tineke bruijs

Zaterdag fietsen we naar Quedlinburg. We hebben al de hele week mooi droog weer en elke dag zien we toch wel een paar uur de zon!

 

 ‘

Het DDR-museum in Thale is gevestigd op de 6e etage van een grote meubelzaak. Het stelt niet echt veel voor, maar we verbazen ons erover dat er zoveel dezelfde meubels en gebruiksartikelen waren als bij ons in het Westen, al zal het in bezit krijgen ervan minder vanzelfsprekend zijn geweest als bij ons. Dat herinner ik me nog uit gesprekken met een vroegere collega die in Göttingen was gaan wonen: haar schoonfamilie woonde in de DDR.

Het meest spectaculair vind ik nog het bezoek aan de WC. Ik zit op het toilet aan de straatkant. Over het onderste gedeelte van het grote raam is een reep plakplastic aangebracht, maar verder heb ik goed uitzicht over het stadje.

De heksendansplaats ligt 5 km. verder op de top van een berg. Er is een kabelbaan, een bobsleebaan en een heksenhuis. Verder zijn er verschillende eettentjes, vooral veel met bratwursten, en wandelpaden. We slenteren wat rond in de heksentuin en wandelen een klein stukje naar beneden naar de  kabelbaan 🚠. De weg terug omhoog valt me zwaar (mijn conditie is echt slecht, daar moet ik na de vakantie maar eens aan gaan werken). We genieten wel enorm van het uitzicht, want deze plek blijkt op de rand van een behoorlijk diepe kloof te liggen!
Oo het terras dat we daarna vinden is het allesbehalve druk, terwijl er elders geen plekje in de zon te vinden valt. We blijven veel langer zitten dan we normaal doen, maar de zon is zo heerlijk daar (en het biertje ook).

Vanavond willen we vis gaan eten in “Die Forelle”. Hmmmm….

De eerste rustdag bevalt goed. Het is niet zonnig maar de temperatuur is zo goed dat we toch de hele dag buiten kunnen vertoeven.

Peter verkent het dorp (afwisselend wandelend en fietsend) en ik hou mijn gemak, zodat ik al lekker opschiet in “Heimweeland” dat zich afspeelt in het grensgebied waar wij nu camperen.

Vanochtend heeft de radioloog gebeld voor een checkgesprekje. De ongemakken die ik tegenkom (zie blog van gisteren) zijn welliswaar vervelend, maar het
“gewone” gevolg van de bestralingen: ik hoef me geen zorgen te maken. Nou, dat is goed om te weten.

Als we vandaag opstaan, staat de zon al aan de hemel en als Peter terugkomt met de broodjes voor het ontbijt, begint de zon op ons terreintje te schijnen en kunnen we lekker buiten eten.
De lucht is helblauw en er is geen wolkje aan de lucht. We draaien dan ook met een gerust hart de zonneluifel uit om te checken of hij vorige keer goed droog is ingedraaid en hem de kans te geven -indien nodig – beter op te drogen. We constateren het het de vorige keer goed gegaan is.

We beginnen steeds beter te wennen aan het camperbusje, al verrast-ie ons soms toch weer. Zo viel er vanochtend een ronde schijf op de grond, toen P. het chemisch toilet eruit haalde om te verversen. Waar kwam die nou weer vandaan? We konden het  maar niet ontdekken, hoe goed we het systeem zowel binnen als buiten inspecteerden. Toen zag Peter het ineens! Het was een van de wieltjes van de container dat er gewoon weer opgedrukt kon worden: niks aan de hand.😂

We lunchen bij de plaatselijke Griek in de tuin en even wanen we ons op de Pelopponesos.

(Intussen blijft het mooi herfstweer en we kunnen al een paar dagen in het zonnetje ontbijten. In de middag koelt het al wel weer snel af.)

‘s Avonds kijken we op Netflix naar deel 1 van de serie Mitten in Deutschland NSU over de opkomst van het neonazisme in de DDR. Het raakt me des te meer omdat wij hier nu zijn en ik weet zeker dat ik morgen toch met andere ogen rondkijk in het DDR-museum hier in Thale.

De weersvoorspellingen voor de Eifel zijn ronduit bedroevend: regen, regen, regen.

Wat vreemd is, is dat het in de Harz – een stuk noordelijker gelegen – wel droog en zelfs zonnig is.
Wat let ons? We rijden naar de Harz…

De volgende dag kiezen we een klein stadje: Thale, nabij Quedlingburg. We staan binnen een kwartier op een lekker plekkie en genieten van een heerlijk zonnetje!

Onderweg doe we boodschappen bij Kaufland in Goslar.
Daarna wandelen we naar het verrassend mooie centrum. Wat zijn die steden in Duitsland mooi en wat is alles goed bewaard gebleven en/of gerestaureerd.

Omdat ik me vandaag helemaal niet zo fit voel (darmflora is weer eens in de war en ik heb al een paar nachten niet echt lekker door kunnen slapen) skip ik een stukje wandeling en parkeer ik mezelf op een terras op de markt met een kop thee. Daar kom ik lekker van bij.

Als we teruglopen om de bus op te halen bij de parkeerplaats voor Kaufland, horen van vanuit de verte al een keihard schreeuwende man. Hij brult zoiets als “Jij hebt de eerste klap uitgedeeld…” en als we dichterbij zien we inderdaad een wat oudere man op de grond liggen die kennelijk een flinke tik heeft gehad van de schreeuwer, want hij staat niet op, ook niet na enig aandringen van een echtpaar dat bij hem staat. Hij beweegt gelukkig nog wel.
De schreeuwer loopt Kaufland in en het inmiddels toegesnelde personeel heeft hulptroepen ingeschakeld vertelt een van hen mij desgevraagd.

Ik vind dat altijd zo akelig om te zien, als mensen echt slaande ruzie hebben!
Peter oppert dat het natuurlijk ook gewoon twee vrienden kunnen zijn die teveel gedronken hebben en slaags zijn geraakt: we zien hier namelijk nogal veel mensen drinken op straat en ook nogal wat die kennelijk al te veel op hebben. Dat verzacht het enigszins voor mij, want het idee dat iemand een andere onbekende   neerslaat omdat er iets gebeurt wat niet gewaardeerd wordt, vind ik zo bedreigend…

‘s Avonds grillt Peter een mals stukje vlees en met wat salade en linzen erbij kunnen we er weer wel tegen!

Morgen nemen we een totale rustdag.

Over gisteren wil ik niet te veel kwijt. De hele dag regen en dat is, ook in een camper, niet echt leuk. Peter maakt nog wel een wandeling door de regen (met plu) en ik vermaak me binnen (lezen, puzzelen etc.).

Als we ‘s avonds terugkomen nadat we in de Wurstkessel gegeten hebben (lekker, warm en gezellig), zijn we verrast dat we op de i-pad naar Wie is de Mol en Moltalk kunnen kijken: genieten dus!

De volgende dag, zondag, is het droog ‘s morgens en dat doet me deugd. Ik maak me nogal zorgen over de zonneluifel die we vrijdag enthousiast hebben uitgedraaid, maar die absoluut niet opgedraaid mag worden als hij niet droog is (en dan kunnien we dus niet weg!).
Gelukkig droogt hij supersnel en een uurtje of twee later  kunnen we hem opdraaien! Pffff, nu kunnen we weg! Niet dat we nu al verkassen, maar we pakken de trein naar Remagen en komen dan fietsend langs de Ahr terug.

Het is een hele mooie tocht: prachtig vrijliggend fietspad tussen de Ahr en de spoorlijn, voerend door wijnvelden en kronkelend langs mooie dorpjes waar op een alternatieve manier wijnfeesten worden gevierd (tenminste dat denk ik, omdat iedereen in kleine groepjes op behoorlijke afstand van elkaar een wijntje drinkt). We doen maar mee waar het kan o.a. in Arhweiler, maar in Dernau zijn we net te laat om ook het muziekoptreden mee te pikken. Als wij er neerstrijken, zijn ze net alle instrumenten aan het inpakken. Dat mag de pret niet drukken, we hebben een mooie middag gehad.

Zonder strak omlijnd plan vertrekken we op vrijdag met de camperbus naar Duitsland. Dat is zowat het enige “coronaveilige” land waar we naar toe kunnen en waar we nu nog toegelaten worden. Dit weekend komt onze eigen regio namelijk ook in het rijtje “zorgelijk” te staan en dan kom je Duitsland niet zomaar meer in.

Gisteren hebben we gebeld naar Camping Victoriastation in Kreuzberg, een piepklein dorpje vlakbij het bekendere Altenahr (1,9 km. met de fiets). Ze bewaren een plaatsje voor ons.
De rit ernaar toe gaat goed. Wel merk ik – als we er bijna zijn – dat het echt anders rijden is op de bochtige, smallere, glooiende wegen dan met een personenauto. Maar het lukt en ik ga er wel aan wennen.

Onderweg hebben we hier en daar een buitje, maar als we aankomen op de camping, is het droog en schijnt de zon. We draaien de luifel uit, zetten de zaak op stroom en installeren de stoeltjes: klaar!

We stappen op de fiets en rijden langs de Ahr naar Altenahr om te pinnen en om een lekker wijntje te drinken op een zonnig terras: dat lukt. We zijn wel blij dat we onze jassen bij ons hebben, want in de schaduw is het behoorlijk frisjes op de fiets.

Als we gaan reserveren bij “Im Wustkessel” een goed aangeschreven restaurant tegenover onze camping, kunnen we daar alleen nog eten als we voor 19.00 uur weg zijn. Geen nood, we hebben vanmiddag alleen maar een kop soep op en hebben best zin in een warme hap. De wildragout met rode kool en aardappeltjes en de gerookte forel smaken echt lekker (en dan hebben we al een pfifflingensoepje op!)
Morgenavond zijn we om 19.00 uur welkom.

Het is, zoals alles de laatste tijd, supersnel gegaan. We hebben een Hymer buscamper aangeschaft.
Na een tijdje oriënteren, voor- en nadelen afwegen, kosten-batenanalyse, huren versus aanschaffen etc. uiteindelijk besloten: we stoppen ermee. We huren wel desgewenst…

En dan komt deze Hymer in beeld. Wow…. precies wat we willen en binnen het budget.

Binnen een dag is het geregeld en binnen een week draaien we een paar dagen proef op camping Klein Frankrijk in Leenderstrijp.

Anne, die al een ervaren camper genoemd mag worden, is erbij: voor hulp en  vooral vooral de gezelligheid.
Het gaat prima. We oefenen met luifel uitzetten, chemisch toilet, koken, camperkastjes installeren en slapen. Vooral dat laatste gaat ons prima af: lekker bed en buitenlucht dragen daaraan bij.

We noteren wat we te kort komen, wat we nog moeten veranderen. Ik maak een plattegrondje van de inhoud van de kastjes (het zijn er zoveel dat we ze niet eens gevuld krijgen) en we genieten vooral van de rust en het besef dat we deze bus hebben en – ondanks alles – de (relatieve) vrijheid  hebben om te kunnen gaan en staan waar we willen.

Heerlijk! We vinden weer dat we bofkonten zijn….

Toen we bijna 2 weken geleden naar Frankrijk reden, verheugden we ons al op “moules frites”.  We hebben ze nergens op de kaart zien staan, wat niet zo verwonderlijk is als je niet aan de kust bent. We hebben ons erbij neergelegd.

Deze laatste dag hier is de warmste: om 10.00 uur ‘s morgens is het al 28 graden. We stappen dus toch weer op de fiets. Lekker rustig rijden, beetje wind om de oren, het beste wat je kunt doen. We zijn met de auto naar Celles gereden en pakken daar de kanaalroute op richting Corre. Ook dit is een prachtig stuk fietsroute.

In  Corre drinken we koffie, maar nog voor we bestellen zegt Peter dat hij even een stukje doorrijdt in het dorp omdat hij vermoedt dat er een restaurant bij het haventje ligt, waar het wel eens heel lekker lunchen zou kunnen zijn. Als ik net aan mijn cappuccino begin, komt er een enthousiast app-je binnen:  “Moules-frites: ik heb gereserveerd.”

We hebben er lang naar uitgekeken, maar dit zijn tot nu toe de beste die we ooit gegeten hebben!

Als we terug zijn in Celles parkeren we de auto in de buurt van de brug en installeren onze campingstoelen in de schaduw van de grote bomen. Het is een leuke plek daar: jonge gezinnen met kinderen die naar hartelust in het ondiepe water van het riviertje spelen. We bezien het van een afstandje, even….want dan doen we allebei een powernapje.
Als we weer wakker worden, maken de ijscomannen met hun paardenwagens net aanstalten om weg te gaan. Een signaal voor ons om ook maar eens naar huis te rijden.
Het was een heerlijke laatste dag van een fijne break in Frankrijk.

De eerste indruk van de mini-camping Entre les Sources met B&B in
Grandrupt de Bains is heel positief! Fijne ruime kamer, eigen WC, eigen badkamer. Beneden aan de achterkant van het huis een ruime overdekte waranda met tafels en stoelen en uitzicht op de kleine camping waar de tenten en caravans verscholen achter de bomen staan.

Aan de voorkant van het huis staan ook zitjes, zelfs aan de overkant in het gras; een camperplaats met mooi uitzicht in het avondzonnetje. Het gaat er informeel en wat rommelig aan toe, maar in een prima sfeer.

Er zijn alleen twee Duitse dames, de rest zijn allemaal Nederlanders. De twee Duise dames zingen ‘s avonds een meerstemmig duet voor Miranda, de eigenaresse. Wij hebben José, een van de andere B&B-gasten enthousiast gemaakt voor Monopoly Deal.

Overdag tijdens de rit hiernaartoe hebben we van alles meegemaakt:
– een bezoek aan een huisarts voor een recept voor antibioticumkuurtje;
– risico van een bekeuring voor foutparkeren net voorkomen door de doktersassistente;
– lunch bij El Ranch in La Fougerolles, waar de eigenaresse ons herkent van de drie keer hiervoor (vorig jaar en het jaar daarvoor) dat we hier aten op de heen- en terugweg naar Zuid- Frankrijk;
– aankoop van kersenlikeur in de fabriekswinkel van Griottines, die we nu wel open aantreffen.
Het is een hele relaxte dag en om een of andere reden hebben we overal lol om.

De twee dagen erna brengen we vooral fietsend door. We starten bij schutsluis 29 in het Canal de l’ Est dat in het dal van de Saone ligt.

De eerste dag noordwaarts, tot sluis nr. 1. Het is een mooie tocht over een vrijliggend fietspad. Het is hier helemaal niet toeristisch en dat is heerlijk. Het enige nadeel is alleen dat er in de paar piepkleine dorpen die we tegenkomen geen enkele gelegenheid te vinden is om wat de eten of te drinken: er is nog geen bakker. Als we aan het einde van de rit ineens een supermarkt zien, spurten we ernaar toe, maar hij blijkt gesloten te zijn.
Gelukkig vinden we op de terugweg een Auberge Ferme waar we kunnen lunchen.

De tweede rit naar het zuiden is ook al zo mooi, zelfs nog afwisselender omdat we nu 2 x een boot zien varen en schutten bij een van de sluizen en we meer bewoonde dorpjes tegenkomen waar wel een bakker en een restaurant te vinden zijn.

Hoewel we de eerste dag iets meer ((49 km.) fietsen dan de tweede (38 km.) is de tweede vermoeiender, maar het ks dan ook behoorlijk warm vandaag!

We hebben in ieder geval, twee hele fijne dagen! Nog 1 dag te gaan en dan gaan we alweer richting Nederland.

Zaterdag 1 augustus

Het wordt niet zo’n gezellige dag. We zijn van plan om naar de Grand Ballon te rijden en naar Col de la Schlucht en dat doen we dus ook. Verder hebben we geen van tweeën echt nagedacht wat we daarvan konden verwachten en/of wat we onderweg nog zouden kunnen doen.

Dat resulteert in autorijden, beetje naar buiten kijken en mooie vergezichten zien, dat wel, en net niet kunnen stoppen waar het op zijn mooist is omdat alle parkeerplaatsen vol zijn of omdat ik er al weer voorbij ben. Bovendien is het heel geconcentreerd rijden, want het stikt van de al dan niet zwalkende fietsers en tussendoor passeren ook nog talrijke motorrijders en dat geldt aan de andere kant van de weg net zo, al razen daar de fietsers met een rotgang naar beneden.

Peter gooit de knuppel in het hoenderhok door te stellen dat het zo niet hoeft en dat we wat hem betreft net zo goed terug naar de camping kunnen rijden. Hij had verwacht dat we onderweg nog wel een lekkere wandeling zouden kunnen maken maar tot nu toe is het enkel autorijden en hij ziet nu dat ik op slippers ben (ja, dat komt omdat ik géén wandeling in mijn hoofd heb en we het er vantevoren ook niet over gehad hebben). We nemen ons voor om voortaan beter te communiceren over wat we verwachten (verrassend, dat het soms toch nog zo loopt, alsof we voor de eerste keer samen op vakantie gaan!)

We draaien dus terug vanaf het uiterste puntje van Col de la Schlucht die we net nog wel bereikt hebben en stoppen nog een keer langs de weg waar we nu een flink meer zien liggen: Lac Longuemer. We lopen een stukje naar beneden langs een paar vervallen ski-eindstations. Het skiën hier heeft zijn langste tijd wel gehad.

De afdaling doen we langs een andere kant en we komen nu langs Kruth waar we de dag ervoor gefietst hebben. We zien nu waar de deltazeilers zo’n beetje beginnen met hun vlucht over het dal en zijn blij dat we gisteren niet doorgefietst zijn naar het Lac van Kruth: het is er verschrikkelijk druk! Hier houden de Fransen zelfs geen méter afstand….

Als we voorbij de Auchan super komen, kopen we pasta voor het avondeten. Heerlijk!

De serie over de Weissensee zien we gedeeltlijk binnen omdat er een hoosbui valt, maar als die voorbij is, is het lekker opgefrist buiten.

Maar eens kijken wat de dag van morgen brengt.

Zondag 2 augustus

Vandaag is de oudste kleinzoon jarig, voor de dertiende keer. Hij vindt het prima dat we er niet bij zijn; hij begrijpt dat we nu liever even weg zijn. We hebben hem vanochtend al zien glunderen achter zijn peperkoektaart met kaarsjes.

Wat weer betreft ziet het er minder zonnig uit. Dikke wolken hebben de top van de Grande Ballon aan het zicht onttrokken.

Vol goede moed zet Peter de fietsen achterop de auto en we vertrekken naar Mulhouse; we gaan de stad verkennen.

Onderweg komen we langs “Lowieke de klerk” (supermarkt Leclerc) en zien tot onze verrassing dat er heel veel auto’s op het parkeerterrein staan: die is dus open op zondag. Daar gaan we op de terugweg langs om lekkere kleine hapjes te kopen voor het avondeten!

Als we net de fietsen van de drager hebben, moeten we terug de auto invluchten: de regen komt met bakken uit de lucht vallen. Een oud dametje dat slecht ter been is, heeft minder geluk. Ze wandelt met behulp van haar wandelstok in een slakkengangetje verder over het grote parkeerterrein terwijl ze intussen gedoucht wordt: boffen dat het nog steeds 22 graden is.

De bui duurt niet zo lang zodat we nog een lekker fietstoertje door de binnenstad kunnen maken. Mulhouse is een mooie stad met flink wat groen, ruime pleinen met mooie gevels en meer in het oude gedeelte hier en daar wat streetart met moderne kunst, maar wat is het uitgestorven.

We zitten nog maar net op het terras van een Thaise restaurant (met kookcursussen) als er weer een flinke bui valt. De kokossoep en de Laab smaakt er niet minder om.

Bij “Lowieke” vangen we bot: er staan nog maar een paar auto’s en alleen het restaurant blijkt vandaag open te zijn. Jammer, dan eten we vanavond maar wat we nog in huis hebben: moet lukken!

Als we op de camping terug zijn, is de zon inmiddels door de wolken heengebroken en kunnen we genieten van het avondzonnetje.

We doen nog een paar spelletjes Monopoly Deal en we kaarten. Het blijft steeds dezelfde die wint.

Maandag 3 augustus

Na een moeilijke nacht (in het veel te smalle bed en inslaapproblemen) komen we langzaam op gang.

Als we weer een beetje boven Jan zijn, rijden we weer richting Mulhouse naar Guwenheim om een fietstocht langs de Doller – een klein riviertje – te maken. Een half uurtje rijden, schatten we.

Het wordt een uur o.a. vanwege een “Deviation” van flink wat kilometers.

Het eerste deel van de tocht is hartstikke leuk: een totaal vrij liggend fietspad, gedeeltelijk langs een oud spoorlijntje en door velden waar we weer ooievaars zien.

Ik vraag me hardop af wat er toch voor speciale lekkernijen voor hen in dit gras hier zitten, want de velden waarop wij ze zien, liggen niet echt ver van auto- en fietsroutes maar dat schijnen de ooievaars toch van minder belang te vinden.

Wij rijden door tot Masevaux en in een van de pittoreske straatjes die volhangen met omgekeerde paraplu’s houden we pauze.

We besluiten om niet verder te rijden, omdat dit gedeelte van de tocht over de autoweg gaat en dat vinden we niet echt veilig.

De terugtocht rijden we in een iets sneller tempo, omdat het nu toch echt dreigt te gaan regenen. Maar, we worden verrast: het blijft droog.

We hebben lekker droog kunnen fietsen vandaag en dat is meer dan we verwacht hebben, gezien de voorspellingen. Gelukkig zitten die er ook wel eens naast.