tineke bruijs

“Weet jij nog precies wat we gehuurd hebben in het Gauja Nationaal Park?” We zijn op weg naar onze laatste stek in Letland. Ik weet nog dat het een soort blokhut is, waar we met een buitentrap naar het slaapgedeelte moeten en dat die vlakbij de entree voor de ondergrondse meren staat.

Onderweg stoppen we één keer voor een kort bezoekje aan het stadje Cēsis.

De vertikale blauwe lijnen zijn regenpijpen die zo geen afbreuk doen aan de architectuur

De afslag in Straupe hebben we snel gevonden, weer met behulp van Peter die steeds handiger wordt met Google maps. Op de hoek zien we een kleine supermarkt (altijd handig als je een paar dagen zelfvoorzienend bent) en een restaurantje. We rijden nog 2 kilometer over een grindweg en slaan dan linksaf. We komen bij een grote blokhut aan. Daar komt een jong meisje naar buiten en vraagt of we de ondergrondse rivier komen bezoeken. Nou nee, we hebben hier gereserveerd. Er komt meteen een andere dame aan die ons verwelkomt en vraagt mee te lopen. We lopen een prachtig natuurgebied in en stoppen bij een grote blokhut : de enige die buiten de receptie-blokhut te bekennen is. Wij kijken haar vragend aan en zij bevestigt: “Dit is het.” Ik kan mijn ogen niet geloven. Gelegen tegen een schiereilandje aan in de vrije natuur en wat is die blokhut groot! Boven (we moeten inderdaad met een buitentrap naar het slaapgedeelte) een overloop en 3 kleine slaapkamers en nog een aparte WC. Op de veranda boven staat een tweezitsbankje. Beneden is er ook een aparte toilet, een doucheruimte met sauna, een keukentje met alles wat je nodig kunt hebben en een woonkamer met een zitbank, een tafel en 5 stoelen en een deur naar achter. Compleet vrijstaand huis. “Daar ligt de rivier!” wijst de dame “je kunt er zo naar toe wandelen!” Ik check voor de zekerheid even het telefoonnummer voor het geval we iemand nodig hebben en zij geeft ook nog haar privénummer; we zijn ’s nachts namelijk de enigen op het hele terrein. Het voelt echter heel goed.

Onze blokhut in Straupe

We gunnen onszelf de tijd om de rest van de dag van de omgeving te genieten: we onderbreken alleen voor wat avondeten op het hoekje.

Als ik ’s morgens naar beneden kom, zit Peter al beneden en kan niet wachten om zijn verhaal te doen. Een half uurtje daarvoor kwam er een vos voor langs de blokhut gewandeld. Hij heeft hem uitgebreid kunnen filmen en fotograferen, op een meter of 8 afstand.

… en daar komt de vos aangewandeld.

Het is stralend weer en na het ontbijt blijven we heerlijk in de tuinstoelen hangen met de e-reader en een puzzelboekje. Na de lunch rijden we naar Sigulda. Volgens de reisgids “the place to be” in deze buurt. Het stadje heeft een oude burcht, een sanatorium en een kabelbaan die de moeite van een bezoek waard zijn. En dat is precies wat we doen. Tegen 16.00 uur vallen er inmiddels wat druppels uit de lucht die in de loop van de middag is gaan betrekken. Het komt ons wel goed uit. We houden het voor gezien en rijden weer terug naar ons eigen plekje hier. De rest van de dag verloopt hetzelfde als de vorige.

Morgen gaan we naar de ondergrondse rivieren. Ik ben benieuwd.

Om 10 uur ’s morgens wandelen we naar het receptiehuis en binnen een minuut komt er een meisje van een jaar of 18 naar buiten met 2 mijnwerkerslampjes en een zaklamp. “Follow me…”, is alles wat ze zegt en dat doen we dan maar. We lopen het bos in (precies de andere kant op dan we verwacht hadden) en komen bij een soort ingang van een grot. We moeten een ijzeren trap af en tegelijkertijd wel bukken, daarna komt er nog een hellinkje van balken, zie ik. Ik draai om: dit ga ik niet doen. Peter staat inmiddels beneden aan de rand van het water en zegt aanmoedigend dat ik dit wel kan en durf. Dat helpt! Even later ben ik ook bij de balken aangekomen en kan ik de grot inkijken en het riviertje zien. Dat is ver genoeg voor mij. We moeten dit overigens alleen doen: onze gids blijft buiten op ons wachten wat ik een beetje vreemd vind.

De gids loopt verder en we komen bij een boomstronk met laarzen. Ze adviseert de laarzen aan te doen, want we moeten een stukje van een meter of 10 door het water en dat is ijskoud. Terloops zegt ze dat we het eerste stukje ook nog bukkend moeten afleggen. Peter gaat weer voor en ik zie hoeveel moeite hij heeft om bukkend vooruit te komen; dit is niet goed voor zijn rug, vrees ik. Voor de mijne trouwens ook niet, maar ik heb al besloten hier niet in te gaan. Ik wacht buiten wel op zijn terugkeer. Aan het eind kan Peter wel staan en hij ziet niet veel anders dan de eerste keer. Als hij terug komt, loopt hij zijwaarts als een krab en gebruikt zijn handen om wat extra steun te vinden.

De gids brengt ons vervolgens naar een houten trap en zegt dat we nog ongeveer 10 minuutjes het pad met trappen moeten volgen en dan linksaf, terwijl ze naar rechts wijst, en gaat vervolgens weg. Zo’n vreemde gids hebben we nog nooit gehad. Geen groet, geen praatje, een summiere aanwijzing als het echt niet anders kan en weg is ze. Het is trouwens wel een mooi stukje terug en voor we het weten zien we in de verte onze blokhut al weer staan. Even lekker uitblazen!

Volgens weeronline moet het vanmiddag wat zonniger worden en daar hopen we dan maar op, want deze ochtend is grijs. Dat kan dus ook in Letland!

Morgen gaan we terug en ik kijk dankbaar terug op een bijzondere vakantie.

Het hotel ligt naast het station waar tegenover de voetgangersstraat begint (downtown Daugavpils). Van de treinen die langsdenderen merken we alleen iets als we tegen het hoofdeinde van het bed leunen: dan trillen we gezellig mee. Er is geen lift en we moeten 32 tredes op (ik ben een teller). De kauwgum die op de douchedeur geplakt zit aan de buitenkant, blijkt stopverf te zijn die moet voorkomen dat de deur tegen de WC-pot aanknalt. Hij is net niet secuur genoeg geplakt. Het ontbijt wordt geserveerd in een soort balzaal waar voor de sfeer wat straten geschilderd zijn. De eerste dag zitten we er alleen, de tweede dag met 5 man meer. Er is een heerlijk zwembad met een sauna en een turks bad: daar zijn we elke ochtend na het ontbijt te vinden. Lekkere start van de dag!

De eerste dag gebruiken we om wat door het stadje te wandelen en over het fort  te dwalen (we rijden daar met de tram naar toe). Het fort ziet er aan de buitenkant imposant mooi uit en ook het gebouw waar nu o.a. een expositie van Rothko is (op maandag gesloten) is mooi, want van de vorige eeuw  en goed onderhouden en/of gerenoveerd, maar verder staan er wel veel gebouwen die op de momumentenlijst staan, maar die zien er allerbelabberdst uit. Tussenin staan er dan ook nog wat bewoonde flats van Russische makelijk, wat het een vreemd allegaartje maakt.

De toeganspoort van het Fort

Het museum

We bezoeken ook nog “church-hill” waar dicht bij elkaar 4 kerken staan.

1. De Martin Lutherkathedraal (thans een Lutherse kerk en beschamend kaal en lelijk)

2. Een witte kerk (Van de onbevlekte ontvangenis) die er aan de buitenkant mooi uitziet, maar waar we niet naar binnen kunnen, want gesloten. Buiten wordt Peter nog wel aangesproken door een jonge vrouw die vertelt dat haar moeder een nieuwe heup gaat krijgen. Peter begrijpt uit het gebrekkig Engels dat ze dit bericht graag met hem wil delen, maar eigenlijk komt het erop neer dat ze hem geld wil aftroggelen om die nieuwe heup te betalen.

3. Een kerk van de “Old believers”, een afsplitsing van de Russisch orthodoxe kerk. Daar komen we ongeveer 1 meter binnen; dan moet ik mijn sjaaltje opdoen (dat doe ik); Peter moet een lange broek aan (daar kan hij even niet aan voldoen) en als ik dan in mijn eentje verder wil lopen, mag dat ook ineens niet meer en moeten we vertrekken.

4.  Aan deze Russisch orthodoxe kerk houden we een goed gevoel over. We worden nergens om afgewezen en geweigerd en de kerk is mooi van binnen. We moeten nog wel een beetje stiekem foto’s maken, want dat wordt nog niet zo erg op prijs gesteld.

We vinden een lekker koel terrasje in de hoofdstraat waar we wat drinken en een kaartje leggen. 50 meter verderop hebben we ’s morgens voor een bank al een enorme rij mensen zien staan wachten. Het is er zo druk dat er zelfs rijen met stoelen staan opgesteld en er loopt politie rond om alles in goede banen te leiden. Aan een van hen vraag ik wat er aan de hand is. Hij vertelt dat de bank (een Noorse) zwaar in de problemen zit (het woord failliet is te zwaar volgens hem) waardoor deze klanten besloten hebben al hun geld op te nemen (en ook hopen dat ze nog kunnen krijgen). De ober op het terrasje vertelt ons een gedeeltelijk ander verhaal. Het klopt dat er een bank in grote problemen is (hij spreekt wel van een faillissement) en dat deze mensen hier in de rij aansluiten (’s middags om 5 uur nog steeds) om hier bij deze bank klant te worden en een nieuwe rekening te openen! Ik weet nu natuurlijk niet welk verhaal klopt, maar ik heb al wel eens in Azië rijen mensen voor een bank zien staan als de salarissen/pensioenen binnen waren, maar zoiets als dit in een Europees land nog nooit.

’s Ochtens in de rij

en aan het eind van de dag…

’s Avonds dineren we op grote hoogte: op de 10e etage van een hotel. Het eten is superlekker. Als ik de ober vraag waarom het jonge stel 3 tafels verderop een brandende kaars op tafel krijgt en wij niet, fluistert hij samenzweerderig dat de mannelijke helft daarom speciaal gevraagd heeft omdat hij vanavond zijn vriendin ten huwelijk gaat vragen. Wij wachten het grote moment niet af en ik kan dus niet vertellen of ze “ja” gezegd heeft.

Het is weer een leuke dag geweest.

Ook de tweede dag gaan we naar het Fort, maar dan alleen om naar het museum te gaan. Behalve 5 originelen van Rotho die in Daugavpils geboren is, is er moderne kunst te zien van kunstenaars, voornamelijk uit Letland en Litouwen. Ik geniet met volle teugen want er zijn veel mooie werken bij.

linksboven een originele Rothko

’s Middags rijden we verder naar Ludza. Het is een rustige weg, die langs meren voert. We stoppen een paar keer, maar net op plaatsen waar niets te doen is, of op een doodlopende weg, of…. Eén keer gaat het goed en kunnen we even aan de oever van het meer zitten.

Het is ’s avonds weer een hele queeste om een restaurantje te vinden en uiteindelijk belanden we bij een hotel om het hoekje, waarvan de uitbaatster een ster is in zuchten, met de ogen draaien en opnoemen wat er allemaal niet kan gegeten worden. We laten ons niet uit het veld slaan en krijgen uiteindelijk een kop soep en kip met friet besteld. Als er dan ook nog 12 Spaanse gasten komen die net als wij vastbesloten zijn om daar te eten, krijgt de uitbaatster haast een appelflauwte. Haar man weet haar echter aan te pakken en stuurt haar met een notitieblokje naar de tafels om de bestelling te noteren. En, het moet gezegd: al zuchtend en puffend krijgt ze het toch voor elkaar. Een vreemde manier om een restaurant te runnen, maar ja, ze heeft geen enkele concurrentie!

(Linksachter staat de uitbaatster)

Dag 1

Omdat we een grote bocht in Letland moeten maken om in het Oosten te komen, kiezen we ervoor om een iets kleinere bocht door Litouwen te maken. Zijn we daar ook weer 2 dagen geweest.

We koersen eerst richting Rundale (in Letland nog steeds) omdat daar een schitterend kasteel staat. In veel reisgidsen vermeld en als je hier de naam laat vallen, vallen ze nog net niet in katzwijm. Het is inderdaad een imposant kasteel dat bijna zijn twintigjaar durende renovatie zal gaan meemaken. Veel grote kamers met vooral schitterende wanden en plafonds, de kunst aan de muren hebben we niet bekijken: het is te veel voor de tijd die we hebben en bovendien hou ik niet zo heel erg van die klassieke schilderijen. De tuin aan de achterzijde is erg mooi, al stoort het mij dat je aan de rand van de tuin gewoon een huis van de buren ziet staan. Dat kan oorspronkelijk niet zo geweest zijn!

Om een uur of vier komen we aan in Birzai, een stadje dat bekend staat om zijn bieren (zo vermeld de reisinfo) en we verwachten dus veel terrasjes met bierdinkende mensen. Hoe fout kun je dingen inschatten?! We worden vriendelijk ontvangen door de hostess. We blijken te slapen boven een restaurant dat vandaag is afgehuurd door een gezelschap. Dit bevindt zich als we aankomen, op het terras voor het restaurant. We zeulen onze koffers naar de 2e etage (dat is hier ook echt de 2e), en wandelen daarna naar het centrum om op een van die vele bierterrasjes een pintje te pakken. Mooi niet! Het enige wat we zien is een bruidspaar voor de kerk en een wagen met 2 paarden ervoor om het buidspaar later te vervoeren. Verder lijkt het dorp uitgestorven. Na veel zoeken vinden we aan de achterkant van een chocolaterie een klein terras waar wat gedronken en gegeten kan worden. Daar settlen we ons en zijn we de komende uren te gast om een potje te kaarten, wat te drinken en te eten. We zijn dolblij dat we dit gevonden hebben!

Als we vroeg in de avond weer bij ons hotelletje aankomen, vinden we een plaatsje op het terras beneden waar het feestje nog volop aan de gang blijkt te zijn. Het is een gezelschap van vooral dertigers, met een flink stel kinderen erbij in alle leeftijden: er staan zelfs een stuk of drie kinderwagens vlakbij ons tafeltje geparkeerd. Het gezelschap is erg luidruchtig en er komen steeds meer flink aangeschoten feestgangers langs ons tafeltje gelopen. We zitten inmiddels naar De slimste mens te kijken, als een van de mannen een praatje met ons komt maken. Waar komen we vandaan? Wat voor feestje dit is? Het doopfeest van zijn 8 maanden oude dochtertje dat hier lekker in de wagen ligt te slapen. Ja, bij zo’n doopfeest komen alle vrienden en dan worden er een paar biertjes gedronken! (De tafeltjes van de gasten zijn overladen met glazen bier en flessen wodka.). Ja, ja…..

Twee quizrondes verder komt een vriend van de de vader bij ons een praatje maken. Waar komen wij vandaan? En, mag ik jullie een vraag stellen? Wat komen jullie in vredesnaam in Birzai doen? Hoe kom je hier terecht? Er is hier helemaal niets te doen?  Nou, leg dat maar eens uit aan zo’n dronken feestganger die nauwelijks Engels spreekt, maar wel een punt heeft. Wij hebben namelijk zelf ook geen flauw idee waarom we precies hier zijn! We kwamen hier gewoon voorbij en we moesten toch ergens slapen?!

Als we na een uurtje later naar onze kamer gaan, zijn de meeste gasten al wel vertrokken, maar op de schommelbank hangt een half slapende dame die al een uur aan het proberen is haar man mee naar huis te krijgen, maar ze heeft de moed kennelijk opgegeven. Haar man hangt eveneens half slapend en ladderzat in een stoel tegenover haar.

Wij wensen ze vriendelijk welterusten, maar krijgen – zoals bijna altijd hier als je iemand groet – geen antwoord. We zijn het inmiddels gewend en vatten het niet persoonlijk op.

Dag 2

Na een lekker ontbijt (ik krijg een paar lekkere gevulde pannenkoekjes en Peter een omelet) rijden we verder oostwaarts. We stoppen een paar keer. De end keer om een wandelingetje te maken bij een meer bij een giga-hoge uitkijktoren (Peter beklimt hem 60%, terwijl ik bewonderend toekijk); een andere keer om in Stelmuze een 17e eeuws houten kerkje (heel mooi!) en een 1500-2000 jaar oude eik te bekijken.  Op deze manier wordt de route wel heel afwisselend en we zijn dan ook sneller dan ik had verwacht weer in Letland: in Daugavpils. Hier blijven we 2 dagen, o.a. om een tentoonstelling van Rothko te gaan bekijken.

In Rokiskis

1500-2000 jr. oude eik

17e eeuws houten kerkje

Het begint als we ’s morgens besluiten het globale reisplan te wijzigen: we gaan toch via Litouwen naar het Oosten van Letland verder. Booking.com reservering wijzigen en een accommodatie in Birzai (Litouwen) regelen.

Ruim op tijd voor de stadswandeling met gids door het centrum, wandelen we vooraf al wat door de stad. We komen via 2 markten bij een overdekte markthal en omdat de wandeling precies tijdens de lunch valt, besluiten we wat dumplings te eten. We bestellen, worden naar een tafeltje gedirigeerd en 20 minuten later hebben we nog steeds niets. En dan begint de tijd te dringen als we ook eerst nog ergens een kop koffie willen drinken. Ik ga vragen of het nog lang duurt en de dumplingverkoopster geeft aan dat het nog minstens 5 minuten duurt. We besluiten dan maar zonder het hapje te vertrekken. Ook bij het koffiedrinken verloopt het allemaal supertraag, zodat we ons nog moeten haasten om op tijd bij het startpunt te zijn. Ik heb het gevoel dat we sinds ons vertrek in het hotel achter de feiten aanlopen. Pfff…

De stadswandeling met de gids en 2 Australische dames is interessant, lang en ver. Interessant omdat onze gids veel weet over de geschiedenis en architectuur van de stad (Berschi heeft de halve stad voorzien van schitterende panden); ze leidt ons gedeeltelijk via de muziekroute en laat ons in een straat kunstwerken zien die bepaalde coupletten van het volkslied verbeelden, wijst ons op een muziekboom waarin muziekinstrumenten te herkennen zijn en waar ook muziek klinkt van een beroemde rockband Livi. Aan het einde van de 2 1/2 uur (!) durende toer komen we ook nog in de moderne schouwburg waar spontaan door omgevingsbeweging en luchtdrukwijzigingen klanken geproduceerd worden: wat een aparte beleving.

de markthal (architect Berschi)

Muziekboom

Peter staat intussen op zijn horloge te kijken, want over een kwartier loopt de parkeermeter af en het wordt kiele, kiele of we het halen. Daar gaan we weer …. opschieten dus. Dat lukt, zoals alles uiteindelijk.

Na een snelle lunch (Griekse salade bij een Mexicaans restaurant) rijden we naar het Noorden van de stad waar we om 16.00 u. een rondleiding krijgen in de Karosta gevangenis. Het gebouw had als bestemming een militair hospitaal, maar van begin af aan werd het een detentiecentrum voor militairen die buiten de pas liepen. Afhankelijk van wie de stad overheerste zaten hier Duitse, Russische of Letse soldaten: altijd in korte detentie, wachtend op hun definitieve veroordeling. Het is interessant en tegelijkertijd ook wel akelig om hier rond te lopen in de wetenschap dat zoveel mensen hier geleefd hebben in angstige afwachting, overdag ploeterend op het land en ’s nachts op een houten plank op de betonnen vloer met minimaal 2, maar soms wel 15 man op een rij, overgeleverd aan de grillen van hun bewakers.

Karosta gevangenis

En dan rijden we naar het eiland van Liepaja waar vroeger bunkers stonden, e.e.a. ter verdediging van de stad. Nu zijn op de restanten van de bunkers 5 bubbles geplaatst (5 doorzichtige ballonnen waar een bed in staat). In het voorstukje staat een tafeltje, 2 poefs en 2 klapstoeltjes. That’s it! Oh ja, er staat op het terrein ook nog een douchehok en een Dixie.

Buiten ons is er nog één bubble bezet door een jong stel, waarvan de jongen ons – nadat we een praatje hadden gemaakt bij hun barbecue – een bordje met eten komt brengen. Zo lief!

Naarmate de avond valt en het donkerder wordt, is het steeds sprookjesachtiger. In de bubbles ligt op de grond een snoer met gekleurde ledlampjes. Als we gaan slapen, doen we de lichtjes uit en liggen we in een zeer comfortabel bed onder een lekker warm dekbed onder de sterrenhemel: geweldig!

En dan is er weer een nieuwe dag…

Aanvankelijk kan ik niet in slaap vallen door wat muizenissen: wat als de spanning uitvalt van de ventilator die zachtjes verse lucht in onze bubble blaast? Hebben ze een noodaggregaat? Stort die bubble dan niet in en stikken we dan niet? (Toch de de tussenrits maar een stuk open zetten.) De ventilator kan het natuurlijk sowieso begeven, toch? Nou ja, we hebben een telefoonnummers (just in case). Uiteindelijk val ik toch nog redelijk snel in slaap. Ook het wakker worden van de langzaam opkomende zon is geweldig. Wat is dit leuk!

We ontbijten buiten waar het al lekker warm is.

Om 8 uur staan we met de auto bij de caravan die als receptie dient. De jonge knul die ons gisteren ontving, is er nog niet en ik zie nu dat de ijzeren brug met een hek met hangslot is afgesloten: we zitten opgesloten op het eiland! Vreemde constructie, maar ja, we hebben een telefoonnumer toch? Na een kwartier gaat Peter bellen en dat houdt hij nog zo’n half uur vol. Inmiddels zijn we behoorlijk geirriteerd.

Om 5 minuten voor 9 komt er eindelijk een (andere dan gisteren) jonge knul aanrijden die het hek opent. Peter spreekt hem erop aan dat de afspraak was dat we om 8 uur weg konden en dan komt de klap op de vuurpijl….Als Peter zegt dat er ook niet wordt opgenomen als we bellen zegt hij laconiek dat het telefoonnummer is gewijzigd (maar dat is nergens vermeld: noch op de caravan, noch in de infomap in de bubble). Peter wijst hem nog op zijn onverantwoorlijk gedrag, terwijl ik alleen maar denk: “Goed dat ik dat gisteravond niet wist, want dan had ik wereklijk geen oog dichtgedaan en godzijdank is er vannacht niks gebeurd waarvoor we hulp nodig hadden….”

En toch, ik had het niet graag willen missen.

“Go this way! The other one is terrible…roadworks…3 hours!” Onze host komt ons uitgeleide doen en brengt als afscheid een zak met een kilo of 5 appeltjes en augurken voor ons mee “All eco!”

We gaan in Veltspils eerst nog even naar het Ankerpark en daarna bezoeken we het openluchtmuseum dat ernaast ligt. We zien hier weer vissersboten en vissershuizen, maar deze zijn ook binnen goed te bekijken. Alles is tot in de puntjes verzorgd! Er staan zelfs verse bloemen in de huizen. We maken ook nog een tochtje met een stoomtreintje en dan gaan we Veltspils echt verlaten. We hadden niet zoveel verwachtingen van deze plaats, ook al omdat we in Riga een gesprekje hadden met een bewoonster van deze stad, die het maar een stad van niks vond. Nou, ik ben het niet met haar eens: Veltspils is mooi, er is hartstikke veel te zien en te doen, vooral ook voor kinderen. En, de Spa gisteravond was ook boven verwachting relaxt.

Het anchorpark

Het openlucht museum

Een molen gebouwd van houten plankjes

We rijden dus weer naar Kuldiga, waar we rond lunchtijd zijn. We gaan het eerste, het beste restaurant binnen en vinden een schitterend zonnig plekje in de tuin. Het eten is voor het eerst ook echt echt uit de streek: Peter krijgt na zijn goulashsoep een soort aardappelkoekjes en ik na de zalm-met-garnalensoep, krijg haring met gekookte aardappels en hüttenkase met zoals alles hier ruim voorzien van dille. Als je niet van dille houdt, ben je hier de Sjaak want echt alles wordt met dille gekruid opgediend.

Tegen vieren zijn we bij onze eerste overnachtingsplaats in Liepāja, Hotel Roza. Het is een chique hotel met dito kamer op de 1e etage met balkon. Ook wel eens lekker voor 1 nachtje, want morgen liggen we in een doorzichtige ballon te kamperen. Ik heb onderweg de ballonnen al zien liggen. Het zijn natuurlijk geen ballonnen die zweven, maar ik weet geen ander woord. (Morgen komen de foto’s.) We wandelen via het park naar het strand waar we nog genieten van de avondzon.

Daarna zitten we met een glaasje wijn op ons balkon.

Het laatste avondmaal in Riga is bij een Middeleeuws restaurant. Buiten zit een slaperige wachter die door de deur naar een keldertrap wijst. Beneden worden we opgewacht door een bediende en door een wir-war van onderaardse gewelven naar een tafel gebracht: alles in stijl. kleding, kaarsverlichting, aankleding. Het brood krijgen we in een jutezakje, de wijn in een lomp glas, de soep uit een pot op een vuurtje, etc. Het is een totaalbeleving, al moet ik eerlijk zeggen dat ik wel eens lekkerder gegeten heb. Misschien ook omdat je nauwelijks ziet wat er op het bord ligt. De menukaart hebben we met de zaklamp van de gsm bekeken, maar het lukt niet om met die zaklamp aan ook nog eens te eten! We drinken een afzakkertje bij Ala waar een stevige rockband staat te spelen vanavond en het minder druk is dan eergisteren met de traditionele muziek.

Als we de dag erna met de bus vertrekken naar het vliegveld om de auto op te halen blijkt dat we het buskaartje voor niets gekocht hebben: het is niet alleen Peters verjaardag, maar ook die van Riga, dus heeft iedereen vrij reizen (dat wist die verkoopster gisteren vast niet🤣). We zijn er eerder dan de verhuurder, maar als hij komt hebben we binnen een mum van tijd onze Toyota Corolo richting Kemeri op weten te krijgen. We stoppen onderweg bij Jurmala: the place to be als je naar het strand wilt in de buurt van Riga.
Om er te komen moeten we een toegangsprijs van € 2,– betalen bij een automaat langs de weg. Het lijkt alsof ze er voor de eerste dag staan, want blijkbaar weet niemand precies hoe ze werken, wat een lekker wachtrijtje oplevert en mooie taferelen van mensen die willen betalen, maar niet weten hoe!
Het strand🏖 ziet er uit als veel andere: mooi rul wit zand, een ontzettend diep stuk laag water, veel (inge-) vette lijven, strandstoelen en een paar lekkere terrasjes. De huizen die nog aan de rand bij het strand staan, zijn vervallen: jammer, want vroeger moeten het prachtige huizen geweest zijn.

Het strand bij Jurmala

In Kemeri vinden we snel het familiehuis waar we een kamer geboekt hebben. Het is een eenvoudige kamer, waarbij we gebruik mogen maken van de keuken op de gang.
Koelkast, koffie- en theezetfaciliteiten, borden, mokken, bestek en een klein tafeltje met een paar stoelen. Er is een flinke tuin bij met wat ligstoelen, een schommelbank en bbq-faciliteiten én je kunt er fietsen huren. Dat doen we meteen: morgen gaan we het National Park in op de fiets.
Vanmiddag gaan we de boardwalk doen. Een wandeling over een stuk moeras in het National Park. Het is een flinke wandeling, maar echt de moeite waard in dit apart stuk natuur.

De boardwalk

En dan zitten we op de fiets in het Kemeri National Park. Het is een afwisselende tocht, zeker qua ondergrond. Mul zand, dan weer grint met behoorlijke grote stenen ertussen, dan weer omhoog en omlaag, dan weer stoppen omdat er een boom dwars over de weg ligt, dan weer over stronken en over stukken board die over al te zompige
stukken zijn aangelegd… Als we het parkgedeelte uit zijn, komen wij bij een moerasgebied dat we even later vanaf een vogelobservatietoren eens goed van boven kunnen bekijken. We zien heel wat witte reigers en ook de grote Alba reiger. “In het voorjaar”, zo weet een vogelliefhebster boven op de toren ons te vertellen, “is het een kabaal van jewelste en zijn er heel veel soorten vogels te zien. Nu is het een slecht seizoen voor vogelaars.” Wij genieten er toch van het aparte landschap.

We eten in het dorp Lapmezciems (of all places) en het is lekker (garnaaltjes en forel).
Het laatste stuk is minder spannend, maar een iets beter fietspad is in deze fase van de tocht ook wel weer lekker.

Als we thuiskomen zijn we moe, maar voldaan en rommelen wat rundum hause hier.

Morgen rijden we met de auto naar Kuldiga (westwaarts).

De dag erna wijzigen we de koers: we gaan naar Tukums. Kuldiga doen we woensdag.
In Tukums is niet heel veel bijzonders te zien, maar dat is precies de bedoeling: het gewone leven zien op het platteland. We parkeren toevallig tegenover het Toeristenbureau waar we eeen plattegrondje krijgen waarop een korte stadswandeling staat aangegeven. Als we de hoek omdraaien, waan ik me in een Cubaans straatje. Kinderkopjes, scheve houten huizen en gekleurde gevels, waar de verf afbladdert. De pogingen om wat te renoveren vind ik niet erg succesvol. De isolatie puilt uit en is niet weggewerkt en hier en daar zijn gewoon wat latten tegen het huizen geslagen.

Tukums

Bewoners zien we niet. In een verlaten straat passeert ons aan de overkant van de straat op het smalle stoepje een invalide man (hij mist beide benen) die voorzichtig met zijn karretje langs trapjes en over hellinkjes laveert. We zien hier in Letland veel mannen die één of beide benen missen.
We zien nog een mooi Luthers kerkje uit de 16e eeuw (net als alle musea hier op maandag) en een Russisch Orthodox kerkje waar net een dienst is geweest. We worden vriendelijk naar binnen uitgenodigd door een van de vrouwen, de kerkgangers zijn bijna allemaal vrouwen. Ze hebben allemaal een hoofddoekje op en uit eerbied trek ik ook mijn sjaaltje over het hoofd. Het is mooi binnen en het ruikt ontzettend lekker naar wierook. Meer hoogtepunten komen we niet tegen of het moet de berg sneeuw zijn die voor een of andere sporthal ligt.
We rijden naar het strand bij Engure, waar we onze salade opeten en de pauze ook gebruiken om wat te lezen en daarna gaan we naar de noordzijde van Kemeri National Park. We willen het “blote-voeten-park” gaan lopen. Het blijkt een 3 km. lang parcours
van hindernissen van kleine en grote stenen, houtsnippers, modder, water, houtblokken en andere (k)welnessmaterialen. Het is soms echt niet te doen en dan kun je gelukkig even van de route afwijken, maar ook daar liggen verraderlijke steentjes en anderszins pijndoende zaken. De voeten worden werkelijk gegeseld: ik hoop dat ze er uiteindelijk beter uitkomen.
Het is wel een aparte ervaring om die mooi aangelegde en goed onderhouden route te lopen.

Lunchpauze in Engure

We eten in een restaurant in Lapmezciens, het enige wat open lijkt vandaag, en het is goed en goedkoop: we betalen hier bijna de helft van wat we in Riga betalen.

De avond brengen we door in de tuin.

De reis naar Ventspils

We rijden via het meest Noord-westelijke stad Kolka. Wat een prachtig punt hier op het strand! Je kunt hier zowel de zon zien opgaan als ondergaan.
Vanaf Kolka rijden we via de kust naar beneden: 80 km. verlaten tweebaansweg met een stuk of vier dorpen die je kunt bereiken via een onverharde afslag. In elk dorp wonen nog geen 40 mensen, schatten we in. We bezoeken er twee: in het ene dorp zijn nog houten vissershutten te vinden en in het andere dorp vinden we, behalve een kilometers lang, compleet leeg, prachtig strand, in het bos langs het strand een kerkhof van vissersboten. Die zijn daar terecht gekomen nadat de vissers van de Russische bezetters niet meer mochten vissen.

Kolka

Verlaten vervallen vissershuizen

Botenkerkhof

De westkust

Bij een afslag links komen we bij een radio-telescoop van 34 m. doorsnede: de 7e grootste ter wereld wordt hier trots vermeld. Hij is hier gekomen tijdens de Russische overheersing en op het terrein vinden we nog de restanten van een aantal flats waar personeel gehuisvest moet zijn geweest.
De telescoop wordt nu nog voor wetenschappelijke doeleinden gebruikt.

We zien ook nog een soort afgesloten tunnel (schuilkelders?) en een schuttersputdeksel (?). Mijn fantasie slaat hier misschien op hol, maar het kan evengoed waar zijn.
Bij het appartement in Ventspils worden we opgewacht door de vader van de eigenaar. Hij gebaart ons dat we de auto moeten omdraaien en laat ons met veel bombarie weten dat we hebben gespookrijd/spookgereden op de ventweg waar het appartement aan ligt. Hij verbaast zich erover dat we maar met zijn tweeën zijn. “Jullie hebben een heel groot familie-appartement gehuurd”, zegt hij. Dat klopt: we wilden hier graag op de begane grond iets huren. Het appartement ligt op loopafstand van het oude centrum. De host vraagt of we de eerste keer in Venspils zijn en biedt aan om ons met de auto mee te nemen om wat highlights te laten zien en ons wat wijs te maken in de stad en nog voor we het appartement in zijn geweest, zijn we met hem “en route”. In zijn gebrekkig Engels weet hij toch een boel uit te leggen en als we, nadat we de koffers wel in het appartement hebben gestald, naar het centrum wandelen, voelt dat al niet vreemd meer. We drinken een wijntje op een zonnig binnenpleintje en later eten we buiten bij een krogt (kroeg).

Ventspils

Koeien zijn beroemd in Ventspils

De fontein voor de deur

Kuldiga

De 55 km.lange rit naar Kuldiga valt niet mee. In de eerste 25 km zitten zeker 10 stoplichten zodat het verkeer beurtelings kan doorrijden: de weg wordt gerepareerd en dat is ook hard nodig, blijkt op de stukken waar je dan wel “gewoon” kunt doorrijden.
Het verbaast me dat we hier al weer ooievaars zien. Peter verbaast het niks. “Heb je gezien hoeveel hoogzwangere vrouwen hier rondlopen?”

Ook de start in Kuldiga zelf is niet flitsend: we kunnen het toeristenbureau maar niet gevonden krijgen en daar willen we toch echt even naar toe voor een plattegrondje! Kip-eiverhaal!
Maar dan zijn we los: met het routeplan erbij komen we langs alle highlights. We beklimmen de klokketoren van de Catharinakerk (een hele klus langs die steile trappen). Er hangen twee grote klokken met een zware klepel en ik ben blij dat we op een tijdstip zijn dat ze niet luiden, want we staan op nog geen halve meter en ik zou me rot geschrokken zijn. We zien de hoogste waterval van Letland (4,5 m.!) en de breedste (2 m. hoog en 249 m.breed!). In Villa Bangert is het Kuldiga District Museum gehuisvest waar we een goed beeld krijgen van een appartement van rijke families die hier vroeger leefden.
Nadat we ook nog bij Stenders genoten van een kop soep en een lekkere
pannenkoek, rijden we weer terug. En dan breekt de zon door, een beetje laat maar toch.
Vanavond gaan we naar de Spa.

Kuldiga

De klokketoren

De langste bakstenen brug van Europa

 De breedste waterval

We zijn nog maar net geland -’s avonds 22.00u. plaatselijke tijd en dus een uur later dan in Nederland- of ik vind het al verrassend.

Het vliegveld ziet er heel modern uit; de koffer rolt bijna binnen een kwartier van de band en de taxichauffeur is behulpzaam (en zwijgzaam, dat wel) en brengt ons met gezwinde spoed naar het Garden Palace Hotel. Dat ligt in het oude centrum en het is niet zo luxe als de naam zou kunnen vermoeden. Maar, netjes en goed genoeg voor een paar nachten.

Omdat het voor ons vroeg aanvoelt, besluiten we nog een verkennend blokje om te lopen. Onze achterbuurman Ala blijkt een fantastische barkelder te hebben met lekker eten, life-muziek en veel volksdansachtig dansende jongelui. Omdat de keuken net gesloten is – 23.00 uur – kunnen we alleen nog wat barfood bestellen, maar dat is me toch lekker bij het glaasje wijn en een pint bier! Vooral de donkere met knofloop geroosterde broodreepjes zijn om je vingers bij af te likken.

Na een uurtje houden we het voor gezien en hebben zin in de komende dagen in Riga.

Dag 1:

Peter schrijft op Faceboek:

“Je verwacht van een gids dat hij (of zij) vol trots vertelt over de gebouwen. Maar deze dag is dat anders. Onze eerste gids, Keespers, wandelt met ons, en twintig anderen, door het oude gedeelte van Riga en vertelt over de geschiedenis van de stad aan de hand van een tiental gebouwen. Hij laat het verleden leven met verhalen die vertellen over overheersing, macht, indoctrinatie of verdisneysering. De oudste woningen van de stad zijn niet gerenoveerd, maar gewoon opnieuw nagebouwd. De Soviets hebben de geschiedenis opnieuw herschreven. De Duitsers, de Zweden, de Nederlanders, allemaal komen ze voorbij. En na twee uur kijken we ineens heel anders tegen het historische centrum aan. Alle verhalen zijn doorspekt met een humorvol cynisme ten opzichte van de vele bezetters van het land. Zoals het lelijke donkergrijze gebouw dat door de Russen is gebouwd om popconcerten toe te staan. Dat werd uiteindelijk een groot succes. Maar na de omwenteling, en de onafhankelijkheid, werd het overbodig . “Communism created rock, capitalism killed it.” De fietstocht in de middag gaat door enkele buitenwijken van de stad. Onze gids kan het niet nalaten om de erfenis van het communisme te benadrukken. We zien Stalin’s verjaardagscake. We horen vertellen over het geldverspillende project dat een bibliotheek moest worden. Een lelijke televisietoren doet de Eiffeltoren verbleken. We leren hoe het vrijheidsbeeld van Letland door de Soviets werd ingekapseld en gebruikt als propaganda voor het communisme. Na afloop praat ik nog even na met een Roemeense toerist. Hoe heb jij de tocht ervaren? We hebben dezelfde route gefietst, dezelfde verhalen gehoord, maar toch een totaal verschillende beleving gehad. Voor mij was het soms shockend. Voor hem was het juist heel herkenbaar en bevrijdend. Die Russische heilstaat was dus toch niet zo ideaal als hij dat op school had geleerd?”

Art nouveau

 De Hollandse straat

Plafond in een van de vele kerken van Riga

De gevaarlijkste plek van Riga, een tunneltje dat de bijnaam Un-dressingroom kreeg, omdat daar altijd wel iemand beroofd werd van zijn/haar kleding of schoenen. Wij kwamen er zonder kleerscheuren onderdoor….

’s Avonds eten we bij Oom Wanja, een Russisch restaurant. We laten ons leiden door de adviezen van de ober want zelf hebben we niet zo veel verstand van de Russische kaart, behalve dat we Borsj willen eten: de beroemde bietensoep. Als hoofdgerechtje stelt hij vlees-‘en visdumplings voor. Nou, dan is hij bij ons aan het goede adres: dat doen we! En dan de drankjes: een hoofdstuk apart. We bestellen een roodkleurig voorafje (wijzend naar het voorafdrankje van onze buren): “Ja, dat is lekker, 35% met een lekker bessensmaakje” zegt de ober enthousiast “En bij het eten een lekker lokaal biertje van de tap?”

Hij brengt alle bestelde drankjes in één keer en meer: er komt ook nog een amuse met een homemade Horsereddisch (mierikswortel) wodka op tafel! En die is lekker!!!!

Het is heel goed dat we echt lang moeten wachten op het hoofdgerecht! We krijgen zo voldoende tijd om de soep (Hmmm) en de drankjes weg te werken en zelfs nog een potje te kaarten! De ober komt zich op een gegeven verontschuldigen omdat het zo lang duurt (er blijkt een heel groot gezelschap in de kelder te dineren). Wij zeggen dat wij ons prima amuseren en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, waarop hij ons nog maar eens een Horsereddisch wodka komt brengen. Kortom: we hebben een topavond!

Dag 2

Vandaag gaan we zonder hulp op stap. We beginnen bij het busstation waar we buskaartjes kopen voor morgen. We rijden dan naar het vliegveld om ons huurautootje op te halen, waarmee we onze toer door Letland gaan maken. Het busstation ligt vlakbij de markthallen en een grote open markt, die weer doorloopt op een Strijp-S achtig complex. Dit is leuk om te bezoeken! Natuurlijk hebben iets soortgelijks eerder en elders gezien, maar dit is zo netjes en de sfeer is zo relaxt! We drinken een “slow-coffee” uit Kenya bij een zeer enthousiaste verkoopster die niet te beroerd is om  het “roastingproces” en het inkoopbeleid van deze nieuwe formule uit de doeken te doen. Wij luisteren aandachtig en slurpen ondertussen een verrukkelijke kop koffie weg.

Slow coffee

De vishal

Een van de houten huizen in Riga; ze verdwijnen langzamerhand, maar hier hebben ze toch nog pas een stuk regenpijp vernieuwd.

Aan de overkant bezoeken we het Ghetto- en holocaust Museum. Ik vind het heel beklemmend en indrukwekkend. Er staat o.a. een treinwagon en een huis zoals dat in het Riga- ghetto stond. In een half jaar tijd zijn er in Letland 72.000 Joodse medeburgers vermoord en hier slagen ze erin om dat heel persoonlijk te maken door de manier waarop ook diverse kunstenaars over dit thema exposeren. Om heel stil van te worden….

We wandelen verder via Stalins birthdaycake richting het Radissonhotel en komen onverwacht bij een Lido uit. Dat is een restaurantketen met een La Place-achtige formule waar je met zijn tweeën voor €8,– heel behoorlijk kunt eten: 🔝 Daarna gaan we toch nog naar het Radissonhotel waar je in de skybar op de 27e etage een mooi uitzicht op Riga hebt met voor ons na één dag hier, al heel wat herkenbare punten.

Tot slot gaan we nog even de Russisch Orthodoxe kerk in waar ik snel toch een paar foto’s maak, hoewel het verboden is volgens het bordje. Is het minder erg als ik zeg dat ik de tekst niet kon lezen?

De rest van de middag brengen we op een terrasje door en vanavond gaan we middeleeuws eten in een kelder in de oude stad.

We komen ’s woensdags al rond 11.30 uur aan op de camping en het voelt meteen goed.
Zeer vriendelijke ontvangst, lekker plekje dichtbij het zwembad, restaurant en sanitair.
De tent staat weer in een mum van tijd, wat ons verwondert omdat we voor het eerst deze vakantie met rugpijn uit de auto zijn gestapt: allebei.

De tip van een Nederlandse medekampeerster (neem meteen 2 dagen flink wat paracetamol) werkt prima!

Wij zeggen hier regelmatig tegen elkaar “Zo kan het ook!”
Voorbeeldjes:
– “Neem gewoon even 2 maten van die zwembroek mee naar de tent, pas ze en dan weet je het toch?”
– Bij de receptie staat een bijna lege vrieskist waar je gewoon je elementjes invriest en weer vervangt. Daar komt geen medewerker of euro aan te pas.
– Bij de douches/toiletten hangt een hogedrukspuit aan de wand met de vraag of je na het douchen zelf de ruimte even schoonspuit, zodat de volgende weer een schone douche aantreft. Iedereen doet dat.
– Op donderdagavond is er een moules-fritesavond. 92 kampeerders schrijven in. Als we aankomen staan er op de mooie binnenplaats lange tafels en is er een tafelschikking per land van afkomst, met een genummerd naamstandaardje zodat er geen verwarring ontstaat over de afrekening. Het is gezellig, goed georganiseerd en “all you cat eat”! Een zangduo luistert de zaak op met fijne nummers.

Donderdags maken we een fietstocht langs de dorpen in de buurt. We komen o.a. in St.Remy waar we het hospice bezoeken waar Vincent van Gogh zijn laatste jaren heeft doorgebracht. Ik ben er behoorlijk van onder de indruk, vanwege de omgeving, het gebouw en de triestheid van het bestaan van een groot kunstenaar.
We stoppen ook nog even bij een oude molen en als we terug zijn, hebben we toch weer meer dan 40 km. afgelegd. Het is een mooie tocht geweest.

De volgende dag gaan we met de auto (én de fietsen achterop) naar St.Marie de la Mer, in het zuidelijkste puntje hier, bij de Camarque.
St.Marie maakt mooie herinneringen aan de filosofiecursus los (bij Harrie en Ine in Centre Erasme in St. Etienne des Sorts).
We fietsen langs de mooie kustweg naar de 13 km. verderop liggende vuurtoren vise versa. Een weg die ons voert langs zoutbekkens en flamingo’s.
Op de terugweg wandelen we ook nog in het Ornithologisch park waar we behalve heel veel flamingo’s, ook nog blauwe en witte reigers zien en behoorlijk grote beverratten. We horen heel veel andere vogels tsjielpen en fluiten, maar helaas zijn we geen kenners: soortnamen kunnen we niet geven.

Op zaterdag en zondag storten we ons in het jaarlijkse feestgedruis van de Tarasconen vanwege de komst per boot over de Rhone van de Tatarins (op zondag).
’s Zaterdags houdt dat in dat we de plaatselijke arena ingaan en daar zo’n 2 uur getuige zijn van het spel van een man of 9 tegen één stier.
De stier heeft rond zijn horens een aantal elastiekjes zitten al dan niet van een rood rozetje voorzien. De paar mannen proberen de stier af te leiden en de anderen proberen er, met een soort kammetje gewapend, zo’n elastiekje “af te kammen”, wat de stier wil verhinderen door zijn belager(s) direct aan te vallen. Deze vluchten door over de omheining van de arena te springen en zich vast te klampen aan de hoger gelegen ijzeren hekken waarachter het publiek zit. Ze zijn namelijk niet veilig als ze alleen over de omheining springen, want dat kunnen de stieren ook (dat zagen we verschillende keren gebeuren!) Spannend om te zien en er vallen geen doden, al komen niet alle mannen er zonder kleerscheuren af.

Nadat we op zondag de Tatarins hebben zien aankomen per boot en in optocht naar de stad hebben zien lopen, bezoeken we het kasteel.
Wat een imposant gebouw: zelden zo’n dikke muren gezien! En, omdat er veel actie is (dieren en spellen voor de kinderen) en er veel mensen in traditionele kleding door het kasteel lopen en presentaties houden, waan je je eeuwen terug en krijgt dit bezoek een extra dimensie.

De laatste middag voor ons vertrek terug naar Nederland houden we lekker ons gemak. Dat moet ook wel, want het is heel warm.
Mooie tijd gehad hier in het Zuiden.

Het is niet te geloven: tot nog toe hebben we campings gehad waar we nog net niet als enigen stonden en hier komen we bij de beoogde camping en zien we COMPLET!
Een paar kilometer verderop in St.Marcellis-des-Vaison vinden we een mooi gelegen camping Voconce. Voor het aantal dagen dat wij er voorlopig willen staan, zijn nog maar enkele plekken vrij, maar we hebben een mooie te pakken: vrij uitzicht op de wijnvelden en bergen en een eigen parkeerplaats/annex schaduwplek naast ons. Dat plekje wordt echter wel 2 nachten bezet door een jong stel. Maar ik gun het ze. Op zondagavond blijkt dat hij mee heeft gedaan met een grote fietstour van 123 km. waar de Ventoux ook onderdeel van uitmaakte en hij werd 1e in zijn categorie. Trots laat hij de beker zien.
Wij hebben dan ook nog een schitterende fietstocht in het vooruitzicht: morgen gaan wij de bergen in (met elektro-doping weliswaar, maar toch: er moet wel getrapt worden.)
Het is een fantastische ervaring! Heel vaak al heb ik in Frankrijk met de auto tochtjes in de bergen gereden, de meest mooie routes, maar ik heb nooit kunnen vermoeden dat ik hier nog eens gewoon met de fiets zou rijden. De sfeer op die tocht is ook zo leuk. Zwoegende groepjes mannen (en een enkele stoere vrouw) worden door ons tijdens de klim ingehaald; “Ja, ja….” en bij de afdaling is het net andersom. Als wij bij een stopplaats van zo’n groep aankomen, gaan de duimen omhoog, worden er quasi foto’s genomen en we worden vriendelijk toegelachen.
In de verte ligt de Mont Ventoux waar op dat moment weer zo’n grote tour bezig is, maar dan van profs. Dat zien we pas later op de TV als we bij de pizzabakker van de Intermarché een colaatje drinken om wat bij te komen. Ze zitten net in de finale en dan zie je weer eens hoe traag die laatste zware kilometers gaan (en als je net op je fiets in de bergen zat, voel je bijna mee hoe zwaar dat is).
Schitterende dag.

Zaterdag hebben we Vaison al verkend. We wandelen naar het historische gedeelte, maken foto’s van mooie doorkijkjes en stegen. In het nieuwe gedeelte beperken we ons tot een pernodje op de Place Republique die vol staat met kramen met fietsgerelateerde artikelen (we weten nu waarom) en een lekkere Galette in een klein restaurant in een zijstraat. Blijkbaar zoeken we toch steeds naar een plekje buiten het toeristengewoel.

Op dinsdag doen we Vaison nog eens dunnetjes over: dan is de wekelijkse markt. Wij dachten aanvankelijk “Dat zal wel op de Place Republique zijn”, maar de kramen staan over de hele binnenstad verspreid.
We zijn de zoek naar “de paëllebakker op de hoek…” Hoeveel hoeken denk je dat er zijn op zo’n gigantisch grote markt? En, hoeveel paëllabakkers? Maar, ’t is waar: er staat er maar één op een hoekje. Uiteindelijk hebben we verse erwten gekocht en die later lekker opgepeuzeld bij een aardappelsalade!

P. gaat nog een keer naar het zwembad. Ik ga niet mee, want het water is ijskoud en gisteren kwam ik ook niet verder dan 3 slagen in de rondte en hup, snel eruit!
Ik check mijn whatsapp en ik lees dat Anita (die veel voor me betekent) vandaag een slechte uitslag heeft gekregen.
Ik ben uit het veld geslagen, verdrietig, boos.

Lees verder →