tineke bruijs

Op vrijdag verkassen we naar Eger.
”Oh, gevaarlijk hoor, …” zegt onze host bij de camping waar we vertrekken. Even schrikken we, maar dan lacht ze …”met al die wijnkelders daar!”

‘t Duurt best lang voor we Szentendre uit zijn: veel stoplichten, veel verkeer en veel putten en gaten in de weg. Ook de rest van de rit verloopt niet echt vlotjes. Er zijn veel wegwerkzaamheden en nogal wat opstoppingen, maar we zijn toch weer om 13.00 uur op onze nieuwe plek op de kleine stadscamping in Eger. Het voelt meteen goed.

Op weg naar het dal beneden de camping – de vallei van de mooie vrouwen genoemd – lunchen we onder een dak van druivenranken. Peter neemt een vissoep en ik eend met sinasappelsaus en een aardappel-uien gerecht. Heerlijk.
Daarna fietsen we nog een stukje door de kleine vallei die vol staat met etablissementen waar wijn geproefd/gedronken wordt (duidelijk een toeristische attractie, maar niet overvol en dus een gezellige ambiance).

Tevreden fietsen we terug en genieten van de rest van de dag.

‘s Nachts valt er een bui, waardoor het de volgende ochtend lekker opgefrist is. We ontbijten dus in in de zon. Vandaag verkennen we de stad waar veel te zien is.
We bezoeken de basiliek, de universiteit die er tegenover staat, inclusief de prachtige bibliotheek en helemaal bovenin een observatorium met een camera obscura (een periscoop die je via spiegels op een ronde tafel in staat stelt de hele stad van bovenaf te zien.) We moeten er vooral heel veel trappen voor op, maar we gniffelen “Het is zijn geld wel waard…” Gepensioneerden hebben gratis toegang en worden bij het horen van hun leeftijd zelfs gefeliciteerd! Het zal toch niet gratis zijn omdat ze vermoeden dat al die trappen niet te doen zijn voor die oudjes?

We zijn zo geconcentreerd bij het beklimmen van de trappen dat we de slinger van Foucault die daar in de trappenhal hangt, pas zien bij de afdaling! Heel mooi!

We drinken een kop koffie met een stuk taart in de tuin van het aartsbischoppelijk paleis, fietsen nog langs de minaret en belanden dan in het marsepeinmuseum tegenover. Ongelofelijk wat deze marsepein-kunstenaar heeft wist te maken van zijn suikergoed. Het varieert van de zonnebloemen van Van Gogh tot een compleet ingerichte kamer die ook van vloer tot en met plafond geheel uit marsepein bestaat. Niet voor niets dat deze man zoveel awards heeft gekregen tijdens zijn leven. Hij is trouwens pas twee jaar geleden gestorven.

En als kers op de taart bezoeken we het Beatle-museum ter plekke en hoewel ik mezelf nou niet echt als Beatle-fan zou betitelen, vind ik het een leuk museum. We starten het bezoek in een diepe wijnkelder onder het bovenliggende hotel CORONA (whats in an name?) met een film van een kwartier (er worden dekentjes bij uitgereikt omdat het daar downunder hartstikke frisjes is) en daarna lopen we over de twee bovenliggende etages. Hoe is het mogelijk dat iemand zoveel spullen over de Beatles heeft weten te vergaren, want dat is het: een privécollectie van een wel heel fanatieke verzamelaar.

Op 5 september fietsen we naar Visegrad. Op de ANWB-kaart aangeduid als interessante plaats en er wordt geadverteerd met een Donau-fietsroute van Szentendre naar Visegrad. 🔝
De eerste 5kilometer voeren onder de bomen, langs het water (het eerste stukje reden we al een paar keer naar ons restaurantje daar): mooi en heerlijk om te fietsen. Daarna raken we het spoor al snel bijster. Het fietspad houdt op en leidt naar de grote weg (de 11) en rechts komen we steeds op opbegaanbare paden waar ook geen fietsaanduidingen staan. Dan maar een stukje over de weg. Maar met de klank van de sirenes van gisteravond (een flink ongeluk hier op de weg) nog in de oren, fietsen we daar niet echt relaxt! Zo gauw het kan nemen we het pondje naar het eiland in de Donau om daar naar het noorden te rijden, bijna tot op de hoogte van Visegrad. “Dat kan nooit zo druk en gevaarlijk zijn als hier …” is de gedachte en dat klopt. Alleen hadden we gehoopt dat het iets meer zou zijn dan één rechte lange weg door de velden, die gelukkig af en toe omzoomd is door een flinke bomenrij zodat we nog enigszins in de schaduw fietsen. Als we op de hoogte van Visegrad zijn, staat er al weer een pondje klaar en net als daarnet worden we flink geholpen met het naar binnen tillen van onze fietsen. Ze zijn hier duidelijk niet gewend aan veel fieters op de veerboot. Dit is ook maar een zij-armpje van de Donau en we staan binnen 2 minuten aan de overkant, maar ja….zwemmen met de fiets in de nek is ook geen optie!
En dan staan we binnen een paar kilometer in Visegrad….

Een dorp van niks: geen gezellig dorpspleintje, bijna uitgestorven. Het enige pleintje dat we kunnen vinden is er een met wat winkeltjes met huisvlijt en 2 dichte eetgelegenheden. Ja, toegegeven: boven op een hoge berg staat een te bezoeken kasteel. Maar weten jullie hoe zwaar het is om daar naar toe te klauteren als het 34 graden is en in de volle zon… ?
Wij ook niet…want we hebben er geen seconde aan gedacht om het te gaan proberen.

We fietsen bijna dezelfde weg terug, alleen gooien we op het lange recht saaie stuk op het eiland de turbo erin, waardoor het een stuk korter lijkt. So far, so good!
Om het gevaarlijke stuk op de autoweg (11) te vermijden hebben we bedacht om iets verder door te rijden op het eiland en dan een veerboot tegenover “ons” restaurant terug te nemen. We hebben gezien dat daar een veerpont vaart en zo op Google te zien, moet dit mogelijk zijn….

Nou, laat ik het zo zeggen: we hebben het voor elkaar gekregen, maar we hebben op een stuk dijk gereden (en terug) en uiteindelijk kilometers lang dwars door de kale boerenakkers over een karrenspoor dat er uiteindelijk toe leidde dat we via een smalle bosweg bij de bedoelde veerboot uitkwamen.
We zijn dan zo’n dikke 50 km. op de teller verder en echt wel moe met een fietsbatterij die op het punt staat zijn laatste adem uit te blazen.

We komen terug op de camping weer wat bij, laden de batterijen op en fietsen dan nog even door naar het dorp Szentendre. Daar is een marsepeinmuseum waar ze uiteraard ook lekkere marsepein verkopen: even een paar stukje kopen. Lekker! 🤤
We stappen het winkeltje binnen en lopen door naar achter waar we een marsepeinmakerij vermoeden.
We worden door een dame tegengehouden die ons naar boven verwijst waar het museum is. Maar wij willen alleen iets kopen, dus dat doen we niet.
Peter wijst nog wel naar een bord met een tweetal teksten. De bovenste tekst is Hongaars (vermoeden we logischerwijs), maar het tekst daaronder lijkt ons Russisch. Peter vraagt welke taal dat is. De dame snauwt vervolgens heel kortaf dat ze dat niet weet!….??? In haar eigen winkel hangt een tekstbord met een tekst in een voor haar onbekende taal?
Als wij enigszins verbouwereerd blijven staan, draait ze zich om en zijn we lucht voor haar.
Ik koop er ook geen marsepein meer: ik heb er ineens geen zin meer in.

Hoewel de Hongaren over het algemeen best vriendelijk zijn, is dit niet de eerste keer dat er zoiets gebeurt. In het openluchtmuseum raakte Peter is gesprek met de medewerker die informatie gaf in het gereformeerde kerkje. Ging allemaal zeer onderhoudend en vriendelijk, tot het gesprek kwam op Transsylvanië in Roemenië en een eventuele wens om dit weer tot Hongaars grondgebied te rekenen.
Hij wees alleen maar naar zijn hart en zweeg in alle talen en toen de woorden Poetin en Ukraïne vielen was hij er klaar mee, draaide zich om en zweeg verder. Wat een verschil met de lieve dame die ik – ook daar – sprak (ik vertelde er gisteren al over).
Hoe vrij is de Hongaar om politieke issues te bespreken? Daar zijn we nog niet echt over in gesprek kunnen raken, maar we proberen het wel. We hebben nog een week.

De eerste volle dag 4 september in Zsentendre gaan we naar Skanzen om het openluchtmuseum te bezoeken. We zijn dan al naar het dorp Zsentendre geweest. Om acht uur ‘s morgens fietsen we al door de straten die langzamerhand tot leven komen. De inwoners laten hun hond uit en wandelen naar hun werk. In de kerk zit een aantal mensen, voornamelijk vrouwen, met gevouwen handen te bidden voor… voor wat? Een goede dag? Brood op de plank? Beterschap voor een zieke? Geluk voor hun kinderen?

In Skanzen hebben we geen idee wat daar aan te treffen en hoe groot het is. De weg ernaar toe is al onbedoeld “avontuurlijk” omdat we fout rijden en via een afdalend grintpad uiteindelijk uitkomen waar we willen zijn. We checken wel even bij de enige fietser die ook dat pad afgaat of we goed zitten. En hij beaamt het: hij gaat ook naar Skanzen.
Bij de aankomstbalie worden we op een aantal manieren verrast:
1. De toegang is voor mensen van onze leeftijd gratis;
2. het museum is gigantisch groot: 75 hectare;
3. we mogen met onze eigen fietsen door het museumpark.
Dat laatste is een zegen, want de afstanden tussen de verschillende “regio’s” is echt behoorlijk groot en er is weinig beschutting tegen de brandende zon.
Maar we fietsen van regio naar regio en krijgen zo een heel goed overzicht van de bebouwing in de diverse regio’s, hun leefwijzen en gewoonten. In veel van de boerderijen is er een medewerker die je al dan niet gevraagd aanvullende informatie geeft.

In een van de huizen heb ik een interessant gesprek met de vrouwelijke medewerkster.
Zij staat in een weverswoning en geeft workshops aan jonge bezoekers.
Wij zijn hier vroeg aangekomen en tot nog toe de enige bezoekers dus de medewerkers hebben alle tijd voor ons: zij ook.
Zij is hier geen vrijwilligsters, wat ik vermoedde, maar wordt betaald voor deze job. Zij is 77 jaar, lijdt aan de ziekte van parkinson, en uiteraard gepensioneerd. Zij is heel blij met deze job, want het houdt “ons ouderen” bij de tijd, én – zo bekent ze – ze móet ook wel werken. Het pensioen voor haar generatie is belabberd en zonder deze bijverdiensten zou ze elke dag opnieuw moeten nadenken over welk eten ze zich kon veroorloven, zou ze in de winter onvoldoende geld hebben om haar huisje te verwarmen en al helemaal geen geld hebben om kleding te kopen…. De generaties veertigers en jonger hebben het een stuk beter: zij verdienen meer en kunnen sparen voor later.
Op mijn vraag hoe het leven hier in Hongarije is, blijft het lang stil en kijkt ze me veelbetekenend aan. Dan komt schoorvoetend: politiek gezien is het niet eenvoudig. Er wordt heel goed gezorgd voor de hele dunne bovenlaag, dat wel. En ja, wanneer dat anders wordt? De grote baas verzint telkens weer een andere manier om aan de macht te blijven, dus …

Het laatse deel dat we bekijken is Tanssylvanië, volgens ons het meest recente deel van het museum.
We komen daar via een “echte” grensovergang. Peter heeft een leuk gesprekje met de “beambte” van het postkantoor, maar ik ben dan al afgehaakt en wacht in een airco-gekoeld stylisch etablissement rustig tot hij er ook is. We drinken samen een glaasje witte wijn en klinken op weer een mooie dag.

dinsdag, 3 september

Peter gaat ‘s morgens nog even op de fiets naar de Burcht in stadsdeel Buda (het deel aan de linkerzijde van de Donau). Het is even een flinke klim, maar het is er heel mooi, met veel doorkijkjes en het uitzicht is
de moiete waard. Er zijn nu al veel, vooral Aziatische, meisjes om een fotoshoot te maken.

Als Peter terug is, breken we op om wat verkoeling te gaan zoeken op het platteland, 30 km. verderop.
Camping Pap-Sziget is een oase na de stadscamping van Boedapest.
De geur alleen al: gras, bos, buiten. Zo fris! En wat een zee van ruimte hebben we hier onder de bomen.

We zijn net te laat bij het restaurant op de camping om te lunchen: jammer, want ze hebben een interessante menukaart, maar dat kan gebeuren. We vinden een alternatief 10 minuutjes fietsen, verderop langs de zij-arm van de Donau. Verder genieten we die middag van het campingleven, d.w.z. dat we de was in de machine doen en even later ophangen op het grote verrijdbare droogrek. Zo gepiept!

Verder doen we niet zoveel: boekje lezen, puzzeltje in de NRC maken, een spelletje Monopoly Deal en tegen half acht naar het camping restaurant om opnieuw ons geluk te gaan beproeven.
Als we de trap oplopen, zien we iets vreemds. Bovenaan wordt de toegang geblokkeerd door een paar stoelen. Wat blijkt? We zijn weer te laat…Nergens staan de openings- en sluitingstijden en zojuist heeft er nog een grote groep schoolkinderen zitten eten, maar net NU is het gesloten. RAARRRR….
Maar, we zijn niet voor een één gat te vangen. Peter fietst even naar de Spar en het probleem is al weer opgelost.

We spreken af dat we morgen voor 8 uur op de fiets zitten om naar het dorp te gaan. We hebben dan nog geen last van de warmte en andere toeristen en zien het dorp tot leven komen.Daar hebben we zin in.

Op zondag komen we aan in Budapest. Op de camping is het -net als overal – bloedheet. Alleen aan de rand van het camperveld staan bomen, maar die randen zijn bezet. En dan nog is de keuze arbitrair: of ‘s morgens of ‘s middags in de volle zon…
Onderstaande foto is van 7.30 uur en je ziet dat Koos 🌞al goed zijn best doet.

We fietsen die dag alleen 2 keer door de rustige wijk waar we staan. Ik zeg niet waarom maar de Vietnamees kookt prima daar!

Op maandag gaan we echt Budapest verkennen, uiteraard per fiets. We rijden in een mum van tijd langs de Donau, waar het gezellig druk is. We zien het beeld van het meisje met de hond, komen langs de grote markthal en nu we er toch zijn, nemen we ook binnen even een kijkje. Het is er erg netjes en zoals bij de meeste hallen vinden we de trappen en de plafondconstructie het mooist.

Bijzonder ook om te zien dat er koelkastmagneten te koop aangeboden worden waar de spot gedreven wordt met alle grote veelal omstreden leiders. Orban ontbreekt.

We komen wel langs zijn werkplek. Het parlementsgebouw lijkt in niets op ons “torentje”. Hieronder zie je alleen de voorgevel en niet hoe gigantisch diep dit gebouw is.

We fietsen over het vredesplein, naar de heldengalerij en verderop door het prachtige stadspark.
Budapast doet westers aan, in schrille tegenstelling met de kleine dorpen en stadjes waarover ik eerder vertelde, maar ik mis hier toch de gezellige pleinen, de echte kernen van een stad.
Rondom de kathedraal lijkt het er een beetje op en de kathedraal zelf is schitterend mooi.
Er hangt een vlechtwerk van graan met uitleg over de vrijgevigheid van de Hongaren tijdens hongerperiodes in Transsylvanië (Roemenië). Er werd veel brood geschonken voor met name de kinderen die honger leden. De Roemenen accepteerden alleen witbrood. Aan bruin brood hadden ze slechte herinneringen. Ten tijde van Ceausesco werd het bruin brood met zand verzwaard!

Er blijken toen (en nu nog) hele gebieden en steden bevolkt te zijn met Hongaren, soms zelfs meer dan 20%.

Het indrukwekkendst vind ik de “schoenen” langs de Donau. Een plek van herinnering aan de Joden die daar aan de rand van de Donau hun schoenen uit moesten doen en in koelen bloede werden neergeknald en in het water verdwenen.

We rusten nog maar weer eens wat uit om een flink glas lemonade te drinken en fietsen met een hoofd vol indrukken terug naar de camping.
Daar besluiten we dat we niet nog een dag in de stad blijven, maar morgen 20 km. verderop gaan staan, richting Visegrad. We hopen dat we daar iets meer schaduw op de camping vinden en ruimere douches waar een deur in zit i.p.v. een 1 m2- cel met een wapperend gordijntje…

Ik zie aan de campinggfoto dat we kennelijk een paar dagen in Gyenesisdias staan. Wat zIjn die namen ingewikkeld voor ons!

Het wordt vandaag weer een tropische dag: 34/35 graden. Dat neemt niet weg dat we toch op de fiets stappen. Een beetje wind door de haren (als we wat tempo maken) en wat schaduw van de bomen is welkom. We gaan naar Balatonberény, zo’n kleine 20 km. verderop. Het ligt achter Keszthely (het dorp waar we de boodschappen halen) en het zou aan de minst interessante kant liggen, volgens de info van de campinghostess. Wij vinden het leuker dan de andere kant op: afwisselender, vaak dichter bij het meer, gezelligere strandjes en strandtenten waar ook de fietsers welkom zijn. We strijken neer vlakbij het stadje en drinken weer een heerlijke lemonade. Dat is hier niet alleen maar sap, maar er drijft ook heel veel fruit in! lemon, sinaasappel, appel en we vonden nog iets waarvan we de naam niet eens kennen. Heerlijk verkoelend en gezond ook nog!

We lunchen bij “Betyar Csarda”. We hebben daar goede recensies over gelezen en we worden niet teleurgesteld: fruitsoep (een soort aardbeiensmoothy met een dot slagroom) en een heerlijke visschotel met rijst en paddestoelensaus. De temperatuur binnen is 24 gr. , dus je begrijpt dat we een flinke hitteklap krijgen als we weer buiten komen om terug te gaan fietsen! 🌞🌞🌞🤪

Maar, ik klaag niet! Als we ‘s avonds voor de camper zitten, komt onze achterbuurman uit Oost-Duitsland een praatje maken. Zij zijn de “mooie” kant op gefietst en hebben een flinke bui te verwerken gekregen van een uur! Dan vind ik toch dat we geboft hebben.
Overigens hebben we een interessant gesprek met hem gehad. Over Oost-Duitsland vóór en ná de val van de muur. En, over de ontevredenheid (ook) daar waar hij niets van snapt. “We hadden het toen goed en ook nu!”

Morgen naar Boedapest. Ik ben benieuwd hoe het daar is.

Donderdag 29 augustus.
Als de grootste hitte een beetje weg is, fietsen we rechtsaf (voor de kijker op de kaart naar links) langs het Balatonmeer naar Keszthely, een kleine stad/dorp in de buurt. Het is groter dan de dorpen die we door kwamen op weg naar hier, maar ook hier zoeken we tevergeefs naar iets van een kern, een kerk- of marktplein.
De straten, de sfeer, de mensen: niets doet me denken aan enig ander dorp waar we ooit waren en ik vind het ook lastig om te beschrijven waar hem dat nou precies in zit.
Misschien later als ik wat meer van Hongarije heb gezien…

Dan maar naar het Festerics-Kasteli. Het is een wat hoger gelegen kasteel, gesloten voor bezoekers op dit uur, maar de buitenkant kan zowel voor- als achter bewonderd worden. En ineens klinkt er ook (waar vandaan?) een mooi stuk klassieke muziek wat iets sprookjesachtig geeft aan het kasteel.

We willen eigenlijk graag even op een terrasje zitten, maar er is niks gezelligs te zien.
We gaan naar de LIDL, een lekkere salade halen voor straks.

Op de terugweg zien we naast een tweetal typische oostblokflats, een paal met tijd en temperatuur.
18.45 uur, 31*
Ik ben te lam om even af te stappen en een foto te maken: de warmte kost veel energie.

Vrijdag, 30 augustus
Na het ontbijt (Peter heeft dan al weer een looptraining gedaan) fietsen we vandaag de andere kant op. We hopen dan ook wat dichter langs het meer te fietsen. Dat gebeurt maar op een paar plekken en daar zijn dan betaalde toegangsplaatsen tot het strand 🏖️. De strandtentjes voor een hapje en een drankje hebben aan de fietserszijde wel een paar bankjes, maar geen toegang tot de zaak. Fietsers worden daar niet op hun wenken bediend. Gelukkig hebben we zelf ook een flesje water meegenomen en vinden we een stuk verderop wel één zaak waar ze heerlijke sapjes hebben voor de harde werkers op de fiets.

De route die we rijden, is wel een fijne fietsroute. Afwisselend zon en schaduw, langs de spoorlijn of langs struiken en bomen over prachtig geasfalteerde fietspaden.

We lunchen langs de spoorlijn waar ineens een flink aantal eettentjes staat. Een typisch geval van: ergens anders is er niks, dus vangen we hier alle toeristen!
Op borden buiten staat te lezen wat we zoal kunnen eten: we kiezen een soort schenkel?! Als de flinke rand vet eraf is, zit er super mals vlees onder. (Er zijn hier wel vegetarische gerechten, maar die worden niet aangeprezen door de Hongaren.🤭😉) En, oh, ja, er was life-muziek!

De rest van de dag relaxen we.

De eerste volle dag in Au besteden we goed! We fietsen oostwaarts naar Grein. Waarom, dan weet geen mens, maar het is de mooiste route langs de Donau. We genieten met volle teugen, want het is prima fietsweer, er staat niet veel wind en het gezelschap is goed!

Onderweg is het niet druk, maar op de plekken waar je wat kunt rusten en drinken, zie je dat er toch heel wat fietsers “en route” zijn. Zo ook een groepje van een 6-tal jonge kerels (begin 20,schat ik) die een soort ghetto-blaster bij zich hebben (bestaat dat woord nog?) waaruit stevige muziek klinkt. Bij een gitaarsolo wordt een van de fietsers zo enthousiast dat hij zelfs luchtgitaar speelt tijdens het fietsen! Ze hebben lol die kerels. Bij de stop in Grein nemen ze allemaal een kop koffie met een lekker stuk cake.
Wij hebben iets meer nodig om de terugtocht aan te kunnen.
In totaal trappen we zo’n 65 km. weg, welliswaar elektrisch ondersteund, maar toch!

We zitten ‘s avonds lang buiten, want de avonden zijn hier heerlijk zacht (en pikkedonker). De zon gaat hier al vroeg onder.

Ik heb hier vandaag mezelf wel heel wat ellende op de hals gehaald. Omdat ik even wat zit te spelen met de “Zoek mijn…” app terwijl Peter gaan pinnen is, wis ik mijn hele i-pad. Nou dat heb ik geweten.
Alles moet opnieuw geïnstalleerd worden vanuit de i- cloud met wachtwoorden etc…. Normaal doen ze dat in de winkel als je een nieuwe i-pad koopt, maar nu moeten we alles zelf doen. En ik schrijf niet per ongeluk “we”, want wat kan ik de hulp van Peter goed gebruiken. Al met al duurt het toch een paar dagen (!), omdat je er een goede internetverbinding voor moet hebben en die hebben we pas weer aan het Balatonmeer in Hongarije! Gelukkig kan ik al wel weer heel snel podcasts luisteren bij het slapen gaan 😴.

Vertrek uit Au

Dinsdag de 27e vertrekken we richting Hongarije, maar eerst brengen we een bezoek aan het kamp Mauthausen. Een heel groot kamp, waarvan het grootste deel al niet meer bestaat. Maar dan nog: grote kale pleinen, eentonige kale barakken waar gevangenen gewoon opgestapeld werden en alles moesten delen: douche- en wasruimte waar ze zich moesten “invechten”, urinoirs, wc’s en zelfs het bed (2 personen is een smal bedje). 12 uur zware arbeid in steengroeves en nauwelijks te eten.

Meer dan 60% van de gevangenen is daar vermoord. Ze stierven aan de gevolgen van ondervoeding, martelingen en/of werden “gewoon” afgeknald omdat ze b.v. niet op tijd hun kampmutsje op- of afgezet hadden.
Enkele weken geleden heb ik kamp Vught bezocht, en net als toen maakt het me intens verdrietig, boos en bezorgd.
Gelukkig is het er stil… heel stil. Ook bij de vele gedenktekens rondom het kamp (uit elk land waar de slachtoffers van afkomstig waren): prachtige werken voor een afschuwelijke periode.
We leren er niks van…

Een nogal vreemde gewaarwording om hierna naar Hongarije te rijden. We hebben de paspoorten al in de aanslag, want we verwachten controles bij de grens. Niets van dit alles. Het is alsof je van Nederland naar België rijdt. Je bent er voor je er erg in hebt.

De camping, even achter het dorp Sopron verrast ons. We kunnen er bijna niet ingedraaid komen, zo smal is de toegang. Maar na wat heen en weer gesteek op de rijweg (er komt daar gelukkig toch bijna niemand voorbij) lukt het. We worden stug te woord gestaan door de eigenaar (type Hongaarse boer) die ons incheckt en de plaats achterin wijst. “Ga maar ergens staan, er is links en rechts stroom. Hier rechts is het toiletgebouw”. Er staan nog 2 kleine camperbusjes met Duitse gasten en dat is het. Heerlijk rustig, naast de druiven en vijgen.
‘s Avonds eten we aan de overkant. Peter een rundvleesgerecht met champignons en ik een ganzebout met rode kool. Ik vind de gerechten meer bij de herfst passen dan bij deze tropische temperaturen maar het gaat erin als ketellapper! 🤭😂

We hebben een hete nacht achter de rug!
Gisteravond is het gaan regenen waardoor we naar binnen werden gedreven, met de deuren dicht, waar de warmte van de dag nog volop in hing.

Toch is Peter al weer betrekkelijk vroeg op, trekt zijn sportkleren aan en – gewapend met het trainingsschema van onze masseur Patrick – begint hij weer aan de looptraining.

Helemaal blij – en vol energie – komt hij terug: de eerste opdracht is geslaagd.
Omdat we gisteravond de fietsen op de drager hebben laten staan, zijn we na het ontbijt in een mum van tijd weer “en route”. Nadat we even getankt hebben net buiten het dorp, zitten we meteen op de goede snelweg: “…immer gerade aus…”.

We hebben geluk dat we naar het oosten rijden, want westwaarts zijn er geregeld behoorlijk lange files en we kunnen niet ontdekken waardoor. Ook bij ons zijn er heel wat wegwerkzaamheden 🚧. We moeten dan steeds in 3 of 2 smallere banen rijden met een maximum snelheid van 80 km. per uur en hoewel ik er een bloedhekel aan heb om zo te rijden, omdat er ook dan nog veel inhalers zijn, ging het heel goed en supersnel. We staan tegen 14.00 uur al weer gesettled op Azur Camping aan de Auwaldsee.

Het is dan net even droog, want tegen Ingolstadt is het regenachtig. Niet erg om tijdens een buitje even binnen te blijven met een drankje en de GP in Zandvoort (saaie race trouwens).
De lucht is tijdens de race opgeklaard zodat we zo de fietsen pakken en naar het stadje gaan.
De bui heeft alles lekker opgefrist.
We crossen er wat doorheen, maar het is geen plaats waarvan ik zeg: “Daar moet je beslist eens naar toe gaan!”

Na wat eerst teleurstellend was bij een Vietnamees restaurant dat alleen maar afhaalmaaltijden had, kregen we bij het weggaan nog een tip voor een ander tentje dat we niet gevonden hadden via Google en het smaakte voortreffelijk!

24.8.2024

We vertrekken tegen 9 uur naar Frankfurt. Niet de stad zelf, maar iets erachter naar een camping aan een meer. Het is een Gemeentecamping en vanwege het meer is er veel beweging: mensen gaan en komen, leuk om te zien!

Peter wandelt naar het Grieks restaurant in de buurt (kwartiertje lopen) in de hoop te kunnen reserveren voor vanavond. Ik zit lekker met de beentjes omhoog na een rit van ongeveer 400km, slechts onderbroken door een bezoek aan  Kaufland (broodnodig voor wijn en kaasfondue) en een broodje met koffie!

Het was niet superdruk op de weg, al was er in de buurt van het vliegveld (de andere kant op) een flinke file!!!! Pfff.

Er waren wel een flink aantal keren versmallingen naar 3-baans- trajecten en één keer een flinke omleiding, maar de vertraging die we uiteindelijk zijn opgelopen, is minimaal

Goede start van deze reis! 

(Lekker zonnig en warm, ook!)

En vanavond zijn we naar het Grieks restaurant gewandeld waar we heerlijk gegeten hebben.