis afgezet. Het ziet er bijzonder uit, maar niet echt koninklijk. Als we erom heen lopen, zien we dat het toch wel een heel groot complex is dat overigens goed bewaakt wordt.

                                       (De voorzijde)

Tegenover staat het National Museum. We kopen een ticket en maken een praatje met de bloedmooie Omani die ook nog eens supervriendelijk is. Hij leert ons dat “dank je wel” in hun taal wordt uitgesproken als “shock-run” en doet dat heel plastisch door een “elektrisch schok” en “maken dat je wegkomt”! Dat moeten we toch wel kunnen onthouden.
Het is een schitterend museum, modern van opzet, gevarieerd. Het geeft een uitgebreid overzicht van de geschiedenis van Oman en van het leven van de Omani.
We genieten van al het moois en kijken tot slot nog naar een mooie promofilm die prachtige beelden laat zien voor wat ons misschien de komende dagen nog te wachten staat.

(Van de Frankincense tree komt heerlijke wierook vandaan)

Dit is de oudste door mensen gemaakte bijl die ooit gevonden is op het Arabisch schiereiland. Geschat wordt dat hij 2 miljoen (!) jaar oud is. In de achterkant zag ik een prachtig madonnabeeldje, maar dat zal wel niet de bedoeling zijn.

(En ook hier was de VOC)

(Hier zag ik dan weer een lief varkenskopje in)

Na de lunch wandelen we nog wat verder door Old Muscat en komen bij een huis waar een bus met toeristen staat. We vermoeden een toerist-trap (en dat is het natuurlijk ook), maar als je even het horecagedeeltelijk voorbijloopt, kom je in een prachtig gerestaureerd authentiek Omanihuis. Heel bijzonder om daar doorheen te mogen dwalen.

De weg terug doen we wandelend. Het is een flinke trip, maar lekker afwisselend qua uitzicht met af en toe een leuke plek om naar de zee te kijken of naar de 2 gigantisch cruiseschepen die daar liggen.
Tot onze geruststelling zien we dat het jacht van de sultan ook weer terug is. Dat is vanmorgen uitgevaren. Misschien ging sultan Qaboes zijn hengeltje uitwerpen?
Van een paar buurmannen waar we gisteravond een praatje meemaakten, weten we dat de 79-jarige na een lastig jaar qua gezondheid, weer aardig opgeknapt is.
Het zou dus kunnen.